Alþýðublaðið - 17.03.1942, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Þriðjudagur 17. marz 1942.
JÓNAS SVEINSSON læJcnir
átti nýlega tal við najna
sinn frá Hriflu og hafði orð á
því, að lánsamir væri þeir
Framsóknrmenn að eiga jafn
hugkvæman mann í forsætis-
ráðherrastöðu og Hermann Jón-
asson.
— Jah, — hann er ekki beint
hugkvæmur, ... en hann er
heilsugóður, svaraði J. J.
leiðbeina
sem var
P ÍN frú var að
•*• vinnukonunni,
nýlcomin í vistina.
yf>ér verðið að muna það,
Gróa, að bera enga skartgripi,
þegar þér gangið um beina fyr-
ir gesti mína.“
„Ég á enga skartgripi,“ svar-
aði stúlkan. ,J2n ég þakka yður
samt fyrir, að þér vöruðuð mig
við gestunum.“
"Ikyr ÉR myndi aldrei geta lit-
-*•*•*• izt á hana, nema á fleka
úti á reginhafi, þar sem ekkert
annað ætilegt væri sjáanlegt.
CMark Twain.)
*
VEIZTU hvað, Bogga,
hann Gunnar bað mín í
gærkvéldiV'
,Já, hann gerir það svo Ijóm-
artdi laglega, hann Gunnar.“
*
AMERÍKSKUR blaðamaður
í Moskva. hafði skrifað
frétt til að senda blaði sínu, en
auðvitað' varð ritskoðunin í
Moskva að fara yfir fréttina,
áður en hún yrði send.
Blaðamaðurinn hafði lýst
hersýningu mikilli og sagði í
fréttinni, að ameríkski sendi-
herrann hefði „staðið aðeins
steinsnar frá Stálin“.
„Hvað eigið þér við með þess-
ari freklegu móðgun?“ spurði
'ritskoðarinn bálreiður.
Blaðamaðurinn reyndi að út-
skýra fyrir honum, hvað átt
væri við með þessu orðatiltæki
og tókst það að lokum.
,JEr það sVo?“ spurði ritskoö-
arinn. „Þá er bezt, að við orð-
um þetta svona: ,Sendiherra
Bandaríkjanna stóð aðeins
steinsnar frá Stálin, en hann
kastaði samt engum steinum í
hann‘.“
*
P RFIÐLEIKARÍ í hjónaband
inu stafa af því að sérhver
kona er móðir í Hjarta sínu, og
sérhver karlmaður er pipar-
sveinn inn við beinið.
rn ••=-' •;»«■.«." ai-■
eftir henni.
Hún ætlaðí ekki að segja hoa-
um strax frá ævintýri sínu, því
að hana langaði til að stríða
honum. Þegar hún kom inn í
salinn, varpaði hún sjalinu af
herðum sér og sagði:
— Ég hefi verið úti að ganga,
William. Mér líður betur í höfð-
inu núna.
— Ég hefi veitt því eftirtekt,
frú mín, sagði hann og horfði á
hana.
— Ég gekk ofan að ánni. Það
er kyrrlátt þar.
— Satt er það, frú mín.
— Ég hafði ekki hugmynd
um þennan vog fyrri en núna.
Það er töfrandi fagurt þar, eins
og í ævintýri. Það er ágætur
felustaður þar, William, fyrir
flóttamenn eins og mig.
— Mjög sennilegt, frú mín.
— Hittuð þér Godoiphin?
— Hann var ekki heima, frú
mín. Ég bað þjón hans að færa
húsmóður sinni blómin frá yð-
ur.
— Þakka yður fyrir, William.
Hún þagði stundarkom og lézt
vera að laga liljur x blómkeri á
borðinu. — Heyrið þér, Willi-
am! Meðan ég man, það verður
ofurlítil kvöldveizla hér annað
kvöld um klukkan tíu.
— Ágætt, frú mín. Hversu
margir gestir koma?
— Þér þiirfið aðeins að bera
á borð fyrir tvo, mig og einn
gest.
— Já, frú mín.
— Gesturinn kemur gang-
andi, svo að það er óþarfi að
fleiri þjónar verði á fótum en
þér.
— Rétt er það, frú mín.
— Getið þér framleitt mat,
William?
— í viðlögum, frú mín.
— Þá skuluð þér senda þjón-
ana f rúmið og matreiða fyrir
mig og gestinn, William.
— Já, frú mín.
— Og þér skuluð ekki minn-
ast á þessa heimsókn við neinn
mann í húsinu, William.
— Nei, frú mín.
— Reyndar hefi ég hugsað
mér, að haga mér mjög óskyn-
sapilega.
— Það virðist svo, frú mín.
— Og' yður kemur þetta mjög
á óvart, William, er ekki svo?
— Nei, frú mín.
— Hvemig stendur á því,
William?
Af því að ekkert, sem þér
eða hiisbóndi minn gerið, getur
komið mér á óvart, frú mín.
Þá fór hún að skellihlæja,
klappaði saman lófunum og
sagði:
“ Ó; William, hátíðlegi mað-
ur! Þér hafið þá vitað, hvað til
stóð. Hvemig gátuð þér gizkað
á það? a’
— Þér komuð upp um yður
um leið og þér genguð inn, frú
mín. Augu yðar voru mjög
glettnisleg og þér komuð neðan
frá ánni. Eg lagði því saman 2
og 2 og sagði við sjálfan mig:
— Nú hefir eitthvað skeð. Þau
hafa hitzt að lokum.
—■ Hvers vegna segir þér, —
„að lokum?“
— Vegna þess, að ég er ör-
lagatrúarmaður, frú mín, og ég
hefi alltaf vitað, að þið mynduð
hittast, það hlaut að fara svo.
— Enda þótt ég sé húsmóðir-
in hérna, gift kona og tveggja
barna móðir, og húsbóndi yðar
sé útlægur, franskur ræningja-
foringi?
— Þrátt fyrir allt þetta, frú
mín.
/
— Þetta er ekki rétt'gert, —
Wiffiam. Ég frem svik við
föðurland mitti -Það væri hægt
að hneppa mig í fangelsi fyrir
þetta.
— Já, frú mín.
Og nú réyndi hann ekki
lengur að leyna brosi sínu og
hún sá, að hér eftir var hann
trúnaðarmaður hennar og vin-
ur og henni var óhætt að
treysta honum til hinztu
stundar.
— Þóknast yður atvinna hús-
bónda yðar?
—- Þóknun og vanþóknun em
orð, sem finnast ekki í orðabók
minni, frú mín. Sjórán geðjast
húsbónda mínum og það er allt
og sumt. Skip hans er konungs
ríki hans. Hann kemur og fer,
þegar honum þóknast. Hann
semur sjálfur sín eigin lög.
— Gæti hann ekki lifað
frjálsu lífi, án þess að vera sjó-
ræningi?
— Húsbóndi minn álítur, að
svo sé ekki, frú mín. Hann er
þeirrar skoðunar, að þeir, sem
GAMLA Bfið
Striðsfrétta-
ritarinn.
(Arise My Love.)
Claudette Colbert,
Ray Mílland.
Sýnd klukkan 7 og 9.
Framhaldssýning kl.
3.30—6.30:
JÁTNING
AFBROTAMANNSINS
(Full Confession).
VICTOR MC LAGLEN
JOSEPH CALLEIA
Böm fá ekki aðgang.
B NVIA Blð
Merki Zorros
(The mark of Zorro)
mikilfeingleg og spennandi
Amerísk stórmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Tyrone Power
Linda Darned
Basil Rathbone
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar að öllum
sýningum seldir frá kl. 11
f. hád.
Aukamynd:
FRÉTTAMYND
er synir meðal,
árás Japana á
annars
Pear
Harbor.
1
lifa borgaralegu lífi, séu
neyddir til þess að hlíta sömu
siðum og venjum og samborg-
arafnir og að hið staðnaða líf
kæfi allt framkvæmdaþrek og
allan frumleika. Maðurinn
verður ein tönnin á hinu mikla
hjóli, hlekkur í hinni miklu
keðju. En vegna þess, að sjó-
ræningi er uppreisnarmaður og
útlagi, sleppur haxm úr mann-
legu þjóðfélagi og losnar við
þær viðjar, sem sú stofnun
leggur á athafnafrelsi manna.
Hann er laus við alla fjötra og
þar ekki að taka tillit til sjón-
armiða annarra.
— Hann getur gért allt, sem
honum þóknast.
— Já, frú mín.
— Og hann hefir engar á-
^yggju-f eða samvizkubit út af
því, þó að rán og gripdeildir
séu glæpur.
BARNASAGA
maður. Hann var fátækur og
átti konu og börn. En hann var
mjög einfaldur og fávís og
hlustaði með undrun og aðdáun
á frásagnir riddarans um öll
þau afreksverk, sem hann ætl-
^ði sér að vinna og öll kóngs-
ríkin, sem hann ætlaði sér að
leggja undir sig. Og þegar Don
Quixóte lofaði honum hluta í
öllu herfanginu, var Sankó
strax fús til að fara að heiman
til þess að fylgja riddaranum og
vera sveinn hans.
Don Quixóte var svo glaður
yfir þessu, að hann taldi sig
verða að sýna Sankó meiri
höfðingsskap. Hann lofaði hon-
um því, að þegar hann hefði
lagt undir sig fyrsta kóngsríkið,
skyldi hann gera Sankó jarl yfir
eyju, sem kynni að fylgja þessu
ríki. Sankó varð himinlifarídi
yfir þessari rausn og mjög ham-
ingjusamur yfir því að eiga svo
T>
höfðinglyndan húsbónda.
Don Quixóte leizt ekki meira
en svo á það, þegar Sankó sagð-
ist mundu taka asnann sinn með
sér, svo að hann gæti tölt á eftir
húsbóndanum. Doninn minntist
þeSs ekki, að hann hefði nokkru
sinni lesið um riddara, sem
hefði haft fylgdarsvein ríðandi
á asna. En hann þóttist verða
að láta þetta slarka fyrst um
sinn, en ákvað að bæta úr þessu
síðar, með því að taka hest und-
an fylgdarsveini einhvers óvina-
riddara, og fá hann Sankó.
Don Quixóte setti nú enn
einu sinni upp hjálminn og fékk
sér nýja lensu í stað þeirrar,
sem brotin hafði verið. Hann út-
vegaði sér líka peninga, hreina
skyrtu, sárabindi og annað, sem
honum hafði verið sagt, að ridd-
ari þyrfti að hafa með sér.
Sankó kvaðst mundu taka með
sér poka til að geyma þessa
hluti
líka mætti geyma
NTNBASftfil
Örn hefir borið Lillí að flug-
vélinni, en Blein, særður af
skotum Zóru, ræðst gegn henni
og mönnum hennar.
Örn: Blein er falliim! Hann
var hugrakkur, en síðasta atlag-
an felldi hann. Það var gott, að
Lillí sá það ekki.
Örn: LiHí, ertu særð?
Lillí: Auðvitað, hvað er á
seyði?

Örn: Ég hélt, að Zóra hefði
Skotið þig!
Lillí: Skotið mig? Ég datt,
þegar . . Örn! Hvar er pabbi?