Alþýðublaðið - 18.03.1942, Page 8

ALÞYÐUBLAfHÐ
s
Míðvikudagur 18, marx 194SÍ
VARLA OF MARGIR
IGMVNDUR SNORRA-
SON, bláfátækur tómt-
'hússmaður, átti fjölda bama
með konu sinni. Þetta lét hann
sér samt ekki nægja, en fór að
bæta við utan hjá. — Þegar
hann kom með eitt slíkt bam
til skírnar, fannst presti sér
skylt að gera honum nokkra
áminningu. Undir hirtingar-
ræðunni sat Sigurður fyrst ró-
legur. — En þegar honum þótti
nóg komið, stóð hann snúðugt
upp og sagði:
„Verið þér ekki að því ama,
prestur minn. Varla verða mín-
ir of margir í himnaríki.“
JÓN VÍDALÍN biskup var
á yngri árum, sem kunn-
ugt er, aðstoðarprestur í Görð-
um á Álftanesi. Einu sinni
vildi það til við messugjörð hjá
honum, að Halldóra nokkur í
Hlíð í Garðahverfinu braut
undir sér bekk í kirkjunni og
féll á gólfið. Þar var viðstadd-
ur meðál annarra heimilismað
ur í Görðum, sem Halldór
hét og var hagmæltur. Hann
orti þá þetta:
Þegar Hálldóra bekkinn braut,
bompsa náði í henni;
gyðjan ofan á gólfið hraut,
glöggt þann aiburð ég kenni.
Salvör í Króki sat þar hjá
sú varð bereygð í framan;
Halldóra litum bústin brá,
bískældist hún öll saman,
það þótti þegnum gaman.
Jón .Vídálín .svaraði fyrir
Halldóru með þessari vísu:
Þegar Hálldór guðs boðorð
braut
um blessaðar messustundir,
honum í eyru skrattinn skaut
að skálda prédikun undir.
í hjartafylgsnum innstu hans
andar sjö sátu saman,
skimp og forögtun skaparans
skældu hans sál í framan.
Fjandanum fannst það gaman.
SÍRA SÆMUNDUR HÓLM
setti einu sinni fulla blek-
byttu niður á „prótókoll“ á
Synódus; hafði verið við skál.
Um það kvað hann þetta:
Sú var sökin þétta,
ég svíndrakk mig fyrir rétt.
f prótókollinn pretta
punktaði stóran blett.
Múlkteraður með mestu
smán,
út svo þaðan hoppa hlaut,
haldið þið það sé lánf t
— Hann rænir ekki frá öðr-
um en þeim, sem hafa efni á
því að láta rænast, frú mín. —
Hann gefur aftur mikið af ráns
feng sínum. Fátæklingarnir á
Englandi fá oft björg í bú á
þann hátt. Nei, hann hefir enga
siðferðilega timburmenn.
— Hann er víst ekki kvænt-
ur?
— Nei, frú mín, það er ekki
heppilegt fyrir sjóræningja að
eiga konu.
— En ef kona hans hefði nú
yndi af lífinu á sjónum?
—• Konum hættir við að
hlýða lögum eðlis síns og ala
böm.
— Satt er það, William.
— Og konur, sem eiga böm,
vilja setjast um kyrrt og lifa
rólegu lífi. Eiginmaðurinn verð-
ur því að velja. Annað hvort
verður hann að sitja heima og
láta sér leiðast, eða fara burtu
og verða óhamingjusamur. —
í>að er úti um hann, hvora
leiðina, sem hann velur. Nei,
vilji maður vera frjáls, verður
hann að sigla einskipa um höf
lífsins.
— Er þetta lífspeki hús-
bónda yðar?
— Já, frú mín.
— Ég vildi, að ég væri karl-
maður.
— Hvers vegna? frú mín.
— yegna þess, að þá myndi
ég fá mér skip og sigla um
stormæst höf.
Nú heyrðust hróp efst í
stiganum og Prue ávítaði böm-
in. Dona brosti, hristi höfuðið
og sagði:
.— Húsbóndi þinn hefir á
réttu að standa, William. —
Við erum öll aðeins hlekkir í
hinni miklu keðju. Það eru að-
eins sjóræningjarnir, sem eru
frjálsir. Svo fór hún upp til
bama sinna til þess að hugga
þau og þerra af þeim tárin. —
Þegar hún var háttuð, seildist
hún eftir Ijóðum Ronsards og
hugsaði um það, hve kynleg
örlög það hefðu verið, að
franski sjóræninginn skyldi
hafa legið hér í rúmi hennar,
hvílt höfuð sitt á svæfli hennar
hennar og handleikið þessa
bók með pípuna í munninum.
Hún hugsaði sér hann leggja
frá sér bókina að loknum lestri
slökkva á kertinu og halla sér
til svefns. Hún velti því fyrir
sér, hvort hann væri sofnaður
núna í svölu káetunni sinni, í
víkinni.
Eða skyldi hann liggja á
bakinu á þilfarinu og horfa
upp í rökkvaðan stjörnuhimin-
inn meðan öldurnar gjálfruðu
við súð skipsins. Ef til vill var
hann að láta sig dreyma um
framtíðina.
Morguninn eftir, þegar hún
vaknaði og sólin skein framan
í hana, fór hún að hugsa um
skipið á víklnni. Himinninn
var heiður og austan vindur-
inn straukst yfir brúna ásana.
Þá minntist hún þess, hve ör-
uggt skipalægi væri á litlu vík-
inni og engin hætta var á að
skipið fyndist, þó að farið væri
upp eftir ánni.
Hún hugsaði til komandi
kvölds og hún brosti af til-
hlökkun og ævintýraþrá. Dag-
urinn sjálfur virtist eins og for
leikur að ævintýri kvöldsins,
og hún gekk út í garðinn til
þess að tína blóm, því að þlóm-
in í kerunum inni í húsinu
voru sölnuð.
Henni þótti það friðsamlegt
verk að tína blóm. Er hún
hafði tínt þau í körfuna sína,
fór hún með þau inn í húsið og
lét þau í kerin, sem Williarn
hafði tekið fram. Hann var
henni samsekur, hann var
líka samsærismaður. Hún hafði
veitt honum eftirtekt í borð-
stofunni, og hann hafði horft á
hana augum skilnings og sam-
úðar. .
— Við skulum tjalda því,
sem til er, William. Berið fram
allan silfurborðbúnaðinn og
kveikið á öllum kertunum. —
Hún setti stóran rósavönd á
i
mitt borðið. Því næst fóru þau
bæði niður í kjallarann og fóru
að leita að víninu, en köngul-
lóarvefur var á flöskunum. —
Loks fundu þau vissa vínteg-
und, sem William sagði, að
húsbónda sínum geðjaðist vel
að.
— Hvað eigum við að hafa
til kvöldverðar? spurði hún, en
hann hristi höfuðið og sagði:
— Berið engan kvíðboga
fyrir því, frú mín. Ég mun
ekki bregðast skyldu minni. —
SSGAMLA BlðR
Stríðsfrétta-
ritarina.
(Arise My Love.)
Claudette Colbert,
Ray Milland.
Sýnd klukkan 7 og 9.
Framhaldssýning kl.
3.30—6.30:
JÁTNING
AFBROTAMANNSINS
(Full Confession).
VICTOR MC LAGLEN
JOSEPH CALLEIA
Böm fá ekki aðgang.
Þannig leið dagurinn í eftir-
væntingu og tilhlökkun. Síðdeg-
is fór hún með börnin út í garð-
inn og gaf þeim te þar undir
trjánum. Um kvöldið lygndi og
stjörnurnar komu í ljós.
Það varð þögult á ný og
Dona sendi þjónustuliðið til
herbergja sinna og lézt vera
þreytt og þóttist ætla að ganga
snemma til hvílu. Þjónunum
þótti vænt um að fá fríið
NYJA bio b
Merfei Zorros
(The mark of Zorro)
mikilfeingleg og spennandi
Amerísk stórmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Tyrone Power
Linda Darned
Basil Bathbone
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Lækkað verð kl. 5.
Aukamynd:
FRÉTTAMYND
er sýnir meðal annarsi
árás Japana á Pearll
Harbor.
og þeir fóru strax til her-
bergja sinna. William und-
irbjó kvöldverðinn, en Dona
spurði hann ekki aftur, hvaða
matur væri á borðum.
Hún fór til herbergja sinna-
og staðnæmdist fyrir framan
klæðaskápinn, óráðin í því, —
hvaða kjól hún ætti að fara í.
Hún kaus rjómagulan kjól, —
sem hún hafði oft farið í og
hún vissi, að fór henni vel. Því'
BARNASAGA
nestið í sama pokanum.
Sankó þorði ekki að kveðja
konu sína og böm, því að hús-
bóndinn hafði sagt honum, að
brottförin yrði að vera leynileg.
Þeir sluppu út úr þorpinu án
þess til þeirra sæist.
Don Quixóte reið á undan á
Rósinöntu, og glampaði á hann
allan, því að hann hafði fægt
pansarann prýðilega vel. Sankó
kom í hæfilegri fjarlægð á eftir
á asnanum sínum og með sekk-
inn og vínflösku úr leðri.
Kringlótt andlitið á Sankó ljóm-
aði eins og sól, þegar hann hugs-
aði um öll þau gæði og gersem-
ar, sem húsbóndi hans hafði lof-
að honum.
Létt vindgola hreyfði nú
alla mylluvængina, og Don
Quixote hélt, að risarnir væru
að steyta hnefana að honum og
ögra honum.
,,Ég er óhræddur, þótt þið
veifið öllum skönkum,“ hrópaði.
hann.
„Ég berst jómfrú Dulsineu til
heiðurs," æpti hann enn og:
brá lensu sinni á loft og réðst
á þá vindmylluna, sem næst
var.
Vængirnir á myllunni snér-
ust nú hratt. Lensan hitti einn
vænginn, en hann lenti aftur á
móti á riddaranum og hesti
hans, svo að þau þeyttust bæðí
vænan spöl og skullu á jörðina.
Þegar Sankó sá hvar kom-
ið var, reið hann þangað
eins hart og asnin komst.
Hann sá brátt, að húsbóndinn
var svo illa farinn, að hann gat
ekki staðið upp.
„Hjálpi mér sá, sem vanur
er,“ hrópaði Sankó. „Sagði ég
það ekki alltaf, göfugi hús-
bóndi, að þú skyldir fara var-
lega. Og ég sagði líka, að þetta
væru bara vindmyllur, það get-
ur engum manni dottið annað
MYNDASIGá
Örn: Síðasta ósk hans var, Þau fara upp í flugvélina.
að ég kæmi þér á öruggan Örn: Nú er bezt að reyna
stað. mótorinn.
V-
MY FATHER!
HE'S S77LL
OUTTHERE/

Lillí: Pabbi er enn þá þarna!
Örn: Því miður, Lillí..........
Lilli: Þú átt við, að þessi
Lofaðu mér að
fara til hans!
örn: Það er þýðingarlaust!
Við getum ekkert gert.
YQU MEAN THAT
F/END HA5..J!
LETME G0