Alþýðublaðið - 19.03.1942, Blaðsíða 6

ALÞYÐUBLAÐIP
Apinn á þessari mýnd (þ. e. a. s. sá loðnari) heitir Sammy og félagi hans Curley Wilson.
Sammy hofir hingað til orðið að taka 5 skeiðar af lyfi á dag, en á myndinni er Curley að
segja honum, að framvegis þurfi hann aðeing að taka þrjár!
Qddur Valentinusson;
O'fyrirgefanlegt skeytingarleysi
nm öryggi skips og manna.
— —i. ■■■■
HANNES Á HORNINÖ
Framhald af 5. síðu.
klippur og skæri, og það án tillits
til þess, hvort um rafmagns- eða
handknúin tæki er að ræða. Hár-
Btubbar og öimur óhreinindi berast
með þeim manna á milli, ef ekki
er gætt ýtrustu varúðar. Þessi
áhöld þarf því að dauðhreinsa með
einhverjum tryggilegum hætti eft-
ir hverja notkun, eða sé það ekki
hægt, þá a. m. k. svo oft á dag,
sem hægt er.
ÞÁ VIL ÉG TELJA það ófor-
svaranlegt að nota sömu ábreiðuna
eða lakið eins oft og gert er á hár-
anyrtistofunum hér í bænum. Við
snyrtinguna fellur hárið á dúkinn.
Þegar henni, er lokið, hristir svo
hárskerinn dúkinn vel og óþyrmi-
lega. Háirð hrynur af honum (sumt
þeytist í föt þeirra, sem eru svo
óheppnir að vera of nálægt, en
sleppmn því!), en óhreinindi þau,
sem það hefir smitað frá sér, verða
eftir og geta borizt með því á
næsta víðskiptavin. Ekki má það
heldur eiga sér stað, sem svo mjög
er almennt, að rakari þurrki sér
um hendumar á dúki, sem annar
maður (oft síðasti viðskiptavinuri
hefir notað til þess að þerra af sér
raksápu eða annað með. Einnig
verður að víta það, að sami dúkur-
Inn mun oft notaður til þess að
gefa mörgum mönnum andlitsbað,
og það án þess að hann sé soðinn
rækilega á milli.
ÞÁ ÆTLA ÉG að benda á það,
aö mjög er það vafasöm ráðstöfun
með tilliti til þrifnaðar, er rakar-
arnir eða aðrir hárskerar bursta
brott hárin, er fallið kunna hafa, í
andlit eða á háls viðskiptamannin-
um, með hinum langhærða bursta
sínum eða kústi. Nærri má geta,
að eitthvað af hárstubbum og unv
fram allt óhreinindum hlýtiu* að
festast í honum og nuddast síðan á
næsta mann, sem „kústaður" er,
eða rjúka út í loftið við næstu að-
"erð. I.-oksins vil ég mjög eindreg-
ið hvetja hárskerana til þess uo
gæta þess alltaf að sópa gólfið
vandlega, en varlega þó, eftir
hverja aCgerð, en koma síðan rusl-
inu á einhvern stað, se:n ’æitir ör-
vggi fyrir því að það berist út að
nýju, áður en tök eru á því að
brenna því eða eyða á annan
tryggilegan hátt. Sé þessa ekki
gætt nógu rækilega, geta óþrifln
auðvitað borizt bá leiðina."
Hannes á h*>vninu.
IJANÚARMÁNUÐI síðast
liðnum kom línuveiðarinn
ísleifur M/B 35 hingað til
Stykkishólms frá Reykjavík.
Skipstjórinn, Markús Þórðarson
hafði ekki réttindi til að stjórna
skipinu; hann vantar stýri-
mannstíma, sem lög ákveða. í
Reykjavík var hann búinn að fá
lepp til að skrá fyrir sig. En þeg
ar hann fer, skilur hann leppinn
eftir í Reykjavík og kemur sjálf-
ur hingað ineð skipið. Á skipinu
voru tveir vélamenn, en báðir
með undanþágu, að sögn. Þegar
hingað kemur, fær hann ekki
skráð á skipið, og er jþá braskað
við að fá undanþágu fyrir hann
hjá stjórnarráðinu, og mun hún
hafa fengizt fyrir meðmæti Frið-
riks Ólafssonar, skólastjóra
stýrimannaskólans, og Far-
manna- og fiskimannasambands
íslands, að mér hefir verið sagt,
en ég trúi tæplega. Annar vél-
stjórinn kom aldrei í vélarrúm
skipsins, heldur var skiptá hon-
um og öðrum dekkmanni, sem
átti svo að fá undaruþágu eftir
3 mánuði. Þessi umskipti vél-
stjóri fór af skipinu eftir fyrsta
túr, og fyrsti vélstjóri fór af
skipinu 1. marz. Nú gaj; maður
búizt við að skipið gæti ekki
; farið út alveg vélstjóralaust. En
hvað skeður? Skipið leggur út
síðari hiuta dags 4. marz með
þennan mann, sem átti að fá
undanþágu eftir 3 mánuði, sem
fyrsta og annan og þriðja vél-
stjóra. Þetta ntl/ ég að sé há-
mark kæruleysisins fyrir ör-
yggi skips og manna. Þetta
vissu allir hér, en enginn gerði
neitt til að hindra það, að skipið
færi svona út í sjó í þessu á-
standi, hvorki sýslumaður eða
tryggingarfél. skips eða manna.
Þetta sama kvöld var birt í út-
varpfnu tillaga frá fiskiþingi
Fiskifélagsins til alþingis áð
beita sér fyrir bættu öryggi á
sjónum, og bendir iþað nokkuð í
aðra étt en það, sem hér er á
undan sagt. Það væri vel, að bet-
ur væri farið eftir þeim ráðstöf-
unum, sem þegar eru gerðar, en
hingað til hefir verið. Það mun
vera eins dæmi, að gufuskip
leggi úr -höfn til fiskveiða eða
annarra ferða og hafa engan
vélamann um borð í Skipinu.
Mér íþykir líklegt, að tekið
verði svo á þessum málum, að
slík svívirðing endurtaki sig
ekki aftur, að ófyrirleitnum, á-
byrgðarlausum galgopum hald-
ist ekki uppi svona kæruleysi og
státa svo af því á eftir, að geta
þverbrotið öll lög óáreittir. Mér
finnst sjálfsagt, að svona fram-
koma berist sem flestum til
eyrna, ef ske kynni að betur
væri farið eftir settum reglum
um öryggi skipa og manna, sem
góðir og hugsandi menn beita
sér fyrir að lögleiða.
Það eru nógu mörg slysin
samt, af óviðráðanlegum ástæð-
um, þótt ekki sé gerður leikur
að því, að drepa sjálfan sig og
aðra.
Stykkishólmi, 5. marz 1942.
Oddur Valentínusson.
Iðja, Akareyri,
beldor aðalfund
T!>T4. félag veiksmiðjufólks
A-á Akureyri, hélt
sinn s. 1. sunnudag.
Þessir menn voru kosntr í
stjórn félagsins:
Magnús Stefánsson, formaður.
Sveinn Þorsteinsson, ritari.
Jón Ingimarsson, gjaldkeri.
Fiœmtudagur 19. marz 1942.
Skipting striðsgróðans.
Framhald af 4. síðu.
rneð, safnaðist þó hjá þeim ör-
fáu fyrirtækjum, sem áttu íog-
araflotann að nafninu til. En
smámsaman hafa svo að segja
allir atvinmurekendur gerzt
hlutaðeigendur í kapphlaupinu
um stríðsgróðann, með því að
hækka í sífellu í verði það,’sem
þeir höfðu að selja.
Launastéttirnar hafa haft
þama allt aðra og miklu lakari
aðstöðu til þess að auka tekjtrr
sínar, enda haf a þær ekki vaxið
nema í hlutfalli víð vaxandi
dýrtíð, og það ekki fyrr en ár
var liðið af stríðinu, eða fyrir
það, að launþegamir hafa lagt
fram meiri vinnu, eftir- og næt-
urvinriu. Samt er það ekki
nema lítið þrot af aukningu
þjóðarteknanna, sem lent hefir
hjá launastéttunum.
Nú hefir ríkisstjómin skorizt
í leikinn til þess að stöðva það,
sem hún kallar kapphlaupið á
milli verðlags og kaupgjalds,
sem eins mætti kalla kapphlaup
ið um stríðsgróðann. Og hvar
ber hún niður?
; • ; ÍHáti' j.
Hún bannar grunnkaups-
hækkanir allra launþega, en
möguleikar atvinnurekendanna
til þess að auka tekjur sínar eru
látnir óskertir, jáíneira að segja
auknir. Hvaða siðferðilegan rétt
hefir ríkisstjórnin til slíkra að-
gerða? f
Hún segist gera það til þess að
stöðva Vöxt dýrtíðarinnar, en
eins og margsinnis hefir verið
sýnt fram á með óyggjandi rök-
um, er það hin mesta fjarstæða,
að bannið gegn grunnkaups-
hækkunum fái nokkru á orkað
til þess. Þessi siðferðilegi grund-
völlur er því ekkert annað en
argvítug blekking. Ríkisstjómin
hefir einmitt látið dýrtíðina
aukast til þess að atvinnurek-
endurnir gætu grætt sem mest.
rv.
En hver verður svo af leiðing-
in af hinni ranglátu skiptingu
stríðsgróðans að stríðinu loknu?
Við eigum enga vissu fyrir því
að tekjur íslenzku þjóðarinnar
verði meiri eftir stríðið, en þær
voru fyrir stríðið. En nú hefir
myndazt hér stóreignastétt,
sem fyrirfram á kröfu á mjög
verulegum hluta þjóðartekn-
anna í krafti eignarréttar síns.
Hvað þýðir þetta?
Það þýðir það, að tekjur allra
annarra þegna þjóðfélagsins
samanlagðar hljóta að Verða
miklu minni en þær voru fyrir
stríð, m. ö. o.: lífskjör þeirra
hljóta að versna. Niðurstaðan
verður iþá, að tekjuskipting ís-
lenzku þjóðarinnar verður stór-
um ranglátari eftir stríðið en
hún var fyrir stríðið, þar sem
hin fámenna eignastétt, sem
fengið hefir í sinn hlut mestan
hluta stríðsgroðans, á fyrirfram
kröfu á miklum hluta þjóðar-
teknanna, í krafti eignarréttar
síns.
Hér hefir verið brugðið upp
einni smámynd af einni aí
leiðingunum af stefnu Sjálf-
stæðis- og Framsóknarflokksins
í dýrtíðarmálunu::'. Hún sýnir,
að þessi stefna er ekki ?.ðeins
ranglát í nútíðinni, heldur hlýt-
ur hún éinnig óhj ákvæmilega
að skapa stórfellt félagslegt
ranglæti í framtíðinni.
Til skamms tíma, eða þangað
til síðastliðið haust, bjó á Vatt-
amesi í Fáskrúðsf j arðarhreppi
maður að nafni Þórarinn Gríms-
son og kallar sig Víking. Vík-
ingur þótti umsvifamikill Fram-
sóknarmaður í héraðinu og hélt
oft Framsóknarsamkomur að
Vattamesi til lofs og dýrðar
Framsóknarflokknum, og er tal-
ið að Víkingur sé búinn að
handjáma flesta bændur í Fá-
skrúðsfjarðarhreppi og segja
þeim fyrir um, hvemig þeir
eigi að kjósa við næstu alþingis-
kosningar. Talið er að búskapur-
inn hafi að ,öðru leyti gengið
heldur báglega, og er þó Vattar-
nes kostajörð, en svo mikið er
víst, að þessi Framsóknar-Vík-
ingur flosnaði upp frá jörðinni
haustið 1941 og fluttist búferl-
um að Búðum til bráðabirgða,
því hærra mun hugur hans
stefna, og átti nú röðin að
koma að Búðamönnum, að
leiða þá í allan sannleika í póli-
tíkinni. Enn sem komið er lifir
Víkingur þó á hálfgerðum úti-
gangi hér í bænum síðan um
áramót, en hugsjón hans mun
vera sú, eins og flelri Fram-
sóknarmanna, að fá embætti í
höfuðstaðnum og byggja luxus-
villu.
Fyrir nokkru setti ég greinar-
korn hér í blaðið um hrepps-
nefndarkosninguna á Búðum
25. jan. s.l. og virðist það hafa
komið eitthvað ónotalega við
Þórarín Víking, en hann er tal-
inn hafa verið annar yfirhers-
höfðinginn í sameinuðum her
Framsóknar og Sjálfstæðis-
manna á Búðum fyrir kosning-
una.
„Miklir menn erum við,
Hrólfur minn,“ segir Víkingur
og ryðst um fast í hálfuxn Tíma-
dálki, þar sem hann hyggst áð
sýna fram á, að herskarar hans
á Búðum séu engu minni en Iið
alþýðunnar.
Um þetta ætla ég ekkert að
þrátta við Víking, enda var mín
grein ekki aðallega skrifuð til
þess að undirstrika kbsninga-
sigur Sjálfstæðisflokksins, held-
ur til að sýna fram á, hve f jarri
Þórarinn Víkingur og hans
menn eru því, að skilja hugs-
unarhátt íslenzkra kjóesnda og
íslenzkrar alþýðu.
fslenzkir alþýðukjósendur
láta ekki banna sér að mæta á
almennum fundum, og íslenzkir
alþýðukjósendur láta ekki segja
sér að kjósa eftir annarra geð-
þótta.
Við erum ekki í Þýzkalandi,
Þórarinn minn.
P. t. Reykjavík, 9. marz 1942.
Eíður Albertsson.
UtbreM
Alpýðublaöid.
Víkingurinn frá
Vattarnesi
!