Alþýðublaðið - 19.03.1942, Blaðsíða 8

8
FÆTURNIR BETRl EN HÖF-
UÐIÐ.
SÍRA GÍSLI ÞÖRARINS-
SON í Odda varð bráð-
hvaddur. Sveinn Pálsson lækn
ir var því sóttur að skoða lík-
ið. Þegar hann kom að Odda
var Vigfús bróðir Gísla þar
fyrir, og fóru þeir þá þegar inn
í herbergið, þar sem líkið lá.
Sveinn sá ekki hentugan stað
fyrir hatt sinn, og hengdi hann
hattinn á tærnar á líkinu. —
Þessu reiddist Vigfús og sagði:
. .— Brúkarðu fæturna á hon-
um bróður mínum fyrir uglu?
mannskratti.
— Ó-já, sagði Sveinn, — og
þótti mér þó einlægt meira
koma til fótanna á honum en
höfuðsins.
&
S-á HLÆR BEZT, SEM SÍÐ-
AST HLÆR.
SVO vildi til, að þeir hlutu
sæti hlið við hlið á frum-
sýningu skopleiksins „Halló,
Ameríka,“ Guðmundur í. Guð-
mundsson og Héðinn Valdi-
marsson.
í leiknum er talað um nokkr-
ar nýúthomnar bækur, og er
einn leikandinn t. d. látinn
spyrja annan:
„Veiztu hvaða bók vega-
málastjóri keypti?“
„Liggur vegurinn þangað?“
uNei, hvaða vitleysa, hann
keypti „Vegi og vegleysur“ “.
Þá hlógu þeir báðir Héðinn
og Guðmundur. Næsta spurn-
ing var:
„En veiztu hvaða bók Stefán
Jóhann keypti?“
,yÁ hverfanda hveli.“
Þá rak Héðinn upp hlátur
mikinn, en Guðmun.dur fór
sér hægt. ,
En þá kom næsta spuming-
in:
„Hvaða bók keypti þá Héð-
inn?“
„Sú bók hét: „Systir mín og
ég.“ .
Þá hló Guðmundur dátt, en
Héðin setti hljóðan.
*
KONU Ólafs smiðs í Kala-
staðakoti langaði mjög til
að láta son þeirra læra til
prests. Eitt sinn er hún flutti
það mál við mann sinn, svar-
aði hann:
„Ég held þeir skilji hann
Strandhreppingar, þótt hann
tali ekki við þá latínu, þegar
hann fer að betla.“
næst lét hún í eyru sér eyrna-
hringana með rúbinsteinunum,
sem móðir Harrys hafði átt, og
um hálsinn bar hún gullfesti
með rubíndjásni.
— Hann tekur vafalaust ekki
eftir því, að ég hefi skreytt
mig hans vegna, hugsaði hún.
Hann er ekki af þeirri tegund-
inni. Hann hugsar ekki um
konur eða klæðnað þeirra. Og
þó vandaði hún búning sinn
eftir getu. Skyndilega heyrði
húrj. borðstofuklukkuna slá tíu
Hún gekk fram að stigabrún-
inni og leit niður, og hún sá,
að William hafði kveikt á öll-
um kertum og það glitraði á
silfurborðbúnaðinn á borðinu.
William stóð við borðið og rað-
aði á það réttunum. Svo bfosti
hún og sagði við sjálfa sig. —
Ó, William, nú veit ég hvers
vegna þú hefir farið niður að
Helford um kvöldið með körf-
una. Það var krabbi, sem hann
var að bera á borð og hanu
hafði framreitt hann á franska
vísu og þarna voru líka nýjar
kartöflur soðnar með hýðinu á,
grænt saíat og rauðar radísur.
— Þér eruð snillingur, Will-
iam, sagði hún, en hann
hneigði sig og brosti. — Mér
þykir -vænt um, að þér skulið
vera ánægðar, frú mín.
— Hvernig lít ég út? Haldið
þér, að húsbóndi yðar verði
ónægður með mig? spurði hún
og snéri sér á hæli fyrir fram-
an hann. Ég hygg, að hann
verði ánægður, frú mín. Ann-
ars býst ég við, að hann sé
dálítið hrifinn af yður.
— Þakka yður fyrir, WiHi"
am, sagði hún alvarleg á svip og
gekk inn í setustofuna, þar sem
hún ætlaði að bíða eftir gesti
sínum. William hafði dregið
niður gluggatjöldin, en hún dró
þau frá aftur og lofaði tungl-
inu og stjörnunum að skína inn.
En þegar hún leit út um glugg-
ann, sá hún ræningjaforingj-
ann koma ofan frá skóginum.
Hann var hár maður vexti og
föngulegur á velli. Hann fór
mjög hljóðlega.
Hún sá þegar, að hann hafði
búið sig eins og til veizlu. —
Skórnir hans voru silfursmeltir.
Hann var í vínrauðum frakka
og knipplingar voru um úln-
liði hans. Dona rétti honum
höndina, og hann laut höfði og
kyssti hana. Hann nam staðar
snöggvast á þröskuldinum og
svipaðist um brosandi.
Kvöldverðurinn er tilbúinn,
sagði hún og varð skyndilega
feimin. Hann svaraði engu, en
gekk á eftir henni inn í borð-
salinn. William stóð á bak við
stólinn hennar.
Gesturinn stóð kyrr andar-
tak og svipaðist um í salnum.
Það glitraði á borðbúnaðinn
svo að við lá, að hann fengi
ofbirtu í augun. Því næst snéri
hann sér að húsmóðurinni og
sagði brosandi:
— Haldið þér, að það sé
skynsamlegt af yður að freista
ræningja á þennan hátt.
— Það er William að kenna,
sagði Dona.
—Hann hefir ráðið þessu.
— Því trúi ég varla, sagði
hann. — William hefir aldrei
tekið svona á móti mér fyrr, eða
er það, William? Þú barst mér
mat á pjáturdiski og sagðir
að ég yrði að gera mér það
að góðu.
— Já, herra, sagði William
og augu hans leiftruðu. Dona
settist og var nú ekki feimin
lengur, því að nærvera Willi-
ams braut þann múr, sem milli
þeirra var.
William kunni starf sitt út í
æsar. Krabþinn var ágætur á
bragðið og prýðilegur fram-
reiddur.
— Ég er betri matsveinn en
William, þótt góður sé, sagði
ræningjaforinginn, og ein-
hverntíma skulið þér fá að
bragða mat, sem ég bý til,
kjúkling, sem ég steiki á teini.
— Því trúi ég varla, sagði
hún. Heimspeki og matarseld
íara ekki vel saman.
— Fjarri því, það fer vel '
saman, sagði hann. Ég steiki
kjúklingana við viðarbál á
ströndinni. Og þér verðið að
borða. þá með fingrunum. Og
þar verða engin kertaljós, að-
eins stjörnubjartur himinn.
— Og ef til vill syngur næt-
urgalinn, sem þér sögður mér
frá.
— Ef til vill.
Hann brosti við henni, og
hún gerði sér mynd í hugan-
Striðsfrétta-
ritarina.
(Arise My Love.)
Claudette Colbert,
Ray Milland.
Sýnd klukkan 7 og 9.
Framhaldssýning kL
3.30—6.30:
JÁTNING
AFBROTAMANNSINS
(Full Confession).
VICTOR MC LAGLEN
JOSEPH CALLEIA
Böm fá ekki aðgang.
um af viðarbálinu á strönd-
inni. Nú tók hún eftir því, að
William var farinn. Hún stóð
því á fætur, slökkti á kertun-
um og vísaði gesti sínum inn í
salinn.
— Viljið þér reykja? spurði
hún glettnislega og benti á tó-
bakskrukkuna á arinhillunni,
en það var tóbakskrukkan,
sem hann hafði gleymt í svefn
herbergi hennar.
BAENASAGA j
(Dálítill kafli úr bamasögunni I
féll niður í prentun í gær. Hér
kemur sagan rétt).
IV. KAFLI
Don Quixóte og vindmyllurnar
Ekki höfðu þeir Don Quix-
óte og fylgdarsveinar hans
lahgt farið, er þeir komu á
sléttu nokkra, þar sem margar
vindmyllur voru. Einar 30—40
blöstu við þeim._ Óðara og ridd-
arinn sá þær rak hann upp
gleðióp.
„Sko, bara, Sankó, vinur
minn,“ hrópaði hann. „Gæfan
er sannarlega með okkur.
Sjáðu, þarna eru að minnsta
kosti 30 hroðalegir risar, sem
sitja fyrir okkur. En ég mun
leggja þá alla að velli, og svo
skulum við skipta herfanginu.
Við gerum mannkyninu mik-
inn greiða með því að að fella
Merki Zorros
(The mark of Zorro)
mikilfengleg og spennandí
Amerísk stórmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Tyrone Power
Linda Darned
Basil Bathbone
Sýnd kl. 5, 7 og 9*
Lækkað verð kL 5.
SÍÐASTA SINN!
Aukamynd:
FRÉTTAMYND
er sýnir meðal annars
árás Japana á Pearl
Hai'bor.
Hún fékk sér sæti, en hann
stóð upp við arinhilluna, tróð
í pípuna sína og svipaðist um
í herberginu.
— Hér lítur allt öðruvísi út
en í vetur, sagði hann. Þegar
ég kom hér í vetur var ryk á
húsgögnunum og allt var eyði-
legt og tómlegt. Þér hafið
breytt öllu.
— Tómt hús er eins og kölk-
uð gröf, sagði hún.
þessa ógurlegu i’isa.“
„Hvaða risa, húsbóndi góð-
ur?“ spurði Sankó og glápti í
allar áttir.
„Sérðu þá ekki þarna beint
fyrir framan þig, með reidda
hnefana?“ æpti Don Quixóte
óþolinmóðlega.
„En þetta eru engir risar.
húsbóndi góður,“ sagði Sankó.
„Athugaðu þá betur og þú
munt sjá, að það eru bara
vindmyllur. Og hnefarnir og
handleggirnir, sem þér sýnist
vera, eru bara vængirnir, sem
knýja þær áfram, þegar þær-
mala kornið.“
„Ég heyrði það“, sagði Dotr
Q., „að þú ert óvanur æfintýr-
um, Sankó. Þetta eru risar og,
ekkert annað. Og ég ætla að
leggja til orustu við þá. Ef þ'ú
ert hræddur við að fylgja mér.
skaltu standa álengdar og
biðja um sigur mér til handa.'*
Að svo mæltu keyrði hann
I
JHTN0ÍSA8A
Örn: Bölvuð tæfan! Þarna .... gæti ég malað þetta
Zóra: Flugvélin! Látið hana Zóra: Lokið hliðunum! lék hún á okkur. Ef þetta væri hlið. En það er ekki skriðdreki,
ekki sleppa! Fljótir! ® , skriðdreki .... hvað nú?