Alþýðublaðið - 20.03.1942, Blaðsíða 8

SCORCwy/ they'RE
5URR00NDINS U5/
THEYLL KÍL US.,
'TsSLTOQ// pi rTH-
í G0....G£r . 'i
r/ýoáF rwo
QUTQFTHEí
'T PLANE./r
Zóra: FariÖ nú og náið skötu
At>íO<IBUfKt
FösttHÍagur 29. tnarz 1942.
SNEMMA á 19. öld bjó á
Neðraskarði í Leirártveit
búndi, sem Þorvaldur hét,
vandaðwr og vel metinn, en
hafði þó þann galla, að hann
var óvenjulega blótsamur. A
vetrum reri Þorvaldur í Akra-
koti á Akranesi og þótti hinn
mýtasti Uðsmaður. Einhverja
vertíð voru illar gæftrr, =»«
nógur fiskur fyrir. Á langa-
frjádag var sjóveður gott og
vildi Þorvaldur róa þegar að
en formaður mldi lesa
og réð hann. t lestrarlok-
kom Þorvaldur út og sá, að
voru almennt rónir.
hann þá inn með ofboði
og kaXlaði i baðstofudyrunum:
,Jtíafðu helvítis skömm fyrir
lesturinn! Þeir eru allxr komn-
ir tii andskotans. Ég held það
sé bezt, að mð fjöndumst á
eftir!“
EINU sinnx buðu félagar
Þorvalds honum fé til að
varast blót, þótt ekki . væri
nema einn dag og taldi Þor-
váldur það hægðarleik. Róið
var til miðs, fiskur nógur fyr-
tr og drógu allir vel, nema
Þorvaldur, hann varð ekki
var. Það þoldi hann ekki,
hankaði uppi, beitti öngúl
sinn, fleygði út færinu og
sagði um leið:
,/Ég er ekki að þessum and-
skota lengur.‘c
Svo fór hann að draga eins
og hinir.
m
PRÓFESSOR Irwin Edman
í Columbia-háskólanum
viðurkennir, að eftirfarandi
mga sé sönn:
Hann var boðinn til kvöld-
verðar hjá vini sínum, en er
máltíðinni var lokið sat hann
sem fastast langt fram á kvöld.
Húsfreyjan og húsbóndinn
vóru álveg orðin hlessa á þess-
ari þrásetu prófessorsins og
voru orðin uppgefin á því að
brjóta upp á nýjum umræðu-
efnum.
Þegar ldukkan var orðin eitt
um nóttina leiddist húsbóndan-
um þóf þetta. Hann teygði iir
sér og sagði:
,Jæja, Irwin, ætli það sé nú
eklá bezt fyrir þig að fara að
halda heim?“
,JIvað er nú þetta?“ hrópaði
prófessorinn. ,JÉg hélt þið
væruð í heimsókn hjá mér!“
'uaphtte AuU&urUr:
— Já, en þaö var nú ekki
það, sem ég átti við.
Stundarkora voru þau þögul
— en loks rauf hann þögnina:
—Hvers vegna komuð þér
hingað til Navronhúss?
Hún lék sér að svæfli, sem
var á legubekknum.
— Ef til vill hefi ég verið
orðin leið á London og öllum
þeim ys og erli, sem þar er.
— Með öðrum orðum: þér
hafið flúið?
— William myndi sennilega
orða það svo.
William hefir sína reynslu.
Hann þekkir mig líka og veit
margt um mína hagi. Einu
sinni var maður að nafni Jean
Benoit Rubery og hann átti
mjklar eignir á Bretlandi og
marga vini og William var
þjónn hans. En svo kom að því,
að húsbóndi Williams varð
þreyttur á því að vera hjá Jean
Benoi Aubery og hann g'erðist
sjóræningi og smíðaði sér skip,
sem hét Máfurinn.
— Er það í raun og veru hægt
að sleppa frá fortíð sinni?
— Mér hefir tekizt það að
svo miklu leyti, sem hægt er.
— Og eruð þér hamingju-
samur?
— Ég er að minnsta kosti á-
nægður.
— Hver er munurinn á því
að vera hamingjusamur og á-
nægður?
— Því er ekki gott að svara.
Maður getur verið ánægður, ef
manni líður vel á líkama og
sál. En raunverulega hamingju
samur er maður ef til vill
aldrei. Að minnsta kosti ekki
karlmenn.
— Hvað eigið þér við með
því?
• — Eigið þér börn?
— Já, tvö.
— Hafið þér ekki verið ham-
ingjusöm í návist barna yðar?
Hún hugsaði sig um stund-
arkom.
— Ef til vill, sagði hxÍM að
lekum. .
Haxm snéri sér frá henni og
fór að skoða munina, sem stóðu
á arinhillunni. — Þér megið
ekki gleyma því, að ég er sjó-
ræningi, sagði hann. — Og hér
eru munir, sem eru mjög verð-
mætir. Hér er til dæmis askja,
*E
sem er mörg hundruð sterlings-
punda virði, og þér látið þetta
liggja á glámbekk.
— En ég ber traust til yðar.
— Það er ekki hyggilegt.
— Ég legg allt á yðar vald.
— En það er kunnugt, að ég
sýni engum neina miskunn.
Hann lagði öskjuna aftur á
arinhilluna og tók upp litla
mynd af Harry. Hann horfði á
hana stundarkorn og blístraði.
— Þetta er maðurinn yðar,
er ekki svo?
— Jú.
Hann gerði ekki fleiri at-
hugasemdir um myndina.
— Hún var tekin af honum
fyrir mörgum árum, sagði hún
— áður en við giftumst.
— Jæja, sagði hann. Svo
varð þögn.
— En var myndin af yður,
sem er uppi í svefnherberginu
yðar, tekin um sama leyti?
— Nei, hún var tekin fyrir
mörgum árum.
— Hversu lengi hafið þér
verið í hjónabandi?
— í sex ár. Henrietta er 5
ára gömul.
— Hvemig stóð á því að þér
giftuzt?
Hún starði á hann orðlaus
andartak. Þessi spurning kom
henni algerlega á óvart. En
loks afréð hun að segja honxun
sannleikann hreinskilnislega.
— Harry var skemmtilegur,
sagði hún, og mér geðjaðist vel
að augunum í honum.
Hann svaraði engu. Hann
hafði gengið frá arinhillunni
og fengíð sér sæti á stóli. Því
næst tók hann blað upp úr
vasa sínum. Hún varð niðurlút
og hugsaði um dvöl sína í
London og hjónaband sitt. Þeg
ar hún leit upp, sá hún að hann
var að teikna mynd af henni.
— Er yður ekki sama þó að
ég teikni mynd af yður?
— Nei, sagði hún. jfjf- Auðvit-
að er mér ekki sama um það.
Og hún reyndi að gægjast á
blaðið, til þess að sjá, hvernig
myndin liti út, en hún sá það
ekki.
— Hvemig atvikaðist það,
að William gerðist þjónn yðar?
spurði hún.
—Móðir hans var frá Bret-
agne, þér vissuð það víst ekki,
GAMU BIÖ |
Striðsfrétta-
ritarínn.
(Arise My Love.)
Claudette Colbert,
Ray Milland.
Sýnd klukkan 7 og 9.
Fraxnhaldssýning kl.
3.30—6.30:
JÁTNING
AFBROTAMANNSINS
(Full Confession).
VICTOR MC LAGLEN
JOSEPH CALLEIA
Böm fá ekki aðgang.
NVIA BIO
Mreiðagarporínn
(Going Places)
Gamanmynd með fjörugri
tízkutónlist, leikin af hin-
uxn fræga Louis Armstrong
og hljómsveit hans. — Að-
alhlutverk leika: Dick
Powell, Anrta Louise og
Ronald Reagan.
Sýnd kL 5, 7 og 9.
— Lægra verð kl. 5. —
sagði hann.
— Nei, sagði hún. •— Það
vissi ég ekki.
— Faðir hans var ævintýra-
maður, sem lenti á eirm eða
annan hátt til Frakklands og
kvæntist þar. Þér hafið vafa-
laust veitt því eftirtekt, að
William hefir framandi áhexrzl-
ur.
— Ég hélt, að það væri Corn-
wall-mállýzka.
— Comwall-mállýzkan og
Bretagne-mállýzka em mjög
svipaðar. Báðar em af kelt-
neskum uppmna. Þegar ég sá
William fyrst, var hann ber-
fættur flækingur á götunni í
Quimper. Hann var í einhverri
klípu, sem ég gat bjargað hon-
um úr. Upp frá því hefir haiin
reynzt mér trúr. Hann kunni
ensku og hefir vafalaust lært
hana af föður sínum. Ég býst
BARNASAGA
Rósinöntu spomm.
Sankó æpti á eftir honum,
að þetta væru áreiðanlega
bara myllur, en engir risar, en
hinn ruglaði riddari skeytti
því engu.
„Bíðið þið við, skræfurnar
ykkar, ég skora á ykkur,“
hrópaði Don Quixóte á sprett-
inum. \,Ætlið þið kannske að
flýja hinn hugpmða riddara,
sem leggur einn síns liðs til or-
ustu við ykkur alla?“,
Létt vindgóla hreyfði nú
alla mylluvængina, og Don
Quixote hélt, að risarnir væm
að steyta hnefana að honum og
ögra honum.
er óhræddur þótt þið
veifið öllum skönkum", hrópaði
hann.
,*,Ég berst jómfrú Dulsineu til
heix}urs“, æpti hann enn og
toró lensu sinni á loft og réðst
á iþá vinicLmyluna, sem næst
var.
Vængirnir á mylluxmi snér-
ust nú hratt. Lensan hitti einn
vænginn, en hann lenti aftur á
móti á fliddaranxim og hesti
hans, svo að þau þeyttust bæði
vænan spöl og skullu á jörðina.
Þegar Sankó sá hvar kom-
ið var, reið hann þangað eins
hratt og asninn komst. Hann
só brótt, að húsbóndinn var svo
illa farinn, að hann gat ekki
staðið upp.
, Jíjólpi mér sá, sem vanur
er“, hrópaði ,Sankó. ,,Sagði ég
það ekki alltaf, göfugi hxis-
bóndi, að þú skyldir fara var-
lega. Og ég sagði lxka, að þetta
væra bara vindmyllur, það get-
ur engum manni dottið annað
í hug, nema þeim, sem er sjálf-
ur með vindmyllu í hausnum."
„Hægan, hægan, Sankó “
sagði Don Quixote. — Ég hefi
bara orðið fyrir óheppni í
stríðinu. Ég er viss um, að hér

RIRBIS181
Zóra: Ha, ha! Þá höfum við
fuglinn t búrinp'
hjúunum út úr flugvélinni.
Menn Zóm nálgast fíugvél- kringja
ina, sem örn og Lillí sitja í. okkur?
okkur! Þ*ir drepa