Alþýðublaðið - 29.03.1942, Blaðsíða 8

Stuutttdagur 29. «a» 1S42.
* ____________MWwmiAOB
VÍSA efUr Söltm Helgason
um sjáljan aig;
Þiggur pris af firða flokk,
frægðum lýstr siyngur,
sól ber vfsa í sínum akrokk
Sólon Islendingur.
Sölvi virðíst engtt siður hafa
verið hrifinn af sjálfum sér en
akáldin, sem nú skrifa um hann
iangar bækur og margar.
m
IÐALDRA kona Klttí
prófessor nokkum í
aamkvæmi:
„Þér hljótið að mttna eftir
mér, prófessor,“ sagði hún. -—
JMunið þér virkilega ekki
hvað ég heití? Þó þekktuð
þér mig einu sinni það mikið,
mð þér báðuð mig að verða
konan yðar“
,JJei, er það satt,“ sagði pró-
fessorinn undrandi. „Og tókuð
þér bónorðinu?“
*
VÍ hærra sem ennið er,
því gáfaðri er maðurinn
en um leið latari.
* .
MENZIES, fyrv. forsætisr.-
herra Ástrálíu tók á móti
blaðamönnum, skömmu eftir
að hann tók við þessu ábyrgð-
armikla embætti.
Einn blaðamannanna, sem
var andstæðingur hans í stjórn
málum, lagði þessa spumingu
fyrir hann:
„Ég geri ráð fyrir því, herra
forsætisráðherra, „að áður en
þér mynduðuð ráðuneytið haf-
ið þér leitað álits þeirra, sem
einkum hafa áhrif á yður og
stjórna yður, er ekki svo?”
„Auðvitað,“ svaraði forsætis-
ráðherrann. „En heyrið þér,
ungi maður. Við skulum ekki
vera að blanda nafni konunnar
minnar frekar inn í þetta mál.“
*
SR. ÁRNI HELGASON í
Görðum á Álftanesi var
orðheppinn og hæðinn. Ein-
hverju sinni komu þeir til hans
Jón Þorleifsson og Steingrím-
ur Thorsteinsson, þeir voru
þá í skóla.
Þeir komu að Görðum á
sunnudag, en ekki fyrr en að
messa var úti.
Jón Þorleifsson fór þá að
biðja prófast fyrirgefningar á
því, að þeir komu sei?it.
Þá svaraði sím Ámi:
„Það er fyrirgefið, og það
þótt þið hefðuð aldrei komið.“
Hún bélt ófram að horfa á
hendur hans og hún sá, að hon-
um gekk vei að greiða færið og
hann varpaði önglinum fyrir
borð og réttin henni færið.
— Þakka yður fyrir, sagði
hún dálítið mjóróma og hlé-
dræg. Þegar hún leit á hann sá
hún, að hann var brosandi og
dálítið leyndardómsfullur á
svipinn, eins og hann var stund-
um, þegar hann bjó yfir ein-
hverju sérstöku. Hún varð allt
í einu kát og létt í lundu.
Þau héldu áfram veiðunum,
en yfir þeim sveimaði svartfugl
og bak við næstu trén á árbakk-
anum söng fugl yndislegri
röddu.
Þegar hún sat þama við hlið
hans og bæði voru þögul, fannst
henni, sém hún hefði aldrei
fyrri vitað hvað friður væri.
Einhverjir undarlegir töfrar
höfðu gripið hana, sem voru
henni gersamlega framandi, og
hún skildi ekki, hvernig á þeim
gæti staðið. Og þó vöktu þessir
töfrar bergmál í sál hennar
sjálfrar, og henni fannst hún
kannast við þetta bergmál.
Henni var það ljóst, að það
var þessi friður, sem hún hafði
þráð, þegar hún vildi óvæg
komast burtu frá London og
fór til Navronhúss. En þennan
fuilkomna frið hafði hún ekki
fundið í návist fuglanna, blóm-
anna, hinnar grænu jarðar og
hins blátæra himins. Hún hafði
fundið hann í návist þessa
framandi manns, sern sat hér í
bátnum hjá henni og sífellt kom
fram í huga hennar, þegar hún
var ein.
Þegar hún var að leika við
börnin sín heima í garðinum við
Navronhús, eða þegar hún var
að tína blóm í blómakerin á
borðunum, datt henni þessi
maður, sem var í skipi sínu, sem
lá á litlu víkinni, skyndilega í
hug og það birti í hugskoti
hennar og henni hlýnaði um
hj artar ætumar. Slíka unun
hafði hún aldrei orðið vör við
áður.
— Það er vegna þess, að við
erum bæði á flótta frá veruleik-
anum, hugsaðl hún. — Það er
eitthvað sameiginlegt með okk-
ur, sem tengir okkur saman. Og
hún minntist þess, sem hann
hafðí sagt fyrsta kvöldið, sem
hann hafði heimsótt hana 1
Navronhús. Allt í einu sá hún,
að hann var að draga inn færið
sitt, og hún hallaði sér áfram i
bátnum, til þess að sjá, hvað
um væri að vera og hrópaði: —
Beit á hjá yður?
—Já, sagði hann. — Langar
yður til að draga inn færið?
— Nei, það- væri ekki sann-
gjarnt. Þetta er yðar fiskur.
Hann fór að hlæja, en fékk
henni færið og hún dró sprikl-
andi fiskinn upp að borðstokkn-
um og kippti honum inn í bát-
inn.
— Hann er ekki eins stór og
sá, sem ég missti.
— Fiskarnir, sem við náum,
eru aldrei eins stórir og þeir,
sem við missum, sagði hann.
— En það var ég, sem veiddi
hann. Ég kom honum inn í bát-
inn. Var ekki svo?
— Jú, yður tókst það prýði-
lega.
Hún kraup niður í bátnum og
reyndi að ná önglinum út úr
fiskinum. — Ó, veslingurinn,
hann er að deyja. Ég meiði
hann. Hvað á ég að gera? Hún
sneri sér að honum og var í
miklum vanda stödd, en hann
kom og kranp við hlið hennar
og sleit öngulinn út úr kjaftin-
um á fiskinum. Því næst kverk-
aði hann fiskinn og hætti hann
þá að sprikla.
— Þér drápuð hann, sagði
hún sorgbitin.
— Já, sagði hann, — var það
ekki það, sem þér vilduð að ég
gerði? .
Hún svaraði því engu, en varð
þess nú vör, hve nálægt þau
voru hvort öðru. Axlir þeirra
snertust og hendur hans voru
rétt hjá höndum hennar og hún
sá, að hann brosti á leyndar-
dómsfullan hátt. Hún leit und-
an, hrædd um, að hann gæti
lesið úr au.gum hennar hugsan-
ir hennar og fyrirlíta hana, eins
og Harry, Rockingham og aðrir
karlmenn. Svo fór hún að laga
hringana í eyrum sér og strjúka
kjólinn sinn.
Þegar hún var orðin róleg
aftur, leit hún snöggvast á hann
og sá, að hann hafði undið upp
færið og var setztur undir árar.
— Eruð þér svöng? spurði
BBGAMUft 810 aa
Flöðbylgjan
(TYPHOON)
Amerísk kvikmyad.
Aðalhlutverkin leika:
Ðttrothy Lameur
og Itobert Presten.
Börn innan 12 ára Éá ekki
aðgang.
*
Sýnd 5. 7 og 9.
hann.
— Já, sagðí hún og það
kenndi ofurlítils skjálfta í rödd
hennar.
— Þá skulum við kveikja eld-
inn og matreiða handa okkur
kvöldverðinn, sagði hann.
Sólin var nú sigin til viðar og
skuggarnir teygðu sig yfir ána.
Það var útfiri og straumurinn
pa NViA BI0 bb
í undirfoeimum
Kairoborgap
(Dark Streets of Cctira.)
Spennandi mynd, er sýnir
iularfulia viðburði, er gerssst
i umhverfi Kairóborgar. —
Aðalhlutverkin leika:
SIGRID GURIE,
RALPH BYRÐ.
Sýnd klukkan 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar að öllum sýn-
ingum seldir frá kl. 11 t h.
bar bátinn niður ána. Hún sett-
ist í stafn bátsins, krosslagði
fætuma og studdi hönd undir
kinn.
Hinn gullni bjarmi var horf-
inn af vatnsfletinum og himin-
inn var fölblár, en var að byrja
að dökkna. Það var skógarilmur
í lofti og blómaangan. Allt í
einu hætti hann að róa í miðj-
foringjana ýmsum ankanna-
legum nöfnum, sem Sankó gat
með engu móti lagt á minnið.
Sankó hlustaði þögull á lýs-
ingarnar og reyndi að koma
auga á þessa tignu riddara og
heiðnu kappa, sem húsbóndi
hans rómaði svo mjög.En hann
gat ekkert séð nema rjúkandi
rykið, sem færðist nær.
„Húsbóndi góður,“ sagði hann
loks, „ég sé hvorki riddara né
heiðingja, hvernig sem ég glápi.
Heldurðu ekki, að þetta séu
töfrabrögð einhvers galdra-
manns, eins og í hin skiptin?“
„Hvað er þetta?“ æpti ridd-
arinn. „Heyrirðu ekki hnegg
gæðinganna, bumbudyninn og
lúðrablásturinn ? ‘ ‘
„Nei, alls ekki,“ svaraði San-
kó. „Ég heyri ekkert nema
kindajarm.11
Nú voru hjarðirnar að mæt-
ast á veginum fyrir neðan þá og
heyrðist jarmurinn nú greini-
lega. En Don Q. vildi ekki láta
af þeirri hugmynd, sem hann
hafði bitið sig í.
„Hræðslan ruglar þig alveg,
Sankó,“ sagði hann. „Þú heyrir
ofheyrnir og sérð ofsjónir. En
sértu hræddur við það að fylgja
mér, skaltu verða hér eftir.“
Að svo mæltu brá hann lens-
unni á loft, keyrði Rósinöntu
sporum og þaut eins og eldi-
brandur ofan hæðina.
„Hægan, hægan, húsbóndi
góður,“ hrópaði Sankó í ofboði.
„Snúðu við! Þetta eru engar
hersveitir, heldur fjárhópar.
Þama er enginn riddari og eng-
inn heiðingi. Ertu orðinn vit-
laus, húsbóndi góður? Ó, að
þetta skylui nú þurfa að koma
fyrir! Snuðu við, herra, gerðu
það!“
En Don Q. gegndi þessu ekki.
Hann þeysti áfram æpandi her-
óp og eggjaði þá, sem hann hélt
sig vera að berjast með, til
hjsaustlegrar framgöngu.
„Áfram, hraustu riddarar,“
æpti hann. „Fylgið mér, allir,
sem berjist undir gunnfána Pét-
urs konungs hins berhenta!
Horfið á, hve hraklega ég fer
MYNDSSSfift
Ae 5C0f?CHY VWCHE5 IN AMAíEMENtTHE
516 TRAN5P0RT PLANE 15 5WIFTLY 5LKKED
earthwafp....
'TMl5 15 jjysr Aeojrf TAíÆ IT EA5X6Uy/WC'RE
WHERE FUSHT 6 !' OKAY...TOO HISH TO BE
DI5APPEARED LA5T /CAUSHT IN A DOWNDiIAFT;
pmr WEEK/ imcsé VI5l0ILITy PERFECCNOtí
Wsm. æmmmk <5Torm...nothin6 can j§
Wstmk happen to ys/
' WELL... I
SOMETHm
'~! ISJ' )-'
WHATTHE
D/CKENS..:.
itlMHKr.
Fhigmaður: Það var einmitt
héma, sem hin flugvélin fórst!
Öra: Hver skollinn!
þegar stóra farþegaflugvélin
Vertu rólegur, vlð höfum góða
Flugmaður: En . .. Það er
byrjar að falla rétt fyrir fram-
hæð og skyggni er ágætt.
eitthvað ó seyði!
Örn horfir á steini lostinn, an hann.