Alþýðublaðið - 02.04.1942, Page 8

8
ALÞfBUBLA£MÐ
Fimmtudagur 2. apríl 1942.
ÓÞEKKJ ANLEGIR
ITLER skammaði einu
sinni Göbbels, Göring og
Schaet fyrir að borða í veit-
ingahúsi, sem vwri ekki nógu
fínt fyrir slíka höfðingja. Þá
svaraði Göbbels þessu:
„Enginn hefði þekkt okkur,
foringi góður, því að Göring
var ekki í einkennisþúningi,
ég var með lconunni minni og
Schact borgaði reikninginn.“
•
VEIKIR FYRIR
ITLER sendi Göbbels tíl
Sankti Péturs til að biðja
um gott veður í sumarleyfinu.
Göbbels kom ekki aftur, svo að
hann sendi Göring, en hann
kom heldur ekld aftur. Þá fór
foringinn sjálfur. Pétur tók
málaleituninni vel, en six)
spurði Hitler hvað orðið hefði
um sendimennina. Pétur svar-
aði:
„Sá feiti er að tína stjörnur,
en sá litli gengur með grasið í
skónum eftir englunum!“
*
VO bar til í héraðsskóla
einum um daginn, að
skólastjórinn var að labba um
heimavistina síðla kvölds. Þá
heyrði hann óvenjulegan gaura
gang í herbergi einu, svo að
hann drap á dyr. Hávaðinn
hætti strax, en einhver kallaði
innan við: „Hver er þar?“
„Það er ég, sagði skólastjór-
inn.
„Hvaða ég?“
„Ég, skólastjórinn. Hleypið
mér strax inn.“
„O, hypjaðu þig burt. Þú
platar nú ekki sveitamanninn.
Karlskrattinn mundi hafa
sagt: „Það er ég, persónulega
sjálfur.“
*
SKATTABYRÐIN
VEIR borgarar hittust á
götu í gær. „Nú eru þeir
að sjóða saman nýtt skatta-
frumvurp á okkur. Það held ég
verði eitthvað félegtr
„O, það stoðar ekkert annað
en beygja sig undir hið öhjá-
kvæmilega og borga skattana
með auðmýkt og brosi.“
„Já, það vildi ég gjarnan
líka, en ætli þeir vilji ekki
heldur hafa, að maðurinn borgi
þá með peningum, ódrættimir
þeir arna!“
— Og skipið verður ef til vill
eyðilagt, í stað þess að það
gæti legið í öruggri höfn hin-
um megin við sundið.
— Máfurinn var ekki smíðað-
ur til þess að liggja alltaf í
höfn. Þau horfðust í augu yfir
fölnaðar glæðurnar stundar-
korn og það var kynlegur
glampi í augum hans. Loks
hallaði hann sér aftur á bak,
teygði úr sér, geispaði og
sagði: — Það var leiðinlegt, að
þér skylduð ekki vera karl-
maður. Þá hefðuð þér getað
komið með mér.
•— Hvers vegna hefði ég
þurft að vera karlmaður til
þess.
— Vegna þess, að konur,
sem geta ekki fengið sig til
þess að kverka fisk, eru of fín-
gerðar til þess að vera með sjó-
ræningjum í ránsferðum.
Hún virti hann fyrir sér og
sagði svo: — Eruð þér sann-
færður um það?
— Auðvitað.
— Viljið þér lofa mér að
vera með eina ferð, til þess að
sanna, að þér hafið á röngu að
standa.
— Þér mynduð verða sjóveik,
sagði hann.
—Nei.
— Yður myndi verða kalt og
þér mynduð verða hrædd.
— Nei.
— Þér mynduð biðja mig að
skjóta yður á land við fyrsta
tækifæri.
— Nei.
Hún horfði á hann sárgröm
: og hann stóð skyndilega hlæj-
andi á fætur, traðkaði niður
öskuna, svo að hinztu glæðurn-
ar dóu út.
— Hversu miklu viljið þér
veðja um það, hvort ég verði
sjóveik eða hrædd.
— Það er undir því komið,
sagt hann — hvað við höf-
um til þess að veðja.
— Ég hefi eymahringana,
sagði hún. — Þér skulið fá þá,
þessa sem ég bar, þegar þér
heimsóttuð mig fyrsta kvöldið.
— Já, sagði hann. Þeir eru
mikils virði. Ég hefði enga á-
stæðu til þess að stunda sjó-
rán, ef ég ætti þá. En hvers
mynduð þér krefjast af mér, ef
ég skyldi vinna veðmálið.
— Bíðið, sagði hún — lofið
mér að hugsa mig um. Hún
stóð þögul stundarkorn og
horfði út yfir rökkvaðan vatns-
flötinn. Því næst leit hún kank
víslega framan í hann og
mælti:
— Ég vil fá lokk úr skeggi
Gíodolphins.
— Þér skulið fá allt skeggið,
sagði hann.
— Ágætt, sagði hún, og snéri
sér við og gekk niður að bátn-
um. — Þá þurfum við ekki að
ræða meira um það. Hvenær
leggjum við af stað?
— Þegar ég er búinn að
semja áætlunina.
— Og þér ætlið að hefja
undirbúninginn strax í fyrra
málið?
— Já, það geri ég.
— Ég skal reyna að verða
yður ekki til trafala. Ég þarf
líka að gera áætlun og undir-
búa mig.
Ég þarf að látast verða veik
og neita börnunum um aðgang
að herberginu. Aðeins William
fær að koma til mín. Og á
hverjum degi mun William
bera matinn í herbergið til
sjúklings, sem er þar ekki.
— Þér eruð mjög hugkvæm.
Hún steig upp í bátinn, en
hann greip áramar og réri út á
voginn. Það var kallað til
þeirra frá skipinu og hann
fevaraði á frönsku, en því næst
rendi hann bátnum upp að
ströndinni.
Þau gengu þögul upp í gegn
um skóginn, og þegar þau
komu að húsagarðinum, heyrðu
þau klukkuna slá hálf fjögur.
Niðri í trjágöngunum beið
William með vagninn, eins og
áður hafði verið ákveðið, til
þess að aka henni heim að hús-
inu.
— Ég býst við, að yður hafi
þótt gaman í veizlunni hjá
Godólphin lávarði, sagði ræn-
ingjaforinginn brosandi.
— Já, mjög gaman, svaraði
hún.
— Og fiskurinn var ekki
mjög illa steiktur.
— Fiskurinn var yndislegur.
— Þér munið missa lystina,
þegar þér komið á sjóinn.
NÝJA Eíé
Eagm sýning fyrr en
annan pásfeadag.
S©AMLA Bléms
— Fjarri því. Ég mun ein-
mitt verða mjög matlystug, —
þegar ég kem á sjóinn.
— Ég verð að sigla út með
flóðinu, en það verður fyrir
dögun.
— Það er ágætur tími.
—Ég verð ef til vill að senda
skyndilega eftir yður og fyrir-
varalaust.
— Ég mim vera viðbúin
hvenær sem er.
Þau voru nú komin að trjá-
göngunum og sáu hvar vagn-
inn beið og William stóð þar
hjá hestunum.
— Þá verð ég að kveðja yður
í þetta sinn, sagði hann og nam
staðar í skugga trjánna.
— En yður er alvara með
að fara með mér í ránsferðina?
— Já, sagði hún.
Þau brostu hvort framan í
annað. Svo snéri hann sér allt
X. KAFLI
Það var William, sem vakti
hana. Hann hristi hana og
hvíslaði: — Fyrirgefið frú mín,
en húsbóndinn sendi skilaboð
hingað og kvaðst myndu sigla
innan klukkustundar. Dona
settist þegar í stað upp í rúm-
inu og var ekki lengur syfjuð.
— Þakka yður fyrir, William,
sagði hún. — Ég skal verða til-
búin eftir tuttugu mínútur. —
Hvað er klukkan núna?
— Hún er fjórðapart gengin
í fjögur.
Hanii fór út úr herberginu,
en Dona dró gluggatjöldin til
hliðar og leit út. Engin rönd
sást af degi enxi þá. Hún flýtti
sér að klæða sig og hjarta
hennar titraði af eftirvænt-
ingu. Það voru liðnir fjórir
dagar frá því hún hafði farið
veiðiförina með ræningjafor-
í einu við og fór gegnum skóg- « ingjanum, og hún hafði ekki
inn. . séð hann síðan. Hún vissi af
er búinn að fá nóg af slíku í
bráðina."
VI. KAFLI
DON QUIXÓTE í DAL ÓTT-
ANS
Þeir þeir riðu frá þessum
bardaga við rollurnar, barmaði
Don Q. sér yfir því að hafa
misst tennurnar.
„Ég vildi heldur hafa misst
einhvern útlim, auðvitað þó
ekki hægri höndina, sem held-
ur á sverðin«L,“ sagði hann. —
„Tannlaus munnur er eins og
kvöm án kvarnarsteina.“
Hann húkti í hnakknum og
hélt um kjálkann og var held-
ur aumingjalegur ásýndum. —
Þegar Sankó sá húsbónda sinn
svona á sig kominn, datt hon-
um dálítið í hug.
„Ég þekki lítið til riddara-
mennsku,“ sagði hann, „en var
það ekki svo, að sumir riddar-
ar báru viðurnefni?“
„Jú, rétt er það, sagði Don
Q. „Og sum þessi viðumefni
festust svo vel við, að skírnar-
nöfnin gleymdust. En hví dett-
ur þér þetta í hug, Sankó
minn?“
„Ó, mér flaug í hug, hvaða
auknefni þér mundi hæfa bezt,
Ég gæti trúað því, að í fram-
tíðinni verðir þú kallaður öðru
nafni: Riddarinn dapurlegi.“
Don Q. velti þessu fyrir sér
um stund og kinkaði svo kolli
úil samþykkis.
„Þetta er dapurlegt nafn, en
mun þó fara vel. Ég ætla að
láta mála einhverja ósköp dap-
urlega veru á skjöldinn, svo að
allir viti, hver er þar á ferð.
„Það er óþarfa fyrirhöín,“
sagði Sankó. „Þér er nóg a®
sýna sjálfan þig.“
Donann brosti bara að þessu
og tók það alls ekld sem háð,
svo vænt þótti honum um nýja
nafnið.
Þeir riðu nú þann dag allam
og komu hvergi við. Um kvöld-
ið komu þeir í dal nokkurn og
höfðu þá hvorki bragðað vott
né þurrt.
MTNDSS8GA
öm: Það er ómögulegt, að — Ég skil þetta ekki, flug-
nokkur sé lifandi úr farþega- vélin datt niður eins og steinn, — Við erum líka að hrapa!
flugvélixmi, en ég ætla samt að eins og hún hefði verið dregin
gæta að því. niður. Óm: — Ég veit þoð ekki!