Alþýðublaðið - 05.04.1942, Side 6

6
KIRKJAN
Séra Sigurbjðrn Einarsson:
Páskaboðskapurinn.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ Sunnudagur 5. apríl 1942.
Verðlaunakettir.
Þessir þrír kettir fengu fyrir nokkru verðlaun á mikilli kattasýningu í Bandaríkjunum.
Þeir fengu, eins og myndin sýnir, fagra bikara að verðlaunum, en hefðú vafalaust fremur
kosið að fá góðan mjólkursopa. Sennilega eru þó eigendur þeirra á öðru máli um það.
PÁSKARNIR eru hátíð hinn-
ar opnuðu grafar og hins
sigraða dauða. Hvílíkt erindi á
slíkur boðskapur til vorra tíma!
Dauðinn er stórvirkur nú um
sinn. Þeir, sem eru ofurseldir
mætti hans dags daglega, verða
naumast tölum taldir, því síður
hinir, sem hann vofir yfir eða
komast í námunda við hann.
Það væri ekki ólíklegt að þess-
ar staðreyndir hefðu meir en
lítil áhrif á hugsunarhátt
manna, beindu hugsuninni í þá
átt sem dauðinn er, að gáta hans
væri nærgöngul og áleitin fram-
ar venju. Auðvitað er það jafn-
satt eins og alltaf, sem Tómas
Guðmundsson segir:
En þó vér sjáum til ferða
dauðans hvern dag
og Drottinn stuggi við okkur á
* marga lundu,
er þetta hið eina ævinnar
ferðalag,
sem aldrei er ráðið fyrr en á
síðusfu stundii
-----ekki einu sinni á stríðs-
tímum. En þó fer ekki hjá því,
að öll þau sár, sem fregnimar
af vígvöllum lands og sjávar og
lofts valda, leiti inn og verði að
spurningum: Er öllu lokið, er
dauðinn algjör, aðskilnaðurinn
skilyrðislaus? Þess vegna mætti
ætla, að páskaboðskapurinn ætti
hljómgrunn hjá þessari kyn-
slóð, að einmitt hann væri svar
við þyngstu spurningunni, tor-
ræðustu gátunni.
Mannkynið hefir aldrei látið
sér nægja að horfast í augu við
staðreynd dauðans. Það hefir
spurt, hvort ekki dyljist eitt-
hvað meira handan við þessa
staðreynd, hin einfalda lausn
grafarinnar hefir verið mikils
til of einföld til þess að full-
nægja hugsun og tilfinningum
mannsins. „Hver veit nema lífið
hér sé dauði og dauðinn hið
sanna líf?“ sagði gríska skáldið
Evripides. Hefir mannkynið
komizt lengra í leit sinni að
lausninni handan dauðans en
þetta, en til þessarar spuming-
ar: Hver veit? Þegar Sókrates,
vitrastur alla vitringa, bjóst við
dauða sínum, undruðust samtíð-
armenn hans, hversu óttalfius
hann var gagnvart dauðanum.
Það var vegna þess, að hann
hafði leitað vizkunnar og fundið
vizkuna, — en hvaða vizku? Jú,
dauðinn hlaut að vera eitt af
tvennu, annaðhvort svefn, djúp-
ur, draumlaus, óendanlegur, og
því var gott að taka, því jafnvel
hinn sælasti maður væri þó
ekki í annan tíma sælli en þeg-
ar hann sefur draumlausum
svefni, eða þá a<J líf væri eftir
dauðann í öðrum heimi, og þá
gæfist manni að öllum líkindum
kostur þess að kynnast hinum
vitrustu og beztu mönnum lið-
Inna tíma og fræðast af þeim.
Sókrates gat sáttur dáið hvort
sem heldur var.
En þetta nægði ekki öllum,
það voru ekki allir gæddir ró-
semi Sókratesar. Því fór fjarri.
Þegar Platon, lærisveinn Sókra-
tesar, er undan skilinn, þá er
þvílík afstaða til dauðans nokk-
urn veginn einstæð meðal
kunnra manna grískrar fornald-
ar. „Betra ér vesælt líf en góð-
ur dauði,“ segir Evripides við
annað tækifæri, og Akkillevs
vildi heldur vera vinnuþræll
hjá'snauðum bónda á jörðinni,
sem ekki ætti málungi matar,
en að vera konungur yfir skugg-
um dauðra manna í Undirheim-
um. Einn átakanlegasti dráttur-
inn í sálarlífi Grikkja, þessarar
glæsilegu þjóðar, er óttinn við
dauðann, vonleysið gagnvart
dauðanum. Bókmenntir þeirra
bera þess óræk vitni, legsteinar
og grafaráletranir sömuleiðis.
Hvergi hefir meir verið hugsað
um gátur tilverunnar en einmitt
í Grikklandi. Það var að vísu
almannarómur lengst af þar í
landi, að eitthvert framhald
væri lífsins eftir dauðann, en
allt var það þoku hulið, vafa og
véfengingum, þegar bezt lét
I staðfestulítil samsinning hefð-
bundinna skoðana eða völt og
hvikul dulræn eftirgrennslan.
En einn dag stóð ókunnur
maður á Aresarhæð í Aþenu-
borg, Sál frá Tarsus, öðm nafni
Páll postuli, og talaði um upp-
risu dauðra. Hann fékk ekki
góða áheyrn í það sinn. Sumir
gerðu gys að, en aðrir sögðu:
Vér munum hlusta á þetta hjá
þér í annað sinn. Og þeir hiust-
uðu á það í annað sinn. Hér
fundu þeir að lokum hið full-
nægjandi svar, hina fullu lausn.
Hafi maður kynnzt til nokk-
urrar hlýtar hugmynda- og trú-
arsögu Grikkja verður manni
ljóst, hvílík bylting var í upp-
siglingu í andlegum efnum, þeg-
ar Páll stóð á Aresarháeð. Af-
staða kristindómsins til dauðans
var hin róttækasta gjörbylting,
sem fram hefir farið á Vestur-
löndum. En í hverju var sú bylt-
ing fólgin? Á hverju byggðist
hún? Hún var ekki fólgin í nýj-
mn, máttugri boðskap um ó-
dauðleika sálarinnar, því síður
neinni reynslusönnun fyrir
sjálfstæðri tilveru hennar. Hún
var fólgin í boðskapnum um
upprisinn drottin, sem hafði
sigrað dauðann og leitt í Ijós líf
og ódauðleika. Hún var fólgin í
upphafsorðum fyrra Péturs-
bréfs: „Lofaður sé Guð og faðir
Drottins vors Jesú Krists, sem
eftir mikilli miskunn sinni hefir
endurfætt oss til lifandi vonar
fyrir upprisu Jesú Krists frá
dauðum.“ Trú og vissa þeirra
byggðist á samfélagsvitund við
hinn upprisna Drottin, hans líf
var gróðursett í þeim og það líf
var dauðanum yfirsterkara.
Þessi trú grundvallaðist á því,
sem er öruggast af öllu, en það
er almætti og kærleikur Guðs.
Hin almenna skoðun og sam-
sinning þess, að eitthvert fram-
hald sé lífsins eftir að þessu líti
er lokið, er e. t. v. á vorum dög-
um og á voru landi ekki mjög
miklu vissari né öruggari en á
dögum Páls.
„Ó, dauði, fyrir skugga þínum
skelfur
vor skynjun líkt og svipult
hrævarlog,“
segir skáldið. '
Skyldi hann túlka rétt hina
almennu afstöðu þessarar herj-
uðu og dauðasærðu kynslóðar
til dauðans? Þá erum vér hrakt-
ir langt af leið hinnar kristnu
trúar, páskatrúarinnar. Þá. er-
um vér helzt til fjarlægir því að
vera endurfæddir til þeirrar lif-
andi vonar, sem segir: „Lífið er
mér Kristur og dauðinn ávinn-
ingur.“ Eitt af verkefnum nú-
tímakirkjunnar er staðfastlegri
og vissari upprisuboðskapur, en
það þýðir í reyndinni ekkert
annað en raunhæfari skilningur
á boðskap Nýja testamentisins,
meiri hollusta við upprisuboð-
skap kristinnar trúar, nánara
samfélag við hinn upprisna.
Upprisan til eilífs lífs er Guðs
verk, ný sköpun, endursköpun.
Vér munum allir umbreytast,
segir Páll. Því að þetta hið for-
gengilega á að íklæðast ófor-
gengileikanum, þetta hið dauð-
lega að íklæðast ódauðleikan-
um. Þetta er ein af tilraunum
postulans að koma orðum að
því, sem hann þó veit að er fyrir
handan möguleika mannlegra
orða. Hann veit að leyndardóm-
ur hins eilífa lífs verður ekki
afhjúpaður fyrr én í eilífðinni,
þrátt fyrir hina öruggu vissu
sjáum vér þó aðeins í skuggsjá
og í óljósri mynd, en einhvern
tíma munum vér sjá augliti til
auglitis. En dauðinn er „upp-
svelgdur í sigur“. Og 16 öldum
eftir daga Páls játar Hallgrím-
ur Pétursson:
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt.
í Kristí krafti ég segi:
Kom þú sæll, þegar þú vilt.
Þetta er upprisuvissa, páska-
trú. Mætti þetta vera vor vissa,
vor trú.
Sigurbjöm Einarsson.
Hisigi AiþjrðiiM-
bands Vestfjarða
er lokið.
Frá fréttaritara Alþýdubladsins.
ÍSAFIRÐI í gærkveldi.
I N GI Alþýðusambands
Vestfjarða var lokið í dag.
Þingið sátu 18 fulltrúar.
Margar samþykktir voru gerð-
ar í atvinnu-, verkalýðs- og dýr-
tíðarmálum.
Forseti samb. var kosinn
Hannibal Valdimarsson, vara-
forseti Guðm. Kagalín, ritari
Helgi Hannesson og gjaldkeri
Ragnar Guðjónsson og með-
stjórnandi Finnur Jónsson.
Nýjung ilvændum
Járngrindur uieð-
fram Bankastrætf
neðst.
UMFERÐIN er að verða æ
meira áhyggjuefni þeim,
sem hafa umferðamálin með
höndum. Fer hún og vaxandi
og vandamálin, sem hún
skapar.
Lögreglustjóri hefir nú skrif-
að bæjarráði um að setja upp
jámgrindur við götuhom
Bankastrætis, Austurstrætis og
Lækjargötu. Er gert ráð fyrir, að
þessar járngrindur nái að gang-
brautunum, sem fólki er ætlað
að fara, en grindumar eiga að
vera götu megin við gangstétt-
imar.
Slíkar jámgrindur em víða
erlendis á götíihomum, þar sem
umferð er mest.
Hallgrímssókn.
Á páskadag messaö kl. 2 í Aust-
urbæjarskólanum, síra Sigurbjöm
Einarssoh, annan páskadag kl. 11
bamaguðsþjónusta, sfra Sigurbjöm
Einarsson. Kl. 2 messa, síra Jakob
Jónsson.
BÖRN í SVEIT
Frh. af 4. síðu
læti, verða þeir, sem fyrir fram-
kvæmdum standa, ekki sakaðir,
hvernig sem til tekst.
Greinarstúfur þessi er ekki
skrifaður sem ádeila. Ég viður-
kenni, að örðugleikarnir á fram-
kvæmdum slíkra mála séu erfið-
ir og kemur þar margt til greina,
en ég vil minna á, að slík mál
sem þessi þarf að taka 'föstum
tökum, svo að eigi verði um
deilt á eftir, að»hér hafi verið
viðhöfð vettlingatök.
T.
HITLER
Frh. af 5. síðu.
unj og skotfærum, en Ameríku-
menn sendu þeim þúsund fall-
byssur, margar vélbyssur og
750000 rifla og flygflotinn efld-
ist.
Sagnfræðingar komandi kyn-
slóða munu sqnnilega undrast
það, hvers vegna Hitler réðist
ekki fyrr á England.
Skoðun mín er sú, að hann
hafði ofmetið franska herinn,
en vanmetið kjark Breta.
Fall Frakklands svona skyndi-
lega, kom honum alveg á óvart
og ferðin var svo mikil ó stríðs-
vagni hans, að hann gat ekki
stöðvað henn strax. Hann missti
því tækifærið að gera árás á
England, þegar það var veikast.
HVAÐ SEGJA HIN BLÖÐIN
Frh. af 4. síðu
setuliðið) greiddi opinþerri vinnu-
miðlun sama gjald og það greiðir
„agentum" sínum nú.“
Eins og menn sjá, fullyrðir
Morgunblaðið, að Búnaðarþing-
ið hafi ekki æflast til að um-
rædd 15% af launum verka-
manna í setuliðsvinnunni yrðu
tekin sem skattur af þeim, held-
ur yrði setuliðið látið greiða
þau! Finnst mönnum það ekki
trúleg skýring, nú eftir dúk og
disk, að Bunaðarþingið hafi
verið svo vitlaust, að ætlast til,
að alþingi færi að samþykkja
lög um að skattleggja brezka
setuliðið?! Trúi því hver, sem
villí