Alþýðublaðið - 05.04.1942, Blaðsíða 8

$
ALÞÝÐUBLAÐiÐ
Suanudagur 5. april 1942.
ÍMON GAMLI var orðlagð-
ur jyrir glettin tilsvör.
Hann var orðheppinn greindar-
karl og glaðlyndur, þótt oft
ætti hann við bágindi að búa.
Þ&rdís hét kona hans; þau
áttu jjölda bama. Sbrton kom
oft í næsta kauptún og hafði
kaupmaðurinn þar gaman af
því að glettast við hann. Kaup-
maður þessi var feitur mjög og
hafði oft kjölturhósta, eins og
gerist um slíka rnenn. Eitt
sinn, er Símon kom í búðina,
segir kaupmaður við hann:
„Góðan daginn, Símon minn!
Hvemig líður konunni þinni
núna?
,J>akka yður fyrir, kaupmað-
ur góður,“ segir Símon, „hóst-
að gat hún fyrir offitunni í
morgun.“
* * *
SÍMON flosnaði upp frá■ bú-
skapnum, og varð að
flytjast á sveit sína. Þar var
Jumum byggður kofi og bjó
hann þar um hríð. Flakkaði
hann um meðal kunningja
sinna og naut þá oft orðheppni
sinnar.
,JHvenær heldurðu, að þú
sjáist næst, Símon minn?“
spurði einn, þegar Símon
kvaddi.
„Ætli það geti nú orðið fyrr
en í haust, þegar allar annir
eru úti“ svaraði Símon.
* * *
FORHERTUR EIGINMAÐUR
ONA nokkur krafðist
skilnaðar frá manni sínum
og kom málið fyrir rétt.
„Hann kastaði öllum diskum,
sem til voru í húsinu. í höfuð-
ið á mér.“
„Lét maður yðar nokkra iðr-
ún í Ijós eftir að hann hafði
beitt yður þessari harðneskju?“
spurði dómarinn.
,JNei,“ svaraði hin að-
þrengda kona, „sjúkrabíllinn
kom og sótti hann, áður en
hann gat farið að tála.“
* * *
ORSTJÓRINN: „Þér kom-
ið klukkutíma of seint“.
„Já, forstjóri, ég datt ofan
stiga“.
„Þér eruð varla klukkutíma
mð því að detta niður stiga“.
brjóstviti sínu, að þegar hann
var að vinna, vildi hann vera
einsamalþ og hán treysti því,
að hann myndi senda henni
skilaboð, þegar hún ætti að
koma. Stundum hafði henni
orðið hugsað til Harry’s í
London, sem flæktwt á milli
drykkjukránna ásamt Roching-
ham. En það tilheyrði allt liðn-
um tíma.
Klukkan sló aaú fjögur og
Dona sveipaði sjali urn herðar
sér og læddist ixiður stigann,
en William beið eftir henni í
forstofunni.
— Pierre Blanc bíður eftir
yður úti í skógi, frú mín.
— Jæja, William.
— Ég skal sjá um heimilið
í fjarveru frúarinnar og sjá
um, að Prue gæti barnanna
vel.
— Ég ber mikið traust til
yðar, William.
— Ég ætla að segja í fyrra-
málið, frú mín, að þér séuð
veik, og hafið ofurlítinn hita,
og að þér leyfið ekki börnun-
um að koma inn til yðar af ótta
við smitun.
— Ágætt, William. Og yður,
með þetta alvarlega andit, —
verður trúað efalaust. Þér eruð
ef svo mætti segja, fæddur
svikari.
— Mér hefir stundum verið
sagt það, frú mín.
— Ég held, að þér séuð afar
purkunarlaus, William. Er það
nú áreiðanlegt, að mér sé ó-
hætt að skilja yður eftir hjá
öllu kvenfólkinu?
— Ég skal ganga þeim í föð-
ur stað, frú mín.
— Þér megið ávíta Prue, ef
yður lystir.
Hún á það stundum til að.
slæpast.
— Það mun ég gera, ef með
þarf, frú mín.
— Og þér grettið yður fram
an í Henriettu, ef hún lætur
illa.
— Já, frú mín.
— Nú verð ég að fara. Lang-
ar yður ekki til að koma með
mér.
— Nei, því miður hefi ég ekki
heilsu til þvílíkra ferðalaga.
Frúin skilur vonandi við hvað
ég á?
— Með öðrum orðum, Willi-
am, þér eruð hræðilega sjó-
veikur.
— Frúin hefir alltaf tilhneig-
ingu til að nota sterk orð. En
fyrst við erum farin að ræða
málið, langar mig til þess að
biðja yður að hafa þessar töfl-
ur meðferðis, en þær eru ágæt-
ar við vissri veiki og hafa oft
komið mér vel.
— Það er mjög vingjarnlega
gert af yður, William. Fáið mér
þær og ég skal setja þær í
körfuna.Ég hefi veðjað um það
við húsbónda yðar, að ég þoli
sjóinn. Haldið þér, að ég vinni
veðmálið?
— Það er undir því komið
um hvað þér hafið veðjað, frú
mín.
— Auðvitað um það, að ég
yrði ekki sjóveik.
-— Afsakið, frú mín. Já ég
held, að þér vinnið véðmálið.
— Þér eruð mjög hugsandi,
William.
— Þegar maður og kona eru
saman á ferðalagi, virðast mér
miklir möguleikar fyrir hendi.
—- Þér eruð mjög fullur af
grunsemdum.
—■ Því miður, frú mín.
— Og franskur í hugsunar-
hætti.
— Það er ætterni, frú mín
— Þér gleymið því, að ég
hefi verið gift Harry í sex ár
og er tveggja barna móðir og
verð þrítug í næsta mánuði.
— Fjarri því, frú mín. Þetta
þrennt hafði ég einmitt í huga.
—Þá er ég gersamlega imdr
andi yfir yður. Opnið dymar
og hleypið mér út í garðinn.
— Já, frú mín.
Hann opnaði gluggahlerana
og dró frá hin þungu glugga-
tjöld. Eitthvað var á flögri við
rúðuna og kom í ljós, að það
var fiðrildi, sem lent hafði í
einni fellingunni á gluggatjöld-
unum. Þegar William opnaði
gluggami, flögraði það út.
Þegar Dona stóð á þröskuld-
inum brosti hún og dró djúpt
andann í svölu morgunloftinu.
Þegar hún leit upp, sá hún
bjarma fyrir degi í austri.
— Verið þér sælir, William.
— Verið þér sælar, frú mín.
Hún gekk yfir grasflötina
■IGAMLA BIO ■
PygmalioD
Kvikmynd gerð eftir fræg-
asta leikriti
Bernard Shaw
Aðalhlutverkin leika:
LESLIE HOWABD
og
, WENDY HILLER
Sýnd á annan í Páskum
kl. 3, 5, 7 og 9
Aðgöngum. seldír frá kl. 11
m MÝJA BIO ■
Á suðrænnm
sióðum
(Down Argentine Way.)
Fögur og skemmtileg stór-
mynd tekin í eðlilegum
litum.
Aðalhlutverk leika
DON AMECHE
og
BETTY GRABLE.
Sýnd annan páskadag kl.
3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir ann-
an páskadag frá M. 11 f. h.
með böggulinn sinn á hand-
leggnum og sjalklútinn á höfð-
inu. Hún leit til baka, og sá
William standa hugsandi úti
við gluggann. Hún veifaði hend
inni til hans í kveðjuskyni og
gekk á eftir Pierre Blanc, hin-
um léttlynda náunga, gegnum
skóginn að voginum.
Hún hafði átt von á, að mik-
ill hávaði væri niðri við vík-
ina, þegar verið væri að búast
af stað. En það var mjög fjarri
því. Þar ríkti hin venjulega
þögn. En þegar hún kom upp
á þilfar og svipaðist um, varð
hún þess vör, að skipið var ferð
búið og hver maður stóð á sín-
um stað.
Einn mannanna gekk til
hennar, hneigði sig og sagði:
— Herrann óskar eftir því,
að þér komið upp á stjómpall.
Hún klifraði upp stigann á
stjómpallinn og meðan hún
var á leiðinni upp, heyrði hún
„Sjáðu til ,húsbóndi góður,“
sagði Sankó, „hér er vel sprott-
ið gras, svo að hér hlýtur vatn
að vera í grenndinni. Það er
skárra að fá vatnsdropa að
drekka heldur en ekki neitt.“
Það dimmdi fljótt, svo að
þeir urðu að nema staðar og
fara af baki. Þeir fóru inn í
skóginn og þar var svo kol-
dimmt, að þeir sáu ekki handa
sinna skil.
Þegar þeir fóru ofan í móti
heyrðu þeir árnið og hlökkuðu
til að geta nú slökkt þorstann.
En þegar þeir námu staðar til
að átta sig á hvar áin var, —
heyrði Sankó önnur hljóð, sem
komu honum til að skjálfa af
ótta.
Það heyrðust dunur af þung-
um höggum, þyngri en nokkur
mennskur maður gat látið úti.
Auk þess heyrðist glamur í
hlekkjum. Og þeir félagar stóðu
þama hlustandi, hvessti held-
ur, svo að vindurinn ýlfraði
ömurlega í trjánum. Þeir
hvesstu augun, en sáu ekkert
nema myrkrið. — Höggin og
hlekkjaglamrið héldu áfam.
Sankó var svo hræddur að
tennumar glömraðu í munnin-
um á honum og fæturnir hefðu
alveg bilað undir honum, ef
hann hefði ekki stutt sig við
asnann sinn. En hinn hugprúði
húsbóndi lét sér hvergi bregða.
Don Q. 'steig nú í ístaðið og
snaraðist á bak, tók skjöld sinn
og sveiflaði lensunni stór-
mannlega.
„Heyrðu mig, Sankó,“ sagði
hann. „Þú verður að muna það,
að ég er fæddur til þess að inna
afreksverk af hendi og samkv.
þe6su mikla hlutverki mínu
verð ég að haga mér. Og nú
umkringja hætturnar okkur,
kolamyrkur, vatnaniður, dun-
ur og hlekkjaglamur. f slíkum
kringumstæðum hefði sjálfur
Ása-Þór orðið skíthræddur. En
ekki er ég hræddur. Hættumar
bara herða mig. Girtu fast-
ar á gæðingi mínum, dyggi
■TIDASifil
Lillí: Þú átt við að þú hafir
Örn: Bítthvað er að draga misst stjóm á flugvélinni. Lillí: Við erum hræðilega Lillí: Örn, hröpum við? Á
okkur niður. Örn: Það—er—það—-Lilli. nærri jörðunni.
/