Alþýðublaðið - 09.04.1942, Blaðsíða 8

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
I*'immtudagiir 9. apríl 1942.
K.JNTO -THZfíRE?/ ■
I POH'TM/W /TP3R
MyiSLf; BUT THH S
l POOR K/P...
’W£'Om/£8&V
pom soovsr... I
/f yoummr L
■AM6HTHAVE gEtN BÍTTEK
OFF/ WHO KNOWS WHATS
WAITlNg FOk U5...DQWN j
TKEf?E? rjé^-
jýLMP£D:
H9IGAMLA BtOfl
Psrgmallon
JCvikmynd gerð eftir fræg-
asta leikriti
Bemard Shaw
Aðalhlutverkin leika:
JLESLIE HOWABD
og
WENDY HILJLKR
Sýnd kl. 7 og §.
Framhaldssýning
kl. 3%—6%:
OFSÓTT!
með
Anita Louise 05
Buster Keaton.
m NYJA Bto
Á suðrænum
slóðum
fDown Argentine Way.)
Fögur og xkemmtíleg stór-
mynd tekin í eðlilegcun
litum.
Aöalhhrtverk leika
DON AMECHi:
og
BETTY GRABLE.
Sýnd kl. S, T og 9.
(Lækkað verð kl. 5).
hann troöa brúnu tóbaki í píp-
una sína, en þetta tóbak hafði
einu sinni legið í krukku heima
í svefnherbergi hennar. Eftir
ofurlitla stund fór hann að
reykja.
— Ég sagði yður einu sinni,
tók hann til máls um leið og
hann horfði á fuglana, sem
sveimuðu yfir skipinu, — að
Frakkar væru þekktir að kurt-
eisi og hugprýði. En það getur
hver maður sagt sér sjálfur, að
ekki erum við öllum kostum
búnir mín megin sundsins, en
þið, hinum megin, engum.
— Ef til vill er eitthvað í
loftslagi okkar, sem deyfir í-
myndunaraflið.
— Loftslagið hefir engin á-
hrif á það, og ekki heldur kyn-
þáttamunur. Maður og kona
eru annaðhvort fædd með
skilningi á þessum málum eða
skilningsskorti.
— Gerum ráð fyrir því, að
HTIDA&ifti
áalttiumr:
ur að vera hugprúður og rækja
skyldur sínar,“ sagði Doninn.
„Girtu fastar á hesti mínum
eins og ég sagði þér.“
Þegar Sankó fann, að hús-
bóndi hans var ákveðinn í því
að fara, hvað sem hann sagði,
flaug honum í hug að beita
brögðum. Hann leysti í myrkr-
inu múlinn af asnanum sínum,
og með honum hefti hann Rós-
inöntu á afturfótimum, þegar
hann þóttist vera að festa gjörð-
ina og dytta að reiðtygjunum.
Þegar riddarinn fór á bak og
hottaði á hestinn komst hann
því lítið áfram, en tók aðeins
smákipp og stóð svo grafkyrr.
Sankó glotti við, þegar hann
sá, að bragðið ætlaði að heppn-
ast.
„Það lítur út fyrir, að forsjón-
in sé með mér,“ sagði haim.
„Rósinanta kemst ekkert áfram,
það þýðir ekkert að slá í.“
Riddarinn vildi ólmur kom-
ast í hán miklu æfintýri, sem
hswuc hélt aC biðu sín framuad-
an, svo að hann keyrði hestinn
sporum, hottaði og lét öllum ill-
um látum. En það var árangurs-
laust, Rósinanta hreyfði sig
ekki, svo að harwi gafst upp og
ákvað að bíða til morguns.
Ekki linnti höggunum, dun-
uiiura og ýlfrinu í vindinum, og
þeim félögum varð hver stund-
in leið og löng meðan þeir biðu.
Loks fpr að birta og þá leystó
Sankó Rósinöntu úr haftinu,
syo að lítið bar á. Merin var
fegin frelsinu og fór nú að rölta
um. Riddarinn leit á það aem
tákn þess, að hann mætti nú
halda áfram æfintýraferð sinni.
Hann kvaddi fylgdarsvein sin»
nú aftur.
Þegar Sankó sá húsbónda
sinn fara, hélt hann í humáttina
á eftir, því að hann vildi þaS
þó heldur en verða aleinn eftór
í þessum ömurlega »kógi.
Stígurirui v*r krókóténr, tm
lá í áttina þangaS, »em gaura-
gangurinn var. Sankó nan*
»t»0er við hverja bugðu og
Þeir vinna betur, þegar þeir
vita af yður um borð.
— Hvers vegna hafiö þér þá
ekki fyrr haft konu um borð?
Hann broeti með munninn
fullan af brauði, en anzaði
henni ekki.
— Ég gléymdi að segja yður,
sagði hún, — hvað Godolphin
sagði um daginn.
— Hvað sagði hann?
— Hann sagði, að um sveit-
ina gengi slæmur orðrómur inn
menn yðar. Hann sagöist hafa
frétt um konur, sem hefðu rat-
að í raunir.
— Hvers konar raunir?
—Hann sagði, að menn yðar
hefðu tekið þær með valdi.
— Ég efast um, að það hafi
valdið þein; miklum raunum.
— Ég efast um það líka.
Hann hélt áfram aö tyggja
brauðið og leit stundum upp á
rárnar.
— Menn mínir leita aldrei
lags við konur að fyrra bragði.
En sannleikurimi er sá, að þeir
fá ekki að vera í friði fyrir
þeim. Þær hlaupa niður að
ströndinni, ef þær eiga von á,
að Máfurinn sé einhvers staðar
nálægt. Jafnvel William okkar
fær ekki að vera í friði.
— William er mjög hlédræg;
ur maður.
— Það er ég líka, og það er-
um við allir. En svo lengi má
brýna deigt jám, að það bíti.
— Þér gleymið því, sagði
hún, að konunum hérna finnst
eiginmenn sinir fremur dauf-
gerðir.
— Þær ættu að kenna eigin-
mönnum sínuin betri siðu.
— Englendingar eru fremur
lélegir til ásta.
— Ég hefi heyrt það. En
vissulega ætti að vera hægt að
kenna þeim.
— Hvernig ætti kona að
kenna mamai sínum það, sem
hún kann ekki sjálf?
— Hún ætti að vita ýmislegt
um þessi mál af brjóstviti sínu.
— Brjóstvitið er ekki æfin-
lega mægilegt.
— Þá kenni ég í brjóstó wm
ensku konurnar.
Hann hallaði sér á olnbog-
aan og leitaði í v*a* sínum að
pípunni sinní, og hún horfðí á
Ör»: Úr öskunní í eldinn!
— Sjélfum er mér sama, e*
vesalings Líllí!
HEIMSKUR ER JAFNAN
HÖFUÐSTÓR------
1a ARGIR bera brigöur á
sannleiksgildi þessa máls-
háttar, en sannazt hefir hins
vegar, að höfuð sumra manna
stækka. fram eftir öllum áldri.
Sir Flinders Petrie, frægur
fomleifafræðingur, notaði núm-
er Olá af höttum, þegar hann
wir tuttugu og eins árs, 7V&
þrttugur, 7Vt fertugur og 7Vi
sextugur.
Meðál frægra manna, sem
nota stór höfuðföt, er t. d. Win-
Ston Churchill, sem notar nr.
7%. Gene Tunney, fyrrverandi
hnefaleikaheimsmeistari, og
JBing Crcsby, kvikmyndasöngv-
mri, nota 7V, en Bretakonungur
og hertoginn af Windsor ekkx
nema 6%, sömuleiðis Georg
heitinn V.
Einn af höfuðstærstu mönn-
nm, sem við höfum spumir af,
var David Hume, skozkur heim-
spekingur, sem var uppi á átj-
ándu öld.
Fyrir fimmtíu árum notuðu
flestir karlmenn nr. 65A af hött-
um. Nú er meðaltálið 6 7/8.
• ❖
MIKILL PÁSKAMATUR
OFT var þröngt í búi hjá sr.
Þórði í Reykjadál, þegar á
vetur leið.
Eitt páskadagskvöld kom sr.
Þórður með 7 tálkn, sem hann
hafði geymt í áltarinu til pásk-
mnna. Á heimilinu voru 7 menn,
@g gaf hanrí sitt tálknið hverj-
um og svo sem þumlungsstúf af
kirkjukerti við.
Frá þessu sagði hann sjálfur
seinna og svo bætti hann við:
„Þá var bæði etið og hlegið i
Reykjadal!“
*
Q'JRA Þórður í R.eykjadal tók
k-J eitt sinn þrjú sóknarböm
sín til bænar í kirkjunni á eftir-
farandi hátt:
,/Skundaðu upp að Haukhoit-
drn, Drottinn minn, og hjálpaðu
gömlu hjónunum, sem þar eru i
innsta rúminu að norðanverðu,
eg hangir skóbótakippa á stagi
upp yfir þeim. Komdu um leið
mð Skipholtskoti 0$ miskunnaðu/
bamunganum, sem þar er í laup
á miðju gólfi. En varaðu þig á
henni Kotlaugakeldu, hún hefir
mörgum körskum á kollinn
steypt.“
hann verða varan við græðgi
sína. En hann hló og sagði:
— Herrann kemur bráðum.
Henni fannst hann vera líkur
William. Þeim fannst það sjálf-
sagt, að einhver samdráttur ætti
sér stað milli þeirra.
Hún fékk sér strax væna
brauðsneið, smurði hana og
lagði ost ofan á. AHt í einu
heyrði hún fótatak og skipstjór-
inn kom til hennar. Hann settist
við hlið hennar, greip brauð-
sneið og fór að smyrja hana.
— Skipið getrn: séð um sig
sjálft, sagði hann. í svona veðri
þarf ekki mikið fyrir Máfinum
að hafa. Það er nóg að hafa hönd
á stýrinu einstöku sinnum. Gef-
ið mér kaffisopa.
Hún heUti kaffi í tvo foolla og
þau drukku það með beztu Ivst
og horfðu hvort á annað yfir
brúnina á bollanum.
— Hvernig lízt yður á skipið
mitt? spurði hann.
— Ég held, að það sé eitthvert
töfraskip, því að mér hefir
aldrei fundizt mér Hða betur en
í dag.
— Þetta fannst mér líka
fyrsta daginn, sem ég var sjó-
ræningi. Hvernig finnst yður
osturinn?
-— Osturinn er ágætur.
— Og þér eruð ekki sjóveik?
— Mér hefir aldrei liðið
betur á ævi minni.
— Borðið eins og þér getið
núna, því að í kvÖld verður
enginn tími til þess að borða.
Þessi stormur varir í allan
dag, en með kvöldinu lægir og
þá fihrtur flóðið okkur upp að
ströndinni. EruS þér hamingju-
söm?
— Já . . . hvers vegna spyrj-
ið þér að þvi?
— Vegna þess, að ég er líka
hamingjusamur. Gefið mér of-
urlítið meira kaffi.
— Menn yður eru mjög kátir
í dag, sagði hún og teygði sig
eftir kaffikönnunni. — Það er
víst vegna þesS, að þeir eru aft-
ur komnir út á sjóinn og hafa
nóg að gera.
— Það ber fleira til. Þeir eru
líka kátir vegna þess, að þér
eruð með í þessari ferð.
— Hverju skiptir það þá?
— Þér herðið upp hug þeirra.
Örn: Við hefðum orðið flót-
arí niður, ef víð Itefðam ekki
stojckið!
Líllí: Ó, Örn, ef við kefðtua*
veríð r tewni)
Öra: Hvað skyldi bíða okkar
þogar niður kemur? Verra get
váría inmið fyrík «* þeéfa.