Alþýðublaðið - 10.04.1942, Blaðsíða 8

AÍ’ l-’eaiure'c
1/ GUIPE yOURSELF-rCA !
'IZMZL ?POT gy PUUUING ON
VOUR SHROUP tiNEG.'ANP
k£MFMK1?...‘SPIIU VOUK ,
CHUTE AS SOON AS YOU J
feamxwgar HrT/ 17=—ZM
MWS \
wo/v'r
‘pP/LL- !!
LOONS A.VFLtLY
KOCiO' FCP A
UANPlNG .SCORCHY.
SCORCHY/
Örn: Stýrðu þér á sléttan stað
[ mundu að leggja saman fall-
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Föstudagui- 10. april 1942.
A RNI sýslumaður Gíslason
var orðheppinn og hag-
orður vel.
Einu sinni har svo til, að
Steinsmýrarhændur settu hrú á
Steinsmýrarfljót og lokuðu
hrúnni, en pó pannig, að kýr
þeirra mættu komast undir
slána, en of lágt var undir hana
fyrir hesta, svo að ferðamenn
yrðu að horga brúartoll.
Um petta framfarafyrirtæki
kvað Ámi sýslumaður:
Steinsmýringa dýrð ei deyr.
dýr er hnaus á brúnum, —
manndáð sína miða þeir
við malirnar á kúnum.
LÁTTU það sem vind um
eyru pjóta, ef illa er talað
um þig. Skiptu þér ekki af pví,
fremur en gamáll kirkjuturn
gefur gaum að hröfnum, s^rm
eru að flaksast utan í honum. f
George Elwt.
FRÆNDUR ERU FRÆNDUM
VERSTIR
C’ FTIRFARANDI fregn birt-
•Lv ist nýlega í enska stérblað
inu Daily Herald:
Hans gamli Múller í Mún-
chen var versti nirfill. jHann
safnaði fé með mikilli ágirnd,
en var mannhatari og fjand-
skapaðist við ættingja sína.
Hann dó fyrir fáeinum o'.ög-
um. Ættingjarnir gerðu ráð fyr-
ir því, að hann hefði gert þá
arflausa fyrir löngu.
Þá rak því í rogastanz, þegar
það varð kunnugt, að hann
hafði enga erfðaskrá gert og
har arfinn því lögum■ sam-
kvæmt undir þá.
Þeir flykktust því til jarðar-
fararinnar.
Um eitt hafði Háns gamli
gert skýr fyrirmæli áður en
hann lézt. Lík hans átti að
standa uppi í herbergi nokkru
á annarri hæð í húsi hans. I
þessu herbergi komu svo ætt-
ingjarnir saman og stóðu um-
hverfis kistuna.
En allt í einu kvað við hár
hrestur og gólfið brotnaði allt
niður. Flestir viðstaddir fórust.
Hans gamli hafði dundað við
það fyrir dauða sinn að saga í
sundur máttarstoðirnar undir
gólfinu. Svo miíciö hatur bar
hann til ættingja sinna!
u&alme áu'HMmr;
annað hjónanna hafi þennan
skilning, en hitt ekki. Hvernig
fer þá?
— Þá verður hjónabandið
fremur tilbreytingarlaust og
leiðinlegt, og þannig býst ég
við, að flest hjónabönd . séu.
Þegar hún leit upp sá hún, að
hann var að hlæja að henni.
— Hvers vegna eruð þér r<ð
hlæja? spurði hún.
— Vegna þess, að þér voruð
svo alvarleg á svipinn, eins og
þér ætluðuð að skrifa vísinda-
iega ritgerð um ástir.
— Ef til vill geri ég það á
gamalsaldri.
—Frú St. Columb verður að
rita af reynslu um málið, það er
nauðsynlegt öllum, sem fást við
þessi efni.
— Ef til vill hefi ég þessa
reynslu.
— Ef til vill. En til þess að
fullkomna ritgerðina verðið bér
að ljúka henni á kafla um sam-
hug hjóna. Ef til vill getur það
komið fyrir, að maður fái konu,
sem að öUu leyti fullnægir ósk-
um hans og hugmyndum hans
um hina fullkomnu eiginkonu.
Og þau skilja þá hvort annað
fullkomlega.
'' — En það skeður víst ekki
oft?
— Nei, ekki oft.
— Þá verður ritgerðin aldrei
annað en ókarað verk. Það
verður ófullnægjandi fyrir les-
endur yðar og óheþpilegt fyrir
yður sjálfa.
j — Þá er bezt að ég riti í
j staðinn kafla um móðerni. Ég
| er ágæt móðir.
— Eruð þér það?
| — Já, spyrjið William, hann
veft vel um það.
; — Fyrst þér eruð svona góð
móðir, hvers vegna standið þér
þá hér á þilfarinu á Máfinum
með hárið úfið í storminum og
ræðið ástamál við sjóræningja?
Nú var það Dona, sem hló.
Svo bar hún hendumar upp að
hárinu og réyndi að lagfæra
það.
— Vitið þér, hvað álitið er
um frú St. Columb heima í
Navronhúsi núna? spurði hún.
— Nei, það þætti mér gaman
að vita.
— Það er álitið, að hún liggi
í rúminu með hita og höfuð-
verk og hún vill ekki taka á
móti neinum nema William,
hinum trúa þjóni, sem færir
henni ávexti annað slagið.
— Mér þykir fyrir því frú-
arinnar vegna, einkum ef hún
er að hugsa um ástamál í veik-
indum sínum.
— Það gerir hún ekki, til
þess er hún of algeng kventeg-
und.
— Ef frú St. Columb er al-
geng kventegund, hvers vegna
dulbjó hún sig þá sem stiga-
maður á götum Lundúnaborg-
ar og klæddi sig í buxur?
— Vegna 'þess, að hún var
reið.
— Hvers vegna var hún reið?
— Vegna þess, að hún var óá-
nægð með líferni sitt.
— Og af því að hún var óá-
nægð með líferni sitt, reyndi
hún að flýja frá öllu saman?
— Já.
— Og fyrst frú St. Columb
liggur í rúminu með* hita og
iðrast fortíðar sinnar, hver er
það þá, sem situr hér við hlið
mér?
— Það er káetuþjónn, þýð-
ingarmesti skipverjinn yðar.
— Káetuþjónninn hefir
hræðilega matarlyst. Hann hef-
ir étið upp allan ostinn og þrjá
fjórðu af hleifinum.
i — En hve það var leiðinlegt,
ég hélt, að þér væruð hættur
að borða.
— Það var ég líka.
Hann brosti við henni, og
hún leit undan, svo að hann
gæti ekki lesið úr augum henn-
ar óskina, sem þar lá illa falin.
Svo hristi hann öskuna úr píp-
unni sinni ofan á þilfarið og
sagði:
— Langar yður til þess að
stýra ofurlitla.stund?
— Má ég það? Sekkur þá
ekki skipið?
Hann hló, stóð á fætur og
reisti hana á fætur. Svo leiddi
hann hana að stýrinu og sagði
fáein orð við manninn, sem stóð
við stýrið.
— Hvað á ég að gera? spurði
hún.
— Þér haldið um hælana
með báðum höndum, svona, og
haldið stefnunni stöðugri. Þér
GAMLA BIO
Pygmalion
Kvikmynd gerð eftir fræg-
asta leikriti
Bernard Shaw
Aðalhlutverkin leika:
LESLIE HOWARD
og
WENDY HILLER
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning
kl. 3%—6 %:
OFSÓTT!
með
Anita Louise og
Buster Keaton.
Börn innan 14 ára fá ekki
aðgang.
MYJA @10
Á suðrænum
slóðuni
(Down Argentine Way.)
j
Fögur og skemmtileg stór-
mynd tekin í eðlilegum
litum.
Aðalhlutverk leika
DON AMECHE
og
BETTY GRABLE.
t
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
(Lækkað verð kl. 5).
megið ekki slá ofmikið undan
storminum, annars slær fram-
seglinu öfugt.
Dona stóð við stýrið og hélt
um hælana og eftir andartak
fann hún, hvernig skipið lét að
stjóm hennar. Vindurinn þaut
í ránum og reiðanum og það
ýskraði í stögum og trissum.
Frammi á þilfarinu höfðu
skipverjarnir orðið þess varir,
að skipt hafði verið um stýri-
mann, og þeir hnipptu hver í
annan, bentu á hana, hlógu og
kölluðust á á frönsku, sem hún
skildi ekki, en skipstjórinn stóð
við hlið hennar með hendurnar
í frakkavösunum. Hann blístr-
aði og horfði fránum augum
fram á sjóinn.
— Ja^ja, það er þó eitt, sem
káetuþjónninn minn getur gert,
sagði hann að lokum.
— Hvað er það? spurði hún,
en vindurinn feykti hári hennar
fram yfir andlitið.
skimaði hræddur fram fyrir sig.
Loks komust þeir út úr skóg-
inum og sáu þá framundan
grænt engi. Um það rann á, sem
streymdi fram úr gljúfrum.
Innan úr þessum gljúfrum
komu höggin og dunurnar og
voru nú háværari en nokkru
sinni fyrr.
Don Q. lyfti lensunni og reið
djarflega áfram og Sarikó á eft-
ir honum utan við sig af skelf-
ingu. Riddarinn reið nú fram
fyrir stóran klett og nam þá
skyndilega staðar og starði
fram pndan sér. Sankó varð
óttasleginn, er hann sá, hve
húsbónda hans brá, og læddist
hann nú að hlið hans. En á
|Svipstundu breyttist skelfing
hans í hlátur.
Þarna fram undan þeim stóð
það, sem olU öllum gauragang-
inum og ótta þeirra um nóttina.
Þama var enginn tröUahópur,
engir hlekkjaðir fangar, heldur
rokna stórar þófáramyllur.
MyUirr þessar unnu dag og nótt
og lömdu ullardúka til að þæfa
þá og gera þá mjúka og voð-
fellda. Það voru þessir smeUir,
sem valdið höfðu ótta Sankós.
Don Q. sat eins og steingerving-
ur á hrossi sínu, svo þrumulost-
inn var hann af þessum enda-
lyktum æfintýris síns. En þegar
hann sá svipinn á Sankó, gat
hann ekki að sér gert og fór að
hlæja með honum.
Riddarinn varð samt brátt a.l-
varlegur aftur, en Sankó kunni
enga stjórn á gleði sinni og rak
upp hvrja hláturrokuna á fæt-.
ur annarri.
Brátt fór Doninum að leiðast
þessi gleðilæti Sankós. Þar að
auki bætti Sankó gráu ofan a
svart með því að fara að herma
eftir húsbónda sínum bæði orð
og látæði frá því um nóttina.
„Heyrðu mig, Sankó, þú veizfc
að ég er fæddur tU mikiUa dáða
og afreksverka, ég . .
Lengra komst hann ekki, því
að nú var húsbóndi hans orð-
inn fokvondur. Hann reiddi
MYNDASA6A
^HE 5AA\e 4TSANGE
FORCE THAT CAUSEP
THE PAÍ5EN5ER CUPPFR
TC ClcASH hAS VRAWN
fcyc.ws plane
v;olently earthwarp..
T0 SAVE -THE/VVSELVES,
fCORCHY ANP LEE
ABANPONTHE PLANE
ANP PARACHUTE
poWn...
TWÍ}
Þau undur hafa orðið, að
bæði farþegaflugvélin og flug-
vél Arnar hafa hrapað á dular-
fullan hátt og brotnað í spón.
Liilí: Örn, það verður erfitt
að lenda í þessum klettum.
og mundu
hlífina strax og þú kemur niður.
ég get ekki lagt
Öm lítur við og sér, að Líllí
getur ekki náð falUilífinni niður.