Alþýðublaðið - 14.04.1942, Blaðsíða 8

8
AL»ÝÐUBLAÐID
Þriójudagtir 14. apríl 1942,
INN
5ÍRA Háílgrímur Thorlacius
í Miklagarði veitti sr. Jóni
Jónssyni í Öxnafelli kaffi. Þeir
drukku báðir prestarnir og töl-
u&u saman á meðan. Heyrði
sr. Hallgrímur, að sr. Jón
tuggði sykurinn. Þá sagði sr.
Hallgrímur:
„Aldrei verður þú ríícur mað-
ur, þú tyggur sykurinn. Svonu
hefi ég það, ég læt sykurinn út
úr mér á skelðina, meðan ég er
að tala, en hefi hann uppi í mér
meðan ég drekk.“
>Jí i'fi i'fi
MIKILL ALDURSMUNUR
/KIRKJUGARÐINUM í
Winchelsea á Englandi
hvíla tveir bræður hlið við hlið.
Á legsteinunum má sjá, að ann-
ar bróðirinn hefir dáið 111 —
eitt hundrað og ellefu — árum
síðar en hinn.
Daníel Davies fæddist 1755
og dó 1760, fimm ára gamall.
Thomas bróðir hans fæddist
1773, en varð mun langlífari en i
bróðir hans, því að hann varð I
níutíu og átta ára gamall, dó
árið 1871.
* *
' í
QUISLING ER RÁÐUGUR.
ERBOVEN, Himmler og
Quisling voru á ferðalagi
um Noreg, í bifreið. Bílstjór-
inn varð að nema staðar, vegna
þess að kýr stóð á miðjum
veginum og fékkst ekki úr
sporunum. Himmler er vanur
að vera snar í snúningum og
snaraðist út úr vagninum og
reyndi að reka kúna burtu, en
kýrin glápti bara á hann og
hreyfði sig ekki. Terboven >
beitti bæði hótunum og kjass-
mælum, en árangurslaust. Þá
gekk Quisling að kúnni, hvísl-
aði einhverju í eyrað á henni,
og brá þá svo við, að kýrin
stökk út af veginum og hljóp
burtu1 eins og eldibrandur.
Himmler vildi endilega fá að
heyra, hvaða töfraorð það
hefði verið, sem hafði svo
skjót og góð áhrif á kúna, en
Quisling var tregur til og fór
sjá sér. Loks hafðist það upp úr
honum:
„Ég spurði hana, hvort hún
vildi ekki ganga í Nasjonal
Samling.“
hafði, þegar allt kom til alls,
aðeins verið afleiðing hungurs
og fótakulda, og þetta hafði
verið honum ljóst strax.
Hún greiddi hárið frá enn-
inu, og hann snéri sér brosandi
við, og hún brosti líka og roðn-
aði eins og krakki, sem hefir
verið staðinn að einhverju lít-
ils háttar prakkarastriki.
— Nú líður yður betur, er
ekki svo?
— Jú, svaraði hún. — Hvern-
ig vissuð þér það?
— Vegna þess, að skipstjóri
verður að kunna ýmislegt fleira
en siglingafræðina, sagði hann.
— Og það verður að sýna ká-
etnþjóninum meira umburðar-
lyndi en hinum skipverjunum.
En nú skulum við víkja að efn-
inu. Hann tók upp kort af
Fawey Haven og lagði það fyr-
ir framan hana á borðið.
— Þarna er aðalskipalægið,
beint á móti borginni ,sagði
hann og studdi fingri á kortið,
og skip Rashleig1 mun liggja
einhversstaðaT -im slóð-
um, þar se ans liggja
jafnan v- mynni víkur-
innar.
Það vai rauður kross á kort
inu, þar sem duflið átti að
vera.
— Ég ætla að skilja suma af
skipsböfninni eftir um borð á
Máfinum, sagði hann — og ef
þér óskið þess, þá getið þér
Verið hér eftir hjá þeim.
—7 Nei, sagði hún. — Áðan
hefði ég þegið boðið, en nú geri
ég það ekki lengur.
— Hafið þér skoðað huga
yðar vel um það?
— Ég hefi aldrei á ævi minni
verið jafn ákveðinn.
Hann horfði á hana í bjarma
kertaljósanna, og allt í einu
varð hún kát og glöð í lundu,
eins og ekkert væri um að
vera, og jafnvel þótt þau væru
tekin og hengd á hæsta tréð í
garði Godolphins, þá borgaði
sig að leggja út í ævintýrið.
— Þér hafið tekið eftir því,
sagði hann — að það er vígi í
mynni hafnarinnar og kastalar
sinn hvorum megin og þar er
setulið. Enda þótt nóttin sé
dimm, væri mjög óhyggilegt
að fara á báti inn um mynni
hafnarinrjá’r, því að þótt Corn-
wallbúar séu svefnþungir
menn, get ég varla búizt við
því, að allir þeir, sem í virkinu
eru, séu sofandi, aðeins til þess
að gera mér greiða. Það er
því ekki um annað að ræða
en ganga á land.
Hann þagnaði og fór að
blístra lágt og athugaði kortið
um leið. — Hérna liggur skip-
ið, sagði hann, og benti á litla
vík um mílu vegar austan við
höfnina — og ég er að hugsa
um að ganga hér á land,
héma á ströndinni. Hér er
einstigi upp klettana og við
förum yfir ofurlítið eiði og
komum þá að annarri vík, sem
er lík voginum okkar við
Helford, og við mynni þess
finnum við skip Rasleigh’s.
— Þér eruð mjög öruggur,
sagði hún.
— Ég gæti ekki verið sjó-
ræningi, ef ég væri ekki ör-
uggur. Getið þér klifrað
kletta?
— Ef þér vilduð lána mér
buxur, gengi mér betur að
klifra, sagði hún.
— Ég var nú einmitt að
hugsa um það. Þarna eru bux-
ur af Pierra Blanc í fatahrúg-
unni. Hann gengur ekki í
þeim nema á helgum dögum,
svo að þær ættu að vera
sæmilega hreinar. Þér getið
reynt, hvort þær eru ekki mátu
legar. Hann getur lika lánað
yður skyrtu, sokka og skó. —
spurði hún.
— Á ég að klippa af mér
hárið með skærunum þarna’
— Þér væruð þá ef til vill
líkari káetuþjóni, en ég vildi
heldur eiga það á hættu að
vera tekinn fastur en að þér
gerðuð þáð, sagði hann.
Hann þagði stundarkorn, en
tók svo til máls:
— Hverrdg eigum við að
komast út í skipið, þegar við
komum að voginum?
— Ég skal segja yður það,
þegar við komum að vogin-
um.
Hann laut yfir kortið og
braut það saman, og hún sá, að
hann brosti í laumi.
— Hversu lengi verðið þér
að hafa fataskipti? spurði
hann.
— Að minnsta kosti fimm
mínútur.
SSBGAMLA BIO BB
Nanette. I
(No, No, Nanette.)
ANNA NEAGLE.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning 3Vz—6V>
PÓSTÞJÓFARNIR
Cowboymynd með
George O’Brein.
Börn innan 12 ára fá ekki
. aðgang.
nvja bio aa
Á suðrænum
slóðum
(Down Argentine Way.)
Fögur og skemmtileg stór-
mynd tekin í eðlilegum
litum.
Aðalhlutverk leika
DON AMECHE
og
BETTY GRABLE.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
— Þá ætla ég að skilja yð-
ur eftir hér. Komið upp á þil-
far, þegar þér eruð tilbúin.
Því næst fór hann út úr ká-
etunni og skildi hana eftir og
lokaði hurðinni. Þegar hún
kom upp á þilfar fáeinum mín-
útum seinna, stóð hann við
stigann, sem rennt hafði verið
niður með skipshliðinni. Fyrri
hópurinn var þegar kominn
upp á ströndina, en hinir voru
komnir ofan í bátinn. Hún
gekk til hans og var ofurlítið
taugaóstyrk, því að buxur
Pierres voru henni fullstórar
og skórnir voru líka of stórir,
en hún var að reyna að leyna
því. Hann leit á hana snöggv-
ast og kinkaði því næst kolli.
Þetta er ágætt, sagði hann —
þér lítið prýðilega út, en í
tunglsljósi myndi fljótlega
sjást, að þér eruð kona. Hún
hló að orðum hans og klifraði
ofan í bátinn. Pierre Blanc
heitstrengt að ná sér í nýjan við
fyrsta tækifæri, sem byðist
honum í orrustu.
En Sankó var efagjarn.
„Blessaður farðu varlega,
húsbóndi. Ég vil ekki lenda í
sömu vitleysunni og með þóf-
aramyllurnar.“
„Iivaða bull! Hér er um gull-
hjálm að ræða, en ekki þófara-
myllu.“
„En ef ég segi eins og mér býr
í brjósti, eins og ég gerði áður
en þú bannaðir mér það, þá er
ég hræddur um að þér skjátlist
enn.“
„í hverju skjátlast mér?“
spurði doninn hvatskeytslega.
„Sérðu ekki riddarann, sem
kemur þarna ríðandi á steingrá-
um gæðingi, með gullinn hjálm
á höfði?“
„Ég sé bara mann á gráum
asna, svipuðum þeirn, sem ég
ríð,“ sagði Sankó. „Og það
glampar á eitthvað á hausnum á
honum.“
„Þetta er gullhjálmur Mágus-
ar, skal ég segja þér. Láttu mig
fást við pilt. Þennan hjálm skal
ég eignast, eins og ég hefi heit-
strengt.“
„Ég mun með ánægju halda
mér utan við,“ sagði Sankó. „Ég
vona bara, að engin meiðsli
hljótist af þessu, né neitt svipað
og þetta með þófaramyllurnar.“
„Ég hefi áður sagt þér að
minnast ekki einu orði á þófara-
myllurnar," öskraði riddarinn.
„Þú skalt fá að kenna á lens-
unni, ef þú minnist á þær fram-
ar.“
Sankó taldi því ráðlegast að
halda sér saman.
En Sankó hafði rétt fyrir sér
í því, að draga^ skoðun húsbónda
síns í efa. Því að maðurirm, sem
kom þarna á móti þeim, var rak-
ari úr stóru þorpi þarna í nánd,
og hann var vanur að fara einu
sinni í viku til lítils þorps í ná-
grenninu, þar sem enginn rak-
ari var. Hann var nú í einum
sh'kum leiðangri og hafði með
sér stóra látúnsskál, sem hann
notaði þegar hann var að taka
mönninn blóð, en það var auka-
starf rakara í þá daga.
Skömmu eftir að hann hafði
AP Feature*
/GOOP GlRLlHANG - \
ON rOR JU5TANOTVRR
5£CQNP ANP WE'LL... J
OHHHH'
there weareí
A CLQSÉ CALL,
3ÚT irs OVER /
V 7 NOW/ 5y\\
yoo A\EAN.
X OAN LET
7 co? rN
' 5UR£
IblNG.
öm: Svona, góða mín, haltu
þér augnablik enn.
Það líður yfir Lillí og hún
fellur í föng Arnar.
Öm: Þar skall hurð nærri
hælum, en nú ertu úr hættu.
Lilli: Má ég sleppa
Örn: Auðvitað.
MVNDASSGft