Alþýðublaðið - 17.04.1942, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Fös.tudagur 17. april 1042.
SÍMON GAMLl mætti
manni a fömum vegi og
gaf honum að súpa á brenni-
vínskútnum, . sem hann var
með. Símon þótti maðurinn
súpa fullmikið og sagði:
„Þú gerir svo vel að skirpa
út úr þér gjörðunum, því að
ekki rennirðu þeim þó niður,
þótt þér 'þyki það gott, sem á
kútnum er.“
*
KOLLÓTT AFTANFYRIR.
EINU SINNI sem ofiar var
sr. Hallgrímur Thorlaci-
us í Miklagarði að spyrja börn
á kárkjugólfi og spyr: „Nær
verður dómsdagur?“ Börnin
svöruðu ekki, sem ekki var von.
Þá segir prestur: „Það er ekki
von, að þið vitið það, börn,
það veit enginn maður og ekki
ég sjálfur né englar guðs á
himnum, og varla guð sjálfur.“
Aðrir segja, að hann hafi sagt:
„Það er ekki von, að þið vitið
það, börn, það vita ekki engl-
ar guðs og varla ég sjálfur.“
Öðru sinni var sr. Hallgrím-
ur að spyrja börn og spurði
þau hvernig hásæti Salómons
hefði litið út, en börnin vissu
það ekki. Þá fór prestur að
lýsa því fyrir þeim, og lauk
lýsingunni svona: „Það er koll
ótt aftun fyrir, sem merkir þá
eilífu hvíld.“
*
EVRÓPUKORTIÐ hefir
breytzt oft síðustu árin.
Það er því skiljanlegt, að úi-
lendingaeftirlitið í Ameríku
léti prenta eftirfarandi skipun
á eyðublöð sín:
„Sé maðurinn fæddur erlend-
is, skrifi hann hér nafn lands-
ins, sem fæðingarsta&ur hans
var í 1. janúar 1937.“
MEÐAN á grísk-ítalska
stríðinu stóð gengu marg
ar sögur um það á Italíu, hve
Grikkirnir væru þolgóðir og
hugrakkir. Til dæmis gelck
gekk saga um það, áð einn
Grikki hefði handtekið hundr-
að ítali.
Þegar Mussolini heyrði
þessa sögu, varð hann bálreið-
ur.
„Þetta er haugalýgi,“ æpti
hann. „Mínir menn eru hug-
rakkir. Þessu hefir auðvitað
verið snúið við. Það hafa verið
hundrað ítalir, sem liandtóku |
einn Grikkja.“ J
voru allir treyjulausir og hatt-
lausir. Nú fóru þeir úr skón-
um og bundu þá með reimun-
um um hálsinn á sér. Hún
horfði út að skipinu og sá,
hvernig það togaði í festarnar
og ljósið í siglutoppinum sveifl
aðist fram og aftur, eftir því
sem öldumar vögguðu skip-
inu, en mennirnir, sem voru
um borð, sváfu svefni hinna
réttlátu. En nú myndi verða
læðst að þeim í myrkri nætur-
innar. Ekkert áraglamur
myndi.heyrast og hvergi myndi
sjást bátur, en blautir menn
myndu læðast upp skipshlið-
ina, stökkva inn fyrir borð-
stokkinn, hvíslast á og grípa að
lokum um hálsinn á fórnardýr-
um sínum.
Það fór hryllingur um
hana, en hann snéri sér við og
sagði: — Farið nú. Hún hlýddi
honurn og fór aftur yfir klett-
ana, en Piferre Blane trítláði á
eftir henni. Hún leit ekki um
öxl, en hún vissi, a'o þeir voru
að synda út í skipið. Enn var
að hvessa og það var hellirign-
ing-
XIII. kafli.
Dona hnipraði sig saman í
stefninu á bátnum og regnið
steymdi um hana alla. Piérre
Blanc þreifaði fyrir sér í myrkr-
inu eftir árunum. Það var
mikill öldugangur og hvítfyss-
andi öldurnar flæddu langt upp
i fjöruna og brotnuðu þar. Ekki
varð vart við neina hreyfingu
í kofunum á ströndinni, og þau
höfðu tekið fyrsta bátinn, sem
þau fundu og var hæfilega lítill
handa þeim tii þess að ráða við.
Pierre Blanc réri út í mitt sund-
ið, en þegar þangað kom, voru
þau fyrir opnu hafi og storm-
urinn næddi um þau af öllu
afli, og öldurnar brotnuðu á
bátnum. Regnið streymdi úr
loftinu og Dona hríðskalf í
þunnri skyrtunni og vonleysið
gegntók hana. Henni datt í hug,
að ef til vill væri það sér að
kenna, að óheppnin elti þau
þetta kvöld, og ef til vill yrði
þetta síðasta ránsferð Máfsins,
en hann hafði aldrei fyrr siglt
með konu innan borðs.
Hún horfði á Pierre Blanc,
sem lagðist nú á árarnar af
öllu afli. Hann var nú hættur
að brosa og horfði um öxl út í
mynni hafnarinnar, þar sem
brimið æddi og sjóarnir risu
himinháir. Þau voru nú beint
fram undan Foweyþorpi og hún
gat nú séð húsaþyrpinguna, en
yfir hana gnæfði tuminn á
kirkjunni.
Allt þetta ævintýri var í vit-
und hennar eins og vondur
draumur, sem hún myndi
aldrei vakna af og Pierre litli
Blanc með apaandlitið var
þátttakandi í ævintýrinu.
Hún laut fram í áttina til
hans og hann hvíldi sig á árun-
um ofurlitla stund og bátur-
inn hossaðist á öldutoppunum.
— Ég mun finna húsið ein,
sagði hún — og þér bíðið hér
í bátnum við bryggjuna.
Hann horfði á hana efasam-
ur á svip, en hún var ákveðin
og lagði hönd sína á hné hans.
Það er eina leiðin, sagði hún.
— Og ef ég verð ekki komin
eftir hálftíma, verðið þér að
fara strax út í skipið.
Hann virtist hugsa sig um
og svo kinkaði hann kolli til
samþykkis, en hann brosti ekki
núna. Veslings Pierre Blanc,
sem aldrei hafði verið alvar-
legur áður, skildi nú, að allt
var þetta vonlaus barátta. —
Þau fóru nú alveg að bryggj-
unni, og ljóskerið á bryggj-
unni varpaði daufum bjarma
framan í þau. Sjórinn gjálfraði
við bryggjuna og skolaðist
langt í bryggjustigann. Dona
stóð upp í bátnum og seildist
upp á bryggjubrúnina. —
Gleymdu ekki, sagði hún — ’að
þú átt ekki að bíða eftir mér.
Vertu hér aðeins í hálftíma og
farðu svo, ef ég verð ekki kom-
in. Hún snéri sér undan og fór
svo að hann sæi ekki áhyggju-
svipinn á andliti hennar. Hún
fór fram hjá kofunum niðri
við ströndina og stefndi í átt-
ina til kirkjunnar og stað-
næmdist loks hjá húsinu, sem
henni hafði verið bent á.
Það voru ljós á neðri hæð-
inni, hún sá það gegnum
gluggatjöldin, en það voru eng-
ir á götunni. Hún stóð við hús-
ið, stundarkorn, óviss í því —
hvað gera skyldi og blés á
hann, því að henni var orðið
kalt, og nú fyrst varð henni
NYJA bio ■
í jarðlífsfjðtram.
(Earthbound)
Áhrifamikil og sérkenni-
leg kvikmynd.
Aalhlutverkin leika:
WARNER BAXTER
ANDREA LEEDS
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Born innan 12 ára fá ekki
aðgang.
það ljóst, hversu djarft fyrir-
tæki það var að ætla sér að
reyna að lokka Philip Rash-
leigh um borð í skip sitt. Því
að brátt myndi hann verða
háttaður og sofnaður, og þau
þyrftu ekki að hafa neinar á-
hyggjur út af honum fyrr en
á morgun, þegar þau væru á
bak og burt. Regnið streymdi
enn út loftinu, og hún var mjög
einmana og fannst hún aldrei
hafa verið hjálparlausari en
Kgamla bmi
Ubsí lávarðorion.
ÍYoung Man’s Fancy).
Ensk gamanmynd me
ANNA LEE og
GRIFFITH JONES
Aukamynd:
STYRJÖLDIN í KÍNA
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning
kl. og 6úá.
PÓSTÞ J ÓFARNIR
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
núna.
Skyndilega heyrði hún'
glugga opnaðan á þæðinni fyrir
ofan hana. Hún var skelfingu
lostin og þrýsti sér upp að
veggnum. Hún heyrði að ein-
hver hallaði sér á olnbogana
fram í gluggakarminn, hristi
öskuna úr pípu sinni og geisp-
aði. Hún heyrði, að stóli var
ýtt til hliðar í herberginu og
einhver ávarpaði þann, sem úti
í glugganum lá, og hann svar-
CniDCOT
Skömmu síðar riðu þeir
Sankó á þjóðveginum ásamt
manni nokkrum, Don Diegó
að nafni, sem þeir höfðu hitt
stuttu áður. Sankó reiddi stál-
hjálm húsbónda síns, því að
heitt var í veðri.
Allt í einu snérist Don Q. af-
ar snögglega að fylgdarsveini
sínum:
„Fáðu mér hjálminn minn
strax,“ æpti hann. „Ég verð að
vígbúast í hvelli, því að mín
bíður hættuleg viðureign.“
Don Diegó leit allt í kring
um sig og sá ekkert nema stór-
an vagn, sem kom á móti þeim
á veginum. Vagninn drógu
múlasnar, sem skreyttir voru
litlum flöggum.
„Ég sé ekkert athugavert,“.
sagði Don Diegó.
„Herra minn,“ sagði Don Q.
„Það er alltaf vissara að hafa
vaðið fyrir neðan sig. Ég á
marga fjandmenn, bæði sýni-
lega og ósýnilega, og ég get bú-
izt við að rekast á þá á hverri
stundu.“
Hann hagræddi hertygjum
sínum og vopnum og setti sig
í stellingar.
„Nú er ég við öllu búinn,‘*
sagði hann.
Ökumennirnir neyddust til
að stöðva vagninn, þegar þeir
komu þangað, sem riddarinn
og hestur hans stóðu vígalegir
á miðjum veginum. Á fremsta
múlasnanum sat maður og ann-
ar framan til á vagninum.
„Hver á þennan vagn, og
hvað er í honum?“ spurði
riddarinn hvatskeytlega, „og
hví eru þessi flögg á honum?“
„Ég á þennan vagn,“ sagði
maðurinn á asnanum. ,,í vagn-
inum eru tvö grimm ljón, sem
Óran hershöfðingi sendir kóng-
inum okkar. Flöggin bera liti
konungsins, til þess að allir viti,.
að þetta er hans eign.“
„Eru þetta stór ljón?“ spurði
Don Q.
„Ægilega stór,“ svaraði mað-
urinn, sem á vagninum sat. —
„Þetta eru stærstu ljónin, sem
farið hafa frá Afríku til Spán-
AWIÍRlOUS FORCE 44VS
CAUSEP ÍCCKGHY'5 PlANE,
ANO'WE WSSENffEg UINER
HE WAS FOlLOWlNG.TD
CgASR RARACMUriNG TO
SAFETy SCORCHY ANP
LEE HAVE MAXC THEJR
WAVTOTúEWREOC
0F THE LINER...
THSRE'S NOrA CHANCE THAÍ
ANY OFTHEM ‘SURVIVED/ guT THERE
A\AY EE SOVÆTWINS OOWN THbRE
TO EXPLAIN WHY -THEY CRASHEO /
m GOINO TO me. A L00K
' AROUND/
&
llSglNK
MYND4SAG4
Örn og Lillí eru að kanna
flakið af farþegaflugvélinni og
komast að raun um, að enginn
farþeganna er á lífi.
Öm: Ég ætla að athuga þarna
niðri. Þar er ef til vill eitt-
hvað, sem getur skýrt hrapið.
Lillí: Finnurðu nokkuð?
Öm: Ekki nokkurn hlut.
Hér er allt mölbrotið!
Örn: Það bezta, sem við get-
um gert, er að segja frá þessu.
.... Bíddu augnablik, hér er
eitthvað! ^ .. ......
/
/