Alþýðublaðið - 21.04.1942, Blaðsíða 8

FlK.'oT'THtNSTO PO \J f02, A 6IRU WHO'S
15 t)C*ET TO A HISH ] USED T5 EA$Y uiVINCj
WINT ANP UOOK VOO'Rg DOINÓ ALL
AtOUNO.' I lEASNEP 1 KlGHT INTHE ROIXSH
THAf WH£N IWA5 /V 6POT5.LEE/ J—'
A Sll? U 5CO.T/ y Æfe-í /
Aí’i-'/ííine*
"seetherf/that
LOOKS LIK6 A Á
rr-TRAiu/
BETTER KEEP VOUR EYK
0?£N A5 VVE GO ALONG / ta
TiHESE AW' HAVC $QiWE I
SCONNECTION SS'lTH THc J
=4 PLANE ROBBERy/Bgp
A&JÞYÐUBLAÐIÐ
Þriðjttdagur 21. apaál 1942.
YOO'RE RIGHT.LEE/ WE'D
BETTER GET SONVEWHESE
ANP RFPORTTHIS/ W—
JNHICH WAV 15 60NVEWHERE?
/Ig'W
7
MfNDASSGA
Öra: Það er bezt, að við för-
nm héðan og segjum frá þessu,
én hvert? i
Lillí: Við skultrm fara á háan
stað og litast iim. Það lærði ég,
besar és var skátastúhca.
LilU: Sjáðu, þarna er vegur!
öm Við skulum fylgja hon-
um!
■
Lillí: Hjólför!
örm Hafðu vakandi auga á
öUu. Þetta getur staðið í sam-
bandi við rénið á gimsteinunumi
|Z ARL EINN, sem gengið
■* *- hafði til skrifta með Öðru
fólki, hvarf út úr kirkjunni á
xmdan útdeilingu, og er henni
var lokið, vantaði karlinn. Með-
hjálparinn fer þá að leita hans
og finnur hann í eldhúsi þar á
bænum, sat hann viS skófna-
pott. Meðhjálparinn segir hon-
um, hvar komið er í kirkjunni,
og skipar honum að koma strax
með sér. Karl hrást illa við og
sagði:
,f$kárri eru það skrattans
lætinl Ekki liggur líf við, má
ég ekJd skafa pottinn áður?“
*
T J NGUR blaðamaður fékk
átölur fyrir að vera of
langorður. Honum var hvað
eftir annað sagt, að hann ætti
eingöngu að segja frá því, sem
máli skipti. Daginn eftir eina
slíka ádrepu, skrifaði hann eft-
irfarandi frétt:
„í morgun leit John K. Ed-
wards inn í lyftuganginn í
TJnionhótelinu, til að sjá hvort
lyftan væri ekki á niðurleið.
Hún var það. Hann var fjöru-
tíu og fimm ára gamall.“
❖
E’ NSKT hlað segir, að núna
•*—* séu tvennskonar menn til
í Þýzkalandi, — bjartsýnir og
svartsýnir. Þeir bjartsýnu
segja: „Við töpum þessu stríði.“
En þeir svartsýnu segja: „Já,
.... en hvenær?“
*
ÚLBRAND LUNDE, út-
breiðsiumálaráðherra
Quislingsstjómarinnar norsku,
skrifaði nýlega grein í nazista-
blaðið norska. Lýsir hann því
þar yfir, að allir norsku biskup
arnir og meirihluti norsku kirkj
unnar séu bolsevikkar.
Kannast menn við nokkur
ummæli í íslenzkum blöðum
nýlega, sem hliðstæð eru þess-
um?
* i
TAr ONA npkkur hafði verið
kölluð Ifyrir rétt sem vitni,
og hafði dómarinn spurt hana
í þaula. Að lokinni yfirheyrsl-
unni sagði hann:
„Þakka yður fyrir, kona góð,
ég vona, að ég hafi ekki hrellt
yður mjög mikið með öllum
þessum spurningum“.
„Sei, sei, nei,“ svaraði kon-
an. „Ég á svo mörg lítil börn
heirna“.
unni, en í æsingu sinni hafði
hún ekki gætt að því að láta
ekki handsama sig. — Þama
er strákurinn, hrópaði hann.
— Hafið hendur á honum. —
Dona snéri sér við hvatlega og
tók til fótanna eitthvað út í
loftið, burtu frá bryggjunni,
upp eftir götunni, fram hjá
húsi Rashleighs, burt úr borg-
inni og upp á hæðina, en á eft-
ir sér heyrði hún fótatak og
maður hrópaði æðislega: Stattu
kyrr, stattu kyrr!
Vinstra megin við hana var
ofurlítill stígur, sem lá í ótal
hlykkjum upp á hæðina. Hún
valdi þá leið, en hún var ógreið
fær og henni varð hnotgjarnt.
Regnið streymdi niður andlit
hennar og rétt fyrir neðan var
flæðarmólið og öldumar skullu
æðisgengnar á kléttunum.
Hún hugsaði ekki um ann-
að en sleppa frá þessu, fela sig
fyrir grimmdarlegum augum
Godolphins. Hún var nú búin
að gleyma Pierre Blanc og
Merry Fortune, hún hugsaði
ekki um annað en að forða sér.
Hún hljóp áfram í hvassviðr-
inu og rigningunni og stígur-
inn lá niður að hafnarmynn-
inu. Og enn þá fannst henni
á bryggjunni, þar sem verið var
að vekja borgarbúa, og í hugan
um sá hún Philip Rashleigh
æða fram og aftur um biyggj-
una og blóta mönnum sínuin í
sand og ösku. Loks beygði stíg-
urinn niður á við, og hún sá,
að hann lá fyrst niður að hafnar
mynninu og því næst upp að
kastalanum á hæðinni. Hún
reyndi að rýna út í myrkrið
og hleraði eftir ölduhljóðinu í
flæðarmþlinu. Hún reyndi að
koma auga á Merry Fortune,
en gat það ekki. Svo varð henni
litið xim öxl og sá þar mann
koma á eftir með Ijósker í
hendi og heyrði fótatak hans.
Hún fleygði sér niður í skjóli
við klettana og fótatakið nálg-
aðist. Maðurinn leit hvorki til
hægri né vinstri, en hraðaði sér
áfram niður að höfninni og upp
stíginn í áttina til kastalans á
hæðirmi. Henni var það ljóst,
hvert erindi hans væri. Rash-
leigh hafði sent hann til kast-
alans, til þess að gera hermönn
unum aðvart. Henni var það
ekki ljóst, hvort Rashleigh
hefði að lokum verið farið að
gruna, hernig í öllu lægi, eða
hvort hann áliti, að skipstjór-
inn væri gengin af göflunum
og ætlaði að eyðileggja skipið,
enda skipti það ekki neinu máli.
Árangurinn myndi verða hinn
sami. Kastalaverðimir myndu
skjóta á Merry Fortune.
Hún tók til fótanna niður
stiginn, ofan að ströndinni, en
í stað þess að hlaupa upp stig-
inn aftur í áttina til kastalans,
eins og maðurinn hafði gert,
sneri hún til vinstri út með
ströndinni, rann á regnvotum
klettum saltdrifnum flúðum, og
stefndi að hafnarmynninu.
Hún sá þröngt sundið, sem lá
inn í höfnina og tangann, sem
hún varð að hlaupa eftir. Hún
hugsaði ekki um annað en að
hún yrði að komast út á klett-
ana við mynnið, svo að hún
gæti varað frönsku sjóræningj-
ana við því, sem í vændum
væri.
Niðri við ströndina var ofur-
lítið hlé, og hún þurfti nú ekki
lengur að stríða við storminn,
en hún rann á klettum, skar
sig á hendinni og marði sig.
Bandið um hár hennar hafði nú
losnað og vindurinn lék sér að
því og þeytti því í andlit henn-
ar.
Einhversstaðar heyrði hún
máf garga. Gárgið bergmálaði
milli Idettanna og lét illa í eyr-
um hennar. Því að henni íannst
þessi fugl gera gys að sér og
segja sér, að þetta væri til-
gangslaust, hún næði ekki skip-
inu.
Hún staulaðist á fætur aftur
og reyndi að skjögra þessi fáu
skref, sem eftir voru út að hafn
armyrminu. Þá sá hún, að
Merry Fortune barst nú óðum
nær hafnarxnynninu og freyddi
um kinnungana. Bátamir, sem
höfðu dregið skipið á rétta leið,
höfðu nú verið innbyrtir og
dregnir upp á þiljur, og menn-
irnir, sem höfðu róið þeim,
stóðu allir út við annan borð-
stokkinn. Og það kraftaverk
hafði gerzt, að vindáttin hafði
breytzt og Merry Fortuna
sigldi nú fullum seglum á haf
K1 MY4A BIO
i jarðlffsfjðtrnm. I
(Earthbound.i
Áhrifamikil og sérkenni-
leg kvikmynd.
Aalhlutverkin leika:
WARNER BAXTEIÍ
ANDREA LEEDS
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Aðgöngumiðar að öllum
sýningum frá kl. 11 f. h.
út. Nú voru litlir bátar komnir
á flot og sigldu þeir í humátt
á eftir skipinu. í þeim voru
menn, sem höfðu hátt um sig,
hrópuðu, æptu og formæltu og
böðuðu út höndunum. Vafa-
laust var Godolphin í einum
bátnum með Rashleigh við hlið
sína. Dona hló. Hún strauk hár
ið frá enninu og hvíldi sig
stundarkorn. Nú var henni
sama, þótt Godolphin sæi sig
og þekkti sig, því að Merry For-
GAMLA «310
Draugaeyjan
(The Ghost Breakers)
BOB HOPE og
PAULETTE GODDARD.
Börn innan 12 ára fá
fá ekki aðgang.
Framhaldssýning kl. 3.30
til 6.30:
DÝRLINGURINN
með George Sanders.
tuna var að sleppa frá þeim.
Hún sigldi til hafs fyrir full-
um seglum í sunnanstormin-
um. Einu sinni enn þá gargaði
máfurinn, og í þetta sinn var
harm rétt hjá henni. Hún lit-
aðist um eftir steini til þess að
fleygja í hann, en í þess stað
sá hún lítinn bát rétt fyrir neð-
an klettinn beint fyrir framan
hana, og þar var Pierre Blane
kominn og skimaði upp í klett-
ana, og einu sinni enn þá garg-
ar, sem karlljónið var innan
við.
Ljónahirðirinn þorði ekki að
óhlýðnast og opnaði dyrnar.
Fyrir innan sá Doninn stóra
skepnu liggjandi á gólfinu. —
Dýrið rumskaði við marrið í
hurðinni og teygði úr hramm-
inum, svo að biturlegar klær
komu í ljós. Svo geispaði það,
svo að sást ofan í blóðrautt gin
þess.
Ljónið gekk síðan til dyra
og skyggndist út gulum og
glóandi glyrnum. Það var svo
ægilegt, að jafnvel hugprúðir
riddarar hefðu orðið óttaslegn-
ir. En Don Q. lét sér hvergi
bregða, en beið þess eins, að
Ijónið kæmi í höggfæri.
Ljónið lét sem það sæi ekki
riddarann. Eftir að hafa gónt
úf um dyrnar um stund, sneri
það við og lagðist makindalega
niður aftur í búrinu.
Þetta þótti riddaranum af-
leitt og skoraði á vörðinn að
pota með spýtu í ljónið, svo að
það kæmi út.
,,Nei, það geri ég ekki, herra
minn. Þá mundi ljónið strax
rífa mig í sig. En yður hefir
þegar gefizt tækifæri til að
sýna hugrekki yðar. Dyrnar
voríi opnaip en ljónið þorði
ekki að fást við yður. Ef mað-
ur skorar annan á hólm, og sá
þorir ekki í einvígið, þá er sá,
sém skoraði, talinn sigurvegar-
inn. Og núna eruð það þér“.
„Þetta er alveg rétt,“ sagði
Doninn ánægður. „Lokaðu dyr-
unum aftur, góði minn, ég
ætla að kalla á hina, og þú
verður að segja þeim, hve
riddaralega ég hagaði mér, og
eins hinu, að Ijónið þorði ekki
fást við mig.“
Hann batt nú vasaklút á
lensuoddinn og veifaði til
Sankós og þeirra íélaga. Þeg-
ar þeir komu, sagði ljónahirð-
irinn þeim alla málavöxtu og
lofaði Doninn óspart fyrir hug-