Alþýðublaðið - 23.04.1942, Blaðsíða 8

8
- Fimmludagur 23. apastt 1942.
ALÞYÐUBLAÐIB
J h ITLER jór til himna og bað
•* -* heilagan Pétur að hleypa
sér inn um gullna hliðið. Hann
þurfti að híða stundarkorn og
sá þá mann nokkum ganga
tálmúnarlaust um hliðið. Hann
var gyðinglegur ás'ýndum. Hit-
ler j&r að jetta jingur út í það,
að Gyðingi væri leyjt að spáss-
éra út og inn um hlið himna.
„TJss, haltu þér saman,“ sagðí
dyravörðurinn, „þetta er sonur
húsbóndans.“
GERl AÐRIR BETUR
C’ FTIR því sem vestjirzk
sögn hermir, hajði Pétur á
Felli í Árnesshreppi í Stranda-
sýsiu eitt sinn vinnumann, sém
Jónatan hét. Hann snæddi í
einu 24 æðaregg. Annar maður
er sagður að hafa verið í Bol-
ungavík, er borðaði í einu 100
kríuegg, en ekki jiysjaði hann
fyrri helminginn áður en hann
át þau.
NORSK GESTRISNI
J JM JÓLIN skoruðu nazist-
L/ arnir í Osló ákajlega á
Norðmenn að bjóða þýzkum
hermönnum til jóladvalar á
heimili sín. Var fólki sagt að
snúa sér til sérstakrgr skrif-
stofu með þessi heimboð sín.
Dag nokkurn á jólafðstu var
hringt á skrifstofu þessa og
spurði rödd í símanum, hvon
það væri ekki þarna, sem tekið
væri á móti heimboðum til
þýzkra hermanna
„Jú, jú, það er einmitt hér,“
svaraði sá, sem símann tók,
mjög kurteis og áfjáður. „Óskið
þér ejtir því að bjóða einhverj-
um þýzkum hermönnum heim
til yðar um jólin?“
„Já,“ svaraði maðurinn hin-
um megin í símanum.
„Og hvað getið þér tekið við
mörgum?“
„Ég vil taka við þeim öllum.“
,fHvað segið þér, maður? Öll-
um þýzku hermönnunum?
Hver eruð þér eiginlega?“
„Ég er fjandinn sjálfur,“ var
svarað þrumandi raustu í sím-
ann.
hún var allsnakin undir ábreið-
unni, og hún sá hvergi fötin sin.
Henni virtist vera langt síðan
hún hafði skjögrað niður stig-
ann, uppgefin og sjóveik í
myrkrinu, rifið af sér fötin,
fleygt af sér skónum og skriðið.
undir ábreiðuna, til þess að
hvíla sig og sofa.
Einhver hlaut að hafa kcmið
inn í herbergið, eftir að hún
hafði sofnað, því að nú voru
kýraugun opin, en áður höfðu
þau verið lokuð vegna ofviðr-
isins. Fötin hennar höfðu verið
borin burtu, en í þess stað var
komið vatn og handklæði.
Hún fór fram úr fletinu, þar
sem hún hafði sofið í sólarhring.
Hún horfði út um kýraugað
meðan hún var að greiða ser
og sá, að Máfurinn var á stjórn-
borða og gljáði á hann í sólskin-
inu. Aftur fann hún lykt af
steiktum kjúklingum. Svo
heyrði hún fótatak í stiganum
og hún flýtti sér upp í rúmið
aftur og dró ábreiðuna upp að
höku.
— Eruð þér vakandi? kallaði
ræningjaforinginn. Hún bauð
honum inn, hagræddi sér í
rúminu og hjarta hennar sio
ákaft. Hann stóð í dyrunum og
hrosti. Hann hélt á bakka í
hendinni. — Ég hefi tapað veð-
málinu eftir ailt saman, sagði
hún.
— Já. ég veit það, sagði hann.
— Hvernig vitið þér það?
— Vegna þess, að ég kom
bingað niður, til þesg, að vita,
hvernig þér liði, en‘þú fleygðir
í mig svæfli og sagðir mér að
fara til fjandans.
Hún hló og hristi höfuðið. —
Þér skrökvið því, sagði hún.
Það kom aldrei neinn hér inn.
Ég hefi engan séð.
— Þú varst með háifgerðu
óráði og manst því ekki eftir
neinu. En við skulum ekki tala
um það. Ertu svöng?
— Já.
— Ég er líka svangur. Mér
datt í hug, að við gætum borð-
að saman hádegisverð.
Hann fór að leggja á borðið
og hún fylgdist með hverri
kreyfingu hans.
— Hvað er klukkan? spurði
hún.
j— Hún er um þrjú, sagði
haun.
— Og hvaða dagur er?
— Sunnudagur. Vinur þinn,
Gíodolphin, hefir sennilega
rnisst af morgunguðsþjónust-
unni, nema til sé góður rakari í
Fawey.
Hann horfði upp á þilið, og
þegar hún leit upp, sá hún
skeggið af honum hanga á nagla
uppi yfir höfðalaginu hennar.
— Hvenær hengdirðu þetta
þarna upp? spurði hún hlæj-
andi.
— Meðan þú varst veik, svar-
aði hann.
Hún þagnaði við. Henni þótti
fyrir því, að hann skyldi hafa
séð hana í slíku ástandi. Hún
blygðaðist sín og vafði ábreið-
unni fastar utan um sig. Hann
var að raða kjúklingunum á
diskinn.
— Geturðu borðað vængi?
spurði harm.
Hún kinkaði kolii. En hún
vissi ekki, hvernig hún átti að
setjast upp alisnakin. Og þegar
hann sneri sér undan til þess að
ná tappanum úr flöskunni, sett-
ísí hún skyndilega upp og
sveipaði iaki um herðar sér.
Hann færði henni kjúklinga
á diski og leit á búning hennar
um leið. — Við höfum eitthvað
skárra handa þér ' en þetta,
sagði hann — Þú gleymir því,
að við brugðum okkur til Ind-
Tands’um nóttina. Hann brá sér
iram fyrir og kom inn aftur
með trékistil. Hann tók lokið af
og tók upp skrautlitað silkisjal
og sveipaði því um herðar
hennar. Sjalið var s karlats-
rautt með gullnum teinum og
gullnu kögri. — Ef til vill hefir
Godolphin ætlað konu sinni
þetía, sagði hann. — Það er
ýmislegt fleira í þessum kistli,
sagði hann, — ef þig skyldi
vanhaga um eitthvað.
Hann settist við borðið og fór
að borða, Hún bergði á víninu
og horfði stöðugt á hann.
— Ef til vill hefðum við
hangið núna í tré í, garði Go-
dolphins, sagði hún.
— Já, við hefðum gert það,
ef hann hefði ekki snúizt í vest-
anátt.
— En, hvað verður nú gert
Ha NVJA BIO
Gæfubarnið
(A Little Bit of Heaven)
Skemmtileg söngvamynd.
S Aðalhlutverk leikur:
GLOHIA JEAN, ásamt
ROBEET STACK,
NAN GREY, BUTCH
og BUDDY.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Sýningarnar kl. 3 og 5
íilh. barnadeginuni.
IAðgöngumiðar að öllum sýn-|
ingunum selair frá kl. 11 f. h.|
næst?
— Ég geri aldrei áætlanir á
sunnudegi, sagði hann.
Hún hélt áfram að borða
kjúklingana, en ofan af þilfar-
inu heyrði hún hljóðfæraslátt
Pierre Blanc, sem var að leika
á lút. Félagar hans sungu.
-— Ertu alltaí svona heppinn,
ræningjaforingi? spurði hún.
— Já, alltaf, svaraði hann og
kastaði nöguðum beinum út um
kýraugað.

■bamla BIOSH
Draggaepi
(The Ghost Breakers)
BOB HOPE og
PAULETTE GODDARD.
Börn innan 12 ára fá
fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11 f. h.
• l
Gleðilegt sumar!
Sólin skein inn um kýraugað
og geislar hennar flóðu um
borðið, en litlar bárur léku sér
við kinnunga skipsins. Þau
voru hljóð meðan þau mötuð-
ust, en urðu þó vör nærveru
hvors annars.
—-Rasleigh gérir vel við sjó-
menn sína í mat og drykk, sagði
ræningjaíoringinn og litaðist
um. — Ef til vill hefir það verið
þess vegna, sem þeir voru allir
steinsofandi, þegar við komum
persónu. Það er oft sagt frá því
í riddarasögum, að góðir
galdramenn bjarga riddurum,
sem eru í nauðum staddir. Þeír
láta þá ef til vill fara langar
leiðir á skýflóka eða í bát, og
það á svipstundu. Þess vegna
geri ég ráð fyrir, að þessi bátur
sé mér ætlaður. Þú skalt binda
fararskjóta »okkar, Sankó, og
fylgdu mér.“
,,Eg skal fara með þér, ef þú
yilt það endilega,“ sagði Sankó.
,,Þú lendir reyndar alltaf í ein-
hverjum vandræðum, en mér
ber að fylgja þér, því að eftir
höfðinu dansa limirnir. En ef
ég má segja eins og mér býr i
brjósti, þá vi) ég segja þér það,
að þetta ter enginn töfrabátur,
heldur mun þetta vera fiskibát-
ur, því að hér er mikið um veiði
og margir fiskimenn."
Sankó var stúrinn yfir því að
þurfa að yfirgefa Rósinöntu og
asnann, en húsbóndi hans
reyndi að hughreysta hann.
„Það er engin hætta á öðru,
Sankó rhinn, en að galdramað-
urinn góði, sem sendir okkur,
sjái vel um hesta okkar á með-
an við erum fjarverandi.“
„Hvað gerum við svo?“
spurði Sankó.
„Felum okkur forsjóninni á
vald og leysum bátinn,“ svar-
aði húsbóndi hans.
Sankó sá brátt sér til skelf-
ingar, að þeir voru alveg á valdi
straumsins í ánni. Og ekki bætti
það um að asninn fór að gauia
ámátlega, þegar hann sá, að
hann var skilinn eftir, og Rósin-
anta barðist um á hæli og
hnakka og reyndi að slíta sig
lausa.
„Ó, ó,“ andvarpaði Sankó,
„heyrðirðu í veslings asnanum
mínum, honum Grána, hann er
að kalla á mig.“
„Yfir hverju ertu eiginlega
að væla, ræfillinn þinn?“ sagði
Doninn reiður. „Enginn ofsækir
þig og það gengur ekkert að
Lillí: Bíll!
MYSÐASI6S
Örn: Þar er veriö að leíka á
píanólð!
öm: Það eru hjólförin hans,
sem við fylgdunv!
LiUí: Við skulutn íara og líta
inn í haanl
öm og Lillí ganga að binni
risastóru bifreið, þar acan verið
ér aO leika á pianó-
Pm öta á gJaggítn» og eiú ..