Alþýðublaðið - 29.04.1942, Blaðsíða 8

JULStYÐUB&AQID
Mi'ðrvikudagm- 29. april 1942.
SKRIFSTOFUMAÐVR í
stofnun einni kom inn í
skrifstofu forstjárans og bað
urn hálfsmánaðar orlof.
Forstjórinn tók honum kurt-
eislega eins og vtont var, en
sagði, að hann yrði að senda
skriflega umsókn.
— Afsakið, sagði skrifarinn,
ég hélt það væri óþarfi, þegar
ég tála við forstjórann.
— Þetta verður svo að vera,
var svarið.
— Jæja, þá fer ég heim og
skrifa umsóknina.
— Nei, þess þarf ekki. Gerið
þér svo vel, þarna eru ritföng.
Skrifarinn settist niður og
skrifaði, og eftir nokkra stund
ar umsóknin tilbúin.
— Nú þurfið þér ekki annað
að gera en skrifa undir, eða er
hað? sagði skrifarinn.
— Fáið mér hana, sagði for-
jtjórinn. Síðan fægði hann
gleraugun vandlega, setti þau
á nefið, og las skjalið með at-
hygli. Svo sagði hann í virðu-
legum embættistón:
— Orlofsumsókn sú, er oss
hefir borizt, hefir verið lesin, og
tilkynnist yður nú, að vér sjá-
um oss ekki fært að verða við
ósk yðar. Verið þér sælir.
*
JÖN litli fékk ketsúpu með
gulrófum til matar, en
hann þverneitaði að eta róf*-
urnar.
„Guð verður reiður við þig,
ef þú gerir ekki eins og þér er
sagt og borðar ekki góðan mat
eins og hitt fólkið,“ sagði móðir
hans.
En Jón sat við sinn keip og
át engar rófur.
Eftir háttatíma gerði versta
þrumuveður og eldingum sló
niður. Mamma Jóns litla flýtti
sér inn í herbergi hans. En þar
var enginn Jón. Hún fann hann
í eldhúsinu, þar hamaðist hann
við að eta gulrófur. Þegar hann
hafði kingt síðustu rófunni, leit
hann til veðurs út um glugg-
ann.
„Skárri er það nú gauragang-
urinn út af fáeinum rófum,“
sagði hann sárgramur.
*
E* INHVER ömurlegasta sjón
á jörðu hér er verkamað-
ur með auðvaldsblað í hendinni
eða vasanum.
Dan Griffiths.
ekki um borð. Því að þessa nótt
eða aðrá slíka munum við
aldrei eignast framar.
— Ég veit það, sagði hann.
Þess vegna kom ég með á-
breiður með mér og svæfla, til
þess að leggja undir höfuðið á
þér.
Hún leit upp,' en gat ekki
séð framan í hann, því að nú
var orðið dimmt og glæðurnar
kulnaðar. Svo stóð hann á fæt-
ur og gekk niður að bátnum,
en kom fljótlega aftur með á-
breiður og svæfla undir hend-
inni. Hann breiddi brekánin á
jörðina fremst á árbakkanum
í rjóðri undir krónum trjánna.
Nú var farið að fjara aftur og
leirurnar voru að koma upp úr.
Ofurlítill hjúfurblær bærði
trjágreinamar, Næturgalamir
voru hljóðir og allir fuglar
sváfu. Himinninn var rökkvað-
ur og tungl var ekki á lofti, en
svartar öldur fljótsins gjálfr-
uðu við bakkana.
— Snemma í fyrramálið fer
ég til Navronhúss, sagði hún.
Ég fer um sólarupprás, áður
en þú vaknar.
— Já, sagði hann.
— Ég ætla að ná í William,
áður en þjónustufólkið kemur
á fætur, og ef börnunum líður
vel og mín er ekki þörf, ætla
ég að koma aftur.
— Og hvað þá?
— Ég veit það ekki. Þú verð-
ur að ákveða það. Það er ó-
skynsamlegt að láta konu taka
ákvörðun. Ráðagerðir fara oft
í hundana.
— Þú getur komið aftur, og
við getum borðað saman morg-
unverð. Og á eftir getum við
tekið bátinn og róið niður efíir
ánni í veiðiför. Þú verður ef
til vill heppnari en síðast.
— Við munum veiða marga
fiska. Og þegar við erum hætt
að veiða, skulum við synda í
ánni um nónbilið, þegar sólin
skín á vatnsflötinn og hlýjast
er í ánni. Á eftir skulum við
borða og sofa stundarkorn á
ströndinni. Og hegrinn verður
ef til vill á leimnum, og þú
getur lokið við að teikna hann.
— Nei, ég ætla ekki að
teikna hegrann, sagði hann. f
þetta sinn ætla ég að draga
5AY ITVÍAS AiOðT
RESKETTA0LE >00 PIP
NOT FUYOVER A F£W
MINUTES EARUéR/ TH£N
J 5H0ULD NOTHAVS HAP
TO PE5Tf?0y VOUR PLANS.T
>py pssiRoyep our
'PLÁNE? yOUPONT
EXPEC.T MST0...HCW
COULP you HAVS PONE
mynd af- káetuþjóninum mín-
um.
— Og þannig getur það orðið
dag eftir dag, en við hugsurn
ekki um framtíðina, að eins
líðandi stund.
— Og í dag er Jónsmessa.
Hefirðu gleymt því?
— Nei, sagði hún. — Því hefi
ég ekki gleymt.
Þegar hún vaknaði var farið
að birta, en mistur lá yfir vatn-
inu og svanimir vora á leið-
inni upp eftir voginum. Askan
eftir eldinn frá því kvöldið áð-
ur var nú örðin hvít. Ræn-
ingjaforinginn lá sofandi við
hlið hennar, og hún hugsaði
um það, hvernig á því stæði,
að menn væru svo líkir börn-
um, þegar þeir svæfu. Allir
drættir voru þurrkaðir út úr
svip hans, og hann var eins og
lítill di-engur. Hún skalf ofur-
lítið í morgunsvalanum, svo
svipti hún af sér ábreiðunni, —
steig berfætt upp á öskuhrúg-
una og horfði á svanina á vík-
inni, unz þeir hurfu inn í móð-
una.
Svo laut hún eftir skikkj-
unni sinni og sveipaði henni
utan um sig og gekk inn í 'skóg-
inn í áttina til Navronhúss.
Hún reyndi að gera ^sér í
hugarlund, hvernig umhorfs
væri heima. Börnin í rúminu,
James rjóður í kinnum með
litlu hnefana kreppta, Henri-
etta liggjandi á grúfu eins og
venjulega og litlu lokkamir á
svæflinum, Prue svæfi við hlið
þeirra með munninn opinn, en
William myndi gæta hússins,
trúr og tryggur bæðí henni og
húsbónda sínum.
Bráðum myndi móðan hverfa
og sólin koma upp yfir trjá-
toppana hinum megin við ána.
Þegar hún kom heim að gras-
flötinni sá hún, að sólin glamp-
aði á húsþakinu, en allir virt-
ust vera í fasta svefni. Svo
geklc hún yfir grasflötina, sem
var silfruð af dögg og ýtti á
hurðina. Hún var harðlæst, —
auðvitað.
Hún beið stundarkorn, en
gékk því næst aftur fyrir hús-
ið, því að þeim megin var her-
bergi Williams og verið gat, að
hann heyrði til hennar, ef hún
r
BSB MYJA BtO
810
Eyja hiaaa for- dæffldo. (Island of Doomed Men). Spannandi sakamálamynd, leikin af Peter Lorre og Rochelle Hudson. Börn innan 16 ára fá ekki aðgang. Sýnd kl. 7 og 9. ' Fjórat hjákruti** arkonur (Four Girls in White) Ameríksk kvikmynd með FIORENCE RICE, ANN RUTHERFORD, ALAN MARSHALL. Börn innan 12 ára fá ekki aðgang. Sýnd kl. 7 og 9.
Sýning kl. 5: Framhildssýning kl. ðVz-ðVz.
GÆFUBARNIÐ. G-ÖTULÍF í NEW YORK
Söngvamvnd með (Streets of New York)
Gloria Jean. 1 "“CooP"'
kallaði til hans. Hún nam stað-
ar undir glugganum hans
stundarkorn og hlustaði.
— William! sagði hún lágt —
William, heyrirðu til mín!
Ekkert svar. Hún laut niður
og tók upp fáeina smásteina og
fleygði upp í gluggann. Eftir
ofurlitla stund kom William út
í gluggann og lagði fingurinn
á munn sér til merkis um, að
hún mætti ekki hafa hátt. Því
næst hvarf hann. Hún beið
með eftirvæntingu, því að
hann var náfölur í andliti, það
var andlit manns, sem hafði
verið andvaka. James er veik-
ur, hugsaði hún, ef til vill dá-
inn. Svo dró hann slagbrand-
ana hljóðlega frá dyranum. —
Eru börnin veik? spurði hún.
En hann hristi höfuðið þegj-
andi og benti henni að hafa
ekki hátt.
Hún kom inn í forsalinn og
þá skildi hún allt. Hún sá, að
Hertoginn skipaði þjónum
sínum að umgangast Doninn
eins og hann væri tiginn ridd-
ari á gullaldardögum riddar-
anna. Óðara og hann kom í
höllina var hann settur í heið-
urssæti við borðið. Hertoginn
og frú hans og allir aðrir á-
vörpuðu riddarann með mikilli
hæversku, rétt eins og hann
hefði unnið frækileg afreks-
verk.
Don Q. var nú sannfærðari
um það en nokkru sinni fyrr,
að hann væri sannur riddari.
Það var leikið á hann á marg-
an hátt, og oft urðu hertoga-
hjónin að bæla niðri í sér hlát-
urinn, en hann tók ekki eftir
því, og var graíalvarlegu'r á
svipinn.
Sankó ávann sér fljótlega
hylli hertogafrúarinnar með
einfeldni sinni og heiðarleik.
Hann sagði henni frá því, að
húsbóndi hans hefði lofað að
gera hann að jarli. yfir ein-
hverri eyju, þegar Doninn hefði
lagt undir sig kóngsríki. Her-
togafrúin sagði manni sínum
frá þessu, og þeim datt það nú
í hug, hjónunum, að gaman
væri að láta Sankó verða að
þessari ósk sinni.
Daginn eftir boðaði hertog-
inn Sankó á sinn fund.
„Mér .hefir borizt það til
eyrna, Sankó,“ sagði hann, —
„hvaða launum húsbóndi þinn
hefir heitið þér fyrir dygga
þjónustu. Nú stendur svo á, að
engin ey er til í hertogadæmi
mínu, en hins vegar vantar mig
mann til að stjórna einni af
borgum mínum. Fyrir hönd
húsbónda þíns vil ég nú bjóða
þér þessa stöðu, en auðvitað
með því móti, að þú treystir
þér til að stjórna vel og vitur-
lega.“
„Gefðu mér bara tækifæri til
þess, og þá skaltu bara sjá,“
hrópaði Sankó ofsakátur yfir
þessum glæsilegu framtíðar-
MYNDASAGA
Maðurinn: Það var leiðin-
legt, að þig fluguð ekki yfir
fyrr. Þá hefði ég ekki þurft að
eyðileggja flugvél ykkar!
Örn: Hvernig gátuð þér .. ?
Maðurinn: Það er svo margt,
sem heimurinn neitar að við-
urkenna! Þetta verk, hiustið á
það, Svo dásamlegt, þó svo ein-
falt? J
Lillí: Þér finnst hann skemti-
legur — eða hvað?
Örn: Við þurfum að komast
til botns í þessu máli!
Örn: Þér sögðuð, a6 þér lát-
ið flugvélar hrapa ZZ7?
Maðurinn: Já, það «r ekkert
auðveldara.