Alþýðublaðið - 02.05.1942, Blaðsíða 8

LaugajKiagur 2. maí 1M2.
,jaÁSKE ÞAÐ BATN1.“
71 JÁLMARI presti Guð-
•* ■* * mundssyni á Hallorms-
stað jórvst einu sinni svo orð í
hjónavígsluræðu, er hann tal-
aði til brúðarinnar:
„Þú ert af góðum ættum og
varla þó, því þó auður væri í
Kolmúla, þá var einn lösturinn,
sem spillti öllum kostunum, en
hann var sá, að bamauppeldið
var bölvað, og þú áttir bam
með þeim líðilegasta strák, sem
jást kunni í nálægum sveitum.
Svo léztu efcfci þar með búið,
heldur féllstu með þínum til-
vonandi ektamanni, sem sýndi,
að þið voruð bæði heimsk og
illa vanin. Það er efcfci þar fyr-
ir, að nu lætur hver dárinn sér
að kenningu verða að eiga
barn, allt eins og það sé mesti
kjörgripur mannsins, góðhest-
ur eða góð kýr.“
Loksins tók móðir stúlkunn-
ar fram í og sagði: „Sittu ekki
undir þessu lengur!“ En þá
svaraði prestur:
máske það batni.
En
.,Siitu kyr‘
Ai
snilldarvel gerðu vísu:
Sóma stundar, aldrei ann
illu pretta táli,
dóma grundar, hvergi hann
hallar réttu máli,
sem fær þveröfuga merkingu,
þegar hún er lesin aftur á bak.
En vita allir eftir hvern vís-
an er?
Höfundur hennar er séra Jón
Þorgeirsson á Hjaltabakka,
William, svaraði hán og skrökv-
aði viljandi. Hún greip ávexti
af bakkanum og fór að borða.
— Herramir eru að borða
niðri, frú mín, sagði hann. —
Herra Harry bað mig að spyrja
yður, hvort þér væruð orðin
svo hress, að hann mætti heim-
sækja yður.
— Já, það er bezt, að hann
komi inn til mín.
— Ef ég mætti leggja yður
ráð, þá væri það helzt það, að
dregið væri betur fyrir glugg-
ana, svo að skugga beri á and-
lit yðar. Sir Harry finnst það
ef til vill undarlegt, hve vel
þér lítið út.
— Lít ég vel út?
— Grunsamlega vel, frú mín.
— Og samt hefi ég óþolandi
höfuðverk.
— Það er af öðrum ástæðum,
frú min.
— Og ég hefi dökka auga
undir augunum og er mjög
þreytt.
— Ég skil, frú mín.
— Ég held að bezt væri, að
ibér færuð út úr herberginu,
áður en ég fleygi einhverju í
yður.
— Ég þakka ráðlegginguna,
frú mín.
Hann fór út og lokaði hurð-
inni hljóðlega á eftir sér. Ðona
reis upp, þvoði sér og lagaði á
sér hárið. Þegar hún hafði
dregið fyrir gluggana, fór hún
faðir Steins biskups. Síra Jón ! aftur upp í rúmið og rétt ó eftir
fæddist rétt fyrir 1600 og and- i heyrði hún til hundanna, sem
aðist. 1674. Hann var hag-
mæltur vel eins og sjá má á
vísunni. Honum er líka eignað
gamankvæði, sem kallað er Of-
Mtskvæði. Þar er viðlag:
Mikinn mat til reiddi
maður einn ,sem bjó, 1
kerlingin eyddi,
en karlinn að dró.
*
MANNI nokkrum búnaðist
illa og þurfti oft að leita
til nágrannanna og fékk þá
stundum misjafnar viðtökur,
eins og verða vill. Þá sagðí
hann:
„Þeir eiga cdhr bágt, sem
engan eiga að nema guð.“
voru að skrönglast upp stigann.
Svo klóruðu þeir í hurðina og
ýlfruðu. Rétt á eftir heyrði hún
fótatak og eftir örlitla stund
kom Harry inn í herbergið og
hxmdarnir hlupu að rúmstokkn-
um.
— Farið burtu, skoJIarnir
ykkar, hrópaði hann byrstur. —
Sjáið þið ekki að búsmóðir
ykkar er veik. Svo settist hann
þunglamalega á rúmstoJrkinn og
dæsti.
— Það er óþolandi hiti uti,
sagði hann — ég er kófsveittur
og þó er klnkkan ekki orðin tíu.
Það verður þoJdcalegt um há-
degið. Hvernig líður þér? Er þér
að batna? Hvemig í skollamim
fékkstu þetta kvef ? Má ég kyssa
þig? Hann laut að henni og
skeggið á honum kom við höku
hennar. Svo strauk hann
klaufskri hendi um vanga henn-
ar. — Þú lítur ekki mjög veik-
indalega út, vina mín, en ég
'hélt, að þú værir vio dauðans
dyr, af því sem þessi náungi
sagði mér. Hvers konar maður
er hann þessi þjónn? Ég rek
hann úr vistinni, ef 'þér geðjast
ekki að honum.
— William er prýðismaðmr,
sagði hún — bezti þjónn, sem ég
hefi nokkru sinni haft.
— Jæja, svo lengi sem þér
geðjast að hon.um, má mér vera
sama. Svo að þú hefir verið
veik. Þú hefðir aldrei átt að
fara frá London. Londjon er
við þitt hæfi. Mér hefir hund-
leiðst síðan þú fórst. Ekkert
leikrit, sem horfandi var á, hef-
ir verið sýnt, og það munaði
minnstu að ég tapaði stórfé í
spilum í fyrrinótt. Konungur-
inn er búinn að fá sér nýja
hjákonu, er mér sagt, en ég hefi
ekki séð hana enn þá. Það er
víst einhver leikkonan. Rocking
ham er hér og vill óvægur fá
að sjá þig. — Það er leiðinlegt
í borginni, sagði hann — við
skulum fara til Navronhúss og
vita, hvað Dona héfst að, og
ixú erum við komnir, ien þú
liggur í rúminu.
— Mér líður míklu betur
núna, Harry. Þetta var baia
umgangsveiki.
— Jæja, það þykh mér vænt
um að heyra. Og eins og ég
segi, þú lítur vel út. Þú virðist
meira að segja vera ofurlítið
sólhrunnin. Og augun eru stærri
en venjulega.
— Hitaveikin veldur því,
sagði hún.
— Það er einkennileg hita-
veiki, það verð ég að segja. Það
hlýtur að stafa af loftslaginu
héma út í skógunum. Ég hefi
heyrt að hér sé fullt af sjó-
ræningjum, sem fari ránshendi
um allan skógimi og beiti kon-
ur ofbeldi.
— íívar firéttirðu það?
MYJA BÍÚ
íiITZ-BRÆÐUR og
ANDPwEWS-SYSTUR í
Argentiskar
nætur
ÍArgentine nigbts)
■ Ameríksk skopmynd.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
GAMU*
„Cyclops“
Ameríksk litkvikmynd með
ALBERT DEKKER og
JANICE LOGAN
Aukamynd:
STRANBHÖGG í NOREGI
II
Sýnd kl. 7 og 9.
— Rockingham kom með
þessar fréttir til borgarinnar
einn dagnn. Hami hafði hitt
frænda Godolphins. Hvemig
líður Godolphin?
— Harrn var dálítið miður
sín, þegar ég sá hann síðast.
— Því gæti ég trúað. Hann
skrifaði mér bréf, en ég
gleymdi að svara því. Og nú
hefir mágur hans misst skip að
því 'er ég hefi frétt. Þekkirðu
Philip Rashleigh?
— Ég hefi aldrei taíað við
liann.
— Jæja, þú færð að sjá hann
bráðum. Ég bauð honum hing-
að. Við hittum hann í Helston
í gær. Hann var í mjög siæmu
skapi og eins var um Eustick,
en hann var með honum. Það
virðist svo, sem þessi íjandans
franski sjóræningi hafi siglt
upp í Toweyhöfn rétt fyrlr
framan nefið á Rashleigh og
það er þokkaleg kurteisi. Svo
hefir hann farið með skipið
upp að strönd Frakklands og
leiðast, þegar hann sýndi eng-
an lit á að borga, svo að ég
bað hann að gera það. Hann
kvaðst ekkert muna eftir því,
að hann hefði nokkru sinni
fengið lánaða hjá mér pening-
ana, en ef svo hefði verið, —
myndi hann sjálísagt vera bú-
inn að borga þá fyrir' löngu.
Nú hefi ég enga votta að því,
að ég lánaði honum peningana,
og hann heldur enga votta að
því, sem hann segh’, að hann
hafi borgað mér. Þess vegna
bið ég yður, tigni borgarstjóri,
að láta hann sanna framburð
sinn með eiði. Vilji hann sverja
það, að hann hafi greitt skuld-
ina, skal ég láta málið falla
niðMr.“
,,Hvað segh’ þú, stafkarl, við
þessu?“ spurði Sankó.
„Herra minn,“ Sagði hinn
karlinn, „ég viðurkenni það. að
hann lánaði mér þessa pen-
inga. En ef þér viljið nú rétta
mér dómarasprotann, slial ég
sverja það, að ég liefi fengið
manninum peninga hans aftur.“
Á þessum tímum var það
siður, að menn, sem sóru, voru
látnir halda utan um sprota,
sem dómarar héldu á sem tákni
valds síns. Sankó rétti nú
gamla manninum sprotarm, en
karlinn tók hann og bað hinn
karlinn að halda á stafnum sín-
um á meðan.
Síðan sór lántakandinn pað
hátíðlega, að hann hefði fengið
tíu gullpeninga lánaða hjá liin-
um manninum ,en hann hefði
borgað þá og meira að segja
fengið honum sjálfum þá í
hendur.
Sankó spurði nú hinn kairl-
inn hvort hann léti þetta goft
heita.
m
AND LEE
ARE tSAPPED IN
THE TRAifER OFA
5TBANSE OfDAWJ
WHO DEOAP.ES tf
15 HE 'AHO DE5TK0VEP
THElR PLANE...
\5C0fcHyJl KN£WW£
5HQULP/VT HAVE COM£
/i/£A£
’EAPy, LEE'
m/rHúöz
GÖINS10 0E

’MXK HERE.OLP V QU£$TiQN5/AUmY$ QlÆSVG^. i<\
MAN/ WE HAVENT SfHíNK IAM OIAZY/ EVERyBOPv rOE5/
HURT \ÖU,ANP WE JwELL, 1ÁAl/ 3Uf AÍAPNE5S I5fHE 50N
Lillí og Örn eru að tala við
einkemúlega manninn, sem seg-
ist hafa eyðilagt flugvélina
Maðurimu Svona heillandi
þeirra og er mjög dularfuUur í ungt fólk! Hvílik hörmung! Ég
tali. T.íTK heldur að hann sé mun iðrast þess eilíflega, ég
vitskertur. verð að drepa ykkur!
Lillí: Öm, ég vissi, að við átt-
um ekki að fara til hans, hann ..
Öm: Vertu róleg, Lillí. Þetta
lagast. i— Heyxið þér, herra
minn, við höfum ekkert gert yð
ur. Hvers vegna ..
Maðurinn: Spumingar, eilíf-
ar spumingar! Þér haldið, að
ég sé vitskertur. En vitfirringin
er dóttir snillinnar. Heimurinn
neitar að viðurkenna snillinginn
Dr. Dumartin, og hann mxm
veríSa að gjalda þess!
*