Alþýðublaðið - 03.05.1942, Blaðsíða 8

Aí” Feattireí
.. ..PZEPXIZE10 Dl£, V NOT$0 TAíTOLO '
MV VERV INTERE5TIN5/SO*'' I'V£ ANOTH0?
----1 FR-IENP5/ 1—F?iENP HSRE WHO'g
WW —<. GOT <&OA\£f HlNö TOy
vflCaiMk(ah\ V SAyAgarr \riy
THE GREAT PUMARTlN TH£V
PfeJT 0E.MIND M&' BUTTHEY
COUtP/NOf KEEP5UCH GENHJ5
PENNEPUPLKEA ffn&W
CRIAMNAL/ 1 E5CAPEP..ANP
NO ONE VVILL g£f K?JOW /
WHERETDFINPAVE/J—
"ITHEREFORÉ'...
AIMKJBÍAÐIÐ
Stumudá^ur SL tnaí tMSS.
N181ASI6A
Dr. Dumartin: Byssaf Hann
er með byssu! Einkennilegt. ...
Ég gerði ekki ráð fyrlr því!
i
ugföime áutteiumr:
ekkert skip elti bann. Hamingj-
an má vita, hvers virði farm-
urinn var. Skipið var nýkomið
heim frá Austur-Indíum.
—r Hvers vegna bauðstu
Rashleigh hingáð.
— Já, það var nú Rocking-
ham, sem átti þá- uppástungu
Við skulum taka þátt í leikn-
um, sagði hann. Þú ert yfir-
vald hér á staðnum, og ef til
vill getum við lent í ævintýri.
— Finnst yður það leikur
eða ævintýri að missa mikið
af eigum sínum, eins og við
höfum gert.
— Ó, sagði Rockingham. —
Þið eruð allir steinsofandi
hérna. Við skulum veiða fugl-
inn fyrir yður og þá verður
gaman að lifa. Við ættum því
að halda fund hér og búa til
gildru fyrir þann íransk'a, og
þegar við höfum náð honum,
ætlum við að festa hann upp
og lofa þér að hlæja að hon-
um.
— Svo að þú heldur að bér
heppnist það, Harry, sem öðr-
um hefir misíekizt?
— Ó, Rockingham finnur
eitthvert úrræði, vertu viss.
Hann er maður til þess að ráða
fram úr svona vandamálum.
Ég veit, að ég er til lítils
gagns, svo er guði fyrir að
þakka, að ég er heldur heimsk-
ur. En hvenær ertu að hugsa
um að fara á fætur?
— Þegar þú ert farinn út.
— Já, þú villt alltaf pukra í
einrúmi. Ég fæ sjaldan að
vera hjá konu minni. Jæja, ég
ætla þá að fara og segja Rock-
ingham, að þú sért að fara á
xætur. Hann verður glaður
við, máttu vita.
Hann fór syngjandi út úr
herberginu og hundamir trítl-
uðu á eftir honum.
Jæja, Philip Rasleigh hafði
þá verið í Helston í gær, og
Eustick hafði verið þar með
honum. Og Godolphin hlaut að
vera kominn heim til sín. Hún
mundi eftir andlitinu á Rash-
leigh, afskræmdu af reiði og
harmi. — Það er kona um borð
sjáðu! Og hann hafði starað á
hana frá bátnum á Fowey
höfn, en þá hafði hár hennar
verið allt í óreiðu, hún hafði
hlegið að horíum og veifað til
hans hendinni.
Hann myndi ekki þekkja
hana aftur, það gæti ekki ver-
ið. Því að þá var hún í skyrtu
og buxum og regnið streymdi
niður andlit hennar. Hún fór
fram úr rúininu og byrjaði að
klæða sig og hugsaði enn þá
um þær fréttir, sem Harry
hafði fært henni. Það var erf-
itt að fást við Rockingham,
því að hann var enginn heimsk-
ingi. Auk þess heyrði hann
London til. Hér var hann ekk-
ert annað en friðarspillir. 'Há-
tíðleiki þessa staðar var, þeg-
ar horfinn út í buskann. Hún
heyrði rödd hans í garðinum
fyrir neðan gluggann sinn, og
hún heyrði líka til Harry's. —
Þeir voru að hlæja og hencia
steinum og létu hundana sækja
þá aftur. Nei, nú var öllu lok-
ið. Hér átti hún ekki friðland
framar. Og Máfúrinn hefði
aldrei þurft að koma aftur. —
Hann hefði getað legið við
festar við franska strönd og
getað leikið sér á ströndinni á-
sair.t foringjanum.
Þá var drepið á dyr og börn-
ín komu inn, Henrietta var
nýja brúðu, sem Harry hafði
fært henni, og James var með
tilbúna kanínu. Þau flýttu sér
til hennar og kysstu hana. Prue
stóð að baki þeim og spurði
eftir heilsufari húsmóður sinn-
af\ En Dona var annars hugar.
í huganum var hún hjá elsk-
huga sínum á þilfarinu á Máf-
inum með saltvatn á vörunutn
og brennandi sólina yfir sér.
Brúðan mín er fallegri en kan-
ínan hans Jarpes, sagði Henri-
etta, en James hossaði sér
hlæjandi á kné móður sinnar
og hrópaði: — Nei, kanínan
mín er fallegri en brúðan henn-
ar. Svo fóru þau að gráta og
rííast, en1 sættust aftur og
kysstust og einhvers staðar
fannst súkkulaðimoli, sem var
betri en ekkert. Og Dona
gleymdi ævintýri sínu. Nú var
hún orðin Lady St. Columb á
ný, hafði greitt hár sitt sam-
wa nyja bm>
RlTZ-BRÆfHJR og
ANDREWS-SYSTTJR 1
Argentiskar
nætur
(Argentine, nights)
Ameríksk skopmynd.
Sýnd kl. 3, 5; 7 og 9.
Aðgöngumiðar að öllum
sýningunum seldir frá
• kl. 11 f. h.
■ MMU bio
„Cyclops**
Ameríksk litkvikmynd með
ALBERT DEKKER og
JANICE LOGAN
i * V ’
\ ■
Aukamynd:
STRANDHÖGG í NOREGI
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
kvæmt Lundúnatízku, klætt
sig á bláan kjól og fór niður í
garðinn og leiddi börnin við
hlið sér.
— Svo að þér hafið haft hita-
veiki, Dona, sagði Rocking-
ham, um leið og hann kyssti
á hönd hennar. — En það verð
ég að segja, að hitinn hefir
haft góð áhrif á útlit yðar, —
bætti hann við og horfði á
hana rannsóknaraugum.
— Þetta sagði ég líka, tók
Harry til máls. — Ég sagði I
henni, að hún liti út eins og
hún væri sólbrennd eins og sí-
gauni. Svo laut hann niður,
greip börnin og lét þau upp á
axlir sér, en þau skríktu af
fögnuði og hundarnir geltu
þeim til samlætis.
Dona settist á grasflötina,
en Rockingham stóð fyrir
framan hana og fitlaði við
handstúkur sínar.
— Þú virðist ekki gleðjast
mjög mikið yfir því að sjá mig,
sagði hann.
„Já, ég verð að gera mér
þetta að góðu, því að ekki trúi
ég því um nábúa minn, að hann
fari að sverja rangan eið,“ svar-
aði gamli maðurinn. „Það
hlýtur að vera svo, að hann
hafi borga,ð mér, en ég svo
bara gleymt því, eins og hann
heldur fram.“
Að svo búnu tók skuldunaut-
urinn staf sinn aftur af lán-
veitandanum, hneigði sig fyrir
dómaranum og bjóst til burt-
ferðar úr réttarsalnum.
Sankó sat og klóraði sér í
höfði, en allt í einu gaf hann
karlinum með stafinn skipun
um að snúa við.
„Fáðu mér stafinn þinn
snöggvast, lagsmaður,“ sagði
Sankó, þegar karlinn kom fyrir
hann aftur.
Þegar Sankó hafði fengið
stafinn, fékk hann hinum karl-
inum hann.
„Taktu þenúan og farðu svo
í friði, skuldin er greidd," —
sagði Sankó.
„Hvað eruð þér að segja,
herra minn?“ spurði karlinn
alveg hlessa. „Haldið þér, að
þetta ómerkilega stafprik jafn
gildi tíu gullpeningum?“
„Þá er ég illa svikinn, ef
stafurinn er ekki tíu gullpen-
inga virði,“ svaraði Sankó.
„Bíðið þið nú bara rólégir,
og nú skuluð þið fá tækifæri
til þess að dæma um, hvort ég
hefi ekki nægilega mikið vit í
kollinum til að stjórna borg-
inni ykkar.“
Hann skipaði nú að brjóta
stafinn sundur í tvennt og var
það gert. Þegar stafurinn
hraut í sundur, ultu út úr hon-
um tíu gullpeningar, og var
gamli maðurinn, sem lánað
Dr. Dumartin: Þeir settu hinn
mikla dr. Dumartin í fangelsi
En þeir gátu ekki haldið slákum
srtUHngi lokuðum inni eins og
vesælum glæpamanni.
Dr. DumartLn: Ég komst und-
an, og enginn mun nokkru sinni
vita, hvar ég er. Svo að þið skul-
uð búa ykkur undir að deyja,
kæru vinir míair!
Öm: Hægan, karlinn! Ég á
hér annan vin, sem hefír tölu-
vert að segja í þessu máli! —
Taktu strauminn af hurðinni og
hleyptu okkur héðan ýt!
NOW 6HUT OFF TH£ CUKíCENT
yOU'VE GOT RUNNIN6 THROUGH
TH05E POORG.ANP LEf Ii5 OUTJ
‘ CF H£R£/*
SÉRA Hállgrimur Thorlací-
U8 gerði út menn til há-
karlaveiða við Grímsey og út-
vegaði eyjamönnum hrossákjöt
til beitu. Eitt vor sendi prestur
vinnumann sinn, sem Gunnar
hét, fram í fjörð eftir hrossa-
kjötslæri, sem fara átti með
vermönnum til Grímseyjar.
Prestur átti eftir að húsvitja
á einum bæ í sókninni og not-
aði því tímann og fór með
Gunnari á bæinn, og ætlaði að
Ijúka sér af meðan Gunnar
færi eftir lærinu, því að sjálf-
ur varð hann að fara heim að
afgreiða útgerðina. Prestur rak
eftir Gunnari að flýta sér, en
sjálfur fór hann að láta lesa
og sagði:
„Guð veri með ykkur, börn,
það skal ekki verða lengi.“
Svo lét hann lesoi fræðin, en
var stutt kominn í kverinu,
þegar hundarnir stukku upp
með gelti. Þá segir prestur:
„Nú kemui• Gunnar með
hrosslærið og þarf ég heim, og
verið þið sæl börn,“ og fór
hið skjótasta burtu, og varð
ekki meira af guðsorðálestri.
rp ÉLAGSSKAPUR, sem
-* vann að því að útrýma
prælahaldi, hélt ársþing sitt í
New York. Æstur skríll hleypti
þingfundi upp, skömmu eftir
að þingið byrjaði. Þegar fund-
armenn fóru af jundarstaðn-
um, urðu þeir að ganga gegn-
um hóp æsingámanna, sem
létu dólgslega. Meðal fundar-
mannanna var frú Lúkresia
Mott, kvekaráleiðtógi, veiklu-
leg kona. Einn af félögum
hennar fylgdi henni fast eftir
til að vernda hana gegn árásum
skrílsins. En hún bar hinár kon-
urnar fyrir brjósti og bað því
manninn að yfirgefa sig, en
fara heldur til þeirra.
„En hver gætir yðar þá?“
spurði maðurinn áhyggjufull-
ur.
„Þessi maður hérna,“ sagði
hún rólega, og tók um hand-
legginn á einum illmannlegasta
og hávaðasamasta manninum í
skrílþrönginni, „hann mun sjá
um mig.“ t ’ .
Dólgurinn leit á hana undr-
andi, svo sljákkaði í honum og
hann leiddi hana örugglega út
úr gauraganginum.