Alþýðublaðið - 06.05.1942, Blaðsíða 8

f
Miðvikudagur 6. mai 1942.
ALÞTOJBLAÐID
PÁLMI, SKÁLHOLT OG
LEWINDIN
PÁLMI rektor Hannesson
hejir svo sem kunriugt er
lagt til að menntaskólinn verði
jluttur 'úr Reykjavík til Skál-
holts.
í þingræðu, sem hann flutti
um þetta mál, komst hann með-
al annars að orði eitthvað á þá
leið, að verulegur hluti af hók-
menntaáhuga íslendinga mundi
vera leiðindum að þakka.
Þá ktxtð Bjarni Ásgeirsson vísu
þessa:
„Ef í Skálholt skólinn fer
skróp og leti eyðist,
mestur þroski og þróttur er
þar sem mönnum leiðist.“
V'
rINIR Mark Twain í New
York mundu allt í einu
eftir því, að hann átti afmæli,
en vissu ekkert hvar hann var
niðurkominn. Þeir sendu því
símskeyti með svohljóðandi ut-
anáskrift:
„Mark Twain,
guð má vita hvar.“
Nokkrum vikum síðar fengu
þeir orðsendingu frá Italíu, og
voru það aðeins þessi orð:
„Hann vissi það.“
*
VEGABRÉF 1805
np ORFI prófastur Jónsson,
jL bróðursonur Hannesar
biskups Finnssonar, bjó í Hruna
1805. Vinnumaður fluttist frá
honum. til Reykjavíkur, og
skrifaði sr. Torfi með honum
passa, eða prestseðil, eins og
kallað vcyr. Á passann skrifaði
prófastur:
Upp í sig tekur og í nef,
í tóbakspípu munar.
Sízt bið ég hreppi sálarkvef
í Svæluvíkur funa.
Útgefið utan gys
18. nóvembris
Attestis orð ódimm
1805
testerar Torfi í Hruna.
*
BLAÐIÐ Isafold birti í marz
1911 mynd af ráðherrábú-
staðnum. Undir myndinni
stendur meðal annars:
’> I
„Stendiir það (þ. e. húsið)
svo sem kunnugt fer syðst í
Tjarnargötu. Er því húsið all-
utarlega í bænum og tálin þang-
að „þingmannaleið" — og mun
satt vera.“
spurði Harry, sem nú var kom-
inn til þeirra. Þau gengu inn í
salinn og Harry fleygði sér ofan
á stól og þurrkaði sér um ennið.
— Hvað voruð þið að ræða um?
— Við vorum að tala um
þjóninn þinn, sagði Rocking-
ham og brosti eínkennilega. —
Mér finnst það einkennilegt, að
Ðona skyldi ekki leyfa neinum
að koma inn til sín nema hon-
um.
— Já, mér lízt ;ekki á hann,
það er skuggalegur náungi, það
verð ég að segja. Ég myndi ekki
treysta honum, ef ég væri í þín-
um sporum, Dona. Hvað finnst
þér við hann?
— Hann er þögull og gengur
hljóðlega um. Þess vegna ákvað
ég, að hann. skyldi hjúkra mér
og enginn annar.
— Það er mjög gaman fyrir
þjóninh, sagði Rockingham og
fægði neglur sínar.
— Já, hreytti Harry út úr sér.
— ÍRockingham hefir á rétíu að
stanöa. Það var ai’ar ógætilegt
af þér að ráðstafa þessu svona.
Þú liggur fárveik og þessi ná-
ungi er einn inni hjá þér, og
við þekkjum hann ekkert. Þetta
er ekki einn af gömlu þjónun-
um okkar.
Hann hefir þá ekki verið í
þinhi þjónustu fyrr? sagði Roc-
kingham.
— Nei, Rockingham, við höf-
um ekki komið til Navron síðan
þessi maður kom í mína þjón-
ustu. Og ég nenni aldrei að afla
mér upplýsinga um þjóna míná.
Ég er að hugsa um að reka hann
úr vistinni.
— Það gerir þú ekki, sagð4
Dona. —- William verður hér
svo lengi sem mér þóknast.
— Jæja, jæja, ekki förum við
að rífast út af því, sagði Harry,
— en það virðist ofurlítið ein-
kennilegt að hafa þjón á rölti
um svefnherbergi sitt. Þarna
kemur hann nú og er með bréf.
Hann lítur út eins og hann þjá-
ist af hitaveilp sjálfur. Dona
horfði á dyrnar, og þarna kom
William með bréf í hendi enn
fölari en venjulega.
— Hvað er að? spurði Harry.
— Hér er bréf frá Godolphin
lávarði, svaraði William. —
Sendimaður frá honum kom
með það, og hann bíður eftir
svari.
Harry reif upp bréfið og rétti
því næst Rockingham það hlæj-
andi. — Þeir eru að búa sig
undir veiðiförina, sagði hann.
Við lendum áreiðanlega í ævin-
týri.
Rockingham las bréfið bros-
andi og reif það því næst í tætl-
ur. ,
— Hverju ætlarðu að svara?
spurði hann.
Harry horfði á hundana sína
stundarkorn og sagði þyí næst:
— Segið Godolphin lávarði
að ég muni með ánægju táka á
rnóti honum og mönnum hans
til kvöldverðar í kvöld.
— Ágætt, herra, sagði Willi-
am.
-— Hverjum ertu að bjóða
hingað í kvöld? spurði Dona og
hagræddi hári sínu.
-- Það eru George Godol-
phin, Tommy Eústick, Philip
Rashleigh og fáeinir náungar
með þeim. Nú á að láta til skar-
ar skríða.
Dona sagði ekkert, en þegar
hún leit í spegilinn sá hún, að
Rockingham horfði á hana.
— Þetta verður skemmtilegt
samkvæmi, heldurðu það ekki?
sagði hann.
— Það leyfi ég mér að efast
um, sagði Dona, — fyrst Harry
verður gestgjafi. Þið verðið all-
ir lagstir undir borðið um mið-
nætti.
Hún fór út úr herberginu, og
þegar hún hafði lokað hurðinni
kallaði hún á William, og hann
kom til hennar ofurlítið próleg-
ur á svipinn.
-— Hvað er að? spurið hún.
— Þér eruð svo órólegur á svip-
inn. Godolphin lávarður og fé-
lagar hans, geta ekkert gert.
Þeir koma of seint. Máfurinn
verður farinn, þegar þeir koma.
— Nei, frú mín, Máfurinn
verður ekki farinn, sagði hann.
— Ég fór niður að víkinni til
þess að aðvara húsbónda minn,
og þá varð ég þess var, að þegar
fjaraði í morgun hafði skipið
strandað. Þeir voru að reyna að
NVJA BIÚ
BITZ-BBÆBUB og
ANDEEWS SYSTUB i
Argentiskar
nætur
(Argentine nights)
Ameríksk skopmynd.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ná því á flot, þegar ég kom of-
an eftir. Það verður ekki fært
til siglingar fyrr en eftir sólai:-
hring.
Hann leit undan, en Dona leit
við og sá, að dyrnar höfðu ver-
ið opnaðar og Rockingham stóð
í dyrunum og fitlaði við hand-
stúkur sínar.
XVII. KAFLI
Hinn langi dagur var nú lið-
inn að kvöldi.., Kluklmrnar
hringdu ömurlega, loftið var
iGAMLA BI0 8B
„Cyclops“
jAmeríksk litkvikmynd með
ALBERT DEKKEB og
JANICE LOGAN
Sýnd kl. 7 og 9.
ramhaldssýning kl. 33/2-6I4
Heno
Amerísk kvikmynd með
RICHARD DIX og
ANITA LOUISE.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
grátt og tilveran öll fremur öm-
urleg. Það leit út fyrir þrumu-
veður með kvöldinu.
Harry hafði lagzt fyrír úti á
grasflotinni og steinsofnað með
háum hrotum, og hundarnir
hans snuðruðu í kringum hann,
en Rockingham sat með bók í
hönd, ári þess þó að fletta við
blaði. Og þegar Dona leit á
hann annað slagið, sá hún, að
hann starði á hana græðgisleg-
um augum.
Auðvitað vissi hann ekki.
sal, sem búinn var ríkmann-
legum húsgögnum. Hljóðfæra-
fóru þeir óðara að leika á
leikarar sátu í einu horninú, og
hljóðfæri sín, þegar hann sett-
ist við endann á stóra borðinu.
Borðið var hlaðið vistum, og
Sankó gaf miklu meiri gaum
að matnum en hinni fögru
hljómlist, því að hann var glor-
hungraður. «
Þjópn kom og setti matarfat
framan við Sankó Á fatinu
voru ýmis konar lostætir á~.
vextir. Sankó ætlaði að fara að
krækja sér í einn, en áður en
honum tókst það, tók mað-
ur nokkur, sem stóð við
hliðina á honum, sig til og
snerti fatið með sprota, sem
hann hélt á. í sama vetfangi
tók þjónninn ávaxtafatið og
bar það burt. ,
Nú var annað fat borið fyrir
Sankó. Að þessu sinni var það
^kjöt, sem var á fatinu, og það
leit út fyrir að vera mesta in-
dæliskjöt, og vatn kom fram í
munninn á Sankó, þegar hann
sá það og íann af því lyktina.
En áður en Sankó gat fengið
sér bita fór sami maðurinn og
áður á kreik og snerti fatið
með sprota sínum og var fatið
þá( borið' burtu eins og það
fyrra.
Nú v„ar Sankó nóg boðið.
Hann leit reiðulega á manninn
með sprotann. Þetta var lang-
leitur maður, mjög hátíðlegur
á svipinn.
„Hvað á þetta að þýða?“ æpti
Sankó. ,,Á ég að láta mér nægja
reykinn af réttunum, eða hvað?
Ef svo er getur liðið langur tími
áður en ég verð saddur.“
„Göfugi borgarstjóri,“ J svar-
aði hátíðlegi maðurinn. „Ég er
Önn: Þú sagðist hafa látið
flugvélarnar hrapa. Ég vildi
gjarnan lofa yfirvöldunum að
heyra það af þínum eigin
munni. Komdu með okkur!
Dr. Dumartin: Og ef ég neita
að fara .. ?
Örn: .. neita ég að taka mót-
mæli yðar til greina! Áfram nú!
Öm: Opnið þér hurðina, Dr.
Dumartin!
Dr. Dumartin: Nei, nei, hún
er enn rafmögnuð! ÍÉg tók raf-
magnið ekki af!
Örn: Mér datt það í hug!
LilH: Bölvaður, þorparinn!
i