Alþýðublaðið - 07.05.1942, Blaðsíða 6

ALrtCUBUBW
Þetta er bókin!
Njósnar
í herráði Þjóðverja.
Frásögn eins af fífld|örf<-
ustn og slyngnsfu n|ósnuruns
Breta.
Pramúrskarandi, spenn-
andi og skemmtileg.
Svik Franséknar vil vinstri stefnnna
Frh. aí 4. sáðu.
HANNES Á HORNINU
Frh. af 5. síðu.
yfixleitt marga fleiri bíla, sem
kostaðir eru af opinberu fé. Það
er því í lófa lagið að hafa nægan
bílakost á lögreglustöðinini, ef vilj-
insn til þess er fyrir hendi hjá við-
komandi mönnum, og þar sem lög-
reglan auðvitað á að vera öðrum
til fyrirmyndar í ráðvendni, þykir
sjálfsagt að álykta, að hún muni
þegar með öllu afnema það snatt,
sem lögreglubílamir stunda nú
svo mikið.“
Hannes á horninu.
BJÖRGUNARBÚNINGUR
Frh. af 2. síðu.
sagt frá því, að það sé hægt að
fara í fötin á minna en eirmi
mínútu og það er alveg ástæðu
laust að bíða með að fara í
þau, þar til slys er orðið, því
að vel er hægt að vinna í þeim.
Þegar hætta er á ferðum, er
alveg sjálfsagt að allir, sem
standa í brúnni og eru „á vakt
uppi“ séu í þeim. Einu sinni
var skipstjórinn í fötimum í 14
klukkustundir samfleytt. i’að
var ekki erfitt, en stígvélin ex|u
nokkuð þung, því að oftast er
látið blý neðan í sólana, svo
að maðurinn verði upprétt.ur,
þegar hann lendir í sjónum. —
Þegar tundurskeytið hæfði
skipið, kastaðist þriðji stýri-
maður meðvitundarlaus fyrir
borð. Var hann þar góða stund
— þar til hann kom til sjálfs
sín og gat hrópað á hjálp. —
Hann stóð uppréttur í sjónum
og leið vel eftir atvikum. Þá
er það líka talinn stórkostleg-
ur kostur við þessi björgunar-
föt, að þó að maður stökkvi
í þeim fyrir borð úr mikilli
hæð, þá sakar það manninn
ekki, því að lo^tið í íötunum
verndar hann frá hörðu falli.
Læknir nokkur, sem var með
skipi, er sökkt var á Atlants-
hafi í vetur, en af því björguð-
ust 21 maður, þakkar það þess-
um ágætu fötum eingöngu. •—
Skipbrótsmennirnir flæktust
um hafið í bát í 10 sólarhringa,
nn þeir, sem voru í fötunum,
gátu haldið á sér hita og varið
sig gegn vosbúðinni. Hins veg-
ar dóu þeir, sem ekki vorú í
fötunum.
Sagt er að fötin séu nokkuð
dýr og allmiklu dýrari en bau
björgunartæki, sem áður hafa
verið notuð. En sjómannslífið
er dýrmætt og þess vegna má
ekki horfa í kostnaðinn. Það
ætti að vera krafa okkar íslend
inga, að svona föt væru til
handa öllum þeim, sem stunda
millilandasiglingar, bæði*á tog-
urunum og í vöruflutninga-
skipum okkSr.
Alþýðublaðið snéri sér í gær
til Jóns Bergsveinssonar er-
índreka Slysavarnáfélagsins og
spurði hann, hvort Slysavarna-
félaginu væri kunnugt um
þessa nýju uppfinningu. Hann
kvað sig hafa fengið sýnishorn
af ýmsum björgunarfötum, en
að líkindum þekkti hann ekki
þessi nýju föt. Sagði hann að
„lokun“ hinna ýmsu tegunda
björgunarfata væri erfiðasta
viðfangsefni. Verður þetta mál
nú vonandi rannsakað til hlít-
og vondu, er að bæri á hinum
válegu tímum. Viðburðir síð-
ustu mánaða sanna þó hið gagn-
stæða og undirstrika um leið þá
viðurkenndu réglu, að án sam-
taka og baráttu ná hinar vinn-
andi stéttir aldrei rétti sínum.
Þegar vitað er um þá bar-
áttu, sem með þurfti til þess, að
fá viðurkenndan rétt launþega
til greiðslu dýrtíðarbóta, þ. e. að
halda raunverulega sama kaupi
og þeir áður höfðu, -fyrir stríð,
verður ljóst, hve fjarri hjarta-
lagi Sjálfstæðismanna það er í
raun og veru, að vinnustéttir
landsins haldi sínu. Um ástæður
er ekki spurt, því síður nauðsyn
og réttlæti. Vitað er þó, að ekki
komu undanfarandi kreppu- og
atvinnuleysisár hvað minnst
niður á þeim. Þrælatök gerðar-
dómsins þurftu því engum, að
koma á óvart nema að því leyti,
hvað þlutdeild Framsóknar-
manna að þeim er ósamríman-
leg stefnu þeirra, jafnframt því
að vera einhver ógeðSlegasta
þjónkun við afturhaldið, er um
getur. Því það, sem farið var
fram á af hálfu þeirra félaga, er
fyrir barði laganna hafa orðið,
var hvorki annað né meira en
það, að fá að nokkru bætta þá
kaupskerðingu, er gerð var með
gengislækkuninni 1939. Höf-
undar gerðardómslaganna hafa
þar með undirstrikað þá skoðun
sína, að kjör verkamanna eigi
að vera þau sÖmu á góðum og
vondum árum, og að allar breyt-
ingar þar á, svo lengi sem þeir
fá nokkru um ráðíð, komi ekki
til greina. Meðan þessir menn
ráða getur því ekki verið um
neina þróun lífskjarabóta að
ræða. Hlutskipti vinnustéttanna
nú er það eina rétta að þeirra
áliti, nema ef vera kynni að enn
einu sinni þyrfti að grípa til
sömu ráðstafana og 1939, þeim
sjálfum til framdráttar.
Og hver er - þá ávin'ningur
Framsóknarmanna af þessu
samstarfi? Ekki getur það verið
málefnum bændastéttarinnar til
framdráttar, ekki öðrum vinnu-
stéttum til hagsbóta. Yfirleitt
ekki neinum menningar og
mannúðarmálum til framvindu.
Hins vegar líkindi til, verði
þessir menn mikils ráðandi um
stjórnarfar landsins í framtíð-
inni, geti svo við borið, að til
þurfi að grípa sömu eða svip-
aðra úrræða og 1939 til bjargar
höfuðatvinnurekstri okkar,
sjávarútveginum. Jöfnuði hall- !
ans að beinrii nefskattaleið á
alla jafnt, með nýju skattfrelsi,
nýrri gengislækkun. Verður þá
ekki um seinán fyrir formann
Framsóknarflokksins að gerast
róttækur forvígismaður bænda
og hrinda í framkvæmd skatt-
lagningu stríðsgróðans og fleiri
fríðindum fátækra vinnustétta?
Hverju harin nú hótar Sjálf-
stæðismönnum, gangi þeir með
til breytingár á kjördæmaskip-
un landsins með Alþýðuflokkn-
um! En það mun vera nokkurn-
vegirin það eina framfaramál,
sem Sjálfstæðisflokkurinn vill
lána fylgi sitt.
En sé róttækni, eins og form.
Framsóknarflokksins telur,
nauðsynleg til lýðhylli og þjóð-
megunar, því þá ekki að skatt-
leggja hinn óvænta stríðsgróða
meðan hann er fyrir hendi sem
slíkur? Og hvern tilgang hefir
það í raun og veru fyrir bænd-
ur, og veita Framsóknarfl.
brautargengi, þegar sýnt er, að
valdastreita einstakra manna
innan hans ræður meiru um
reifun og nýskipun mála, en
nauðsyn umbjóðendanna?
Þessum og því líkum spurn-
ingum velta bændur nú fyrir
sér, og er nokkur von til. Það er
að vísu seint, en þó betra en
ekki. Um niðurstöðuna er ekki
að efast. Þeir hljóta að komast •
að þeirri raun og þeirri einu, að
Framsóknarflokkurinn sé vegna
pólitískra einkahagsmuna for-
ráðamanna hans, vikinn af fyrri
leið og stefnu, frá skapandi
baráttu fyrri ára til athafnaleys
is og andlegs dauða, í faðmi
afturhalds og kyrrstöðu. Hlýtur
svo að lokum hver sitt, að verð-
leikum.
Sumarmál 1942.
Alexander Guðmundsson.
Ellefi aýjar hjákr-
unarhoDur.
ANN 1. maí s.l. var sagt
upp hjúkrunarkvenna-
skólanum í Landsspítalanum. í
þetta skipti útskrifuðust 11
hjúkrunarkonur, eftir 3ja ára
nám, og fara nöfn þeirra hér á
eftir:
Aðalheiður 'Árnadóttir, Kópa-
skeri.
Ásrún Sigurjónsdóttir, Litlu-
Laugum, Reykjadal.
Guðrún Jóna Bjarnadóttir,
Borgarfirði, eystra.
Guðrún Einarsdóttir, Rvík.
Guðrún Helga Vigfúsdóttir,
Keldum, Vallahreppi.
Gyða Thoroddsen, Powel-Riv-
er, B.C. (Canada.).
Sigríður Finnsdóttir, Hvilftf
Önundarfirði.
Soffía Kristín Sigurjónsdóttir,
Eskifirði.
Svána Vernhárðsdóttir, Hvíta-
nesi, Ögurhreppi.
Vilborg Þorsteinsdóttir, í Hurð-
arbaki, Brirgarfirði.
Þórdís Kristjánsdóttir, Suður-
eyri, Súgandafirði.
Að þessu sinrii fór hundr-
aðasti neminn úr hjúkrunar-
kvennaskólarium, og var þess
minnzt sérstaklega við athöfn-
ina. Alls hefir skólinn menntað
110 hjúkrunarkonur þau 11
ar.
Snmsrdvalarnefnd tllkynnir:
Öll þau börn, sem sótt hefir verið um dvöl fyrir á vegum nefndarinnar, hvort sem tilætl-
unin er að koma þeim á sveitaheimili eða sameiginleg barnaheimili, svo og börn þau er sótt
hafa um dvöl við Silungapoll, mæti til læknisskoðunar í Miðbæjarbarnaskólanum — inn-
gangur um aðaldyr —, sem hér segir:
Börn fædd árið 1934 fimmtudaginn 7. maí kl. 4—7 e. m.
Börn fædd árin 1932 og 1933 föstud. 8. maí kl. 4—7 e. m.
Börn fædd árin 1931 og fyr laugardaginn 9. maí kl. 4—7 e. m.
Samtímis verður ákveðið um væntanlega dvalarstaði barnanna og gengið frá samningum
um greiðslu meðlaga. Er því nauðsynlegt að framfærandi mæti sjálfur með hverju bami.

Fhnmtudagur 7. maí 1942.
HjOrtur Bjðrnsson
frá Skálðbrekku
JARÐARFÖR HJARTAR
BJÖRNSSONAR fer fram
frá dómldrkjunni í dag. Örlög
hans voru þau, að missa heils-
una á mesta blómaskeiði æf-
innar og falla fyrir örlög fram.
Hann lézt á Vífilsstöðum 25.
apríl eftir margra ára sjúkdóm.
Ekki skal hafa harmatölur
um látinn vin, enda væri með
því illa til hans gert, því að
aldrei heyrðist hann mæla
æðruorð. Ég hefi engum manhi
kynnzt, sem vísa Þóris Jökuls,
sem han orti áður en hann gekk
undir öxina á Örlygsstöðum,
ætti betur við að öllu leyti:
Upp skaltu á kjöl klífa,
köld er sjávardrífa,
kostaðu huginn at herða,
hér muntu lífit verða.
Skafl beygjattu, skalli,
þó at skúr á þig falli,
Ást hafðir þú meyja,
eitt sinn skal hverr deyja.
Hjörtur fæddist að Skála-
brekku í Þingvallasveit 21.
marz 1896 og ólst þar upp. —
Hneigðist ungur að smíðum og
tréskurði, sem hann síðar
lærði hjá Ríkarði Jónssyni;
þyrsti mjög í allan fróðleik,
einkum þann, sem varðar sögu
lands og þjóðar. Hann batt
mikla ást við íslenzka náttúru,
og það hygg ég', að honum hafi
verið þungbærast af öllu, að
verða að leggja niður ferðalög
um landið eftir að heilsan bil-
aði. Bók hans, „Sumar á fjöll-
um,“ er gjörð af þeim minn-
ingaauði, sem hann ávann sér
á mörgum gleðistundum æf-
innar. Hún verður endurprent-
uð á þessu ári í vandaðri út-
gáfu.
Hjörtur Björnsson var vitur
maður og mikill og góður vinur
vina sinna, enda mun minning
hans ekki fyrnast þeim, sem
þekktu hann bezt.
Jón Magnússon.
ár, sem hann hefir starfað.
Hér á landi eru við störf 106
hjúkrunarkonur. — Af þeim
starfa:
80 við sjúkrahús,
19 við heilsuvernd,
3 við einkahjúkrun,
4 við annað, er heyrir
undir þjóðfélagsmál.
H j úkrunarkvennaskólanum
stendur það mjög fyrir þrifum,
að hentugt húsnæði vantar
handa nemum og fyrir kennsl-
una, enda getur ekki heitið að
skólanum sé ætlað neitt sér-
stakt húsnæði í Landsspítalan-
um.
(Frá forstj. Landsspítalans).