Alþýðublaðið - 07.05.1942, Blaðsíða 8

i
‘SVFXpt
aUTKWABIÐ
Fimmtudagur 7. maí 1942.
■■■■,, II .II— ■ »■ . . "■!■■!■ II . ■ .
iÐUR þrammaði ejtir
H verjisgötunni með
göngustaf, sem var allt of lang-
ur til þess að geta verið þægi-
legur. Hann mætti kunningja
sínum.
„Þetta er snotur stafur“
sagði kunninginn, „en væri
ekki betra að saga dálítið neð-
an af honum?“
„Þýðir ekkert. Það er hérna
að ofanverðu, sem hann er of
langur, skömmin sú ama,“
svaraði stafkarlinn.
INSTON CHURCHILL
með vindilinn í munnin-
um, — minnir á fallbyssutum,
sem fallbyssuhlaup stendur út
úr. 1
(Time).
❖
HAUSINN í SANDINN
00 strútar voru boðnir í
veizlu á Kaliforníuströnd.
499 þeirra komu til veizlunnar
í tæka tíð, en þeir voru svo
hneykslaðir á óstundvísi þess
fimmhundraðasta, að þeir
stungu allir hausunum í sand-
inn.
í sömu svifum k&m sökudólg-
urinn skálmandi. Þegar hann
kom á veizlustaðinn, skyggndist
hann um undrandi.
„Hvar er allt hitt fólkið?“
spurði hann.
BÍLVEIKI
ARÞEGI kom út úr stræt-
isvagni náfölur og aum-
ingjalegur útlits. Kunningi
hans mælti honum og spurði
hann hvað gengi að honum.
,,Bílveiki,“ svaraði sá föli,
„ég verð alltaf lasi.nn í þessum
bölvuðum strætisvögnum, þeg-
ar ég sit í sætunum, sem snúa
aftur.“
„Hví í ósköpunum haðstu
ekki þann, sem sat hinum meg-
in í'sætinu, að hafa sætaskipti
við þig, svo að þú gætir snúið
þér fram?“ spurði kunninginn.
„Mér datt það so sem í hug,“
stundi sjúklingurinn. „En þar
sat þá enginn.“
*
. . . stundum dcktur hann
um sannleikann, en hann
sprettur undir eins upp aftur og
hamast áfram eins og ekkert
hafi í skorizt.“
(Winston Churchill.)
hvernig í málinu lá, en hann
hafði orðið var einhverrar
breytingar á framkomu hennar
og jafnvel útliti. Og hann grun-
aði, að ekki væri allt með
felldu viðvíkjandi dvöl hennar
hér ásamt þjóninum William,
enda virtist hún fráhverf
manni sínum og vildi ekkert
hafa saman við Rockingham að
sælda. Hún var miklu þöglari
nú en áður, þvaðraði ekki,
stríddi Harry ekki, eins og hún
íiafði gert í gamla daga, en sat
steinþegjandi á grasflötinni og
reytti upp gras með fingrunum
eins og hún væri í draumi. Öllu
þessu veitti hann eftirtekt, og
hún vissi, að hann var að at-
huga hana gaumgæfilega. And-
rúmsloftið var eins og hlaðið
rafmagni og eitthvað uggvæn-
legt lá í loftinu. Henni virtist
hann vera gæddur árvekni
varðhundsins, sem læddist milli
trjánna, en sjálf var bún fugl-
inn, sem kúrði í grasinu og
beið eftii- tækifæri til að sleppa,
En Harry svaf letilega og
hafði ekki hinn minnsta grun
um neitt.
Dona vissi, að einmitt um
þessar mundir voru sjóræningj-
arnir að reyna að' koma skipinu
á flot. Hún gat hugsað sér,
hvernig þeir litu út, berfættir
og á skyrtunni og svitinn myndi
streyma af þeim, en Máfurinn
rnyndi hallast út á aðra hliðina.
Harm hlaut að vera að vinna
með þeim með hrukkur á enni
og samanbitnar varir með hinn
ákveðna svip, sem hún hafði
lært að elska og virða, því að
viðgerðin á skipi hans gat ríðið
á lífi og dauða, því að nú vax
verið að draga netið fastar og
fastar að honum. ,
Hún varð að fara niður að
víkinni einhvern tíma fyrir
kvöldið og biðja hann að sigla
með næsta flóði, enda þótt gat
væri á skipinu, því að engu
mátti hætta lengur
Skipið hafði sézt sigla upp
að ströndinni, að því er Rock-
.ingliam hafði sagt henni, og
síðan var sólarbxingur liðinn,
og á þeim tíma var hægt að
framkvæma mikinn undirbún-
ing. Ef til vill höfðu varðmenn
verið settir á hæðirnar og í
skógana, og í kvöld myndu Go-
dolphin, Rashleigh og Eustick
verða í Navron og ekki var gott
að vita, hvað þeir höfðu í huga.
— Þú ert hugsandi, Dona, og
áhyggjufull, sagði Rockingham,
og þegar hún ieit á hann sá hún,
að hann hafði lagt bókina til
hliðar, hallaði undir flatt, kipr-
aði augun og horfði á hana. —
Það hlýtur að vera hitaveikin,
sem hefir breytt þér svona, hélt
hann áfram, — því að í borg-
inni gaztu aldrei þagað í fimm
mínútur.
— Ég er að verða gömúl,
sagði hún og tuggði strá, sem
hún hafði stungið upp í sig. —
Eftir fáeinar vikur verð ég þrí-
tug.
— Einkennileg hitaveiki,
sagði hann, án þess að hirða um
orð hennar, — sem gerir sjúk-
linginn sólbrenndan. Kom nokk
ur læknir til þín?
— Ég var minn eigin læknir.
— Með aðstoð Williams. En hve
hann hefir einkennilegan fram-
burð. Hann hefir erlendar á-
herzlur.
— Hann 'talar eins og Corn-
wallbúar.
— En a‘ð því er ég hefi kom-
izt næst, er hann alls ekki Corn-
wallbúi. Að minnsta kosti sagði
hestasveinninn mér það í morg-
un.
— Hann er þá e£ til vill frá
Devon, Ég hefi aldrei spurt
William um uppruna hans.
— Og svo virðist sem enginn
hafi verið í húsinu fyrr en þú
komst. Hinn óvenjulegi maður,
¥/illiam, tók það á sína ábyrgð
að stjórn heimilinu án nokkurs
þjónaliðs.
— Ég vissi ekki fyrr, að þú
legðir eyrun við eldhússþvaðri
þjónustufólksins, Rockingham.
— Vissirðu það ekki, Dona?
Það er þó ein af höfuðskemmt-
unum mínum. Alltaf frétti ég
skemmtilegustu hneykslissög-
urnar hjá þjónum mínum.
— Og hvað hefirðu getað
hlerað bak við stigana í Nav-
ron?
— Nægilegt, Dona, til þess,
tm NY3A BlÖ S8B
RITZ-BBÆÐUR og
ANDSEWS-SYSTUR í
Argentiskar
nætur
ÍArgentine níghts)
Ameríksk skopmynd.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.

að grunur miim er vaknaður.
— Einmitt það?
— Ég hefi komizt að raun
um, að hennar tign, húsmóðirin
hérna á heimilinu, hefir unun
af löngum gönguferðum í sol-
skininu á daginn. Hún gangur
í gömlum kjólum og þegar hún
kemur heim, er hún öll ötuð
leir og auri.
— Þetta er dagsatt.
-— Frúin borðar ekki heldur
á réttum tíma. Stundum sefur
hún fram eftir degi og biður um
■ GAMLA BIO j
„Cyclops“
Ameríksk litkvikmynd með
ALBERT DEKKER og
JANICE LOGAN
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning kl. 3V2-6V2
Reno
Amerísk kvikmynd með
RICHARD DIX og
ANITA LOUISE.
morgunverð, þegar komið er
fram yfir miðjan dag. En stund-
um bragðar hún ekkert frá nóni
og fram til klukkan tíu um
kvöldið, þegar þjónarnir eru
háttaðir. Þá færir hinn tryggi
William henni kvöldverð.
— Þetta er líka satt.
— Svo verður hún skyndi-
lega veik og fer í rúmið og lok-
ar allt þjónustufólkið úti frá sér
og jafnvel börnin sín, af því að
hún hefir fengið kvef og hita.
Og enginn fær að koma til
læknir, og mér hefir verið falið
það hlutverk að vaka yfir
heilsufari borgarstjórans; það
er skylda mín að sjá um, að þér
borðið ekkert það, sem getur
verið óhollt fyrir yður. Ég
mundi hregðast embættis-
skyldu minni, ef ég léti yður
borða rétti, sem ég veit, að eru
yður óhollir, eins og þessir, sem
nú hafa verið bornir fyrir yð-
ur.“
Hver úrvalsrétturinn á íagtur
öðrum var nú borinn fyrir San-
kó, en allir voru þeir teknir
burtu jafnharðan, því að alltaf
gaf læknirinn merki um, að
svo skyldi gert. Þegar máltíð-
ínni lauk hafi?i börgarstjórinn
ekkert fengið að eta nema eit.t-
hvert lítilfjörlegt snarl.
Næstu daga stjórnaði Sankó
Barataríu með svo mikilli
stjórnvizku og lagni, að gáfum
hans ög vinsældum var við-
brugðið. Og það er engin lygi,
að sum lagafyrirmælin, sem
hann setti, voru svo viturleg, að
eftir þeim er farið enn þann
dag í dag.
Þótt Sankó rækti ^skyldur
sínar með mestu prýði, fannst
honum ekki eins gaman að því
að vera borgarstjóri og hann
hafði búizt við í fyrstu. Hann
hafði aldrei stundlegan frið,
alltaf voru menn að biðja hann
áð koma að miðla málum og
gera hifct og þetta. Og allt, sem
hann gerði, varð að fara fram
með mikilli viðhöfn og hátíð-
leik, og ofan á allt þetta bættist
at hann var alltaf hálf-svangur,
vegna þess, að læknir hans
bannaði honum að eta nema
einstaka mat. Þegar ein vika
var liðin, fannst honum hann
vera fús til að skipta á borgar-
N1HDASS6A
NOW G£T INTO H-tAf CA0/ '
IU ORJVE/ lee.yootake the
GUH ANO DON'T HESrWT^-
•—r -d use it/
THAf'S MOKE
u<£ 1 r/
rES.'VES' DO NOT
PÖiNf 1tiE 6UN.' 1
m 00 as voí) /
í SAY/
,NOWTHB>'
TfC glGHT ,
L «WITtH/ /
Örn: Hreyfðu nú rétta takk-
ann og taktu strauminn af!
Dr. Dumartin: Já, já, miðið
ekki á mig byssunni! Ég skal
gera eins og þér segið!
Önu Þetta er betra!
Dr Dumartin opnar hurðina,
sem nú er ekki rafmögnuð
lengur.
Örru -Farðu upp í bílinn! Lillí,
taktu við byssunni, og hikaðu
ekki við að nota hana!
Lillí: Með ánægju!
Öm sert upp í ekilssætið og
fer að athuga stýrisútbúnaðinn.