Alþýðublaðið - 10.05.1942, Blaðsíða 8

« 3 i ; V K i
MfedWÍfcttif nwfJi
M»
SiuuMidíigui- 1«. maí 1,342.
AUGLÝSING
UNGUR ma&ur, sem fær
útborgað á mánudag og
er or&inn blánkwr á miðviku-
dag, óskar eftír að skiptast á
peningalánum við mann, sem
fær útborgað á miðvikudögum,
en er orðinn blánkur á mánn-
dag:!
■i
VARAÐU þig, hann bít-
ur,“ sagði faðirinn við
prestinn, þegar hann var að
slcira son hans.
%
G get varla sagt um það
ennþá, hvemig hann er“
sagði stúlkan, „hann var ófuH-
ur í bæði skiptin, sem ég hefi
séð hann“
4 QOQSKALL kreppan yfir
4-^'^‘^Ameríku og varð þá
fjöldi manns atvinnulaus. Með-
al þeirra, sem einna verst urðu
úti, voru umferðasalar. Einn
þessara aðþrengdu umferðasála
sneri sér til forstjóra fjölleika-
húss (circus) og bað um at-
vinnu. Leikhússtjórinn kvaðst
því miður enga atvinnu hafa á
boðstólum, en sagði þó:
„Ja, eitt gæti kannske komið
til mála. Górillaapinn okkar
drapst í hinni vikunni, en við
eigum skinnið af honum, héld-
um, að það gæti einhvem tíma
orðið að gagni. Hvað segirðu
um það, að fara í apaskinnið og
fara inn í búrið görillunnar?“
Manntetrið átti ekki um
margt að velja, og fór í haminn
af apanum og inn í búrið. Hann
leysti hlutverkið vel af hönd-
um. Hann urraði og öskraði,
hoppaði og rykkti í rimlana.
í þessum atgnagi opnaði hann
í ógáti dyrnar, sem lágu inn í
næsta búr, en þar bjó Ijón, sem
kom nú lábbandi inn í búrið til
apans. Apinn hljóp í ofboai út í
eitt hornið, en Ijónið nálgaðist
hann rólega. Áhorfendur ætl-
uðu alveg að verða vitlausir af
spenningi. En nú var veslinge
sölumaðurinn viti sínu fjær af
skelfingu, gleymdi apahlut-
verkinu og æpti hástöfum:
„Hjálp! Hjálp!“ Undrunin yfir
þessu framferði apans óx þó
um áílan helming, þegar Ijónið
svaraði hryssingslega: „Þegiðu,
bölvað fíflið þitt, heldurðu að
það séu ekki fleiri sölumenn
atvinnúlausir en þú!“
Hún flýtti sér a0 nota tækifær-
ið, hljóp upp stigann og inn í
svefnherbergi sitt.
— Hver er þar? hrópaði
Harry út úr herbergi sínu. Hún
svaraði ekki, en læddist inn í
herbergi sitt og lokaði hurð-
inni. Hétt á eftir heyrði hún
fótatak fyrir utan gluggann og
hún hafði aðeins tíma til þess
að fleygja af sér sjalinu og
Ieggja sig út af, því að hann
óð inn, án þess að drepa högg á
dymar, eins og þó var siður
hans. Hann var aðeins á skyrt-
unni og nærbuxunum.
—- Hvar í fjandanum er
þorparinn hann William? Hann
hefir lykilinn að kjallaranum
og Thomas kom til mín og
kvartaði undan því, að hann
næði ekki í vínið. Hann segir,
að William finnist hvergi.
— Hvemig ætti ég að vita,
hvar William er? sagði hún. —
Ef til vill er hann úti í hesthúsi.
Hvers vegna er ekki leitað að
honum?
—- Það hefir verið leitað,
hreytti Harry út úr sér. — En
hann er bersýnilega gersamlega
horfinn. Og George Godolphin
og félagar hans geta komið á
hverri stundu, og við höfuxn
ekkert vín. Ég skal reka hann,
því lofa ég.
— Hann hlýtur að koma þá
og þegar, sagði Dona þreytu-
lega. — Það er nægur tími enn
þá.
— Fjandans hirðuleysi og
sviksemi er þetta, sagði Harry,
— Svona fer, þegar husbónda-
laust er á heimilinu. Þú hefir
látið hann ráða öllu og gera allt
eftir geðþótta sínum.
— Fjarri því. Hann gerir ein
mitt allt eftir geðþótta mínum.
— Jæja, mér geðjast nú samt
ekki að honum. Ég er alveg á
sama máli og Rockingham.
Hann er mjög ókurteis í fram-
komu. Hann stóð á miðju gólfi
og horfði á Donu. Hann var of-
urlítið rjóður í kinnum, eins og
venjulega, þegar hann var
drukkinn. Þá kunni hann líka
sjaldnast að stilla skap sitt.
— Vannstu spilið? spurði
Dona og reyndi að víkja um-
talsefrdnu að öðru. Hann yppti
öxlum, gekk að speglinuna og
skoðaði sig í honum. — Hefi ég
nokkum tíma ,unnið spil á móti
Rockingham? Nei, ég tapa allt-
af og má þó ekki við því.
— Ætilð þið ekki að veiða
ræningja í nótt?
— Jú, það verður búið rétt
eftir miðnætti, ef ræningjarnir
eru héma við ströndina, eins og
Godolphin álítur. Það eru menn
á verði hér um alla heiðina, svo
að honum er engin undankomu
von. Hann sleppur ekki í þetta
sinn.
— Og hvaða hlutverk ætlar
þú að leika?
— Ó, ég vérð nú bara áhorf-
andi og kem í erfidrykkjuna.
— Jæja, lokaðu nú hurðinni,
ég ætla að sofa.
—Þú vilt alltaf sofa, þegar
ég er á næstu grösum. Hann
þrammaði út úr herberginu og
skellti aftur á eftir sér hurð-
inni. Hún heyrði hann nema
staðar við stigann, kalla niður
til þjónustufólksins og spyrja
hvort þorparinn William væri
kominn.
Dona stóð á fætur, gekk út
að glugganum og horfði út. Hún
sá Rockingham koma aftur eft-
ir grasflötinni, og enn þá var
hundurinn að snuðra við fætur
hans.
Hún byrjaði að hafa fata-
skipti og vandaði búnað sinn.
Hún setti rúbínsteinana í eyru
sér og hálsmenið hengdi hún á
sig. Því að Dona St. Columb í
gula silkikjólnum mátti ekki á
neinn hátt líkjasí tötralega ká-
etuþjóninum á ræningjaskip-
inu Máfurinn, sem hafði staðið
undir glugganum á husi Rash-
Ieighs í hellirigningunni fyrir
fjórum dögum. Hún skoðaði sig
í speglinum, og því næst leit
hún á myndina á veggnurn, og
hún sá, hvernig hún hafði
breytzí þessa fáu daga, sem
hún hafði verið í Navronhúsi.
Hun hafði fitnað ofurlítið og
drættirnir voru ákveðnari
kringum munninn og augn-
svipur hennar var breyttur,
eins og Rockingham hafði sagt,
og hún var hraustleg í andliti
HNM Mtt
Karlmenni og
kvennatofrar
(This Woman is mine)
'ASalhlutverkin leika.:
Franchot Tone,
John Carroll
Walter Brennan
Carol Bruee
BÖrn inuan 16 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Barnasýning kl. 3
Argentfnakar nætur.
með Ritz bræðrum og
Andrews systrum.
Srith-bfésm
(MR tt Mrs- Smitfi)
Amerísk gamanmynd meif
Carole Lombarð
Robeít IVIontgomery
Sýnd kl. 5, 7 og $.
Bamasýning kl. 3
Gulliver
i Putalandi.
Vðgöngum. seldir frá kl. 11
1
og sólbrunnin. Hver myndi
geta trúað því, að þetta litaraft
stafaði af sótthita? Ef til vill
Harry, því að hann hafði svo
i lítið ímyndunarafl, en Rocking-
ham aldrei.
Sköttimu seinna heyrði hún
bjölluhljóm úti í garðinum og
var það merki þess, að gestirn-
ir væru að koma. Fáeinum mín-
útum seinna heyrði hún hófa-
tak og rétt á eftir mannamál í
forsalnum niðri og í borðsaln-
um. Rödd Harrys gnæfði yfir
raddir hinna og hundamir
geltu. Það var orðið nærri því
dimmt og skuggi hvíldi yfir
garðinum fyrir utan gluggann,
og trén bærðust ekki. — Þarna
niðri í skóginum, hugsaði hún,
— stendur njósnari á verði og
horfir í áttina til víkurinnar. Og
ef til vill hefir hann orðíð ein-
hvers vísari og sagt hinum frá
því, og þeir bíða þar allir og
halla sér upp við tré og þora
ekki að gefa hljóð frá sér, og
þarna bíða þeir meðan við er-
Vj
®)ÖN
QulXoiE
þig, hefir allt snúizt mér til
ógæfu.“
Að svo mæltu beizlaði hann
asnann og lagði á hann. Svo fór
hann á bak og snéri sér loks að
ármanninum og öðrum áhorf-
endum.
„Leyfið mér að fara, herrar
mínir,“ sagði hann, „og leyfið
mér að snúa aftur til frelsisins.
Ég sé það, að það á ekki fyrir
mér að liggja að verða borgar-
stjóri til lengdar né heldur
verja ykkur fyrir árásum óvina
ykkar. Mér er betur lagið að
plægja akra og yrkja jörðina
en að standa í dómsstörfum og
stríðsmennsku. Ég álít, að sér-
hver eigi að vinna þau störf,
sem hann er hneigður fyrir, og
ég kann betur að halda á reku
en penna eða dómarasprota. Og
heldur vil ég borða mig saddan
á graut og slátri en glápa á alla
þessa dýrindisrétti, sem þessi
þrautleiðinlegi læknir bannar
mér að snerta. Heldur vil ég
líka sofa úti undir beru lofti á,
sumrin og í gæruskinnum á.
vetrum en að lifa eins og þrælll
í þessari fínu borgarstjóra-
stöðu. Verið þið sælir, herrar-
mínir, líði ykkur alltaf sem
bezt. Segið hertoganum, sem
gerði mig a bðorgarstjóra ykk-
ar, að ég fari blásnauður eins;
og é gkom. Ég er líklega eini
borgarstjórinn, sem þið hafið
haft og ekki hefir reynt að hafa
út úr ykkur fé. Nú skuluð þið
láta mig fara mína leið.“
Öllum þótti nú orðið svo
vænt um Sankó, að ármaður
hertogans og fylgdarlið hans
báðu hnan fyrir alla muni að
vera kyrr. Læknirinn lofað því
jafnvel hátíðlega, að hann
skyldi leyfa honum að eta hvað
sem hann vilai.
„Það er of seint,“ sagði Sankó
H7HD1S161
AP Featurcs.
/foz wny? 1 knew
>0U VVERt C0AMN6.
MY IN6ENI0U5 r->
•~^FRlSNP5.'V^.
' you COUUPNT HAVE
EXPECTEPTO 5TAYHERE
WDEFINITEÍ-Y/ >0U
MU6THAVE HAP flSj
( 50ME PtAN/ J Ek
' PcRHA?5.A5 YOU
AMEK/CAN5 5AY,
I WA5 WAITING
FOC A 5TREET ,
'—7CAR/
Wyoú ICNEW YOU WERE 5TUCK,
|8!JT YOU 5TAYED RI6HTHEPE...
j PUAYIN6 CHOPIN
IVVHAT WERE
Öm: iÞú vissir, að bíllinn
kæmist ekkS af stað! Og þó
varst þú hinn rólegasti og lékst
Claopin og Scarlotti! Eftir
hver varstu að bíða?
Dr. Duniartion: Ef til vill var
ég, eins og þið Ameríkumenn
segið, að bíða eftir Ieigubfl !
Öm: Það getur ekki verið,
að þú hafir ætlað að vera hér
lengi! Þú hlýtur að hafa haft
eitthvað í huga!
Dr. Dumartiu: Hví þá? Ég
vissi vel, að þið voruð að koma,
vitgrömu vinir mínir!: