Alþýðublaðið - 12.05.1942, Qupperneq 8

Alþýðublaðið - 12.05.1942, Qupperneq 8
AP Features I -THI5 VVHEEt'5 PRETfy PcEF IN \ tHlöAU)DDyAREA,AND'rHER£’5 L, NOT A '5T/CK OF WOOD 01? ANYTHIN6 EtóE AKOUND I CAN U5E TO C-IVE r' —t ITTRACTION/ «---------- átwarviMAw Þriðjrtdagur 12. maí 19i2. ■ NYJA BM B Karlmenni og kvennatöfrar (This Woman is mine) Aðalhlutverkin leika: Franchot Tone, BGAMLA BlO I Traglskfn i Bnrra (Moon Over Burxna.) Dorothy Lamour, Robert Preston, Preston Foster. f~*ÍSLl á Bakka var að skoða skemmdimar, sem ofviðr- ið hafði gert á eigum hans. Hlöðupakið' var farið og mikið af heyi. Gísli var því afar dauf- ur í dálkinn sem von var. Þá kom Jón á Eyri þeysandi heim að túngarðinum. „Ljótt er að sjá hlöðuna þína, Gísli,“ sagoi hann, „en þó held ég að hlaðan hjá Gvendi í Hlíð sé enn verr farin." „Er það satt? En hvernig er það hjá Óla á Brekku?“ „O, minnstu ekki á það,“ svaraði Jón, „fjósið í rústum og sú skjaldótta rotaðist og drapst,“ „Jæja,“ sagði Gísli og glaðn- aði yfir honum, „þettu er ekld eins bölvað og ég hélt.“ * TÖLVÍSI MAÐURINN ÓNDI nokkur var á leið heim til sín í áætlunar- bíl. Við hliðina á honurn sat m.aður, sem leit oft út um gluggann og tautaði eitthvað fyrir munni sér þess á milli. Bóndinn varð forvítinn og spurði ókunna manninn, hvort hann sæi nokkuð sérstakt. „O-nei, ekkert sérstakt,“ sagði maðurinn, „en ég er af- ar fljótur að telja og reikna í huganum. Það er vani minn að telja alla hluti, sem fyrir augu ber. Ég tel 'bílana, sem við mætum, ég tel símastaur- ana og vörðurnar á h'eiðinni, og mér skjátlast aldrei.“ „Er það ekki alveg einstakt!“ sagði bóndinn. „Heyrðu, hráðum förum við um aðalkúabithaga sveitarinn- ar. Þar eru kýr frá flestum bæjunum á beit. Ég veit upp á hár hve- margar þær eru, þú ættir að reyna að telja þær.‘51 Sá tölvísi sagði að sér væri ánægja að því að reyna þetta. Síðan brunuðu þeir eftir góð- um vegi um engið, þar sem kýrnar voru. Talningamaðurinn leit á kýrnar um leið og þeir skutust frám hjá og sagði strax „137“. „Já, — þetta kalla ég vel gert, svona á svip$tundu,“ sagði bóndinn undrandi. „Hvernig ferðu eiginlega að þessu?“ „Þetta er ósköp einfalt,“ svaraði tölvísi maðurinn. „Ég taldi bara spenana á kúnum og deildi svo með fjórum.“ um að borða kvöldverðinn og Eustick og Godolphin munu horfast í augu og Rockingham og Harry, og svo standa þeir á fœtur, þurrka sér brosandi um munninn, hanöleika sverðin sín og fara ofan í skóginn. Og ef þetta hefði verið hundrað árum fyrr, hugsaði hún, þá hefði ég verið undir þetta búin og látið svefnmeðal í vínið þeirra, en nú er þetta á öðrum tíma, og þetta er ekki siður nú á dögum., óg allt og sumt, sem ég get gert, er að sitja við borðið með þeim og brosa til þeirra og hvetja þá til þess að drekka. / Hún opnaði hurðina á her- bergi sínu og nú heyrði hún greinilegar mannamálið neðan úr borðsalnum. Hún heyrði há- væra og grófa rödd Godolphins og hóstakjökur Philip Rash- leighs, en saman við þetta blandaðist silkimjúk rödd Go- dolphins. Hún gekk eftir gang- inum í áttina til barnaherberg- isins, áður en hún fór niður, kyssti börnin og dró niður glu^gatjöldin til þess að koma í veg fyrir að svalur næturgust- urinn næddi inn til þeirra. Þeg- ar hún gekk aftur fram að stigabrúninni, heyrði hún hljóð að baki sér, eins og einhver væri áð þreifa fyrir sér í myrkrinu. — Hver er þar? hvíslaði hún, en fékk ekkert svar. Hún beið andartak og óttahrollur fór um hana alla. Þá heyrði hún aftur sama þruskið, dauft hvísl og stunu. Hún sótti kerti ínn í barna- herbergið, hélt því hátt yfir höfði sér og horfði fram eftir ganginum. í sama bili heyrði Aún aðra stunu, og " þarna frammi í.ganginum lá William upp við vegginn öskugrár í andliti, en vinstri handleggur hans hékk máttlaus niðurxmeð hlið hans. Hun kraup á kné við hlið hans, en hann ýtti henni frá sér. — Kornið ekki við mig, frú, þér verðið blóðug og ó- hreinkið kjólinn yðar, hvíslaði hann. — Það rennur blóð úr handleggnum á mér. . — William, kæri William, eruð þér mikið meiddur? — MVND4SÍ61 spurði hún og hann hristi höf- uðið. Hægri hendinni hélt hann um vinstri öxlina. — Það er ekkert, frú mín, sagði hann — að eins ofúrlítil óheppni. Svo lokaði hann aug- unura og hallaði sér áfram. — Hvernig skeði þetta? — spurði þún. — Þegar ég var á heimleið gegnum skóginn, sá ég einn af mönnum Godolphins, og hann réðist á mig. Ég reyndi að sleppa frá honum, en fékk þennan áverka. :— Komið inn í herbergi mitt og ég skal hreinsa sárið og bindá um það, hvíslaði hún, og af því að hann var nærri bví meðvitundarlaus, gat hann enga mótspyrnu veitt lengur, en lét hana leiða sig eftir gang- inum til herbergis hennar. Hún læsti hurðinni og hjálpaði hon- um að hátta. Því næst náði hún í vatn og þurrku og þvoði sárið á öxl hans og batt um það. Hann leit framan í hana og sagði: Frú mín, þetta hefð- uð þér ekki átí að gera. Liggið kyrr, hvíslaði hún — liggið kjur og hvílið yður. Hann var náfölur í andliti og hún var hrædd um, að hann væri að deyja í hönduríum á henni. Hann mun hafa orðið var við ótta hennar, því að hann leit framan í hana og sagði: — Yerið óhrædd, frú mín, mér batnar aftur. Og ég gat þó að minnsta kosti lokið erindinu. Ég komst til víkur- innar og hitti húsbónda minn. — Sögðuð þér honum, aé Godolphin, Rashleigh, Eustick og þeir ætluðu að borða hér í kvöld? spurði hún. — Já, frú mín, og hann brosti á sinn hátt og sagði: -— Segið húsmóður yðar, að ég hafi engar áhyggjur út af því, en að það vanti káetuþjón á Máfinn. í sama bili hevrðist fótatak úti fyrir og einhver drap högg á hurðina. — Hver er þar? kallaði Dona, en þern- an hennar svaraði: — Sir Harry biður yður að koma, — því að gestirnir bíða. — Segið Harry að láta gest- ina setjast til borðs, ég kem John Carroll Walter Brennan Carol Bmce Börn innan 16 ára fá ekki aðgang. Sýnd kl. 5, 7 og 9. bráðum, sagði Dona. Því næst laut hún niður að WiIIiam og hvíslaði: — En hvað um skip- ið? Er það komið á flot og get- ur það siglt í nótt? En hann starði á hana og þekkti hana ekki lengur. Svo lokaði hann augunum. Hann hafði hnigið í ómegin. Hún breiddi yfir hann á- breiðu og vissi naumast, hvað hún gerði. Því næst þvoði hún sér um hendurnar, leit í speg- iiinn og sá, að hún var náföl í einbeittur. „Þið leikið ekki á mitt tvisvar og gerir mig ekki að borgar$tjóra í annað sinn.“ Engar fortölur höfðu áhrif á hann og hann reið burtu þeim til mikillar sorgar. , Sankó sneri aftur til hús- bónda síns, sem enn dvaldist hjá hertoganum. Hertogahjón- in tóku Sankó með virktum, því áð þau höfðu fengið glöggar fréttir af því, hve prýðilega Sankó hafði leyst störf sín af hencli, og hversu fljótt hann hafði áunnið sér hylli borgar- búa. XII. KAFLI DON QUIXÓTE SNÝR HEIM Á LEIÐ Hertogahjónin töluðu mikið sarnan um Don Quixóte meðan hann var gestur þeirra. Þau vildu að Doninn fengizt til að fara heim til sín og lifa róelgu og skynsamlegu lífi. Þau óttuð- Sýnd klukkan 7 og 9. Framhaldssýning kl. 3V2—6V2: FÝNDA BRÚÐURIN Gene Raymond, Wendie Barrie. framan. Hún bar rauðan lit á kinnar sér með óstyrkum fingr- um. Því næst fór hún út og skildi William eftir meðvitund- arlausan í rúminu, gekk ofan stigann, og um leið og húa gekk inn í borðsalinn, heyrði hún stólum ýtt til baka, þegar gestirnir stóðu á fætur og biðu hennar. Hún var hnakkaiert og það var bros á vörum henn- ar, en hún sá ekki neitt, ekki Ijósin á kertastjökunum, ekki diskaröðina, ekki dumbrauðu. ust, að hann mundi að öðrum kosti lenda í einhverjum ógöng- um, eða verða sér eða öðrum að- stórslysum. Hertoginn skrifaði prestinum í þorpi Donsíns bréf um þetta, og presturinn kallaði nokkra vini riddarans saman og réðu þeir nú ráðum sínum og sendu. hertoganum áætlanir sínar um. ■það, hverríig fara skyldi að því að ná Doninum heim aftur. Hann var nú aftur orðinn æstur í æfintýri, og fór nú, samkvæmt ráðleggingu hertog- ans, til Barcelónu, og var Sankó í fylgd með honum: Borgar- stjórinn í Barcelónu tók á móti þeim með gestrisni. Dag nokkurn var Don Q. á reið með fram ströndinni og kcjm Jþá dálítið óvæint fyrir.. Honum brá heldur en ekki í brún, er hann sá riddara koma á móti sér ,í fullum hertýgjum, eins og sjálfur hann, ríðandi á- / HOW 0AP 15 lf, ÍCÖRCH? Lillf: Hann svarar vitleysu einni. Það er ómögulegt að fá út úr honum svar af viti. meðan ég athuga, hversu djúpt vagninn er sokkinn. Lillí: Er það mjög slæmt, Örn: Miðaðu á hann byssunni Qrn? Öm: Þetta hjól er djúpt í aumum, og það er ekki nokkur hlutur hér/ sem ég get sett und- ir það. Örn: Bíllinn sjálfur er aiveg laus, en vagninn er fastur. Ef til vHl .. ,. ^ ,-J( J

x

Alþýðublaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.