Alþýðublaðið - 12.05.1942, Qupperneq 8
AP Features
I -THI5 VVHEEt'5 PRETfy PcEF IN \
tHlöAU)DDyAREA,AND'rHER£’5 L,
NOT A '5T/CK OF WOOD 01? ANYTHIN6
EtóE AKOUND I CAN U5E TO C-IVE r'
—t ITTRACTION/ «----------
átwarviMAw
Þriðjrtdagur 12. maí 19i2.
■ NYJA BM B
Karlmenni og
kvennatöfrar
(This Woman is mine)
Aðalhlutverkin leika:
Franchot Tone,
BGAMLA BlO I
Traglskfn i Bnrra
(Moon Over Burxna.)
Dorothy Lamour,
Robert Preston,
Preston Foster.
f~*ÍSLl á Bakka var að skoða
skemmdimar, sem ofviðr-
ið hafði gert á eigum hans.
Hlöðupakið' var farið og mikið
af heyi. Gísli var því afar dauf-
ur í dálkinn sem von var.
Þá kom Jón á Eyri þeysandi
heim að túngarðinum. „Ljótt er
að sjá hlöðuna þína, Gísli,“
sagoi hann, „en þó held ég að
hlaðan hjá Gvendi í Hlíð sé enn
verr farin."
„Er það satt? En hvernig er
það hjá Óla á Brekku?“
„O, minnstu ekki á það,“
svaraði Jón, „fjósið í rústum
og sú skjaldótta rotaðist og
drapst,“
„Jæja,“ sagði Gísli og glaðn-
aði yfir honum, „þettu er ekld
eins bölvað og ég hélt.“
*
TÖLVÍSI MAÐURINN
ÓNDI nokkur var á leið
heim til sín í áætlunar-
bíl. Við hliðina á honurn sat
m.aður, sem leit oft út um
gluggann og tautaði eitthvað
fyrir munni sér þess á milli.
Bóndinn varð forvítinn og
spurði ókunna manninn, hvort
hann sæi nokkuð sérstakt.
„O-nei, ekkert sérstakt,“
sagði maðurinn, „en ég er af-
ar fljótur að telja og reikna
í huganum. Það er vani minn
að telja alla hluti, sem fyrir
augu ber. Ég tel 'bílana, sem
við mætum, ég tel símastaur-
ana og vörðurnar á h'eiðinni,
og mér skjátlast aldrei.“
„Er það ekki alveg einstakt!“
sagði bóndinn.
„Heyrðu, hráðum förum við
um aðalkúabithaga sveitarinn-
ar. Þar eru kýr frá flestum
bæjunum á beit. Ég veit upp á
hár hve- margar þær eru, þú
ættir að reyna að telja þær.‘51
Sá tölvísi sagði að sér væri
ánægja að því að reyna þetta.
Síðan brunuðu þeir eftir góð-
um vegi um engið, þar sem
kýrnar voru. Talningamaðurinn
leit á kýrnar um leið og þeir
skutust frám hjá og sagði strax
„137“.
„Já, — þetta kalla ég vel gert,
svona á svip$tundu,“ sagði
bóndinn undrandi. „Hvernig
ferðu eiginlega að þessu?“
„Þetta er ósköp einfalt,“
svaraði tölvísi maðurinn. „Ég
taldi bara spenana á kúnum og
deildi svo með fjórum.“
um að borða kvöldverðinn og
Eustick og Godolphin munu
horfast í augu og Rockingham
og Harry, og svo standa þeir á
fœtur, þurrka sér brosandi um
munninn, hanöleika sverðin sín
og fara ofan í skóginn. Og ef
þetta hefði verið hundrað árum
fyrr, hugsaði hún, þá hefði ég
verið undir þetta búin og látið
svefnmeðal í vínið þeirra, en nú
er þetta á öðrum tíma, og þetta
er ekki siður nú á dögum., óg
allt og sumt, sem ég get gert, er
að sitja við borðið með þeim
og brosa til þeirra og hvetja þá
til þess að drekka. /
Hún opnaði hurðina á her-
bergi sínu og nú heyrði hún
greinilegar mannamálið neðan
úr borðsalnum. Hún heyrði há-
væra og grófa rödd Godolphins
og hóstakjökur Philip Rash-
leighs, en saman við þetta
blandaðist silkimjúk rödd Go-
dolphins. Hún gekk eftir gang-
inum í áttina til barnaherberg-
isins, áður en hún fór niður,
kyssti börnin og dró niður
glu^gatjöldin til þess að koma í
veg fyrir að svalur næturgust-
urinn næddi inn til þeirra. Þeg-
ar hún gekk aftur fram að
stigabrúninni, heyrði hún hljóð
að baki sér, eins og einhver
væri áð þreifa fyrir sér í
myrkrinu.
— Hver er þar? hvíslaði hún,
en fékk ekkert svar. Hún beið
andartak og óttahrollur fór um
hana alla. Þá heyrði hún aftur
sama þruskið, dauft hvísl og
stunu.
Hún sótti kerti ínn í barna-
herbergið, hélt því hátt yfir
höfði sér og horfði fram eftir
ganginum. í sama bili heyrði
Aún aðra stunu, og " þarna
frammi í.ganginum lá William
upp við vegginn öskugrár í
andliti, en vinstri handleggur
hans hékk máttlaus niðurxmeð
hlið hans. Hun kraup á kné við
hlið hans, en hann ýtti henni
frá sér. — Kornið ekki við mig,
frú, þér verðið blóðug og ó-
hreinkið kjólinn yðar, hvíslaði
hann. — Það rennur blóð úr
handleggnum á mér.
. — William, kæri William,
eruð þér mikið meiddur? —
MVND4SÍ61
spurði hún og hann hristi höf-
uðið. Hægri hendinni hélt hann
um vinstri öxlina.
— Það er ekkert, frú mín,
sagði hann — að eins ofúrlítil
óheppni. Svo lokaði hann aug-
unura og hallaði sér áfram.
— Hvernig skeði þetta? —
spurði þún.
— Þegar ég var á heimleið
gegnum skóginn, sá ég einn af
mönnum Godolphins, og hann
réðist á mig. Ég reyndi að
sleppa frá honum, en fékk
þennan áverka.
:— Komið inn í herbergi mitt
og ég skal hreinsa sárið og
bindá um það, hvíslaði hún,
og af því að hann var nærri
bví meðvitundarlaus, gat hann
enga mótspyrnu veitt lengur,
en lét hana leiða sig eftir gang-
inum til herbergis hennar. Hún
læsti hurðinni og hjálpaði hon-
um að hátta. Því næst náði
hún í vatn og þurrku og þvoði
sárið á öxl hans og batt um
það. Hann leit framan í hana
og sagði: Frú mín, þetta hefð-
uð þér ekki átí að gera. Liggið
kyrr, hvíslaði hún — liggið
kjur og hvílið yður.
Hann var náfölur í andliti
og hún var hrædd um, að hann
væri að deyja í hönduríum á
henni. Hann mun hafa orðið
var við ótta hennar, því að
hann leit framan í hana og
sagði: — Yerið óhrædd, frú
mín, mér batnar aftur. Og ég
gat þó að minnsta kosti lokið
erindinu. Ég komst til víkur-
innar og hitti húsbónda minn.
— Sögðuð þér honum, aé
Godolphin, Rashleigh, Eustick
og þeir ætluðu að borða hér í
kvöld? spurði hún.
— Já, frú mín, og hann
brosti á sinn hátt og sagði: -—
Segið húsmóður yðar, að ég
hafi engar áhyggjur út af því,
en að það vanti káetuþjón á
Máfinn. í sama bili hevrðist
fótatak úti fyrir og einhver
drap högg á hurðina. — Hver
er þar? kallaði Dona, en þern-
an hennar svaraði: — Sir
Harry biður yður að koma, —
því að gestirnir bíða.
— Segið Harry að láta gest-
ina setjast til borðs, ég kem
John Carroll
Walter Brennan
Carol Bmce
Börn innan 16 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
bráðum, sagði Dona. Því næst
laut hún niður að WiIIiam og
hvíslaði: — En hvað um skip-
ið? Er það komið á flot og get-
ur það siglt í nótt? En hann
starði á hana og þekkti hana
ekki lengur. Svo lokaði hann
augunum. Hann hafði hnigið í
ómegin.
Hún breiddi yfir hann á-
breiðu og vissi naumast, hvað
hún gerði. Því næst þvoði hún
sér um hendurnar, leit í speg-
iiinn og sá, að hún var náföl í
einbeittur. „Þið leikið ekki á
mitt tvisvar og gerir mig ekki
að borgar$tjóra í annað sinn.“
Engar fortölur höfðu áhrif á
hann og hann reið burtu þeim
til mikillar sorgar. ,
Sankó sneri aftur til hús-
bónda síns, sem enn dvaldist
hjá hertoganum. Hertogahjón-
in tóku Sankó með virktum, því
áð þau höfðu fengið glöggar
fréttir af því, hve prýðilega
Sankó hafði leyst störf sín af
hencli, og hversu fljótt hann
hafði áunnið sér hylli borgar-
búa.
XII. KAFLI
DON QUIXÓTE SNÝR HEIM
Á LEIÐ
Hertogahjónin töluðu mikið
sarnan um Don Quixóte meðan
hann var gestur þeirra. Þau
vildu að Doninn fengizt til að
fara heim til sín og lifa róelgu
og skynsamlegu lífi. Þau óttuð-
Sýnd klukkan 7 og 9.
Framhaldssýning
kl. 3V2—6V2:
FÝNDA BRÚÐURIN
Gene Raymond,
Wendie Barrie.
framan. Hún bar rauðan lit á
kinnar sér með óstyrkum fingr-
um. Því næst fór hún út og
skildi William eftir meðvitund-
arlausan í rúminu, gekk ofan
stigann, og um leið og húa
gekk inn í borðsalinn, heyrði
hún stólum ýtt til baka, þegar
gestirnir stóðu á fætur og biðu
hennar. Hún var hnakkaiert
og það var bros á vörum henn-
ar, en hún sá ekki neitt, ekki
Ijósin á kertastjökunum, ekki
diskaröðina, ekki dumbrauðu.
ust, að hann mundi að öðrum
kosti lenda í einhverjum ógöng-
um, eða verða sér eða öðrum að-
stórslysum.
Hertoginn skrifaði prestinum
í þorpi Donsíns bréf um þetta,
og presturinn kallaði nokkra
vini riddarans saman og réðu
þeir nú ráðum sínum og sendu.
hertoganum áætlanir sínar um.
■það, hverríig fara skyldi að því
að ná Doninum heim aftur.
Hann var nú aftur orðinn
æstur í æfintýri, og fór nú,
samkvæmt ráðleggingu hertog-
ans, til Barcelónu, og var Sankó
í fylgd með honum: Borgar-
stjórinn í Barcelónu tók á móti
þeim með gestrisni.
Dag nokkurn var Don Q. á
reið með fram ströndinni og
kcjm Jþá dálítið óvæint fyrir..
Honum brá heldur en ekki í
brún, er hann sá riddara koma
á móti sér ,í fullum hertýgjum,
eins og sjálfur hann, ríðandi á-
/ HOW 0AP
15 lf,
ÍCÖRCH?
Lillf: Hann svarar vitleysu
einni. Það er ómögulegt að fá
út úr honum svar af viti.
meðan ég athuga, hversu djúpt
vagninn er sokkinn.
Lillí: Er það mjög slæmt,
Örn: Miðaðu á hann byssunni Qrn?
Öm: Þetta hjól er djúpt í
aumum, og það er ekki nokkur
hlutur hér/ sem ég get sett und-
ir það.
Örn: Bíllinn sjálfur er aiveg
laus, en vagninn er fastur. Ef til
vHl .. ,. ^ ,-J(
J