Alþýðublaðið - 14.05.1942, Side 8

AU»TÐU0^A0I0
Phi>mhKiíu>'iir 11. ma.í 1342
Ó, ÞESSAR PRJÓNA-
KERLINGAR!
T JERMAÐUR, nokkur var á
* * Umgri göngu með her-
flokki sínum. Eitthvað sær&i
hann í stóru tána og var hann
orðinn stinghaltur þegar hann
kom í herbúðirnar. Ha,nn flýrti
eér úr stígvélinu og sokknum
og talaði Ijótt. Þá sá hann að
bréfmiði datt innan úr sokkn-
um. Á miðann voru þessi hjart-
næmu orð skrifuð:
„Guð blessi hermanninn, sem
gengur í þessum sokkum.“
SETJIÐ YKKUR í HANS
SPOR!
VÍÐA í útlöndum hefir
nektarhreyfingin fest
rætur. Stofna meðlimir með
sér félög, koma sén upp dval-
arstöðum og skálum út um
byggðirnar og ganga þar ber-
strípaðir nótt og nýtan dag.
Einu sinni var kunnur pró-
fessor beðinn að halda fyrir-
le3tur á einum slíkum stað og
hét hann förinni. Honum var
tekið með virktum af körlum
og konum, sem öll voru alls-
nakin. Þau buðu honum til
miðdegisverðar, en fyrst var
honum vísað til herbergis. Á
leiðinni þaugað komst prófess-
orinn að þeirri niðurstöðu, að
honum bæri að vera álstrípað-
ur við borðið, rétt eins og hitt
fólfcið. Klæddi hann sig nú úr
hverri spjör og beið þess nú
eirðarlaus og óstyrkur, að
hringt yrði til borðs. Loks gall
bjallan. Hann hleypti í sig
kjarki og snaraðist í Adams-
klæðum ofan stigann, — en sá
þá, sér til mikillar skelfingar,
að állt fólkið hafði klæðst
kvöldbúningi í virðingarskyni
við hann.
*
ETTA var í gistihúsi í Ab-
erdeen. 'Skoti nokkur var vák-
inn bráðsnemma. „Hver fjand-
inn gengur á?“ spurði hann.
„Fljótur nú,“ hrópaði varð-
maðurinn, ,,á fætur með þig!
Þetta er loftárás.“
„Ha, nú er það?“ sagði Skot-
inn. Eftir stutta þögn bætti
hann við:
„Já, en heyrðu, góði! Þarf ég
að borga fullt gjald fyrir rám-
ið, þegar ég er rekinn svona á
fætur um miðja nótt?“
nema gamla fóstru sína og svo
auðvitað mig.
— En hve það er töfrandi,
sagði Eockingham. — En hve
það er töfrandi sveitarómantík.
Hins vegar virðist frú St. Col-
umb ekki vilja hafa .konur
neins staðar nálægt sér. Hann
brosti til Donu um leið og hann
lyfti glasi sínu og drakk henni
til. — Þótti þér gaman að
gönguferðinni í skóginum,
Dona? Var ekki dögg á trján-
um?
Dona svaraði engu. Godolph-
in horfði á hana grunsemdar-
augum, því að væri það svo, að
Harry leyfði henni að daðra
við þjónana, þá myndi brátt
koma að því, að um hana yrði
talað um alla sveitina. Hvem-
ig" líður konu yðar? spurði
Dona. — Þolir hún hitann vel?
Ég hugsa oft tíl hennar. Hún
heyrði ekki svar hans, því að
Philip Rashleigh var að tala
við hana, en hann sat á vinstri
hönd hennar. — Ég er sann-
íærður um, að ég hefi séð yð-
ur áður, frú, sagði hann — en
þó ég ætti lífið að leysa, man
ég ekki hvar eða hvenær- það
var.
Hann starði á diskinn sinn
og hleypti brúnum, eins og
hann væri að reyna að rifja
það upp, hvar hann hefði séð
hana.
•— Viljið þér ekki rneira vín,
Rashleigh? spurði hún bros-
andi og rétti honum glasið,
sem hún haiði verið að fylla.
— Já, mér í'innst líka, að við
höíum sézt einhvers staðar, en
það hlýtur að hafa verið fyrir
sex árum, þegar ég kom hing-
að í brúðkaupsferðina.
— Nei, það er miklu styttra
síðan’ Það er einhver hreimur
í rcdd yðar, sem ég kannast
við og hefi heyrt fyrir
skömmu.
— Dona hefir þessi áhrif á
menn, sagði Rockingham, þeim
finnst þeir alltaf hafa séð hana
áður og vera henni gamalkunn-
ugir jafnvel, þótt þeir hafi
aldrei séð hana fyrr. Þér mun-
ið verða andvaka í nótt, eftir
að haf i kynnzt henni, kæri
Rasleigh.
— Þér talið af reynslu, býzt
ég við, sagði Carnetick, en
Rockingham brosti og lagaði
handstúkur sínar.
— En hve ég fyrirlít hann,
hugsaði Dona — þessi litlu
kattaraugu hans, þetta lymsku-
lega bros. Hann vill koma öll-
um hér við borðið til að álíta,
að hann sé í þingurn við mig.
— Hafið þér noiJtru sinni
komið til Fowey? spurðí Philip
Rashleigh.
í
— Aldrei svo ég muni, svar-
aði hún, og-hann drakk í botn
og hristi höfuðið hugsandi.
— Þér hafið frétt það,
hvernig ég var rændur, er ekki
svo? sptarði hann.
— Jú, vissulega, svaraði hún.
— Hafið þér nokkuð ffétt af
skipi -yðar síðan.
— Ekki baun, sagði hann
daufur í dálkinn. Það er víst
búið að koma því í franska höfn
og engin leið til þess að ná því
aftur á löglegan hátt. Þetta er
afleiðingin af því að hafa út-
lendinga við hirðina og konung,
sem talar betur frönsku en
ensku. Samt sem áður vona ég,
að ég geti jaínað reikningana í
kvöld á einhvern hátt.
Dona horfði á klukkuna y,ftr
stiganum. Hana vantaði tuttugu
mínútur í tólf. Því næst sneri
hún sér að Godolphin og sagði:
— En þér, heiTa minn, tókuð
þér ekki þátt í eltingaleiknum?
— Jú, svaraði hann. kulda-
lega.
— Ég vona, að þér hafið ekki
orðið íyrir neinu slysi.
— Nei, sem betur fór. Þorp-
ararn^r flýðu sem mest þeir
máttu. Eins og allir Frakkar,
vildu þeir heldur flýja en berj-
ast eins og hetju sæmdi.
— Og vah foringi þeirra ann-
ar eins grimmdarseggur og þér
höfðuð sagt mér?
— Tuttugu sinnum verri, frú
mín. Það er sá ókurteisasti og
blóðþyrstasti glæpamaður, sem
ég hefi nokkru sinni augum
litið. Við höfum komizt að því
seinna, að hann hafi fullt skip
af konum og flestum þeirra
hafi verið rænt hér í þorpun-
um í kring. Auðvitað hefi ég
ekki sagt konunni minni frá
þessu.
MYiA Blð
Orlðg ráða.
imikilfengleg' mynd samkv.l j
[hinni viðfrægu sögu Back
íStreet eftir Fannie Hursti -
jAðalhlutverkin leika:
CHARLES BOYER
MARGARETSULLIVAN
ISýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
í Aðgöngumiðar að öllum sýn-|
fingum seldir frá kl. 11 f. hád.l
Sgamu bio
fTooglskifl |i Burma
(Moon Over Burma.)
Dcrrolhy Lamour,
Robert Prestcn.
Preston Foster.
Sýnd klukkan 7 og 9.
Framhaldssýning
kl. 3 Vi—6 ;Vá:
Leynilega kvæntur,
með OLYMPÉ BRADNi
RAY MILLAND
—- Auðvitað ekki sagði Dona.
— Hún hefir ekki gott af að
heyra það, eins og nú er ástatt
fyrir henni.
— Það er kona um borð í
Merry Fort«na, sagði Philip
Rashleigh. —- Ég sá hana á þil-
farinu rétt fyrir ofan höfuðið
á mér. Það var búlduleitur
kvenmaður með flaksandi hár.
Vafalaust vændiskona frá ein-
hverri franskri hafnarborg.
— Og ungur piltur var líka
með í férinni, tötralegur dreng-
ur, sem kom og barði að dyr-
um hjá Philip .Rashleigh. Ég
er sannfærður um, að hann hef-
ir verið með í samsærinu. Hann
var mjög mjóróma og allur hinn
kvenlegasti.
Frakkar eru svo kvenlegir í
sér, sagði Dona.
lensuna fyrir barkann á Don
Q.
„Gefstu upp, riddari!“ hróp-
aði hann. „Ég krefst þess nú,
að þú gangist undir kosti þá,
er ég setti þér. Þú vinnur eið
að því að leggja nú þegar nið-
ur vopn og hertygi, og fara
heim til þín og skalt þú búa
þar framvegis í friði og spekt“.
,,Ég heiti því og sver það við
riddaraheiður minn,“ sagði
Don Q. heldur vesáldarlega.
Að svo mæltu valt. hann út
af í öngviti. Þjónar borgar-
stjórans tóku hann og báru
hann burtu, en aðrir hjálpuðu
veslings Rósinöntu á fætur.
Sankó ætlaði að fara með
húsbónda sínúm, en í sömu
svifum lyfti riddarinn af Hvíta
Mánanum hj álmgrímunni frá
andlitinu, og varð Sankó held-
ur en ekki hissa, þegar hann
sá íraman í hann.
,,Ne-ei,“ hrópaði hann. „Svei
mér ef þetta er ekki hann Har-
aldur stúdent, svéítungi okk-
ar.“
Haraldmr þessi var stúdent
og g'óður vinur Donsins. Hann
var sterkur og fimur, og vanur
skylmingum og glímu og öðr-
um íþróttúm. Þegar hann sá
undrun Sankós, brosti hann og
brá honum afsíðis.
„Ég verð að segja þér frá
leyndarmálinu, Sankó minn
góður, sagði hann. „Við vorum
mikið búnir að brjóta heilann
u m, hvernig ætti að ná hús-
bónda þínum út lir þessum
riddaramennskuleiðangri sín-
um og loks kom okkur saman
um að fara þessa leið og vita,
hvort hún mundi ekki heppn-
ast. Við vissum, að Don Q. dá-
ist mjög að riddaralegum
dyggðum, og að hann mundi
því ekki bregðast loforði, sem
hann gæfi öðrum riddara. Það
var því ákveðið, að ég skyldi
klæðast hertygjum og taka mér
vopn í hönd, og svo átti ég að
skora á hann til einvígis, eins
°g ég gerði og þú heyrðir. Nú
hefir hann skuldbundið sig til
að hætta riádaramennsku, og
ég er viss um að hann svíkur
það ekki. Og það ætla ég að
lfND&SAM
Dr. Dumartin (hugsar): Ég
verð að leyfa honflun, .... ef
ég gæti aðeins sent .... ha,
ha, ha!
Dr. Dumartin kastar eér á
han41egg Lillí, og afeot hleypur
úr byssuimi.
Ör«: Lillí, hvað kom fyrir?
Lillí: Reyndu þetta ekki aft-
ur, aulinn þinn. Næst fer skot-
ið ekki í jörðiri-a!
Dr. Dumartin: Ég bið inni-
lega afsökunnar! Ég rarrn í
aurnum. Ég skal ekki láta það
Itoma fyrir aftur!