Alþýðublaðið - 16.05.1942, Side 8

' STAND BAC< 'ÍHERE, OLD
30XANP KEEP yOUE HAND5,
UP/ GIVE ir-ro HIM IF r-'
'HE MOVE5.LEE/ IU EU
"-T ONLVA 5ECONP//
ALM9*JBU<UÐ
Larttgaíitagnu- ife. mai HM2.
r FTIRFA RANDI orð sagði
A. P. Herbert á silfur-
brúðkaupsdegi sínum:
„Það er vist gömul venja, að
á silfurbrúðkaupsdaginn sinn
láta flest hjón á sér skilja, að
þeim hafi ekki orðið sundur-
orða í öll þessi 25 ár. Ég ætla
ekki að láta slíkan þvætting
mér um munn fara. Við höfum
stundum rifizt hroðalega, hjón-
in. Og það getur vél verið, að
við rífumst hroðálega á morg-
un. Mér finnst, að ef tvær
manneskjur geta búið saman
í 25 ár, án þess að þeim lendi
nokkru sinni saman í orða-
sennu, þá sýni það sálará-
stand, sem engum getur farið
vel nema sauðkindum. Ef fólk-
ið er ekki gersamlega skaplaust
hlýtur því einhvemtíma dð bera
eitthvað á milli.
En ef hjónabandið á að vera
gott, þá vil ég segja þetta: Lát-
ið ykkur ekki til hugar koma,
að allt sé komið í hundana eft-
ir fyrsta rifrildið. Það er að
vísu eklci ómögulegt, að það sé
endir hins góða samkomulags,
en það er líka eins víst, að það
té einmitt byrjunin á*því.“
FYRIR HERRANS NAÐ.
GAMLA DAGA var eitt af
skyldustörfum presta það,
að vitja þeirra, sem urðu vit-
stola. í þessum ferðum skyldu
þeir hafa djáknann með sér.
Einu sinni fór prestur einn
slíka för. Á leiðinni kemur
hann við hjá djáknanum og
kveður hann til fylgdar við
sig. Djákninn færist undan því
og segist ekki kunna að haga
orðum sínum, ef sá vitskerti
ávarpi sig.
„Enginn vandi,“ segir prest-
ur, „haf þú mig að fyrirmynd.“
Þegar þeir koma á ákvörðun-
arstaðinn, gengur prestur strax
í bæinn. Þá hann kom inn úr
göngunum, hrópar sá vitskerti:
„Hvað villt þú til mín, lxeilag-
ur guðsmaðurinn?“ Prestur
svarar strax: „Ég er enn ekki
heilagur, en fyrir Herrans náð
vona ég að verða það.“
í þessU kemur djákninn. Þá
segir sá vitstola: „Hvað villt
þtí til mín, bölvaður beinasn-
inn?“ Djákninn hafði svarið á
reiðum höndum eins og prestur
og segir: „Ég er ekki orðinn
beinasni, en fyrir Herrans náð
vona ég að verða það.“
Ttophe áultoimr:
— í»eir hefðu aldrei sloppið
frá okkur, ef vindurinn hefði
ekki snúizt þeim í hag, hreytti
Rashleigh úr sér. Það kom
stormur ofan frá Reodymoney
og fyllti seglin. Það var eins
og þeir væru í samsæri rneð
sjálfum fjandanum. ' George
skaut á foringja þeirra, en hæfði
hann ekki.
— Hvernig fóru viðskipti
ykkar, herra minn?
— Ég varð fyrir dálítilli ó-
heppni, hóf Godolphin máls og
roðnaði, en Harry leit upp,
horfði á hann yfir borðið, sló
á hné sér og hrópaði: — Við
erum búin að frétta það, vertu
hvergi hræddur, Godolphin.
Hann sneið af þér skeggið, vat
ekki svo? Þorparinn fór með
annan kampinn af þér. Nú litu
allir þegar í stað á Godolphin,
sem sat þögull og starði ofan í
glasið sitt.
— Látið yður á sama standa,
hvað þeir þvaðra, kæri Godolp-
hin, sagði Dona brosandi. — Fá-
ið yður aftur í glasið. Því að
hvað gerir það yður til, þó að
þér misstuð skeggið. Þér hefð-
uð getað misst eitthvað, sem
kom sér ver að missa, og hvað
hefði frú Godolphin gert þá?
Carnethick, sem sat við vinstri
hlið hennar, svelgdist skyndi-
lega á víninu sínu.
Klukkan var nú að verða tólf,
og þarna var Tremayne hinn
ungi að ræða um hanaat við
Penrose frá Pregony, og maður
frá Bodmin, en nafn hans hafði
hún ekki heyrt, var að hvísla
tvíræðri sögu að Rockingham,
og Carnethick starði á hana
eins og í leiðslu, en Philip
Rashleigh var að tína upp í sig
ávexti, og Harry vaggaði sér í
stólnum og vax að rauia vísu,
sern ekkert lag var við, fingraöi
við glasið sitt með annarri hend
inni, en strauk hundunum sín-
um með hinni. En allt í einu
snaraðist Eustick á fætur, leit
snögglega á klukkuna og hróp-
aði þrumuraust: — Herrar mín-
ir, við höfum eytt tímanum
nógu lengi til einskis. Höfum
við gleymt því, að við eigum
verk íyrir höndum?
Það varð skyndilega þögult
við borðið. Tremayne leit niður
á diskinn sinn og roðnaði, og
Carnethick þurrkaði sér um
munninn með silkivasaklút og
starði fram fyrir sig. Einhver
hafði hlegið vandræðalega,
einhver dró fætuma undir borð-
inu, en Harry brosti og hélt
áfram að raula laglausa drykkju
vísu og klukkan sló tólf á mið-
nætti. Eustick horfði þýðingar-
miklu augnaráði á húsmóðurina.
Dona stóð á fætur og sagði: —
Þið óskið eftir því, að ég fari
út, er ekki svo?
— Þvættingur, hrópaði Harry
og ópnaði annað augað. — Lofið
konu minni að vera hér inni.
Það verður svo leíðinlegt, þeg-
ar hún fer. Skál, vina mín, enda
þótt þú lofir þjónunum að
ganga út og inn um herbergið
þitt.
— Harry, nú er ekki lengur
tími til þess að gera að gamni
sínu, sagði Gkxlolphin, en því
næst sneri hann sér að Donu:
— Við gætum verið opinskárri,
ef þér væruð ekki viðstödd. Eins
og Eustick sagði, höfum við
gleymt skyldstörfum okkar of-
urlitla stund.
—• Auðvitað er það skiljan-
legt, sagði Dona. — Mér myndi
ekki detta í hug að hindra ykk-
ur á neinn hátt. Um leið og
gestimir stóðu á fætur. til þess
að sleppa henni fram hjá sér,
heyrðist áköf bjölluhringing
úti í garðinum.
—- Hver fjandinn er þetta?
spurði Harry geispandi. —-
Hefir einhver gestanna orðið
of seinn til kvöldverðar. Við
skulum taka tappa ur einni
flösku enn þá.
— Við erurn hér allir, sagði
Eustiek — við búumst ekki við
neinum. Átt þú von á nokkrum,
Godolphin?
— Nei, ég hefi ekki. boðað
fleiri hingað, sagði Godolphin,
og gretti sig. — Þessi fundur
átti að vera leynilegur.
Aftur var klukkum hr.ingt.
Farið einhver ykkar og opnið,
hrópaði Harry. — Hvar í fjand-
anum eru allir þjónarnir.
Hundurinn stökk ofan af
hné hans og hljóp geltandi
NfJA BIO
OrlðB ráða.
mikilfengleg mynd samkv
hitmi víðfrægu sögu Back
Street eftir Fannie Hurst. -
A.ðalhlutverkin leika:
%
CHARLES BOYER
MARGARET SULLIVAN
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
fram að dyrum.
— Thomas, hvað á þetta að
þýða, ætlið þið ekki aö opna?
hrópaði Harry æstur, en Rock-
ingham stóð á fætur, fór að
bakdyrunum, sem lágu til eld-
hússins og opnaði þær. —
Halló, þið þama, hrópaði hann.
— Eruð þið allir sofandi! En
hann fékk ekkert svar og það
var niðamyrkur í ganginum.
— Það hefir einhver slökkt
BGAMLA biob
Tonglskín í Bm§
íMoon Over Burma.)
Dorothy Lamour,
Robert Preston,
Preston Foster.
Sýnd klukkan 7 og 9.
Framhaldssýning
kL 3kz—6VÚ;
Leynilega kvæntúr,
með OLYMPE BRADNAf
RAY MILLAND
á kertunum, sagði hann. Það
er þreifandi myrkur í gangin-
um.- Hallo, Thomas.
— Hvaða skipanir gafstu
þjónum þínum, Harry? Sagð-
irðu þeim að fara og hátta.
— Nei, það sagði ég þeim
ekki, sagði Harry og reyndi
að standa á fætur, en hanm var
óstöðugur á fótunum. — Þeir
hljóta að vera einhvers staðar
í eldhúsinu. Kallaðu aftur, —
vona, Sankó, að þú segir hús-
bónda þínum aldrei frá því, —
hver riddarinn af Hvíta Mán-
anum var í raun og veru.“
Sankó var svo feginn því,
að húsbóndi hans skyldi ætla
að hjptta við þetta flakk, að
hann var fús til þess, að stein-
þegja yfir þessu leyndarmáli.
Þegar Dön Q. hafði náð sér
eftir hólmgönguna var riddar-
inn af Hvíta Mánanum állur á
bak og burt úr borginni. Hinn
sigraði riddari lagði af stað
heimleiðis strax og hann var
orðinn svo frískur, að hann gat
farið á bak Rósinöntu. Sankó
varð að fara gangandi, því að
hertygi riddarans urðu þeir að
reioa á Grána.
Er þeir lögðu af stað, staldr-
aði Don Q. stundarkom við á
þeim stað, sem einvígið þeirra
riddaranna hafði farið fram og
hann beoið ósigur.
,,Já, hér er þessi óheiila-
staður,“ andvarpaði hann. —
„Hér rændu ill örlög mig allri
þeirri glæsilegu frægð, sern ég
hafði áunnið mér. Það var
engin bleyðimennska, sem varð
mér að falli. Hér lauk gengi
mínu og það mun aldrei rísa
upp aftur.“
„Láttu þetta ekki á þig fá,
húsbóndi góður,“ sagði SanlKÓ.
„Gæfa okkar mannanna er
völt og það þýðir ekkert að
setjast í sekk og ösku, þótt
hún stingist á endum. IJttu
bara á mig, ég var borgarstjóri
um tíma, og nú er ég aftur
orðinn þjónn þinn og verð að
ferðast fótagngandi. Og ekki er
ég hið minnsta gugginn út af'
þessu öllu saman.“
Og það var víst alveg satt
hjá Sankó, innan skamms var
hann farinn að syngja hástöf-
um, glaður og ánægður, þótt
hann yrði að þramma áfrarn í
göturykinu. Nú var hann loks:
á leið heim til konu og barna
og nú/ laus við hin hvimleiðu
æfintýri, sem þeir félagar*
höfðu ratað í á flakki sínu.
ENDIR .
Örn: Ég ætti kannske að gæta
hans, og þú leitar að kaðli!
Lillí: Hafðu engar áhyggjur,;
ég get gætt hans!
Öm: Færðu þig aftur á bak,
karl minn, og upp með hendurn-
ar! Lillí, skjóttu á hann, ef hann
hreyfir sig. Ég verð aðeins
augnablikí
önr Ekkert reipi að finna!
Þeð hlýtur þó að vera eitt hér
einhvers staðar!
Öm: Nri er bezt að gæta að,
hrvað hér er inni. — Gi*8 mmn