Alþýðublaðið - 19.05.1942, Blaðsíða 8

AtJWllMWMJMEtÍr
&éáfr>i<nm 4». ttaí .tóWSS,
r ErfHER HE'6 A 6ENUINE
GENUS OR 'THOKOUGHI.Y
'—> a\rry/ x-tsTÉ
örn: Annaðhvort er hann
stórkoatlegur snUllngur eða
gersamLega brjÁÍaður?
Ör* fe»* er l4Jm 4:.w-y
■mtsifii
'tS' ENNARI nokkur,' hálærð-
ur og hæoerskur, lét aér
rafög annt um að hafa aldrei
tctúr orð fyrir nemendum 9Ín~
%m, og hvatti þá til hins satna.
>Þér hafið fallega spépotta i
kkimi'tn/' sagði hann við ema
ifém&mey sína, þegar vel lá
á honum.
Strákur þótti homtm Ijótt
orð og stráksskapur hálfu
i>erra.
,J>iö eiffhð ekki að vera nutð
stpona drengskap % tírrvam/1
sagði hann elmi slnni.
¥■
FORSTJÓRI fjölleíkahúss-
vns var keldur en ekki
pungbúinn d sroipinn, þegar
harm kalla&i starfsfólk sitt
saman til skrafs og ráðager&a.
„Kæru samstarfsmenn!“ —
byrjaðí hann. „Þetta eru erfið-
ir timar. Sí&astliðna viku voru
tekjumar ekki svo miklar, að
þær hrökkvi fyrir launaút-
borgun til ykkar. En í þessari
viku er útlitið hálfu verra.“
Hann þagnaði um stund og
leít framan í áheyrendur sína,
og leizt ekki á svipinn á þeim.
Hann þurrkaði sér um ennið
og hélt áfram:
„Ég hefi athugað fjárhaginn,
og sé fram á það, að ég get
greitt þremur af ykkur launin
að fúllu. Þessir þrír eru: Da-
víð dáleiðslumeistari, Ijóna-
temjarinn okkar, Herkúles, afl-
raunamaður, og Kyrkinga-
Samúel glímukappi og áfioga-
meistari.“ ...
LAKl er strákur á ferming-
araldri. Hann er mikill
dúfnavinur. Foreldrar hans
fluttu búferlum 14. maí, úr
Vesturbænum og inn fyrir bæ.
Láki vildi auðvitað flytja
dúfnahúsið sitt með sér, og það
tvo félaga sína að hjálpa sér.
Þeir þurfty að bera húsið væn-
an spöl til að koma því á bíl-
inn. Félögum Láka fannst þetta
erfitt verk, enda var búrið
þrælþungt. Þegar þeir voru
komnir hálfa leið, settu þeir
húsið niður og dæstu og pú-
uðu.
„Þetta eru meiri þyngslin! —
En — hva.r í skollanum er hann
Láki?“
„Ég en héma, allt í lagi“,
gall nú við inni í búrinu. „Ég
verð að líta eftir því, að ekkert
verði að litlu dúfunni minni.
Hún er nefnilega hálflasin.“
* •. i
mín megin á sundinu. Það hcf-
ir lOca verið máiað. Mætti ég
reiða á sJcipið og það er núna
biðja yöur að afhenda mér
srverð yðar. Og hvað hafið þér
í vörzhua yðar?
Æðarnar þrútnuða k enni
Rashleighs, og andardráttur
hans varð tíðari. •— Þetta
skuliö þér fá borgað, það meg-
ið þér eiga víst, sagði hana,
— Ef til vill, sagði raeningja-
foringinn. -— En sem stendur
eru það þér, sem borgið. Því
næst tæmdi hann vasa Rash-
leighs.
Hann gekk með haegð um-
hverfis borðið og einn gestur-
inn af öðrum missti sverð sitt,
pyngju sína, hring af fingri sér
og demantsnælu úr siifsi sínu.
Stundum greip ræningjafor-
inginn ávöxt af borðinu og
stakk upp í sig, en milli þess
raulaði hann lagstúf fyrir
munni sér. Og meðan hann var
að bíða eftir því, að þrekvaxni
gesturinn frá Bodwin týndi af
sér hringana og skartgripina,
settist hann á borðshomið, —
hellti víni í staup handa sér og
tæmdi það.
— Þér eigið góð vín, Sir
Harry, sagði hann. — Ég
myndi ráðleggja yður að
geyma þessi vín í eitt ár enn
þá að minnsta kosti. Þetta vín
batnar með aldrinum. Ég átti
fáeinar flöskur af þessu víni
heima hjá mér, en ég var svo
mikill auli, að ég drakk það of
snemma. ,
— Fjandinn sjálfur hirði yð-
ur, hreytti Harry út úr sér. —
! Farið þér norður og niður.
— Hafið engar áhyggjur,
sagði ræningjaforinginn bros-
andi. — Ég gæti fengið lykil-
inn hjá William, ef ég kærði
mig um, en ég vil ekki svipta
yður þeirri ánægju að drekka
þetta vín eftir fjögur til fimm
ár. Hann klóraði sér bak við
eyrað og horfði á hringinn á
fingri Harrys.
— Þetta er fallegur emerald,
sagði hann.
í stað þess að svara, þreif
Harry hringinn af fingri sér og
kastaði í andlitið á ræningja-
ÖKÍHg-janum, en hann greip
hann á lofti.
— Hnginn skuggi á steinin-
ixm, sagði hann, — en það er
sjaldgæft um emeraida. Samt
sem áður ætla ég ekki að taka
hann. Þegar ég hugsa mig bet-
ur um, Sir Harry, þá hefi ég
rænt yður nægilega mikið. Því
næst hneigði hann sig og rétti
eiginmanni Donu hringinn aft-
ur. — En nú, hélt hann áfram,
— verð ég að biðja ykkur bón-
ar, berrar mínir! Ykkur fiírnst
ef til vill full langt gengið, en
edns og á stendur býst ég við
að það sé nauðsynlegt. Þið vit-
ið, að ég þarf að komast til
skips míns, en ef ég sleppti vkk-
ur út í skóginn til féiaga ykkar,
býst ég við, að ráöagerðir mín-
ar myndu fara í hundana. í
stuttu máli, ég verð að biðja
ykkur að fara úr buxunum og
rétta mönnum mínum þær.
Auk þess verðið þið að fara úr
skóm ykkar og sokkum. Allir
störðu þeir á hann í orðlausri
bræði. — Nei, það skal aldrei
verða, hrópaði Eustick. — Þér
hafið þegar gert nægilega mik-
ið gys að okkur.
—Því miður, sagði ræningja-
foringinn brosandi, — verð ég
að halda fast við þessa kröfu.
Nóttin ér hlý og nú er hásum-
ar, svo að engin hætta er á, að
þið kvefist. Ef til vill gerir frú
St. Columb okkur þann greiða
að ganga inn í salinn á meðan.
Þessir herramenn kæra sig
vafalaust ekki um að klæða sig
úr í nærveru yðar að mörgum
ásjáandi, hvei'su mjög sem þá
langar til þess einkalega.
Hann opnaði fyrir henni
hurðina svo -að hún gæti geng-
ið inn? Svo leit hann um öxl og
kállaði- til gestanna: '— Ég gef
ykkur fimm mínútna frest, en
ekki meira. Pierre Blanc, Jules,
Luc og William — hafið gát á
þessum herramönm|m, og með-
an þeir eru að klæða sig úr,
ætla ég að tala við húsmóður-
ina hérna inni í salnum.
Hann gekk á eftir henni inn
í salinn og lokaði hurðinni.
— Jæja, sagði hann brosandi
um leið og hann lokaði hurð-
inni. — Á ég nú að fara eins
með káetuþjóninn minn. Hann
fleygði sverðinu sínu á stólinn,
hló og breiddi út faðminn. Hún
HVJ* BÍÖ
■ iScattertwain.)
Fjorúg og fyndio gaman-
mynd.
Að'alhlutverkið ieiicur
,,revy“ stjarnan
JUÐY CANOVA, ásamt
Ahm Mewbray og
ítuth Doutteií.V.
Sýnd ki. 5, 7 og 9.
Biska skaltu
náungann
{Low-Thy Neighbo?)
Amerísk gamanmynd með
JACK BENNY og
íttAJBY MA.RTIN
Sýnd kl. 7 og 9
Framhaldssýning kl. 3^—6V>
BANKARÆNINGJARNIR með Geerge D' Brka
Börn in.rom 12 ára aðgang. feá ekki
gekk til hans og lagði bendum-
ar á axlir hans.
— Hvers vegna eruð þér
svona hirðuiaus um líf yðar?
spurði hún. — Vitið þér ekki,
að skógurinn er kvikur af
mönnum?
— Jú, ég veit það, sagði hann.
— Hvers vegna komuð þér
þá hingað?
— Vegna þess, að mestu
glæfrafyrirtækjunum fylgir
oftast mest heppni. Auk þess
er nærri því sólarhringur frá
því ég kyssti þig síðast. Harua
laut niður og tók um vanga
hennar.
— Hvað datt þér í hug, þegar
ég kom ekki til morgunverðar?
spurði hún.
— Ég hafði lítinn tíma til
umhugsu«ar, svaraði hann, —
því að Pierre Blanc vakti mig
um sólarupprás og sagði mér.
Q)JCKýOUl
Ixvvricwiricc,
LATI SNATI.
áilkisessunum og svo sofnaði
hann með kurt og px.
Nú kom drottningin inn, en
hún tók ekki eftir því, að Snati
lá í stólnum, svo að hún
hlammaði sér beint ofan á
hann.
„Grr-p-r-r!“ gjammaði hann,
yfir sig hræddur.
„Ó, veslings Snati minn,“
hrópaði drottningin. „Ég tók
ekkert eftir þér! Verst er, ef ég
hefi meitt þig mikið! En þú
veizt, að þú mátt ekki liggja í
stólnum mínum. Ég þarf að
sitja þar sjálf.“
En haldið þið, að hann Snati
hafi flutt sig úr stólnum? —
Ó-nei, nei, það datt honum ekki
í hug! Hann lá þarna bara í leti
sinni og leit á drottninguna og
ætlaðist sýnilega til þess, að
hún settist í annan stól.
En nú kom dálítið skrýtið
fyrir. Eins og ég sagði* áðan,
var Snati hvítur á litinn. En
nú varð skottið á honum alit í
einu kolsvart! Drottningin
starði steinhissa á þessi ósköp
og svo kallaði hún á kónginn.
„Líttu bara á hann Snata!“
hrópaði hún. „Skottið á honum
er orðið kolsvart!"
. „Hjálpi mér!“ sagði kóngur-
inn. „Þetta er skrýtið! Nú hefir
hann gert eitthvað ljótt. Gamla
galdrakonan, sem gaf mér
hann, sagði mér, að hann mundi
verða mjallahvítur um aldur og
ævi, ef hann yrði góður hundur
og tryggur húsbændum sínum.
En hann mundi verða svartur
strax og hann færi að verða
eigingjarn og ótryggur.“
„Ja, sveiattan, Snati þó!“
sagði drottningin döpur í
bragði, „Snautaðu burtu og
reyndu að haga þér þannig, að
skottið á þér verði hvítt aft-
ur.“
Snati varð skömmustulegur
og lagði niður rófuna. Svo
hljóp hann eins og fætur tog-
uðu að tjöminni í hallargerð-
inum og stakk skottinu niður
AP F«fitur«a
1N EltWK CA6£ rfWVSNT 1
50 PRfGHriO LEWÆAWD
UKE LEE ALONE 0UT~nHERE
HHfi’witH him/ mmrí
öm: Hvort sem hann er,
hefði ég ekki átt að skilja Liily
eftir úti hjá hoftum.
Öm: % hett ég œtti ...
Vajxn heyrir hróp að utan