Alþýðublaðið - 27.05.1942, Qupperneq 8

Miðvikudagur 27. maí 1942.
w,i- iw , .■■r:1' .........
FYRIR 300 ÁRUM
Úr Seiluannál: „Sást víga-
hnöttur frá vestri til austurs. —
Sótt og banahætt víða um borg-
ir. Friður góður i Danmörk.
Ha/mborgarar uppsögðu Kong
Christian, sem verið hafði
þeirra vemdarherra, því lagð-
ist hann með nokkur orlogsskip
á Elfuna, svo þeir náðu ei til-
færingum, höfðu þeir brotið
hús og hefðarmerki kongsins í
staðnum, neyddtist þó til að
gera við hann frið með miklum
fjárlátum, sumir sögðu 60 tunn-
ur gulls.“ ... „Vetur í meðal-
lagi. Vor þurrt. Sumar graslítið.
Haust vott. Fiskiföng góð, helzt
norðanlands, svo ei hafa í
mannaminnum betri orðið.“
) * v
CHURCHILL SNERIÁ FRÚNA
IITINSTON CHURCHILL
W hefir löngum þótt orð-
heppinn og hnittinn. Á yngri
árum, þegar hann var nýgeng-
inn í lið með frjálslynda flokkn
um, lét hann sér vaxa efrivar-
arskegg; Bar þá svö til að hann
var staddur í samkvæmi, og er
hann gekk. inn í borðsalinn til
miðdegisverðar, þar sem var
fjöldi fólks, gekk hann við hlið
fríðrar hefðarkonu.
,,Mr. Churchill,“ sagði þá frú-
in, „mér geðjast jafn illa áð
stjórnmálastefnu yðar og að yf-
irskegginu á yður“.
Var frv.in nú hróðug yfir því
að hafa klekkt á Churchill. En
sú ánægja stóð ekki lengi.
„Frídmín góð!“ svaraði Churc
hill. „A8 líkindum mun hvor-
ugt snerta yður mjög náið“.
*
T ÖNGUM hefir það orð leg-
ið á, að þjóðhöfðingjabörn-
um væri frekar hlíft við próf.
Einu sinni var verið að prófa
franskan prins í Rómverjasögu
og varð heldur lítið um varnir
hjá. honum.
„Nú komum við að Kaligúla
keisara“, sagði kennarinn.
„Hvað getið þér sagt mér um
hann, göfugi prins?“
Prinsinn steinþagðí, en þeg-
ar þögnin var að verða full-
löng, sagði kennarinn:
„Þétta er réttilega hugsað hjá
yður, prins, alveg hárrétt. Því
minna sem sagt er um þann
keisara, því betra“.
DR. SAMUEL johnson
var lítið hneigður fyrir
hljómlist. Einu sinni var hann
í samkvæmi, þar sem hefðar-
mær nokkur lék píanósónötu af
mikilli snilld. Er hún hafði lok
ið leik sínum, spurði hún dr.
Johnson, hvort hann hefði ekki
yndi af tónlist.
„Onei, ungfrú góð“, svaraði
heimspekingurinn, „en af öllum
hávaða finnst mér hljóðfæra-
sláttur einna geðfelldast.ur“.
*
TRÚÐU aIdrei þeim manni
fyrir leyndarmáli, sem er
mjög ástfanginn af konunni
sinni.
veik af viðbjóði og skelfingu, en
áður en hún náði í hnífinn, réð-
ist hann á hana. Annarri hendi
greip hann um úlnlið hennar og
sveigði höndina afti^r fyrir bak-
ið, en hinni greip hann fyrir
munn hennar. Hún hneig aftur
á bak á borðið, glösin og disk-
amir féllu á gólfið og brotnuðu,
og einhvers staðar lá hnífurinn,
sem hún vildi ná í. Hundarnir
voru nú orðnir mjög æstir og
geltu æðislega. Þeir héldu, að
þetta væri íþróttasýning þeim
til skemmtunar. Þeir hlupu upp
eftir Rockingham og klóruðu
hann, svo að hann neyddist til
að snúa sér við andartak til þess
að sparka í þá, en við það varð
hann að losa takið um munn
hennar,
f sama bili beit hún í hönd
hans og sló haxm um leið með
hnefanum í augað. Nú losaði
hann takið um úlnlið hennar,
svo að hann gæti tekið með
báðum höndum um háls henn-
ar og hert að. Hún fann að
barkanum á henni og henni lá
við köfnun. Með hægri hendi
þreifaði hún eftir hnífnum og
loksins fann hún hann. Hún
greip hann eins og drukknandi
maður hálmstrá. Hún brá
hníínum upp á við og stakk
honum á kaf inn á milli rifj-
anna, en blóðið streymdi á
höndina á henni. Hann stundi
þungan og einkennilegt hryglu-
hljóð barst að eyium hennar.
Hann linaði takið á hálsi henn-
ar og féll á hliðina cfan á borð-
ið innan um brotin glös og
diska, og hún ýtti honum frá
sér og stóð á fætur, titrandi, en
hundarnir flöðruðu upp um
hana og geltu. Hann reis á fæt-
ur aftur af borðinu, studdi
hendinni að síðunni og horfði
á hana, en hinni hendinni greip
hann silfurskál, sem stóð á
borðinu og ætlaði að fleygja
henni framan í hana. En um
leið og hann ætlaði að staulast
í áttina til hennar, slokknaði
ljósið á síðasta kertinu og það
I varð þreifandi myrkur í saln-
um.
Hún þreifaði fyrir sér, fann
borðshornið og þreifaði sig
fram með borðinu^ buríu frá
honum. Hún heyrði, að hann
þreifaði eftir henni, en rakst á
stól, sem varð á vegi hans. Því
næst gekk hún að stiganum og
. sá Ijósglætu út um svalaglugg-
ann. Hún náði stiganum og
gekk upp, en hundarnir komu
geltandi á eftir henni. Eínhvers
staðar að ofan heyrði hún hróp
og koll og einhver barði á hurð
með krepptum hnefa. En hún
var ringluð, og henni fannst
þetta allt vera draumur. Hún
leit um öxl og sá, að Rocking-
ham var kominn að stiganum
og skreið upp á eftir hennj á
fjórum fótum eins og hundur.
Hún komst upp á loftið og nú
heyrði hún hrópin betur. Hiin
þekkti rödd Godolphins og
Harrys, og gelt hundanna
blandaðist saman við hávaðann.
En frá bamaherberginu heyrði
hún grát óttaslegins bams. Nú
Var hún ekki hrædd lengur, að-
eins iðrandi. Nú vgr húh ákveð-
in og vissi, hvað gera skyldi.
í daufri mánaSfkímunni, sem
barst inn um gluggann, sá hún
skjöld hanga uppi á vegg, en
hann hafði verið eign einhvers
af forfeðrum Harrys. Hún þreif
niður skjöldinn, en hann var
svo þungur, að hún féll á kné
með hann í fanginu. Erm þá var
Rockingham á leiðinni upp
stigann. Hún sá bak hans, þar
sem hann hallaði sér upp við
stigariðið og hvíldi sig. Þegar
hann kom upp á stigapallinn og
horfði á hana í skímunní,
fleygði hún í hann skildinum,
beint í andlitið, og hann riðaði
og féll við, valt niður stigann
og staðnæmdist loks á gólfinu.
Hundamir hlupu geltandi á eft-
ir honum og þefuðu af honum,
þar sem hann lá á gólfinu. Dona
stóð hreyfingarlaus og taugar
hennar vorú spenntar til hins
ýtrasta. Hún hafði þrotlausar
þjáningar í höfðinu og grátur
og angistarvein James bergmál-
uðu í eyrum hennar. Nú heyrði
hún fótatak og rödd heyrðist
hrópa óttaslegin og brothljóð
heyrðist í hurðinni. Ef til vill
var það Harry, Godolphin eða
Eustick, sem var að brjóta
svefnherbergishurðina, þar sem
þeir voru lokaðír inni. Henni
fannst þetta skipta litlu máli,
hún va rorðin of þreytt til þess
að skipta sér af smámunum.
Hún vildi leggjast niður í
myrkrinu og sofa, grúfa andiit-
ið í hendur sér og sofa, og hún
mundi, að einhvers sta.ðar við
þennan gang var svefnherbergi
hennar, og rúmið hennar, þar
sem hún gat lagst út af og
gleymt sér um stund. Einhvers
staðar niðri á ánni var skip, sem
kallað var Máfurinn, og maður-
inn, sem hún elskaði, stóð þar
við stjórnvölinn og stýrði skip-
inu til hafs. Hún hafði lofað því
að gefa honum ákveðið svar um
sólarupprás og bíða eftir honum
á sandtanganum. William ætl-
aði að fylgja henni til hans,
William, hinn trúi þjónn. Ein-
hvern veginn myndi þeim tak-
ast að rata í myrkrinu, og þegar
þau kæmu á ákvörðunarstað-
inn, yrðkbSti skotio á flot frá
skipinu, eins og hann hafði sagt.
Hún mundi eftir strönd Bret-
lands, eins og hún hafði séð
hana dag nokkum í sólskini ut-
an af reginhafi, þegar sólin
steypti gullskikkju yfir Idett-
ana. Hvítir brotsjóir féllu upp
á sendna ströndina, og úðinn
sveimaði yfir klettunum og
skógarilmur barst að vitutn.
Þar var einhvers staðar hús,
sem hún hafði aldrei séð, en
þangað myndi hann fara með
hana. En nú vildi hún sofa og
láta sig dreyma um þetta, en
NÝJA Blð
Bléð og sandiir
CBlood and Sand)
Ameríksk stórmjmd gerð
eftár samnefndri skáldsögu
eftir Vicente Blasco Shaoer
Myndin er tekin í eðlilegum
Ittum
Aðalhlutverkin leika:
Tyrone Power
Linda Darnell
Rita Hayvrorth
Sýnd ki. 4, 6,30 og 9.
Böm yngri en 12 ára fá ekki
aðgang.
GAMLA Bfð i
ffeitt blóð
(Uníamed)
Aðalhlutverk leika:
Bay Milland
Patrkia Morison
Akim Tamiroff
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning
kl. 3Mf—6Vz.
HVER MYRTI
STELLU TRENT?
Böm innan 12 ára fá ekki
aðgang.
gleyma öllu, sem gerðist í saln-
um niðri, þar sem voru brotin
glös og brotnir stólar. Og hún
vildi gleyma andliti Rocking-
hams, þegar hann fékk stung-
una. Hún Vildi sofa og allt í
einu dimmdi henni fyrir aug-
um og hún fékk suðu fyrir eyr-
un . . .
Það var víst löngu seiima,
sem menn komu til hennar,
lutu yfir hana, lyftu hénni upp
og báru hana burtu. Og ein-
hver. ibaðaði andlit hennar og
háls og lagði svæfla undir höfuð
hennar, Hún heyrði mannamál
LATI SNATI.
Snati hljóp á hverjum degi
til þorpsíns að leita' að beinum
til að naga. Bag nokkura sá
hami lítinn strák, sem var að
sigla báti á tjöm. Hann hafði
band í stefninu á honum og litli
báturinn hoppaði fjörlega eftir
bárunum.
Allt í einu kom snörp vind-
hviða og kippti bandinu úr
hendinni á litia drengnum. Bát-
\ inn rak út á miðja tjömina, þar
rakst hann á spýtu, hvolfdi og
»sat þar fástur.
,,Ó, báturinn minn, báturinn
minn!“ kjökraði litli drengur-
inn. „Æ, getur enginn náð í
hann fyrir mig? Hvað á ég að
gera?“
Hann settist á tjarnarbakk-
ann og fór að fara úr skóm og
sokkum. Þetta var lítili hr.okki,
og Snati var á glóðum um að
tjörnin væri allt of djúp fyrir
hann. Þama var enginn maður
nærri staddur, og Snati var í
vafa um hvað til bragðs ætti að
taka. Honum var illa við vatn
— en ekki tjáði að fást um það!
Ekki mátti láta hugleysið aftra
sér.
Hann hljóp að tjörninni,
kastaði sér í vatnið og synti út
að bátnum. Hann beit utan um
skipið, rétt í því að það var að
sökkva, og svo synti hann með
það til litla drengsins.
„En hve þú ert góður hund-
ur!“ sagði litli drengurinn og
klappaði hundinum á belginrt,.
„Ég þakka þér hjartanlega fyr-
ir.“
í fjarska, og það voru víst hest-
ar úti í garðinum. Hún heyrði
hófatak á steinstéttinni. Einu
sinni heyrði hún klukkuna slá
þrjú.
Henni fannst einhver hvisla
að sér: — Hann bíður eftir þér
á sandtanganum, og ég ligg hér,
get ekki komizt til hans. Og
hún reyndi að rísa á fætur, en
hafði ekki mátt til þess. Það var
enn þá dimmt og úti fyrir
glugganum heyrði hún regnið
streyma niður. Svo hlaut hún
að hafa sofnað á -ný, því að þeg-
ar hún opnaði augun aftur, var
Snati varð svo feginn því, að
einhverjum þótti vænt urn
hann, að hann fór að gelta af
gieði og dilla skottinu. En vitið
þið nú bara hvað, — þegar hon-
um varð litið á skottið á sér, sá
hann að það var orðið hvítt aft--
ur!“
„Bara að ég væri allur orðirm
hvítur aftur,“ hugsaði Snati
með sjálfum sér. „En hve ég
væri þá fallegur hundur!“
En hausinn á honum og
skrokkurinn voru ermþá kol-
svartir eins og áður. Snati hljóp
heim í helli sinn, ánægður yfir
því að hafa hjálpað litla
drengnum.
Tveim dögum síðar var hann
að hlaupa yfir engin í áttina til
þorpsins. Þá heyrði hann smala-
manti hóa og k$lla hástöfum:
„Farðu burtu, ófétið þittf
Úlfur, úlfur! Hjálp!“
Snati nam staðar og svipað-
ist um. Honum brá heldur en
ekki í brún, því að hann sá stór-
an úlf þokast niður með gerðinu
rétt hjá. Úlfurinn glápti gráð-
ugum augum á tvö lítil lömb,
sem voru þarna skammt frá
honum, titrandi af hræðslu.
Smalínn þorði ekki að koma
nær, en smalahundurinn gelti
allt hvað af tók.
„Komdú og hjálpaðu mér!“’
gelti hann til Snata. „Þetta er
ungur úlfur, og við verðum að
hræða hann -burtu áður en hann
gerir eitthvað af sér.“
Snati var svo hræddur, að.
hann gat varla staðið á löppun-
um. En rétt í þessum svifumj
jörmuðu litlu lömbin sve aumk-