Alþýðublaðið - 28.05.1942, Qupperneq 8

A1£»Y«HJBLAÐ1*>
Fimmtudag-m* 28. maá 1942.
SZJMIR segjct, að kommu-
setning sé hégómi einn og
að engu hafandi. Þeir ættu að
hafa hugfast þetta gamla dæmi
sem hér fer á eftir, um þýðingu
kommunnar, sama setningin er
skrifuð þrisvar óbreytt að orða
iagi, en aðeins breytt um sæti
kommunnar:
irHundar bitu menn og kon~
ur, hlupu á brott og geltu“.
,JRundar bitu menn, og kon-
ur hlupu á brott og geltu“.
,Jdundar bitu, menn og kon-
ur hlupu á brott og geltu“.
9
KÍNVERSK KURTEISI
O ITSTJÓRARNIR vita það
* 1 bezt, hve hætt er við, að
menn móðgist þegar þeir fá
handrit endursend, og þykja
ekki birtingarhæf. Það gæti ef
til vill hjálpað einhverjum rit-
stjóra eoa útgefanda svolítið að
lesa eftirfarandi bréf, sem Kín
verskur ritstjóri sendi manni,
sem sent hafði handrit:
„Vér höfum lesið ritgjörð
yðar með óumræðilegum fögn-
uði. Vér sverjum það við
heilaga ösku forfeðra vora, að
vér höfurn aldrei séð svo ágætt
meistaraverk. Hans hátign keis-
arinn, var göfugi lávarður,
segir, að ef vér létum þrenta
það, yrðum vér að hafa
það til fyrirmyndar, og gefa
aldrei neitt út, sem eigi væri í
alla staði jafn ágætt. En þar sem
vér gætum ekki hlýtt skipun
þessari oftar en svo sem ei.nu
sinni á hundrað þúsund árum,
neyðumst vér til að senda yðar
guðdómlega iiandrit aftur og
biðjum þtxsund sinnum fyrir-
gefningar“.
MÁLAFLUTNINGSMAÐ-
UR lá fyrir dguðan-
um og lét gera erfðaskrá sína.
Arfleiddi hann vitfirringdhæli
nokkurt og íbúa þess að öllum
eignum sínum.
,JÉg græddi allar eigur mín-
ar á þess háttar fólki og það er
bezt að það fái þær aftur“, sagði
hann.
*
KONUKAUP (gömul þula).
JPITT SINN fundust þeir
Þorsteinn manni, konu-
ræfillinn og hann Þorleifur
skjanni.
„Hvað hefir þú á baki þér?“
segir Þorsteinn manni.
„Konu.tetrið mitt það er“
segir Þorleifur skjanni.
„Villtu nokkuð selja hana?“
segir Þorsteinn manni.
„Vel má það vera,“
segir Þorleifur skjanni.
„Eru konur dýrar?“
segir Þorsteinn manni.
„Níu fyrir nýra,“
segir Þorleifur skjanni.
„Ég vil fá þér gæru grá“
segir Þorsteinn manni.
„Láttu fælumar vera á,“
segir Þorleifur shjanni.
,JÉg skal fá þér sauðarhaus “
segir Þorsteinn manni.
„Fullborguð er þessi taus“
segir Þorlcífur skjatmi.
orðið bjart og gluggatjöldin
höfðu verið dregin frá glugg-
unum, og þaxna kraup Harry
við hlið hennar og strauk hár
hennar klaufskri hendi. Hann
horfði fraxnan í hana eftirvœnt-
ingarfuUuin augum og talaði
eins og barn.
— Hvemig iiður þér Dona.
líður þér betur, er þér að batna?
Hún starði á hana ringluð og
hafuðverkurinn þjáði hana.
Hún hugsaði um það, hvesu allt
þetta væri hlægilegt, að hann
skyldi krjúpa hér við hlið henn-
ar, eins og krakki, og hún biygð-
aðist sín fyrir það, að hann
skyldi haga sér svona barna-
lega.
— Rockingham er dauður,
sagði hann.
— Við fundum hann dauðan
niðri á gólíinu. Hann var háls-
brotinn, Veslings Rockingham.
Hann var bezti vinurinn, sem
ég átti. Og tárin runnu niður
kinnar hans, en hann starðí á
hana. — Hann bjargaði lífi
þínu, veíztu það ekki? sagði
Harry. — Hann hlýtur að hafa
barizt við hann aleinn í myrkr-
inu, meðamþú flýðir upp til þess
að aðvara okkur. VesKngs vina
mín! Hvemig líður þér?
Hún hlustaði ekki á hann
lengur, hún settist upp og horfði
á dagsljósið, sem streymdi inn
um gluggann. — Hvað er klukk-
an? spurði hún. •— Hvað er
iangt síðan sólin kom upp?
— Sólin? sagði harni undr-
andí. í>að er komið fram að nóni.
En hverju skiptir það? Þú ætl-
ar að hvila þig, er ekki svo? Þú
verður að hvíLa þig eftir allt,
sem fyrir þig hefir komið í nótt.
Hún lagði höndina yfir augun
og reyndi að átta sig. Það var
komið fram að nórd og skipið
hlaut að vera farið, því að haim
gat ekki beðið, eftir að dagur
var runninn. Húh hafði legið
sofandi í rúminu, meðan bátn-
um var skotið út, sem átti að
sækja hana, og báturinn hafði
farið tómur út í skipið aftur.
— Reyndu að hvíla þig, vina
mín, sagði Hárry — reyndu að
gleyma þessari ljótu hræðilegu
nótt. Ég skal aldrei drekka fram
ar, ég lofa þér því. Þetta var
allt mér að kenna. Ég hefði átt
að koma í veg fyrir þetta. En
þú skalt fá hefnd, ég lofa þér
því. Við náðum bölvuðum þorp-
aranum.
— Hvað áttu við? spurði hún.
— Um hvað ertu að tala.
— Hvað? Auðvitað um
franska ræningjaforin>gjarm,
sagði hann. — Þorparann, sem
myrti Rockingham, og ætlaði
líka að myrða þig. Skipið er
farið og öll áhafnin, en við náð-
um honum, foringjanum, bölv-
uðum ræningjanum.
Hún hélt áfraxn að stara á
hann, lömuð af skeHingu, og
þegar hann leit í augu hennar,
fór hann aftur að strjúka á
hermi hárið og kyssa fingur
hennar og tautaði: —- Verslings
stúlkan mín, en hve þessi nótt
hefir tekið á þig.
XXI. kafli.
Tveir dagar komu og liðu.
Hún klæddi sig, borðaði og
gekk út í garðinn með bömum
sinum, og alltaf fannst henni
tilveran vera draumur. — Henni
fannst hún ekki vera hún sjálf,
heldur einhver önnur kona,
sem hún skildi ekk.i Hún gat
ekki hugsað eina einustu hugs-
un. Það var eins og hluti af
henni svæfi og einhvesr kynleg
deyfð hvíldi yfir henni. Hún
varð naumast vör við sólina,
þegar hún brauzt fram úr skýja
rofi og stráði geislum yfir lund-
inn og þegar svalur gustur lék
um hana, fann hún ekki til
kulda.
Bömi hlupu til hennar og
heilsuðu henni. James klifráði
upp á kné hennar og Henrietta
danaaði fyrir framan hana og
sagði: — Það er búið að klófesta
glæpamann, sjóræningja, 'og
Prue segir, að hann verði hengd-
ur. Þetta voru sólarlausir dag-
ar, líkir sunnudögunum, sem
hún mundl eftir frá æsku sinni,
þegar ekki mátti dansa úti, af
því að það þóttu helgispjöll.
Eimi sinni kom presturinn við
kirkjuna í Helston og ávarpaði
hana alvarlegur í bragði. Hann
samhryggðist henni út af frá
falli hins ágæta vinar, Rocking
hams. Svo fór hann leiðar sinn
ar, og Harry kom til hennar,
snýtti sér, talaði lágt og var
ólíkur sjálfum sér. Hann var
alltaf hjá henni og reyndi að
geðjast henni í hvívetna, spurði
hana, hvort hún þarfnaðist nokk
urs, og þegar hún hristi höfuðið
og bað hann að lofa sér að vera
einni, svo að hún gæti setið í
kyrrð og næði og starað út í
bláinn, fór hann að fullvissa
hana um, hve heitt hann elsk-
aði hana, og að hann ætlaði
aldrei að drekka framar. Öll
þessi ógæfa stafaði einungis af
því, að hann hefði dmkkið of
mikið þessa örlagaþrungnu nótt,
og vegna hugsunarleysis síns
hefði Rockingham verið drep.
inn.
— Ég ætla líka að hætta að
spila fjárhættuspil, sagði hann.
— Ég snerti aldrei á spilum
framar, og ég sel húsið í borg-
inni, og við búum í Hampshire,
nálægt gamla heimilinu þinu,
Dona, þar sem við sáumst fyrat.
Ég ætla að verða sveitamaður
aftur, og ég ætla að kenna
James að sitja hest og veiða.
Hvemig lízt þér á það?
Hún svaraði ekki, en hélt á-
áfram að stara út í loftið.
— Það hefir alltaf verið eitt-
hvað skuggalegt við umhverfi
Navronhúss, sagði hann. Ég
man, að mér fannst þetta strax,
þegar ég var drengur. Mér leið
aldrei vel hér og kunni ekki
við mig. Við förum héðan svo
B NYIA Bió JSB
Bléð ofl sandor
(BIo<od and Sand)
Ameríksk stórmynd gerð
eftir samnefndri skáldsögu
eftir Vicente Ðlasco Shauer
Myndin er tekin í eðlilegum
IRuns
Aðalhlutverkin leika:
Tyrone Fower
Dinda Darnefl
Rita Hayworth
Sýnd kl. 4, 6,30 og 9.
j Böra yngri en 12 ára fá ekki
aðgang.
fljótt sem við getum. Bara að
við gætum náð í bölvaðan
njósnarann og hengt hann á-
samt ræningjaforingjanum. —
Hamingjan góða! Mér verður
illt, þegar ég hugsa til þess í
hversu mikilli hættu þú hefir
verið, þegar þú treystir þessum
náunga. Og aftur tók hann upp
vasaklútinn, snýtti sér og
.’hristi hafuðið. Annar loð-
hundurinn kom hlaupandi til
hennar, flaðraði upp um hana
og sleikti hendur hennar, og
allt í einu mundi hún eftir
hundgánni um nóttina og nú
GAMLA BfÓSS
Bettt m
(Uiitamed)
Aðalhlutverk leika:
Ray Mifland
Patrkia Morison
Akim Tamiroff
Sýnd kL 7 og 9.
Framhaldssýning
kl. 3M>—6Yz.
HVEE MYRTI
STELIAJ TRENT?
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
birti í hugskoti hennar og hún
minntist þess, sem skeð hafði,
viðburðirnir urðu hræðilega
lifandi og nálægir. Hjarta
hennar sló ákaft, og húsið, tréð
og garðurinn tóku á sig lögun,
allt smáskýrðist fyrir sjónum
hennar, og hún veitti því at-
hygli, að Harry sat við hlið
hennar og var að tala við hana.
Nú var henni Ijóst, að allt, sem
hann sagði, og hún mátti ekki
missa af neinu, sem hann sagði,
því að nú varð hún að herða
upp hugann og leggja ráð á um
það, hvernig hægt væri að ná
LATI SNATI.
unarlega, að hann gleymdi öll-
um ótta.
Hann hentist til smaiahunds-
ins og fór að gelta eins og óður
hundur. Úlfurinn leit heldur
óhýrt til þessara háværu óvina
sinna og fitjaði upp á trýnið. En
svo iíla létu hundarnir, að úlfsi
\ «
varð sneyptur við og lagði á
flótta.
Smalinn hljóp til hundanna
og klappaði þeim báðum.
„Þið eruð mestu sómahund-
ar!“ sagði hann, „Þú þarna, ó-
kunnugi hundur, þú ert einhver
duglegasti og kjarkbezti hund-
ur, sem ég hefi séð! Þú ert ekki
smalaþundur, bara lítið, skrýt-
ið grey, og ég sá að þú varst
dauðhræddur við úlfinn! En nú
er ég alveg steinhissa, hver
undur og ósköp eru þetta — þú
ert blátt áfram allur orðinn
mjallahvítur, núna rétt á með-
an ég var að tala við þig! Þú
varst þó svartur sem bik áður!
Þú hlýtur að vera huldufólks-
hundur!“
Þegar Snati heyrði smalann
segja þetta, gelti hann af gleði
og hljóp eins og fætur toguðu
að næstu tjörn til þess að spegla
sig í henni.
Ójá, þetta var heilagur sann-
leikur! Hann var orðinn hvítur
aftur! Bara hausinn var svartur
ennþá.
, „Ef hausmn á mér yrði hvítur
aftur gæti ég farið aftur til hús-
bónda míns, álfakóngsins og
beðið hann f yrirgefningar1',
hugsaði Snati með sjátfu sér.
En nú k'ið langur tími án þess
að honum gæfist tækifæri til
þess að láta eitthvað gott af sér
leiða.
Þá var það eina nótt, er hairn
lá sofandi í helli sínum, að hann
vaknaði við einhvern skrýtinn
hávaða. Hann gægðist út ma
h.ellismunnann og sá lest hesta
og vagna lialda ofan hliðina.
Allt var þetta smávaxið og blik-
aði á lestina í tunglskinu. Snati
hvessti augun og sá þá að hest-
árnir voru alls ekki hesfcar —
heldur hvítir kettir.
„Hvað er nú þetta, þetta fóik
hlýtur að vera á leiðinni til
Álfheima," hugsaði hann með
sér og var nú heldur en ekki
forvitinn. „Já, það er sjálfsagt
einhver tiginn höfðingi, sem
ætíar að heimsækja kónginn
minn og drottninguna mína. En
hvað hefir nú komið fyrir?
Hvers vegna stöðvar hann lest-
ina þama í brekkunni og allir
klappa saman lófuhum? Ég verð
að fara og sjá hvað um er að
vera“.
Snati hljóp þangað sem
gullnu vagnamir stóðu, Þá sá
hann, hvað komið hafði fyrir.
Ein hvíta Msan hafði orðið hölt
og nú var verið að spretta af
henni aktygjunum. Hirðmenn-
irnir æptu ,JOs — kis“ og klöpp
uðu saman lófunum og voru að
kalla á annan kött til þess að
koma í staðinn fyrir þann halta.
En engir.n kom.
„Hér er ekki hægt að fá neina
ketti," sagði Snati nú og hljóp
mannasiðl. „Bændurnir hérna
til hirðmannanna og hneigði sig,
svo að þeir aæju, «ð hann kynni