Alþýðublaðið - 29.05.1942, Blaðsíða 8
9
:
VIÐ erum brjóstumkennaiu
legir, karlmennimir. Þeg-
ar við jæðumst fá mæður okk-
ar öll blómin og gullhamrana.
Þegar við kvænumst fá brúðir
okkar gjafirnar. Og þegar við
deyjum fá ekkjur okkar líf-
tryggingargjaldið.
1 *
“HALLÓ” í HOLLANDl
OLLENZKÚR föðurlands-
vinur í Arnhem sá naz-
izta ganga fylktu liði fram hjá.
Hann hrópaði: ,,Halló,“ og var
dæmdur í þrælkunarvinnu fyr-
ir.
,Jíalló“ er algengt orð í Hol-
landi, en er tvírætt. í orðinu
eru upphafsstafimir í orðun-
um .hang ailo landverraters op‘,
sem þýðir: hengið alla land-
ráðamenn!
•
GAPASTOKKUR t RVÍK.
ER getið
101/7 um gapastokk í R.-
vík. En í hann voru menn sett-
ir fyrir óspektir og aðra óknytti.
Er t. d. getið um, að Óltzfur
nokkur Jónsson í Suðurbænum
hafi verið settur í gapastokk-
inn eina klukkustund fyrir.
slagsmál. Annar maður var
settur í hann fyrir stuld á hesti
til brúkunar.
Þá voru hér tveir lögreglu-
þjónar, báðir danskir, og ann-
ar þeirra skómakari að iðn. —
Þeir gengu .í einkennisbúningi,
var það rauður kjóll með græn-
um kraga. Næturvörður hafði
þá verið hér í bænum í mörg
ár. Embættistákn hans var
„vaktarastaung“, þ. e. gadda-
kylfa. Hann átti að vera kom-
inn á plássið kl. 10 á kvöldin
og vakta til kl. 5 á morgnaua.
Fyrsta „býfógeta“ sinn fékk
Reykjavík árið 1803. Þá.voru
íbúar bæjarins rúmlega 300.
* '
ROSSEV-ELT FORSETI HEFIR
MIKLAR MÆTUR Á ÞESS-
ARI SÖGU:
OKKRIR NEGRAR gengu
um götu í Washingion. Þá
heyrðist allt í einu þytur í lög-
regluflautum og svört bifreið
kom þjótandi eftir strætinu, en
átta bifhjól fylgdu henni fast.
Einum negranum ofbauð þessi
gauragangur í lögreglunni og
spurði félaga sinn, hver væri í
bifreiðinni.
,JÞú ert meiri sveitamaður-
inn,“ sagði hinn, „þetta er for-
seti Bandaríkjanna.“
„Svo, aumingja maðurinn,“
sagði þá sá, sem spurði. „Hvað
hefir hann nú gert af sér?“
*
FLJ ÓTSDALSH ÉRAÐ.
G hefi spurt þrjá menn,
sem farið höfðu um allt
ísland, hvar þeim þætti fríð-
ast. Þorkell Hoppe og Jónas
Hallgrímsson sögðu hiklaust:
í Fljótsdalshéraði, en Bjöm
Gunnlaugsson hugsaði sig um
og sagði: „Ég held á Fljótsdals-
héraði.“
(P. Melsted).
Ai-ÞYPUBtAPH)
fangamun, og tíxninn var mik-
ils virði.
•— Rockinghaxn hlýtur að
sagði Harry. — Þess sáust
merki í berbergi hans, og blóð-
slóðin lá fram ganginn, en þar
hvarf hún skyndilega og við
fundum hann hvergi. Hann
hlýtur að hafa komizt undan
og ef til vill farið með þorpur-
unum á skipinu, enda þótt ég
efist um það. Þeir hljóta að
hafa notað einhverja vík við
ána sem hæli og felustað tím-
um saman. Bara að við hefð-
um vitað um það, þá hefðu
þeir fengið ósvikna i*efsingu.
Hann strauk á sér handar-
bakið og minntist nú þess allt
í einu, að Mk stóð uppi í hús-
inu, og það var ekki viðeig-
andi að tala hátt og blóta í nær-
veru dauðans. Hann lækkaði
því röddina og sagði: — Vesl-
ings Rockingham. Ég veit ekki,
hvernig við förum að komast
af án hans.
Loks tók hún til máls og
röddin var ókennileg, eins og
hún væri að þylja lexíu, sem
hún hefði lært utan að.
— Hvernig náðist hann?
spurði hún, og nú var hundur-
inn aftur farinn að sleikja hönd
hennar, en hún varð þess ekki
vör.
— Þú átt við franska ræn-
ingjaforingjann? sagði Harry.
— Viö héldum, að þú myndir
geta gefið okkur einhverjar
upplýsingar um það, af því að
þú varst hjá honum inni í saln-
um. En við gátum ekki spurt
þig, þú varst svo undarleg. Eg
sagði við Eustick, að þú hefðir
orðið að þola svo mikið þessa
nótt, að það væri bezt að loía
þér að jafna þig. Seinna skyldi
ég spyrja þig að því.
Hún spennfi greipar í kjöltu
sér og sagði: — Hann fékk mér
aftur eymahringana mína, það
var allt og sumt.
— Jæja, sagði Harry — var
það allt og surnt? En þá hlýtur
hann að hafa komið aftur og
reynt að elta þig upp stigarm.
Ef til vill manstu ekki, að það
leið yfir þig á loftinu yfir stig-
anum. En þá hefir Harry komið
að í því og gizkað á, hvað þorp-
arinn hafði í hyggju, því að
hann hefir ráðizt á þrjótinn og
í þeim bardaga hefir hann látið
lífið.
Dona þagði stúndarkom og
horfði á hönd Harrys, en hann
var að strjúka hundunum.
— Hvað gerðist svo spurði
hún um leið og hún léit und-
an og horfði yfir engin.
— Rockingham sá líka fyrir
því. Þetta var allt frá upphafi
ráðagerð hans. Hann stakk upp
á þessu við Eustick og Godolph-
in, þegar við hittumst í Helston.
— Setjið mexm á vörð við
ströndina, sagði hann — og
hafið báta tilbúna, og ef skip
er uppi í ánni, þá siglír það
einhvemtíma út með flóði, og
þá ætti að vera hægt að ná
því. En í stað þess að ná skip-
inu, náðum við ræningjafor-
íngjanum.
Og hann hló og kleip í eyr-
un á hundinum.
—Já, við náðum ræningja-
foringjanum, og við héngjum
hann fyrir rán og morð. Og eft-
ir það getur fólk fengið að
sofa í friði.
Dona sagði: Var hann
særður? Ég skil ekki vel, hvem-
ig þið hafið náð honum.
— Særður! Hamingjan góða!
Nei, ég held nú síður. Hann
fékk enga skrámu og verður
hengdur í heilu lagi ,svo að
hann gæti fengið að kynnast því,
hvernig það er, þegar snaran fer
að þrengja að. Þetta ferðalag
hans hingað upp eftir hefir
tafið fyrir honum, og liann og
þessir þrír þorparar, sem komu
hingað voru á leiðinni niður að
Helford til þess að komast um
borð í skipið, sem var úti á
miðri á. Hann hlýtur að hafa
sagt skipshöfn sinni að sigla af
stað, meðan fcann væri fjarver-
andi. Þegar Eustick og hinir
komu á staðirm, þar sem þeir
höíðu ákveðið að hittast, var
sldpið úti í'' miöri ánni, og fé-
lagar hans vom að synda út að
því, en hann stóð á ströndinni,
stálharður, og barðist við tvo af
mönnum okkar, meðan menn
hans syntu burtu. Hann kallaði
til þeii'ra, meðan þeir voru á
leiðinni, og enda þótt bátarnir
okkar væru tilbúnir á strönd-
inni, urðum við þó of seinir á
okkur og náðum ekki þorpar-
unum og misstum af skipinu.
Það sigldi út úr mynni árinn-
ar með stórstreymi og æsibyr
þandi seglin og ræningjaforing-
inn borfði á það sigla burtu, og
hann hló, að því er Eustick
sagði.
Meðan Harry lét dæluna
ganga, fannst Donu hún geta
séð fyrir hugarsjónum sínum
ána, þar sem hún breikkaði og
íéll út í sjóinn, og hún heyrðí
vindinn þjóta í reiðanum á Máf-
inum, þegar hann sigldi í óska
byr burtu, en í þetta skipti
sigldi hann án skipstjóra, í
þetta sinn vantaði sjóræningj-
ana foringja sinn. Pierre Blanc,
Edmont Vacquier og hinir
höfðu skilið hann þarna eftir á
ströndinni, af því að hann hafði
skipað þeim það, og hún gizk-
aði á hver orð hans hefðu ver-
ið, þar sem hann stóð þarna á
ströndinni andspænis óvinum
sínum, roeðan þeir syntu út í
skipið. Hann hafði bjargað á-
höfn sinni, hann hafði bjargað
skipi sínu og jafnvel núna, í
hvaða fangelsi sem hann væri,
var hann að hugsa eitthvert
ráð til þess að sleppa, og henni
var það ljóst, að hún var ekki
hrædd lengur, því að það, —
hvemig hann hafði verið tekirm
fastur, hafði kæft allan ótta
hennar.
— Hvert hafa þeir farið rneð
hann? spurði hún og stóð nú I
Fostudagur 29. maí liM&.
■B NYJA bio b s BGAMLA BföBI
Blóð og miw Heitt blóö
CBIood and SandQ
Axneríksk stórmynd gerð (Untamed)
eftir samnefndri skáldsögu Aðalhlutverk leika:
eftír Vicente Blaseo Shauer Ray Milland
Myndin er tekin í eðUiegum Patrkia Morison
litum Akim Tamiroff
Aoainlutverkín ieika:
Tyrone Power Sýnd kl. 7 og 9.
Linda Damell Framhaldssýning
Rita Hayworth kl. 3Mi—ðVi.
HVER MYRTJ
Sýnd kl. 4, 6,30 og 9. I STELLU TRENT?
I Börn innan 12 ára fá ékki
Böm yngri en 12 ára fa ekki | aðgang.
aðgang.
á fætur og fleygði á jörðina sj.il-
inu, sem Harry hafði sveipað
um herðar henni. Hann sagði:
George Godolphin hefir hann i
sinui vörzlu, og hans er strang-
lega gætt, og þeir ætla að flytja
hann til Exeter eða Bristol
þegar liðssveitin kemur efíir
honum, eftir tvo sólarhringa.
— Og hvað svo?
— Og hvað svo? Auðvitað
ætla þeir að hengja hann, —
Dona, nema Eustick og George
taki ómakið af hermönnum
hans hátignar og hengi hann
um hádegi á laugardag. öðrum
til viðvörunar.
Þau fóru inn í húsið, og nú
stóð hún þar, sem liún hafði
staðið, þegar hann kvaddi
hana, og hún sagði:
— Yrði það ekki andstætt:
lögum og réttarfari? — Að vísu.r
svaraði hann, en ég býst ekki
við því, að hans hátign myndi.
taka hart á þeim fyrir það.
Það verður að hafa hraðann
á, hugsaði hún, og eitthvað
verður að gera. Hún mimitist
þess, sem hann hafði sagt, að
það, sem stundum virtist mest
áhætta, heppnaðist oft vonuxn.
framar. Þetta var ráð, sem hún.
varð nú að fylgja og endurtaka
með sjálfri sér hvað eftir ann-
að næstu klukkutímana, því a‘ö
ef nokkuð virtist með öllu von-
laust 1 þessum heimi, þá var
LATI SNATI.
eru búnir að eyða öllum músum,
svo að hér hafa kettirnir ekjkert
að gera“.
„Það var skemmtilegt að
heyra, eða hitt þá heldur!“
sögðu hirðmennirnir. „Hvað
eigum við nú að gera^ Við
verðum að komast til Álfheima
fyrir sclarupprás. Við höfum
lofað að borða morgunverð
með álfakónginum og drottn-
ingunni.“
Álfakónginum og drottning-
unni! En hve Snata langaði til
að sjá þau! En ailt í einu datt
honum dálítið gott í hug. Það
var að bjóðast til að draga
vagninn í staðinn fyrir halta
köttinn. Þá kæmist hann til
hallar álfakóngsins og þar sæi
hann konungshjónunum kann-
ske bregða fyrir rétt sem
snöggvast áður en hann snéri
aftur heim í óvistlega heliis-
skútann sinn.
„Ég skal koma í staðinn fvr-
ir halía köttinn/1 sagði hann
við ferðamennina.
„Þú!“ hrópuðu þeir. „En þú
ert álfahundur og allt of fínn
til þess að draga vagn eins og
dráttarköttur,"
„O, sei, sei, nei, nei, ég er
ekkert of fínn,“ sagði Snati lít-
illátur. „Ég hélt einu sinni, að
ég væri voða fínn, en nú veit
ég vel, að ég er það ekki. Mér
er sönn ánægja að því að gera
þetta fyrir ykkur.“
Kóngssyninum, sem stjóm-
aði ferðinní, var sagt frá þessu,
og hann samþykkti það, að
Snati kæmi í staðinn fyrir halta
köttinn. Svo voru aktygi lögð
á litla hundinn og lagt af stað
aftur. Áður en langt um leið
komu þeitf að hliðum Álfheima
og Snati gelti af gleði, þegar
hann sá álfana aftur, og faann
hljóp eins hart og hann gat.
eftir þjóðveginum.
Og kettirnir ,sem drógu
vagnana með honum, hlupu:
líka hart, svo að þeir þutu eftir
veginum eins og stormbylur.
Þeir brunuðu heim á hiaðið
hjá kóngshöllinni rétt í sama
mund og hringt var til morgun-
verðar, og kóngssonurinn * lét
þeyta lúður til þess að tilkynna
komu þeirra.
Konungshjónin komu fram á
tröppurnar, til að taka á móti
gestunum. Ingibjörg litla, dótt-
ir þeirra hoppaði niður tröpp-
urnar og það fyrsta, sem hún.
sá, var Snati — og hugsið ykk-
ur bara, — hann var allux*
mjallahvítur, frá trýni og aftur
á rófubrodd! Hausinn á honum
hafði skipt um lit á leiðinni inn.
í Álfheima!
„Sko, iítið þið bara á!“ hróp-
aði Ingibjörg. „Þettá er hann
Snati okkar! Hann var kola-
bik-svartur þegar hann fór frá
okkur, en nú er hann orðinn
snjóhvítur eins og hann var áð-
ur. Elsku Snati minn, ég hefi
saknað þín svo mikið!“
,,Þessi litli hundur fcauðst til