Alþýðublaðið - 30.05.1942, Page 8

ALÞYSUBUBW
Laugardðgiur 30. mai 1942.
ABRAHAM OG DROTTINN.
E* IN af eftirlætisskrýtlum
•*-' A brahams Lincolns’ Banda
ríkjaforseta var iim Kvekara-
kerlingar tvær, sem voru að
tala um- þá andstæðingana í
borgarastyrjöldinni. Lincoln og
Jefferson Davis.
„Ég held, að Jefferson hafi
það,“ sagði önnur.
JrAf hverju heldurðu það?“
irAf því að Jefferson biður
til yuðs.“
>rAbraham biður líka til
guðs.“
,Já, reyndar,“ sagði sú
jyrri, „en Herrann heldur, að
Abraham sé bara að gera að
gamni sínu.“
ÓLÍK KJÖR
SÉRA Sigfús Finnsson í
Hofteigi var mesti sauða-
bóndi, enda hafði hann tvær
jarðir undir, Hofteig og Hvann-
á, en ekki þótti mér hann
prestslegur.
Eín af þeim sögum, er ég
heyrði um hann, var þessi:
Hann kom einn sunnudag út
úr kirkjunni í Hofteigi, frá em-
bætti. Rigning%gekk að, en hey
flatt í túni. Presti varð litið yf-
ir ána (Jökúlsá á Jökuldal) og
sá fólkið á Skeggjastöðúm vera
í óðaönn að taka saman heyið
og sæta. undan rigningunni. Þá
sagði prestur:
„Guðmundur bróðir minn,
hann getur bjargað sér, en ég
má standa í þessum djöfli!“ “
(Páll Melsted)
SEX NÝIR LÖGREGLU-
ÞJÓNAR.
Jl n AÐUR nokkur sótti um
* lögregluþjónsstöðu. Hon-
um var sagt að senda góða Ijós-
mynd af sér og ýtarlegar upp-
lýsingar og siðferðisvottorð.
Síðan átti hann að koma á lög-
reglustöðina næsta miðviku-
dag.
Hann gerði þetta mjög sam-
vizkusanílega. Hann fór til
Lofts og lét taka af sér 8 mynd-
ir í mismunandi stellingum.
Sendi síðan myndirnar á lög-
reglustöðina og kom svo þang-
að á ákveðinni stundu. Þar
hitti hann mann, sem álveg var
búinn að gleyma þessari um-
sókn og öllu í sambandi við
hana. Umsækjandinn reyndi að
minna hann á og sagði:
,yMunið þér það ekTá, þið
sögðuð mér að senda mynd.
Ég sendi sex."
Nú rann Ijós upp fyrir stóra
rpanninum.
,,Já, nú man ég,“ sagði hann.
,JÞú getur verið ánægður, lags-
maður, við höfum ákveðið að
ráða fjóra af ykkur. Þakka þér
kærlega fyrir! Vertu marg-
blessaður.“
jl ETTA var nú ljóta sam-
f)JP kveemið! Ég lenti í Stein-
inum á endanumf1
!fÞar slappstu vel, ég lenti
hjá kowmnA trúnni, hewmaF*
það björgun hans, eins og nú
stóðu sakir.
— Þú ert nú búinn að jafna
þig, er ekki svo? spurði Harry
eftirvæntingarfullur og lagði
hapdlegginn utan um mitti
hennar. Það var víst hið
skyndilega og óvænta fráfall
Hockingham’s, sem gerði þig
svona undarlega í undanfarna
tvo daga. Var það ekki svo?
— Ef til vill, sagði hún. —
Annars veit ég það ekki. Og
það skiptir engu máli, því ”að
nú er ég búin að ná mér. Þú
þarfí ekki að kvíða neinu.
— Mig langar til þess að
vita þig heilbrigða, endurtók
hann. Það er allt og sumt, sem
ég óska eftir, og að sjá þig
hamingjusama. Og hann starði
á nana bláum, einfeldnislegum
augum, fullum aðdáunar og
seildist klaufalega eftir hendi
hennar.
— Við förum til Hampshire,
er elcki svo? spurði hann.
— Jú, svaraði hún. — Jú,
Harry, við skulum fara til
Hampshire. Og hún fékk sér
sæti á skemil fyrir framan ar-
ininn, þar sem enginn eldur
logaði, þar eð nú var hásumar,
og hún horfði inn í arininn,
þar sem einu sinni léku logar,
en Harry, sem gleymdi því nú,
að lík stóð uppi í húsinu, kall-
aði á báða loðhundana sína og
sagði: — Húsmóðir ykkar seg-
ir, að hún ætli að koma með
okkur til Hampshire.
Henni datt strax í hug að
heimsækja Godolphin og tala
við^hann, biðja hann að iofa
sér að tala við fangann í ein-
rúmi. Það yrði auðvelt að fá
því framgengt, því að Godolph-
in var fífl. Hún ætlaði að slá
honum gullhamra, og þegar
hún fengi að tala við fangann,
ætlaði hún að lauma til hans
vopni, hníf eða skammbyssu,
ef hún gæti komizt með það
inn í klefann til hans. Þau boi'ð-
uðu þegjandi, hún og Harry,
inni í salnum, fyrir cpnum
glugga, og skömmu seinna fór
Dona upp í herbergi sitt, kvart-
aði um þreytu ,en hann sagði
ekkert og lofaði henni að fara
einni.
Þegar hún var afkiædd,, —
lögst í rúmið og var að hugsa
um Godolphin og hvemig hún
ætti að fara að því að fá að
tala við fangánn, heyrði hún
klajapað hljóðlega á hurðina.
Þetta er ekki Harry, hugsaði
hún. En þegar hún svaraði
ekki, var drepið aftur á dym-
ar. Þá var handfanginu snúið
og Prue stóð í dyrunum með
kerti I hendinni og hvarmana
rauða af gráti.
— Hvað er að? spurði Dona
og settist upp þegar í stað. Er
James veikur?
— Hei, frú min, hvíslaði
Prue — bömin eru aofandL —
Það er — það er bara þetta —
að ég þarf að tala við yður.
Og bún £ór aftur aS grát-a og
neri augun með handarbakinu.
-— Komið inn og lokið hurð-
inni, sagði Dona. — Hvað er að
yður? Hvers vegna emð þér að
gráta? Hafið þér brotið eitt-
hvað? Ég skal ekki ávíta yður.
Stúlkan hélt áfram að gráta
og skimaði í kringum sig, eins
og hún ætti von á, að Harry
vari þar eimhversstaðar og gæti
heyrt til hennar. Svo hvíslaði
hún: — Það er viðvíkjandi
William, frú mín. Ég hefi gert
ofurlítið glæpsamlegt.
— Ó, hvað er að heyra,
hugsaði Dona. — William hefir
glapið hana, meðan ég var fjar-
verandi, og nú blygðast hún
sín, af því að hann er hlaupinn
á Ibrott, og hún er hrædd um,
að hún muni eignast barn, og
ég muni reka hana burtu. —
Vertu óhraedd, Prue, sagði hún
blíðlega. —- Ég skal ekki verða
reið. Hvað er imi William? Þér
er óhætt að segja mér það, ég
mun skilja þig.
Hann var alltaf ákaflega góð-
ur við mig, sagði Prue — og
lét sér mjög umhugað um mig
og bÖKnin, þegar þér voruð veik
frú mín. Og þegar bömin voru
sofnuð, var hann vanur að
koma til mín og sitja hjá mér,
meðan ég var að sauma, og
hann sagði mér frá löndum,
sem hann hafði séð, og mér
fannst það skemmtilegt.
— Ég trúi því sagði Dona —
mér hefði Hka þótt það skemmt-
legt.
— Mép datt aldrei í hug,
sagði stúlkan kjökrandi — að
hann væri í nokkrum félags-
skap við þessa útlendinga, eða
sjóræningja, Hann var ekki á
neinn hátt grófur eða ókurteis
við mig.
— Nei, sagði Dona — ég
þykist viss um að svo hafi ekki
verið.
— Ég veit, að það var rangt
af mér, frú mín, að segja ekki
Sir Harry og hinum frá því
um nóttina, þegar Rockingham
var drepinn, en ég gat ekki
fengið mig til þess, frú mín,
hann var svo veikur og búinn
að missa svo mikið blóð, og hann
var bleikur í framan. En ég gat
það ekki. Ef það kemst upp,
verð ég barin og send í fangelsi,
en hann sagði, að ég yrði að
segja yður, hvað hefði komið
fyrir.
Tárin runnu niður kinnar
hennar og hún spenti greipar í
örvæntingu.
— Prue sagðí Dona snöggt
— hvað ætlarðu að segja?
— Aðeins það, að ég faldi
William inni í barnfóstruher-
berginu um nóttina. Ég fann
harm á gangirmm, þar sem hann
lá með áverka á handleggnum
og af tan á hálsimim. Hann sagði
mér, að ef Sir Harry og hinir
næðu sér, yrði hann tafarlaust
drepinn, að franski ræningja-
foringinn væri húabóndi sinn,
og að það hcföi verið bartet i
■9 MÝJA BiO 8B
Bióð of saodnr
(BXood and Sand)
Ameríksk stórmynd gerð
eftir samnefndri skáldsöga
eftir Vkente Blasco Shauer
Myndin er iekiu í eðlikgam
litum
Aöaihlutverkin leika:
Tyrone Pow'er
Linda Darneíl
Kita Hayworth
Sýnd kl. 4, 6,30 og 9.
Börn yngri en 12 ára fá ekki
aðgang.
Novronshúsi um nóttina. í stað
þess að s«egja til hans, frú mín,
hreinsaði ég sár hans og batt
um þau, og ég bjó um hann á
gólfinu við hlið barnanna, og
þegar karlmennirnir voru komn
ir út til þess að elta sjóræningj-
ana, hleypti ég honum út um
hliðardymar, og enginn vit neitt
um þetta, nema þér og ég.
Hún þurrkaði sér á vasaklútn-
um sínum og ætlaði að halda
áfram að gráta, en Dona brosti
að henni, hallaði sér áfram,#
klappaði á öxl hennar og sagði.
— Þetta er ágætt, Prue, þá ert
trygg og staðföst stúlka. Það
var rétt af þér að segja mér
frá þessu, og ég skal þegja yfir
þvi. Ég er líka hrifin af William
og mér þætti mikið fyrir því,
ef eitthvað kæmi fyrir hann.
En eitt verðurðu að segja mér.
Hvar er William núna?
Hann var eitthvað að taia um
Coverack, þegar hann var búinn
að jafna sig, og hann spurði
eftir yður, og ég sagði honum,
að þér væruð í rúminu, og að
Rockingham hefði verið drep-
inn. Hann virtist hugsa um það
ofurlitla stund og þvi næst sagð-
ist hann eiga vini í Gweek, sem
myndu skjóta skjólshúsi yfir
sig, og að hann yrði þar ef þér
þyrftuð að hafa tal aí sér.
— í Gweek? sagði Dona. —
Ágætt, Pure! Nú skaltu fara og
GAMLA BfOfiS
Heitt blóð
(TJntamed)
Aðalhiutverk leika:
RayMilIand
Patricia Morison
Akim Tamiroff
Sýnd kL 7 og 9.
Framhaldssýning
kl. ZVz—ðVz.
HVEB MYETI
STELLU TBENT7
Böm innan 12 ára fá ekki
aðgang.
hátta og hugsaðu ekki meira
um þetta og þú skalt ekki
minnast á þetta við neinn. Dona
brosti í laumi, því að William,
hinn trygglyndi, var nálægur,
og nú ,.var mögulegt að bjarga
honum.
Hún sofnaði og hafði nú
min.ni áhyggjur en áður, og
þegar hún vaknaði sá hún, að
himininn var orðin dimmblárri
en áður og skýin voru horfin.
Loftið var hlýindalegt.
Meðan hún var að klæða sig,
hugsaði hún ráð sitt. Þegar hún
hafði ’borðað morgunverð, gerði
hún Harry orð að finna sig.
Hann var nú orðinn eins og
hann átti að sér að vera, og um
leið og hann gekk inn í her-’
bergið, kallaði hann á loðhund-
ana sína, glaður í bragði og
ánægður með sjálfan sig. Hún
sat fyrir framan spegilinn, en
hann laut að henn pg kyssti
hana á hálsinn.
— Harry, sagði hún, ég ætla
að biðja þig að gera ofurlítið
fyrir mig.
— Allt skal ég gera fyrir þig,
sagði hann ákveðinn. — Hvað
er það?
— Mig langa til að þú farir
burtu frá Navron í dag, sagði
hún — og takir Prue og börnin
með þér.
Það dimmdi allt í einu yfir
Ph{rijðULl
'&OLn/rwc/nma,
LATI SNATI.
að koma í staðinn fyrir einn
köttinn minn, sem varð haltur
á leiðinni. Síðan hefir hann
dregið einn vagninn," sagði
kóngssonurinn nú við álfakóng-
inn.
„Ég skal fara strax aftur til
hellis míns, göfugi konungur,"
sagði Snati, sem var hálf smeyk-
ur um að kóngur raundí
sneypa hann fyrir að vera
kominn aftur.
„Fara strax aftur!“ hrópuðu
konungshjónin. „Nei, þaij raátt
þú sannarlega ekki, Snati minn.
Það var auðséð, að þú hefir
verið góður, óeigingjarn og
góður hundur. Þaö sést á þvi,
að þú ert orðinn aUivitur aft-
W. ViS böfura suknuB þla rajög_
og nú átt þú að vera hjá okk-
ur og verða eftirlætið okkar
eins og þú varst.“
„Já, já, þú átt að verða það!“
hrópaði Ingibjörg og klappaði
honum svo fast á belginn, að
Snati fór að hósta. Hann var svo
feginn og hamingjusamur, að
hann dinglaði skottinu svo ört,
að hann var nærri því buinn að
snúa það af sér.
Hann á nú heima í höll álfa-
kóngsins, og ef þú ferð þangað
einhverntíma í heimsÓkn,
muntu sjá hann efst í tröppun-
um, þangað hleypur hann til að
taka á móti þér, þegar hann sér
þig koma.
Og þú getur verið visa um,
að upp frá þessu verður harrn
alhvítur til æviloka.
8KDIR.