Alþýðublaðið - 02.06.1942, Blaðsíða 8

Mtormaw&Amó
Þri ?, ý.wí irflof?.
1
ÞOLINMÆÐI EDISONS
»T» HOMAS A. EDISON, hug-
* vitsmaðurinn heimsfrægi,
var alþekktur jyrir þolinmæði
sína og langlundargeð. Aldrei
kom fyrír, að hann yrði gramur
og eirðaralus, þegar hann var
að gera langar og erfiðar til-
raunir og rannsóknir.
Einu sinni kom samstarfs-
maður Edisons til hans og til-
kynnti honum, að mikilsverðar
rannsóknir hefðu mxstekizt
þrisvar sinnum, en þær voru
afar dýrar og erfiðar.
Edison hlustaði á þessar tíl-
kynningar og hrosti bara ósköp
rólegur og hélt áfram vinnu
sinni,
Loks varð samstarfsmaður-
inn hæði hryggur og reiður og
hrópaði:
,J2ruð þér ekkert ergilegur
yfir þessu, herra Edison?“
,fHví skyldi ég vera það?“
svaraði hugvitsmaðurinn og
brosti við. „Þér ergið yður fyrir
okkur báða.“
*
ÁRNl EYJAFJARÐARSKÁLD
OG PRESTVRINN
Á RNI Eyjafjarðarskáld var
einhverju sihni við kirkju
á Munkaþverá. Meðhjálparinn
hét Kolbeinn. Presturinn lagði
út af freistingarguðspjallinu
þennan sunnudag. Það var
vandi hans að spyrja börnin á
kirkjugólfi eftir messu, hvað
þau myndu úr ræðunni. Árni
sat í krókbekk með Jóhannes
litla son sinji á kné sér. Fer nú
allt sæmilega fram. Presturinn
er kominn í stólinn og lætur
dæluna ganga og segir meðal
annars: „Hann hafði hann með
sér upp á ofurhátt fjall, sýndi
honum öll ríki veraldar og
þeirra dýrð og sagði: „Þetta
allt mun ég gefa þér, ef þú fell-
ur fram og tilbiður mig,“ — en
hvað áttir þú með það að bjóða
honum öll ríki veraldar og
þeirra dýrð, bölvaður hundur-
inn þinn, sem ekki átt ráð á
nema helvítis skítdbælinu, sem
þú liggur í,“ — og til þess að
gefa þessum orðum enn meiri
áherzlu, slær prestur bylmings-
högg með hnefanum ofan í
Jcirkjubitann. En við höggið féll
niður biblía, sem á bitanum lá,
og kom í höfuðið á drengsnáða,
sem sat þar undir. Ha.nn grípur
um höfuðið báðum höndum og
æpir hástöfum. Presti verður
hverft við og hrópar: „Kol-
beinn! Kolbeinn! Taktu upp
biblíuno.. Ég drap drenginn!“ —
Árni sá og heyrði hvað gerðist
og hvíslar að Jóhannesi litla:
,JAundu þetta, Jói minn, þegar
presturinn fer að spyrja þig.“
Þegar að því kemur, að prestur
spyr Jóhannes, hvað hann muni
úr ræðunni, gerir hann sig mjög
reiðulegan og fer að þylja: ,JZn
hvað áttir þú með það —
Snýr prestur sér þá undan og
segir: „Það er nóg, ekki rnelrar
Var spurningum þar með lokið
í það sinn.
þegar ég kom og sá þig í rúm-
inu í herbergi þínu. Svipur
þinn hafði gersamlega breytzt.
Skollinn sjálfur. Eg hefi ekki
hugmynd um, hvernig í þessu
liggur.
■— Eg sagði þér í morgtm,
svaraði hún •— að ég er að
verða gömul. Eg verð þrítug
eftir þrjár vikur. Það er ald-
urinn, sem þú sérð í augum
mínum.
— Nei, það er ekki það, það
er ég sannfærður um, sagði
hann. — Eg er vist asni, fífl og
þöngulhaus. Eg verð það sem
ég á eftir óiifað að velta því
fyrir mér, hvað fyrir þig hef-
ir komið hér.
— Eg býst við því, Harry,
svaraði hún.
— Því næst sveiflaði hann
svipunni og snéri hestunum í
hring og stefndi niður eftir
veginum. Bömin hölluðu sér
út að vagngluggunum, brostu
og veifuðu til móður sinnar, —
þangað til vagninn beygði inn
í trjágöngin, og þau gátu ekki
lengur séð hana.
Dona gekk gegnum auðan
borðsalinn og út í garðinn. —
Henni virtist húsið þegar hafa
fengið framandi, tómlegan
svip, eins og sál hússins hefði
flogið út um gluggann með
grun um, að bráðum yrði á-
klæði breytt yfir borð og Stóla,
til þess að vama því, að hús-
gögnin rykféllu, hlerum yrði
skotið fyrir gluggana, slag-
bröndum fyrir hurðímar, og
ekkert yrði þar inní lengur
annað en auðn og tóm og myrk-
ur: ekkert sólskin, engar radd-
ir, engir gjallandi hlárar, ekk-
ert glamur í silfurborðbúnaði,
enginn glasaglaumur eða
skálaræður -— aðeins minning
þess, sem einu sinni var.
Þama, undir trjánum, hafði
hún hvílt á bakinu í sólskininu
og horft á fiðrildin, og þar
hafði hún verið, þegar Gíodolph-
in heimsótti hana í fyrsta
skipti, þar sem hann kom
henni á óvart með hárið allt
í óreiðu og blóm bak við eyr-
ub, þar eð hún hafði verið að
leika við börnin. Og í skógun-
um höfðu verið bláfjólur, en
þær voru nú horfnar. Hins veg-
ar voru litlu viðarteinungarnir
frá í vor orðnir dökkgrænir og
náðu henni upp í mitti. Svo
hverfull er allur yndisleiki,
kemur fljótt og hverfur skjótt,
og hún vissi, að í hjarta hennar
var setzt að hið síðasta haust,
og hún myndi aldrei koma til
Navronhúss framar. Samt
myndi hluti af henni dvelja hér
til eilífðar: létt fótatak síðla
kvölds, hratt fótatak um nótt
niður til víkurinnar, spor í
sandi, bælt gras, gamlar hlóðir.
Og ef til vill einhvem daginn,
eftir mörg ár, myndí einhver
reika hér um í þögn næturirm-
ar, eins og hún hafði gert, og
ef til vill myndi hana dreyma
sömu dagdrauma og hana hafði
dreymt undir sumarsól og heið-
um himni.
Svo sneri hún baki að garð-
inum, kallaði á léttadrengirm
og bað hann að ná í hestinn út
á engið og söðla hann, því að
bún væri að fara í útreiðartúr.
XXH. KAFLI
Þegar Dona kom til Gweek,
sneri hún hestinum inn í skóg-
arþykknið að litlum kofa, sem
þar var um hundrað metra frá
aðalveginum. Einhvern veginn
fann hún það á sér, að þetta
var húsið, sem hún leitaði að.
Hún hafði einu sinni farið hér
um áður og þó hafði hún séð
konu standa hér á þröskuldin-
um. Hún var ung og lagleg og
William hafði heilsað henni um
leið og hann fór fram hjá.
— Það hafa borizt Ijótar sög-
ur um, að þeir hafi náð á vald
sitt konum hér í nágrenninu,
hafðí Godolphin sagt, og Dona
brosti með sjálfri sér, þegar
henni varð hugsað til þess, að
stúlkan blóðroðnaði, en Willi-
am varð einkennilegur á svip-
inn, án þess að vita, hversu
mikið húsmóður hans grunaöi.
Það leit svo út sem húsið
væri í eyði, og Donu, sem hafði
stigið af baki og barið að dyr-
um, datt í hug, að ef til vill
hefði hún íarið húsavillt. En þá
varð hún þess vör, að einhver
hreyfing var úti í garðinum, því
næst var læðst fi*am að hurð-
inni og slegið slagbrandi fyrir
hana. Hún barði aftur hægt á
dyrnar og sagði: — Verið ekki
hrædd. Þetta er frú St. Columb
frá Navron.
Eftir ofurlitla stund var slag-
brandurinn dreginn frá aftixr
og William stóð á þröskuldin-
um, en á bak við hann stóð kona
rjóð í kinnum og gægðist undir
handarkrika hans.
— Frú mín, sagðí haim og
starði á hana undrandi. Hún
áleit snöggvast, að harrn ætlaði
að hníga niður. En hann herti
sig og opnaði hurðina upp á
gátt.
— Farðu upp, Grace, sagði
hann við stúlkuna, — frúin þarf
að tala við mig einan.
Stúlkan hlýddi honum þegar
í stað, og Dona gekk á undan
William inn í eldhúsið, þar sem
hún fékk sér sæti og horfði á
hann.
Hann hafði enn handlegginn
í fatla, og hann hafði bindi um
höfuðið, en enn þá var hann
hinn sami William, sem beið
eftir skipunum hennar.
— Prue kom með skilaboð
frá yður, William, sagði hún.
En hann stóð eins og stein-
gervingur, svo að hún brosti
hlýlega til hans.
— Frú mín, sagði hann, roðn-
aði og leit niður. — Ég hefði
átt að berjast fyrir yður til síð-
asta blóðdropa þetta kvöld, ea
í stað þess lá ég máttvana á
■ NtM BM m
Bléfl §§ saBðer
(Blood and Sand)
Ameríksk stónnynd gerð
eftír samnefndri skáldsögu
eftir Vkente Btasco Shauer
Aðalhlntverk leika:
TYKONEPOWEE,
LJNDA DARNELL.
. .Sýnd kL 6.30 og 9.
Börn yngri en 12 óra £á ekki
aðgang.
Sýning kl. 5.
RAUÐKLÆÐDA KONAN
(Woman in Bed).
Skemmtileg mynd með
BAHBARA STANWYK
og GENE RAYMOND

gólfinu í bamaherberginu.
— Þér gátuð ekki gert að
því sagði hún. —- Þér voruð
máttvana af blóðmissi, og fangi
yðar reyndist yður ofjarl, bæði
að slægvizku og snarleika. En
ég kom ekki hingað til þess að
tala um það.
Hann starði á hana, en hún
hristi höfuðið. — Þér þurfið
einskis að spyrja. Ég er heil
heilsu og ómeidd. Sir Harry og
Prue fóru með börnin burtu frá
Navron í dag. Nú verðum við
aðeins að hugsa um það, hvem-
ig við getum bjargað húsbónda
yðar. Þér vitíð, hvað kom fyrir?
— Já, ég veit það, frú mín.
Það gerði ekki betur en skipið
kæmist út með skipshöfnina
innan borðs, en húsbóndi minn
er fangi Godolphins.
— Tíminn er naumur, Willi-
am, því að lávarðurinn og fé-
IGAMLA Btð
Br. Ríldare.
(Calling Dr. KiIdBre).
Lew Ayres.
Lana Turnei'.
Lionel Barrymore.
Sýnd kL 7 og 9.
Framhaldssýning
kl. 3Vá—
GAJVILAR GLÆDUK.
(Married and in Love).
Alan Mar&hall.
BarBara Bead.
lagar hans ætla sjálfir að dæxoa
hann og framkvæma refsábag-
una, áður en hermennimir, sem
eiga að sækja hann, koma fra
Bristol. Við höfxxm aðeins fáa
klukkutíma til stefnu, og við
verðum því að hafa hraðan é.
Hún lét hann setjast á sftól
rétt hjá eldstæðinu, og htm
sýndi honum skammbyssuna,
sem hún hafði falið í fötuoi
sínum. Enn fremur hafði hún
náð i hníf. — Skammbyssam er
hlaðin, sagði hún, — og þegar
ég fer héðan, mun ég heim-
sækja Godolphin lávarð, og ein-
hvern veginn mun ég fá leyfi
til þess að heimsækja fanganB-
Það ætti ekki að verða mjög
erfitt, því að lávarðurnm er
heimskur.
— Og hvað svo, frú mín'?
spurði hann.
— Svo býst ég við því, 'Æ

//
'tfwt/Ma/Jvnot,
LITLU MDÍÁMARNIR
Maðurinn hraðaði sér nú yf-
ír flötina fyrir neðan og klof-
aði yfir girðinguna og gekk út
í móana. Palli og Magga fóra
í humátt á eftir honum, en
læddust eins nálægt girðingu
og hægt var, svo að þau sæjust
ekki. Maðurinn gekk hratt yfir
móana og hvarf inn í skógar-
j kjarr, sem var handan við þá.
Börnin fóru á eftir og sáu, að
það var auðvelt að fela sig í
skóginum. Þetta var afar spenn-
andi.
„Þetta er alveg eins og við
værum alvöru-Indíánar,“ hvísl-
aði Palli. „Ó, Magga, væri það
ekki gaman, ef þessi maður
ræri ræningi eða eitthvað þess
háttar?“
„Hann lítur nú blátt áfram
út fyrir að vera það,“ svaraði
Magga. „Afskaplega er maður-
inn svipljótur! Sérðu ekki stóra
örið á hægri hendinni á honum,
Palli? Sjáðu, nú kveikir hann
sér í sígarettu — Örið sést
greinilega."
„Á hvað er hann að hoi*fa?“
hvíslaðí Magga.
„Hann hlýtur að vera að
horfa á gamla sýslumannssetr-
ið,“ svaraðí Pallí. „Ég sé þang-
að líka. Kannske ætlax hann að
brjótast þar innr*
„Húh! Þetta er nú karl, sem
segir sex,“ hvíslaði Magga. „En.
ef hann ætlar að brjótast innp
ættum við að geta gripið hann.
Við verðum að fylgjast með
því, hvað hann gerir, Palli.“-
„Já, auð\dtað,“ svaraði Palli.
„Ha-ha, hann veit lítið um það,
þorparinn, ao Svarti-Fálkinn og
félagi hans, Rauði-Refnjinn,
eru á hælum hans. Rn heyrðu,
Magga, er ekki komið að kaffi-
tíma?“
,.Jú, bráðum,“ sagði Magga
og leit á klukkuna sína. „En
það er ómögulegt, ao við förum
héðan, Palli, þetta er svo spenn-
andi. Við skulum doka við. Ef
mamma verður reið við okkur,
verðum við að segja henni, að
við hefðum mátt til að að hafa
gát á ræningjanum til þess að
sjá, hvað hann ætlaðist fyrir.“
„Sjáðu! Hann sezt niður!“
hvíslaði Palli. „Hann lilýtur að
vera að bíða eftir einhverju.
Niður með höfuðið, Magga!
Hann gæti komið auga á fjaðr-
imar á kollinum á þér.“
Ókunni maðurinn skimaði í
allar áttir um leið og hann sett-
ist niður. Svo tók hann eitthvað
úx vasa sínum, það líktist mest
landabréfi. Hann skoðaði þetta
blað mjög gaumgæfilega.
Pallí hnippti í Möggu.