Alþýðublaðið - 06.06.1942, Blaðsíða 8

t
NÆRGÆTNl _
¥ JM Bjöm sekretera Steph-
L/ ensen á Esjubergi eru
ýmsar skrýtnar sögur sagðar.
Hér er ein:
Skammt frá lnnra-Hólmi er
engjastykki, sem Klömbrur
heita; þar eru gamlar mógrafir
uppgengnar og lítið vatn í, en
for. Hjá gröfum þessum sást
eitt sinn hestur á beit með þófa-
reiði, en enginn maður. <—
Bjöm var sendur að vita hverju
þetta sætti. Þegar hann kom
heim gaf hann þessa skýrslu.
„Það er hann Gvendur Gísla-
son, hann liggur þar í mógröf
og sýnist fara vel um hann.“
„Drógstu hann ekki upp úr?“
„Nei, ég tímdi ekki að vekja
hann.“
Gvendi var bjargað.
(Sunnanf.)
❖
OUÐMUNDVR þessi Gísla-
son var lítill auðnumaður,
en þegar hann var 8 ára reið
hann til alþingis með föður sín-
um ^em var prestur. Þegar þeir
riðu á Þingvöll sagði síra Gísli:
„Nú ríður Guðmundur fyrsta
sinni til þings; hér mun hann
oft koma, skipa málum meo
höfðingjum og frægur verða.“
/.ELLI sinni varð Guðmund-
ur þurfamaður Magnúsar
Stephensens konferensráðs. Þá
voru þar að námi, báðir ungir,
Sveinbjöm Egilsson og Olafur
Stefánsson. Guðmundur hafði
mildð skegg, en gat ekki rakað
sig, og buðu þeir honum að raka
hann og var það þegið.Þeir rök-
tiðu annan kjammann vel og
vandlega, en hættu svo, og gekk
Guðmundur þannig hálfrakað-
ur um sinn. Þá settu þeir fé-
lagar honum þessi minningar-
Ij'óð:
„Hér er til hvíldar færður,
heiðraður fyrr en komst á legg,
biskup, lögmaður, lærður
landfysikus, þá gekk með vegg,
barón á barndómsskeiði
burt reisti um lönd og geirn,
kaupverzlan kænn við þreyði.
kannaði víðan heim.
Kom frá útlöndum aftur
alla skilinn við prakt
spéskorinn kampakjaftur
kokkur á fiskijakt.“
( Sunnanf.)
JiÆANNl einum í Indlandi
■* var sagt, að iígrisdýr
hefði ráðizt á tengdamóður
hans.
„Það er þá einu tígrisdýrinu
færra í veröldinni,“ sagði hann.
ÞVÍ læra börnin málið,
það er fyrir þeim haft.
að
SELDU ekki skinnið fyrr en
bjorninn er unninn.
GAMAN er að börwunum,
sagði karlinn, átti sjö böm og
áttwnda umskiptlng.
Zachariah Smith fangavörð,
sem á fjórtán böm, langi til
þess að skála við hann í tilefni
af deginum.
— Þér munið ekki gleyma
þessu kvöldi, Zachariah, sagði
fanginn.
Fangavörðurinn setti glasið á
bakkann, þurrkaði sér um
munoinn og sagði: — Ef Go-
dolphin lávarði fæðist sonur,
verður svo mikið um dýrðir, að
við gleymum að hengja yður á
morgun.
Dona tók teikningu, sein lá á
borðinu, það var myndin af
máfinum, og sagði:
— Jæja, ég hefí valið mynd-
ina. Og svo að lávarðuxinn sjái
yður ekki hér með bakkann,
Zachariah, ætla ég að fara nið-
ur, og við skulum skilja fang-
ann yðar eftir ásamt blýanti
sínum og fuglamyndum. Verið
þér sælir, franski ræningjafor-
ingi, og ég vona, að þér getið
komizt burtu á morgun jafn-
auðveldlega og fjöðrin, sem
fauk úr sænginní minni.
Fanginn hneigði sig. — Það
er allt undir því komið, sagði
hann, — hversu mikið öl fanga-
vörðurinn drekkur ásamt lækn-
inum í kvöld.
—- Læknirinn má vera harð-
ur í hom að taka, ef hann þol-
ir meira en ég, sagði fanga-
vörðurinn um leið og hann opn-
aði hurðina fyrir Donu.
— Verið þér sælar, frú St.
Columb, sagði fanginn, og hún
>, stóð kyrr stundarkorn og horfði
á hann. Henni'var það ljóst, að
ráðagerðin, sem þau höfðu í
huga, var sú glæfralegasta, sem
þau höfðu tekið s,ér fyrir hend-
ur fram að þessu, og ef hún
misheppnaðist var úti um alit,
því að í fyrramálið myndi hann
verða hengdur í hæsta tréð í
garði Godolphins. Svo brosti
hann, og henni fannst þétta
bros vera einkenni hans. Það
var þetta bros, sem hún hafði
elskað fyrst, og hún myndi
aldrei framar geta gleymt, hvað
sem fyrir kæmi. Aldrei myndi
hún heldur geta gleymt Máfin-
um, sólskininu og vindinum yfir
hafinu, dölckum skuggunum yf-
ir víkinni, eldinum á árbakkan-
um, veiðiferðínni, þögn skógar-
ins og sólaruppkomunni. Hún
fór út úr klefanum, hnarreist,
án þess að horfa á hann og
hugsaði: — Aldrei mun hann
vita, á hvaða stundu ég unni
honum mest.
Hún fylgdi fangaverðinum
eftir niður stigann og henni
var þungt um hjartað. Skyndi-
lega var hún orðin dauðþreytt
eftir ofvænið, sem hafði gripið
hana, þegar hún var inni hjá
fanganum. Fangavörðurinn
glotti, lagði bakkann á borðið,
sem var undír stiganum, og
sagði: — Sá er kaldrifjaður.
Ekki verður honum miMð fyrir
því að deyja. Það er ekki útlit
fj’rir að þeir séu mjög við-
kvæmir menn, þessir Frakkar.
Hún brosti við örlítið, rétti
fram höndixxa og sagði — Þér
eruð góður náungi, Zacharia.
Og þér megið drekka mörg glös
af öli í framtíðinni, þér eigið
það skilið. Ég skal ekki gleyma
að segja lækninum að líta inn
til yðar. Þér munið, að hann er
lágvaxinn maður.
— En hálsinn eins og skólp-
renna, sagði fangavörðurinn,
því að hann minntist þess, að
hún hafði sagt, að honum þætti
sopinn góður. — Ágætt, frú
mín, ég skal sjá um, að hann
engist ekki af þorsta. En þér
megið ekki minnast á það við
lávarðinn, þér munið það.
— Minnist ekki á það, Zacha-
riah, því megið þér treysta,
sagði Dona hátiðleg á svip, um
leið og hún gekk út úr dimm-
um ganginum og fram í sólskin-
ið fyrir utan, og þarna kom
Godolphin sjálfur niður eftir
veginum á móti henni.
— Þér höfðuð á röngu að
standa, frú mín, sagði hann, og
þurrkaði sveitt enni sitt. —■
Vagninn héfir ekki verið
hreyfður úr stað, og læknirinn
er enn þá hjá konu minni. Hann
hefir ákveðið að vera hér leng-
ur. Yður hlýtur því að hafa
misheyrzt, frú mín.
— Ég hefi þá sent yður heim
að ástæðulausu, sagði Dona. —
En hve það var heimskulegt af
mér. En svona eram við kon-
urnar. Hér er mynd af máfi.
Haldið þér ekki, að Hans Há-
tign lítist vel á myndina?
— Þér eruð betri dómari um
það mái en ég, frú mín, sagði
Godolpbin, — eða ég býst við,
að svo sé. Jæja, var ræningja-
foringinn eins og þér bjuggust
við?
— Nei, hann hefir mýkst í
fangelsinu, Iávarður minn. Eða
ef til vill er það ekki fangelsis-
vistin, sem hefir mýkt skap
hans, heldur sú vissa, að í
vörzlu yðar er flótti óhugsan-
legur. Mér virtist svo, þegar
hann leit á yður, sem honum
virtist hann loksins hafa íundið
jafningja sinn að gáfum og
slægvizku.
— Ó, virtist yður það? Það
er einkennilegt. Stundum hefir
mér virzt eínmitt hið gagn-
stæða. En þessir útlendingar
eru óútreiknanlegir. Það er
aldrei hægt að vita, hvað þeir
hugsa.
— Mjög sennilegt, Iávarður
minn. Þau stóðu fyrir framan
þrep hússins, og þarna stóð
vagn læknisins, og þjónninn
hélt enn þá í hest Donu. — Þér
verðið að fá einhverja hress-
ingu, frú mín, áður en þér legg-
ið af stað, sagði Godolphin. —-
Nei, svaraði hún, — ég hefi
þegar tafið allt cf lengi, því að
ég hefi mikið að gera í kvöld,
þar eð ég þarf að leggja af stað
heimleiðis á morguri. Ég bið
kærlega að heilsa konu yðar, og

B NÝJA BIO ■ 11 ■ CUÉUBMB
Lillian Rnssel r “
Axnerísk stórmynd er sýnir ! i Amerísk kvikmynd, er p&t-
ist l Afrfku.
söng og leikkonunnar frægu Pouglas FairbeBkSg Jri.
þætti úr æfisögu /iunerisku Madeleine CarroÐ
Lillian Russell Sýnd kl. 7 og 9.
Aðalhhitverkin leika Alke Tage , Framhaldssýning ki 3Vi—6M.
Don Ameehe HRÆDDUR VID
Henry Fonda kvenfDlm '
Sýnd x dag kl. 4, 6.30 og ð.g með gamanleikaranum Joe Penner.
ég vona, að áður en kvöldíð er
liðið, verði hún búin að ala
yður son, kæri Godolphin.
— Allt er í hendi guðs, írú
mín, sagði hann alvarlegur í
bragði.
— Bráðum í höndum læknis-
ins, sagði hún um leið og hún
steig á bak hestinum. — Verið
þér sælir! Hún veifaði hendinni
í áttina til hans og hleypti af
stað um leið og hún sló í hrýss-
una með svipunni sinni. Og um
leið og hún þeysti fram hja
tuminum, leit hún upp í glngg-
ann og söng lagið, sem Rerae
Blanc var vanur að leika 6
strengjahljóðfærið sitt. En Bns
leið var fjöður fleygt út vim
gluggann og sveif hún hægt ni5-
ur frá glugganum. Þessi fjöðnr
var slitin úr pensli. Hún greip
f jöðrina og hirti ekkert mn þa^,
þótt Godolphin sæi til faermar
frá þrepum húss síns, og faésx
veifaði aftur hendinni í kveðjn-
skyni, stakk fjöðrinni í faatt
sinn og reið hlæjandi út á þjóð-
veginn.
LITLIÍ IMDfiAMARNIE
borgarinnar, og eftir tíu mín-
útna ofsa-akstur sáu þau bif-
hjól framundan. Axmar- lög-
regluþjónanna tók upp kíki og
gætti að númérinu á hjólinu.
,,OP618S!“ hrópaði hann.
,.Húrra!“ hrópuðu þau öll í
kór.
Svo tók lögregluþjónninn
eitthvert einkennilegt verkfæri
og drap á það fingrúnum hing-
að og þangað. Böriiin fylgdust
vel með öllum hreyfingum
hans.
„Hann er að senda loftskeyti
til næstu borgar, um að lög-
reglan þar eigi að loka vegin-
um,“ sagði hinn lögregluþjónn-
inn. „Nú gerist eitthvað bráð-
um.“ s
Og þetta reyndist rétt. Þegar
þau voru rétt komin í næstu
borg, sáu þau, að lögreglan þar
hafði lagt stiga þvers yfir þjóð-
veginn og stöðvað alla umferð.
Bifhjólið grunsamlega hafði
líka orðið að nema stuðar
þarna, og þegar lögreglubifreið-
in kom, hlupu lögregiupjónarn-
ir til þjófanna tveggja og hand-
tóku þá. Þeir litu fljótlega í
pokann, sem var í körfunni, og
fundu þar ýmis konar þýfi.
Innan skamms kom stór, lokað-
ur lögregluvagn og.þjófunum
var ýtt inn í hann.
„Ég geri ráð fyrir að þetta
séu mennimir, sem þið voruð
að njósna um?“ sagði stóri lög-
regluþjónninn við Palla.
„Já, þessi þama með örið á
hendínni er óvinurinn, sexn við
eltum, en hínn hefir hlotið að
fela sig einhvers staðar í nánd
við veginn, með bifhjólið “ —
sagði Palli og var heldlur en
ekki upp með sér. „Við emxm
duglegir Indíánar, finnst þér
ekki?“
„Það er enginn vafí á því,st
sagði lögregluþjónnimx og
fylgdi þeim aftur í bifréiðina.
Svo var þeim ekið heim og nú
ar mesti æsingurinn liðinn fajá.
En þó var þessu æfintýri ektó .
lokið ennþá, því að næsta 's/iktt
kom stór lögregluþjónn faeirn.
til barnanna og færði þeirn tvo
stóreflis böggla.
„Með ' beztu kveðjum. og
þökkum til Indíánaforingjans
Svarta-Fálkans og félaga hans,.
Rauða-Refsins.
Með vinsemd.
Lögreglan.“
/: ■■ I ■■ ■ " cv' ■ '■■■'.
Þetta stóð á spjaldinu, sém
fylgdi bögglunum.
Palli og Magga leystu utan aí
þeim — og hvað haldið.þið aS
hafi verið í bog'glunum? í öðr-
um bögglinum var Ijómandi
fallegur bátur, og hann var svo
stór, að Palli gat róið honum k
tjörninni, en í hinum bögglia-
um var stórt og fallegt Indíána-
tjald, og ýmsar skemmtilegar
teikningar á því.
„Ó!“ hrópaði Pallí í gleð*
sinni. „Sjáðu bara þessa hluti,,
mamma! Heldurðu, að við
verðum ekki fírar Indíánar
núna?“
„Það verðið þið áreiðanleg*
— og þið hafið líka fyUilega
unnið til þessara verðlauna,*4
sagði mammá. '
Finnst ykkur það ekki lika?
ENDÍR.