Alþýðublaðið - 11.06.1942, Blaðsíða 8

ILLT ER ILLUR AÐ VERA.
- . V
PILTUR nokkur vann hjá
trésmið, sem var mjög'
harður húsbóndi og gaf piltin-
um utan undir fyrir allt, sem
honum fannst aflaga fara og
var erfitt að gera honum til
hæfis.
Einn dag kom pilturinn æð-
andi inn í vinnustofuna og grét
beisklega.
„Hvað er nú, hvað er nú?“
hrópaði meistarinn. „Hver skoll-
inn gengur nú á fyrir þér?
strákur?“
„Ú-hú,“ vældi strákur. ,,Kon-
an þín var að eiga barn rétt
áðan.“
„Já, og hvem þremilinn kem-
ur þér það eiginlega við?“
„Jú, ætíi ég verði ekkí barinn
fyrir það, eins og allt annað?“
sagði strákur.
*
BÓNDI nokkur lá á bana-
sænginni og sagði vio
sálusorgara sinn, sem sat hjá
honum og var að hugga hann:
„Ég skelfist, þegar ég hugsa
til þess, hve óguðlega ég hefi
lifað. Haldið þér, prestur minn,
að ég geti freslað sál mína með
því að gefa kirkjunni jörðina
mína?“
„Ekki spillir það“ sagði
huggarinn, „og sjálfsagt er að
reyna það.“
*
LÝSING SIG. INGJALDSSON-
AR FRÁ BOLASKARÐI Á
EINUM VINI HANS, GÍSLA
BRANDSSYNI:
GÍSLl „gat ort hvenær sem
hann vildi, mjög rómlít-
ill, röddin dimm og hjáróma, ó-
lík öllum, sem ég hefi heyrt,
augun stór óg Ijósgrá, skrijin
og glansandi, enda var hann
ramskygn, f þekkti alla drauga,
bxði sunnan og norðanlands og
vissi, hvað hverjuTri \manni
fytgdi í nágrenni sínu, sögufráð
ur með afbrigðúm, og greiðugur
og gjafmildur, svo að ég hefi
engan þekkt eins, hugsaði aldrei
fyrir morgundeginum, mesta
spilafífl, sem kallað var, ósann-
sögull, sem mér fannst hann
hafa verst af sjálfyr, drykk-
felldiyrg og var það hans stærsti
galli; var því alltaf fátækur, -
hvað mikið sem hann vann,
bæði á sjó og landi.“
(Gísla þáttur Brandss., bls. 25).
*
TALAÐ Á MILLI HJÓNA.
UM, HJÓN, sem ekki vildu
sættast, kyað Jón Þor-
láksqon visu þessa:
„Þið eruð bæði fjandans fox,
full með heimsku gjálfur;
hún Tóta þíú er tundurbox,
en tinna’ og járn þú sjálfur.“
*
HAGYRÐINGUR nokkur
héfir nylega kveðið eftir-
farandi stöku um þrengingar
Menntamálaráðs:
„Þetta Menntamálaráð
rrúkið fær, a$ þola.
Það hangir fyrir Herrans náð
á húðinni á Þorgeirsbóla.“
AL*»yPUBlAPIP
''ÖajíW iu TEíurkr
og læknirinn gægðist út í
gluggann.
— Hver eruð þér, hvað vilj-
ið þér? spurði hann önugur, en
franski ræningjaforinginn lagði
hönd sína á rúðuna og brosti.
Hefir nú lávarðurinn eignast
erfingjann? Og er lávarðurinn
ánægður? spurði hann.
— Já, það munaði um það
loksins þegar það kom. Það
voru tvíburar, tvær dætur. Og
viljið þér nú gera svo vel og
fara frá og lofa mér að komast
áfram, því að mig er farið að
langa í kvöldverðinh og því
næst vildi ég fá að komast í
rúmið.
— Ó, en þér verðið að aka
okkur ofurlítið fyrst. Og í sama
bili hafði hann slegið ökumann-
inn ofan af vagnstjórasætinu,
svo hann valt niður á veginn.
Klifraðu upp í vagninn, sagði
hann (við Donu — og seztu hér
við hliðina á mér. Hún gerði
eins og hann skipaði íyrir og í
sama bili kom William út úr
fangaturninum og skellti aftur
á eftir sér hurðinni. Hann var
enn þá í svarta frakkanum sín-
um, en hárkollunni hafði hann
týnt. Hann hélt á skammbyssu
í hendinni og miðaði henni á
andlit læknisins, sem varð gríö-
arlega skefldur. — Komdu upp
í vagninn, William, hrópaði
ræningjaforinginn — og gefðu
lækninum glas af öli, ef eitthvað
er eftir, því aðiþað veit guð, að
hann hefir ekki verið aðgerðar-
laus í kvöld.
Þau óku í loftköstum niður
veginn, og hestarnir, sem ekki
voru vanir hlaupum, fóru nú á
harða spretti. Þegar komið var
niður að hliðinu, hrópaði hinn
franski ræningjaforingi: Opnið
hliðið þegar í stað, húsbóndi
yðar b.efir eignazt tvíbura, tvær
dætur og lækninn er farið að
langa í kvöldverðinn sinn.
Hliðið var opnað þegar í stað,
en hliðvörðurinn horfði undr-
andi á ferðafólkið, en inni í
vagninum hljóðaði læknirinn á
hjálp.
— Hvert eigum við að fara,
William? spurði ræningjafor-
inginn. William stakk höfðinu
út að rúðunni og svaraði: —
Það eru hestar hérna við veginn
skamrht frá, en annars förum
við til Porthlevenstrandarinn-
ar.
Og vagninn fór á fleygiferð
eftir veginum.
XXIV. KAFLI.
Nú var ævintýrinu lokið. —
Einhvers stáðar að haki þeim
lá vagn niðri í skurði og nálægt
honum var beizlislaus hestur, á
veginum vai líka læknir á leið
heim til sín til kvöldverðar og
hvíldar. En heima í varðturn-
inum lágu þrír varðmenn
bundnir á höndum og fótum.
En þessir viðburðir heyrðu
kvöldinu til, og ' ekki * mátti
blanda þeim saman við þá við-
burði, sem nóttin fól í skauti
sér. Nú var liðið fram yfir mið-
nætti, og nóttin var ’dimm. Það
glytti naumast í stjörnurnar
bak við skýjaklakkana, og tungl
ið var horfið bak við fjöffiti.
Dona stóð við hliðina á hesti
sínum og horfði út yfir vatnið,
en milli hafsins og vatnsins var
hár sandbakki, og þó að öldur
risu á hafínu, var vatnið lygnt.
Það var blæjalogn, og þrátt fyr-
ir -myrkrið var einkennilegur
bjarmi á skýjunum. Stöku
siífnum skolaðist ofurlítil alda
upp á sandströndina með ofur-
litlu gjálfri og litlar báryr gár-
uðu vatnsflötinn og sefið bærð-
ist við bakkana. Af og til heyrð-
ist fugl syngja í skógunum hin-
um megin við vatnið, annárs var
aljt hljótt.
Bak við skógana og hæðirnar
lá þorpið Porthleven. þar sem
bátar fiskimannanna lágu
bundnir við bryggjuná, og
William horfði fráman í hús-
bónda sinn, og því næst leit
hann um öxl-til hæðarinnar og
skóganna.
— Það væri hyggilegra,, —
herra, — sagði hann, að ég færi
núna, áður en dagúr rennur, og
útvegaði bát. Eg get komið
með hann hingað að strönd-
inni, og við getum lagt af stað
úm sólarupprás.
— Haldið þér, að þér getið
náð í bát? spurði ræningjafor-
inginn.
— Já, herra, svaraði hann —
það er lítill bátur við bafnar-
mynnið. Eg komst að því, áður
en ég fór frá Gweek.
—- William er fyrirhyggju-
samur, sagði Dona. — Hann
gleymir aldrei neinu. Og vegna
hjálpar hans verður ekki af
því, að neinn verði hengdur á
morgun, heldur verður litlum
báti ýtt á flot.
Ræningjaforinginn horfði á
þjón- sinn, og þjónninn horfði á
Donu, þar sem hún stóð úti við
vatnið, og allt í einu gekk hann
frá þeirh eftir malarrifinu og
upp á hæðina hinum megin við
vatnið, lágvaxinn maður, en
öruggur í skrefi, í svörtum
frakka með þrístrendan, hatt.
Hann hvarf út í rökkrið, og þau
voru ein eftir. Hest^rnir voru
einir eftir á beit rétt við vatnið
og úr skóginum barst ofurlítill
kliður.
Það var oíurlítil laut, þar
sem var mjúkur, hvítur sand-
ur, og þarna kveiktu þau sér
upp eld og það snarkaði í
sprekunum.
Hann kraup niður við eldinn
og logarnir vörpuðu bjarma á
andlit hans. — Manstu eftir
því, spurði Dona — að einu
sinni lofaðirðu mér því, að
steikja handa mér kjúkling á
teini.
— Já, sagði hann, en í kvöld
hefi ég enga kjúklinga, og ká-
etuþjónninn minn verður að
láta sér nægja gíóðað brauð.
FÍMMHtUtJnftO* 11. Iðwv
HÝJA BIÓ
jlLtlliaii Eossel
sAmerfksk stórmynd, er sýnir8
|oætti úr ævisögu ameríksku
Jsöng- og leikkonunnar frægu,
JLLIAN R.USSELL.
Aðalhlutverkin leika
Alice Tage
Ekm Ameche
Ilenry Fonda
Sýnd í dag kl. 6,30 og 9.
Sýning kL 5.
VED RIO GRANBE
með Cowhoyammi
Charles Starrett.
PB GAMLA BSÚ m
jUndan strðndiua
Siugapore
(Hoad. to Siagapore)
BING CROSBY
ÐOROTHY LAMODR
BOB HOPE
jAukamynd:
Um loftvarnir.
Sýnd. kl. 7 og 9.
ramhaldssýning kl.
| DROTTNARAR LOFTSINS
(Men against the sky)
Hann gretti “sig og hafði all-
an hugann við verk sitt, og af
því að hitinn var mikill af eld-
inum hristi hann höfuðið og
þurkaði sér um ennið með
skyrtuerminni, og hún vissi, að
hún my ndi aldrei geta gleymt
þessari stundu — eldinum,
himninum með stöku ský á
stangli og bárum — sem flæddu
annað slagið upp á sandana.
Seinna, þegar angan af
brenndum viði fyllti loftið,
sagði hann: — Jæja, þú barðist
við mann heima í Navronshúsi,
Dona, og hann dó.
Hún starði á hann yfir eld-
inn, en hann var ekki áð horfa
á hana, heldur horfði hann út
í bláinn og var að borða brauð.
-— Hvernig veiztu það? spurði
hún.
— Vegna þess, að ég var á-
kærður um morð hans, svaraði
hann — og þegar ég var á-
kærður um þetta, mundi ég eft-
ir náunganum frá Navronhúsi,
sem horfði á mig heiftaraug-
um, þegar ég rændi hringun-
um hans, og ég vissi, hvað fyrsr
hafði komið,, eftir að ég fór
þetta kvöld.
Hún spennti greipar um h.né
sér og horfði út á vatnið. —
Þegar við fórum í veiðiferðhm,
sagði hún — gat ég ekki náö
önglinum út úr fiskinum, eiHB
og þú manst. En það var aBt
annað, sem ég gerði þessa nótt.
Fyrst varð ég hrædd, en svo
varð ég reið, og þegar ég var
reið, tók ég skjöldinn niður $£
veggnum — og svo dó hann.
— Af hverju varstu svon*
reið? spurði hann.
Hún hugsaði sig um ahdar-
tak og reyndi að muna og sagOi.
lÆYmuéiÆm
herbergið. Þau tóku meira *að
segja upp gólfdúkinn og gægð-
ust undir hann, og þau börðu
skápana utan og innan. Þau
drápu fingrum á allar þiljurnar,
en ekkert kom í leitirnar.
„Ætli það sé ekki eitthvað
fólgið í gluggaskápnum?" sagði
Dísa. v
Á herberginu var stór gluggi,
en undir honum, í gluggaskot-
■inu, var skápur, sem var svo
lágur, að hægt var að sitja á
honum. Þarna geymdu börnin
gullin sín, einkum þau elztu,
sem þau voru hætt að hafa
an af. Þau nýlégri voru hins
vegar geymd í gullaskápnum,
beint andspænis arnihum.
„Við skulum líta á hann,“
sagði Brjánn. Síðan opnuðu
þau ’ skápinn undir gluggantþn.
Þau tóku leikföngin út úr htsh-
um og fóru að athuga hann.
,,Dísa,“ sagði Brjánn allt í
einu, „finnst þér ekki þessi
endinn á skápnum, sem hérna
er nær arninum vera þrengri
og öðruvísi í laginu en hinn?“
Dísa stakk höfðinu í skápinn
Qg ski’maði' um hann.
„Jú,“ sagði hún, „eitthvað
er þetta skrýtið. Sæktu eld-
spýtu.“
• Þau fengu sér nú eldspýtur
og lýstu i'nn í skápinn. Hann
sýndist vera miklu þrengri í
þann endann, sem nær var am-
inum, og Dísa gat ekki skilið^
hvers vegna á því stóð.
„Þetta hlýtur að stafa af ei»~
hverju,“ sagði hún og var strax
orðin óróleg.
„Við skulum þreifa fyrir
okkur og athuga, hvort viK
finnum nokkurn hnapp eð».
handarhald."
En þau fundu ekkert slíkt..
Þilið var slétt og venjulegt. :—
Þau gátu ekki fest hönd á
Leinu.
En skyndilega gerðist dálitið-
skrýtið og óvænt. Dísa kastaði
gömlum kubb inn í enda skáps-
ins. Þá heyrðist marr og efri
hlutinn á gaflinum í skápnum
opnaðist og sá þá þar í svart.
gat bak við! Hvernig haldið þið
að börnunum hafi orðið við?
„Brjánn! Sjáðu! Sko! Kubb-
urinn hefir lent á hnappi eða
einhverju, sem opnar þetta
leynigat. Ó, Brjánn! Loksins
fundum við leynihólfið, sem
við höfum
saumnál!“
h
leitað að eins og
Brjánn varð kafrjóður af æ,s-
ingu. Hann hélt eldspýtu rétt.
framan við gatið, en gat ekki
séð neitt inni í því.
„Eg verð að skríða imi £
skápjnn og þreifa inn í gatið,11
/