Alþýðublaðið - 12.06.1942, Blaðsíða 8

8
KIRKJUFERÐ KERLINGAR-
INNAR í MÁNÁREYJUM.
wl EGAR Magnús prestur
Jr* Einarsson, faðir Skúla
landfógeta, var prestur í Húsa-
vík í Þingeyjarsýslu, var kerl-
ing nokkur afar gömúl í Mánár-
eyjum á Tjörnesi. Kerling var
fom í skapi og ekki trúrækin
mjög, og hafði ekki sótt kirkju
um 20 ár, en einn sunnudag um
vorið verður hún áfjáð mjög
um kirkjuferð, og lætur flytja
sig til kirkjunnar með mikilli
fyrirhöfn. Þegar prestur sá
hana, varð hann mjcg glaður
við, og þakkaði guði, hvprsu
hann hefði linað steinhjarta
kerlingar, og veitt henni kraft
til að komast til guðs húss, og
og fór um það mörgum fögr-
um orðum við kerlingu. Hún
kvað heilsufar sitt vera mjög
þungt, og engu léttara en áður,
„en ég hefi heyrt, heillin góð!
að kaupskipið ■ væri komið, og
með því væri nýstárlegar
skepnur og mjög fagrar, sem
séu kallaðar svín, og langaði
mig til að sjá þær af öllu
hjarta.“
Síðan er ekki getið, að pret t-
ur hafi hælt trúrækni kerling-
ar.
*
ÞAÐ er uggvænt, hvar ára-
laus lendir.
❖
E1 R þetta nú óumbreytdnleg-
ur ásetningur yðar, kona
góð, að ætla að skilja við mann-
inn yðar? Mér sýnist þetta vera
svo einstaklega elskúlegur mað-
ur.“
„Huh, ekki vantar það! Þaa
eru að minnsta kosti tíu stúlk-
ur, sem elska hann og hann
þær“
*
r\ AGINN eftir fæðingu Alf-
onsar þrettánda Spánar-
konungs stóð eftirfarandi fregn
í spænsku blaði:
„Hans hátign Spánarkonungi
þóknaðist allramildilegast að
fæðast í nótt kl. 3.“
*
O JARNI skáld Thorarensen
Á-J skrifaði ísleifi Einarssyni
á Brekku, og minntist þar, á
ýmsa galla, sem honum, þótti
miður fara í íslenzku þjóðlífi.
Endar hann það spjall með
þessum orðum:
„Ef þessu fer fram, þá fer ég
að biðja þess, að föðurlandið
mitt taki dýfur og drepi á sér
lýsnar.“
*
D ÖLVAÐU ekki börnunum,
Björg mín,“ sagði karl við
kerlingu sína. „Það getur kom-
ið fram á þeim á efsta degi, hel-
vítis ormunum þeim arna!“
*
API er api þótt af honum sé
stífður halinn.
, #
ÚR PRÓFASTS-VISITAZÍU-
BÓK:
T 1 ÚS staðarins fallin. Kú-
* -* gildi staðarins kveður
prestur sig upp etið hafa. Kirkja
fyrirfinnst engin.“
12-. jftiaj’i 3LM£v
| Mliœ Ressel | Undasi strðndain| Singapore 1
Ameríksk ístormynd. er sýnix
oætti úr ævisogu ameríksku (Road to Singaport )
söng- og leikkohunnar frægu,
UIXJAN RUSSELL. BING CROSRY
Aðalhlutverkin leika DOROTHY LAMO'OR
Alice Tagé BOB; IIOPE
Don Auatche Aukamynd:
Henry Fonda
Sýnd í dag kl. 6,30 og 9. Um loftvamir.
Síðasta sinn. Sýnd kL 7 o>g 9. •
Sýning M. 5. — v. —
■VEÐ RIO GRANDE ■Framhaldssýning kl.
með CowboyaniMn I DROTTN’ARAR LOFTSINS
Charles Starr;ett. (Men against the skj}
B Síðasta sinn. s
svo: — Það var James. Hann
vaknaði og fór að gráta.
Hann sagði ekkert, og þegar
hún leit á hann, sá hún, að
hann hafði lokið kvöldverði
sínum og sat nú, eins og hún,
með greiparnar spenntar um
hnén og horfði út yfif vatnið.
— Ó, sagði hann — svo að
það var James. Hann vakhaði
og grét. Og við hittumst í turn-
inum hjá Godolphin í stað þess
að hittast við Coverack, og þú
ert sömu skoðunar og ég.
Hann kastaði smásteinum út
í vatnið og þar sem steinarnir
féllu í vatnið mynduðust hring-
lagaðir gárar, en svo hurfu þeir
og vatnið kyrrðist eins og þar
hefðu aldrei verið neinir gárar.
Svo lagðist hann á bakið í sand-
inn og rétti hendina í áttina til
hans, en hún lagðist við hlið
hans.
— Eg býst við því, sagði hann
— að frú St. Columh muni
aldrei framar aka drukkin í loft-
inu um götur Lundúnaborgar,
því að nú hefir hún lent í æv-
intýri, sem hefir fullnægt allri
ævintýralöngun hennar,
— Frú St. Columb, sagði hún
— mun verða hin virðulegasta
húsmóðir og brosa við þjónum
sínum og leiguliðum og ein-
hvern tíma seinna munu barna-
börn hennar safnast kringum
hana, og hún mun segja þeim
frá ræningjaforingjanum, sem
var tekinn fastur, þegar hann
var að verja félaga sína á flótt-
anum, en slapp aftur.
— En hvað verður um káetu-
þjóninn í sögunni? spurði hann.
— Káetuþjónninn mun verða
andvaka stundum á nóttUBni og
bylta sér í rúminu, og hann mun
gráta í svæfilinn sinn, áður en
hann sofnar og fer að dreyma
á ný.
— í Bretaníu er til hús, sagði
hann — þar sem einu sinni bjó
maður, sem hét Jean Benoit
Auéry. Vel má vera, að hann
hverfi þangað aftur og þeki
veggina frá gólfi til lofts með
teikningum af fuglum og káetu-
þjóninum sínum. En þegar árin
líða munu myndirnar af káetu-
þjóninum verða ónákvæmar og
teiknaðar eftir minni.
— Hvar í Bretaníu er hús
Jean-Benoit Aubéry? spurði
hún.
— í Finistérre, sagði hann —
en það þýðir Landsendi.
í huganum gat hún séð hrika-
Iga klettana og hrjóstrugt land-
ið, og henni virtist hún heyra
öldurnar gnýja á ströndunum,
og máfana garga, og hún vissi,
að stundum skein sólin á þetta
land, svo að grasið skrælnaði,
en stundum blés vestanvindur-
inn yfir það og með honum kom
regnið.
— Ströndin er mjög klettótt,
sagði hami og hún liggur út að
Atlantshafinu, og við köllum
tangann la Pointe du Raz. Þar
getur ekkert tré þrifizt og ekk-
ert grasstrá. Og úti fyrír nes-
Iinu mætast tveir straumar og
mynda röst, og þar er því alltaf
haugabrim og froðan spýíist 50
fet upp í loftið.
Ofurlitill, kaldur vindsveipur
hóf sig á loft úti í miðju vatn-
inu og barst til þeirra og allt í
einu huldust ským bak við
þokuþykkni. Allt varð þögult og
kyrlátt, engir fuglar sungu
lengur. Þetta var sú stund næt-
urinnar, sem hvergi( beyrðist
hljóð, ekki svo mikið sem þyt-
ur í sefi, aðeins létt öldugjálfr-
ið við sendna strönd vatnsins.
— Heldurðu, sagði hún — að
Máfurinn bíði eftir þér þarna
fyrir utan, og að þú finnir hann
á morgun.
— Já, sagði hann.
— Og þú stígur um borð og
verður aftur skipstjóri.
— Já, sagði hanh.
— En William? spurði hún.
— Hann þolir ekki sjóinn, —
verður veikur og óskar þess, að
hann sé kominn aftur heim til
Navronhúss.
— Nei, sagði hann — Willi-
am mun finna saltbragð á vör-
um sér, og ef byrinn er hag-
stæður, mun hann ef til vill sjá
land áður en sól sezt annað
kvöld og finna mjúkt gras und-
ir fótum sér, og það verður
grasið, sem vex á Bretaníu, —
heimkynni hans.
Hún lá á bakinu, eíhs og hann
-— með hendumar undir höfð-
inu, en himinninn var ofurlítið
farinn að lýsast aftur og ofur-
lítill svalur gustur blés.
— Mér þætti gaman að vita,
hvenær það var, sem veröldin
gekk svo úr skorðum, að menn
gleymdu hvernig á að hfa, —
elska og vera hamingjusamur.
Því að eínu sinni voru alls stað-
ar iil vötn eins og þetta vatn og
elskendur eins og við.
— Ef til vill hefir það verið,
þegar konan kom til sögunnar,
sagði hún. — Hún hefir sagt
manninum að byggja hús úr
sefi, og eftir það hús úr timbri
og loks hús úr grjóti, og sein-
ast var svo komið, að engir frið-
sælir blettir voru lengur til, —
alls staðar voru hús' úr steini.
— Og við, þú og ég, sagði
hann — eigum þennan friðsæla
stað aðeins þessa nótt og ekki
lengur en í þrjá klukkutíma því
að þá fer að birta.
Morguninn fannst þeim sval-
ari .og allt öðruvísi en allir aðr-
ir höfðu lifað. Himinninn var
bjartur og kuldalegur, og vatn-
ið lá við fætur þeirra eins og
bráðiö silfur. Þau |óru á fætur,
og hann baðaði sig í köldu vatn-
inu. Eftir ofurlitla stund fóru
fuglarnir að syngja í skógun-
um, og hann fór upp úr vatn-
inu og klæddi sig. Að því búnu
gekk hann fram á ströndina,
þar sem öldurnar skoluðust upp
á sandana, því að háflæði var.
Um hundrað faðma frá strönd-
inni lá ofurlítill bátur við akk-
eri, og þegar William sá þau
koma ofan að ströndinni, dró
hann upp akkerið, setti út árar
og reri upp að ströndinni.
Þau stóðu þarna á ströndinni
og biðu eftir bátnum, og allt i
einu sá Ðona úti við sjóndeild-
arhringinn hvít toppségl á skipi,
sem óðfluga nálgaðist strönd-
ina.
— Máfurinn var að sækja
skipstjóra sinn, og þegar hann
brá sér upp í bátinn og vatt upp
litla seglið, fannst Donu hún
hafa lifað þessa stund áður, —
þegar hún stóð á hæðinni og
LEYftilHÓjLFIÐ
sagði hann. „Eg næ ekki til
héðan.“
Svo skreið hann inn í skápinn
og inn í þrengri endann. Þeg-
ar hann þreifaði í gatið, fann
hann, að lítið lok gekk til hlið-
ar inn í gróp, og varð þá fer-
hyrnt op í þilinu fyrir honum,
og þar var á að gizka fet á hæð.
Hann teygði hendina lengra
inn, — og þar varð einhver
hlutur fyrir hendinni!
„Eg — ég finn eiíthvað!“ —
hrópaði hann æstur..
„Ö, hvað er það, hvað er
það?“ hrópaði Dísa.
„Segðu mér það fljótt!“
„Þetta leynihólf er fremur
lítið,“ sagði Brjánn og þreifaði
fyrir sér. „í því eru tveir hlut-
ir, annar er eins og askja í lag-
inu, hinn er eins og bók. Nú
skal ég koma með þá.“
„Bíddu svo lítiðl Eg ætla að
sækja mömmu og pabba,“
hrópaði Dísa, og röddin í henni
skalf af fögnuði. „Þau mega til
með að vera viðstödd!“
Hún hentist af stað til að
sækja pabba sinn og mömmu
og kom að vörmu spori aftur
með þau í eftirdragi.
„Hvað hefirðu fundið þarna,
Briánn minn,“ spurði pábbi.
„Réttu okkur þetta og lofaðu
okkur að sjá gersemarnar! “
Brjánn skreið út úr skápnum
og setti tvo hluti á gólfið, e-n
Dísa og foreldrar hans horfðu
á með eftirvæntingu. Þettævar
ferhyrnd askja úr tré, með ein-
hverjum stöfum á lokinu. Hitt
var fornleg bók.
Þau luku upp öskjunni — og
Ðísa hefði getað farið að skæla
horfði út yfir sjóinn og sá þessi
hvítu segl í fyrsta sinn. En sá.
tími fannst henni lengu liðinn.
— heyra annarri öld til og
annarri veröld.
Hún sá málað skip á lygnu
hafinu, og allt í einu fór kulda-
hrollur um hana,, því að hún
var berfætt og háfði gengið svo>
framarlega, að öidumar skoíuðtt
fætur hennar. En upp úr hafinu
reis sólin eins og glóandi eM—
hnöttur.
af vonbrigðum, því að í öskj-
pnni voru — ja, hvað haldið
þið? Bara hrúga af skeljum, —
venjulegum fjöruskeljum!
„Ó, mamma, það»eru bara.
skeljar!“ sagði Dísa og’ leit á.
móður sína gegnum tárin. „Og
ég sem hélt það væri fjársjóÖ-
ur!“
„Og í bókinni er bara ómerki-
legt frímerkjasafn,” sagði
Brjánn gramur, þegar hann.
hafði flett bókinni. „Og þó era
ekki frímerki í henni allri, bara,
á tólf blaðsíðum!“ ,
„Bíddu andartak, Brjánn
minn,“ sagði pabbi. „Réttu mér
bókina og lofaðu mér að sj*.
hana!“
Hann tók við frímerkjabók-
inni, og hann var eitthvað svo
skrýtinn á svipinn. Hann at-
hugaði frimerkin með athyglþ.
blað fyrir blað. Svo leit hann
upp og það var glaðlegur og
undrandi svipur yfir ásjónu
hans.
„Jæja, börn, — reyndar er ég’
ekki viss, — en niig grunar þó,
að þessi gömlu frímerki séu
mikils virði! Langafi ykkar hef-
ir safnað þeim, þegar hann var
strákur. Hann hefir falið þtta
frímerkjasafn sitt og skeljarn-
ar í leynihólfinu, og svo hefir
hann gleymt þessu þarna, þegar
hann hætti að hafa gaman af
því. Þið munið, að ég sagði
ykkur frá því, hve gaman hon-
um jþótti að safna hinu og'
þessu.“
,,Ó, pabbi! Heldurðu í alvöru,
að þessi frímerki séu einhvers.
virði? hrópaði Brjánn ákafur.
„Ég get ekki sagt um það méð
neínni vissu, hvesu mikils virði
þau eru, fyrr en vi, förum með
ENDIR .
*