Alþýðublaðið - 14.06.1942, Blaðsíða 8

Alþýðublaðið - 14.06.1942, Blaðsíða 8
Sttanudagwr 14. júoi 1941. A POWKFuL tsXAVSreg 15 S?E£D!NÓ ALONG TH£ KOAD ■TOWÁRPS TV€ TRAILE? IN WHICH SCORCHY AND tEE AR£ gRféONERS... ^7™—° TTTTÍ SUPP05E H? PlP RE5CUE WU FRCftN A TOUGH 5K)r.P -ftE'S PPO3A0LY RE5CUED A DOZEN DAA\£S SINCE . THEN AN0J5 PLAYING AROUND Í WITH SOWt CLSTE LITTLE POLL 3 Ak, RlGHT now/ /W<v 'TONf 9LAKE/CUTTHAT/ YOU'RE A HI6HLY 6UCCEEEFUL CAREER WOMAN WITH AN j' IMRORTANT UO0 ANP NO ±C TIME TO /WOON CYER GLNeIjC WHO 5TAND VOU UP/e^Sí H£ 5 UU5T ONE 0FTH06E LÓVE 'EM AND LEAVS *©| BOY5. ANPTHE 0E5T YOL) CAN DO./MY PET, 15 FORGET >0U T EVER M£r a guy NA/VÍED igt ECORCHY SWITH.m Þegar dr. Dumartin hefir tek- ið Örn og Lillí til fanga, ekur hann niður eftir fjallaveginum til þess að skjóta niður aðra flugvél, En skammt þaðan frá er . annar bíll á veginum og í honum er ung stúlfca. Stúlkan (hugsar): Svona Tóní, hættu þessu. Þér hefir gengið vel í lífinu og þú hefir mikilvægt starf að leysa af hendi. Þú hefir engan túna til þess að eltast við unga menn . . . . Þó hann svo hafi bjarg- að þér úr slæmri klípu! Hann hefir án efa bjargað mörgum stúlkum síðan, ög er vafalaust f ævintýraleit með einhverri stúlkuMnd einmitt þessa stundina. Hann er vafalaust einn af þessum kvennabósum, sem hiaupa svo alltaf frá stúlkun- m Það bekta, sem þú getur gert, er að gleyina, að þú hafir nokkru sinni þekkt mann, sem hét öm Elding! Berta hafði mjög gaman af feimni hans. — Já, en þegar þú komst aft- ur heim fyrir sex mánuðum varstu orðin svo breytt, að ég þorði það ekki, og auk þess kallaðirðu mig herra Craddock. — Jæja, ég skal ekki gera það oftar. — Eg vil líka miklu heldur kalla þig Edvard. Hún þorði ekki að bæta því við, að þetta væri það falleg- asta ættarnafn, sem hún hefði nokkru sinni heyrt, og að síð- ustu vikurnar hefði hún oft endurtekið það með sjálfri sér. — Það verður þá eins og í gamla daga, sagði hann. Manstu hvað stundum var gaman, þeg- ar þú vai-st lítil stúlka. áður en þú fórst burtu með ungfrú Ley? — Eg man, að stundum horfð- ir þú á mig með mikilli fyrir- litningu, af því að ég var foara lítil stúlka, sagði hún hlæjándi. — Jæja, en ég var ákaflega feiminn, þegar ég sá þig full- orðna með uppsett hár og allt það. í fimm mínútur höfðu þau horft hvort í annars augu, og allt í einu roðnaði Edvard Craddock. Berta tók eftir því og kynlegur hroljur fór um hana. Hún roðnaði líka, og dökk augu hemiar leiftruðu nú meira en áður. — Ég vildi, að við sæjumst oftar, ungfrú Berta, sagði hann. — Það er þér sjálfum að kenna, að við sjáumst svo sjaldan, svaraði hún. 7— Þú þekkir vegiixn, sem liggur heim til mín, og við enda hans finn- urðu dymar. — Ég er hálfhræddur við frænku þína, sagði hann. Það var komið fram á varir Bertu að segja, að hugdeigur maður gæti aldrei unnið hjarta fagurrar konu, en fyrir kurteisi sakir hætti hún við það. Hugrekki hennar óx skyndi- lega, og hún varð ákaflega ó- hamingjusöm. — ¥iltu, að ég verði óham- ingjusöm? spurði hún og hjarta hennar sló ákaft. Craddock roðnaði aftur. — Þú hefir breytzt svo mik B NÝJA Blð___________ Uilian Rnssei I IJAmerfksk stórmynd, er sýnhj jætti úr ævisögu ameríksku 3Öng- og leikkonunnar frægu, LILLIAN RUSSELL. Aðalhlutverkin leika Alice Tage Bon Aineche Henry Fonda Sýnd I dag kl. 6,30 og 9. Bamasýmng kl. 3. VH) RIO GRANDE leikin af Cowboykappanum OHARLES STARRETT, Aðgöngumiðar að sýning- unum seldir frá kl. 11 f. h. ið síðustu árin, sagði hann. —- Eg skil þig ekki lengur. — Þú hefir ekki svarað spum- ingunni enn þá, sagði hún. — Auðvitað langar mig til að sjá þig oft, Berta, sagði hann. — Mig langar alltaf til að sjá þig- — Jæja, sagði hún og brosti sínu töfrandi forosi. — Stundum tek ég mér skemmtigöngu eft- GAMLA BIO BB í viking CVIystery Sea Raider) Ameríksk kvikmynd .um sjóhemað. Aðalhlutverkin leika: Carole Landis og Henry Wilcoxon. Aukamynd: Herskipatjón U. S. í árás inni á Pearl Harfoor. Börn innan 12 ára fá ekki aðang. Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. Aðgöngumiðar seldir frá kl. 11 fyrir hádegi. ir kvöldverð út að hliðinu og athuga skugga næturinnar. — Eg vildi, að ég hefði vit- að það fyrr. Því næst kvaddi hún hann glöð í bragði og þau skildu. n. Berta gekk hröðum skrefum heim að húsinu, og henni fannst himinninn vera farinn að MiTMHUMIMM N ÍMMS VILLA ÍJ var afmælisdagurinn hans Vilia litla að koma. Já, á morgun. Og það má nærri geta, — hvort Villi hlakkaði ekki til! Daníel frændi bað hann að koma með sér í leikfangabúð- ina. Hann ætlaði að kaupa handa honum fallega afmælis- gjöf. „Þú átt ekki „Örkina hans Nóa, Villi?“ “ sagði Daníel frændi. „Þú veizt, örkina með öllum dýrunum í. Ég er að hugsa um að gefa þér eina slíka. Lízt þér ekki vel á það?“ í rauninni langaði Villa ekk- ert til að eignast örkina. Hann átti mörg dýra-leikföng, tré- hesta, beinfugla, bangsa og margt fleira. Honum fannst hann eiga nógu mörg dýr. Og þar að auki langaði hann til að eignast ýmislegt arrnað. En kom sér alls ekki að því að segja frænda sínum frá því, hvað hann langaði í. Hann lét sér því nægja að segja: „Jú, frændi,“ „Þú virðist ekkert vera hrif- inn af því að fá örkina hans Nóa,“ sagði Daníel frændi. „Ég hélt að þér þætti svo gaman að dýrum.“ „Já, mér þykir gaman að dýr- um,“ sagði Villi. „En mér þyk- ir miklu meira gaman að llf- andi dýrum en leikföngum.“ „Jæja, við skulum líta á vör- urnar hérna í leikfangabúð- inni,“ sagði frændi. „Þú vilit kannske heldur fá járnbraut en örkina.“ Þeir fóru nú í búðina. Satt var það, þama var margt ó- sköp fallegt. Alls staðar hengu loftbelgir, þama vom bílar og jámbrautir, brúður og bangsar, en hvað haldið þið, að hafí staðið á miðju búðarborðinu? Örkin hans Nóa, — og það stór- eflis örk! „Hana-nú!“ sagði Daníel frændi og gekk að örkinni. „Það var einmitt svona örk, sem ég HALLÓ, ÞJÓNN! HAFIÐ þið heyrt um mann- inn, sem sat á Hótel Þ. héma um kvöldið, hann kállaði hvað eftir annað á þjónana, en þeir heyrðu ekJd til hans. Loks leiddist manninum þóf þetta, hann skálmaði upp að hljóm- sveitarpallinum, tók hljóðnem- ann hjá hljómsveitarstjóranum; sem var að syngja danslag inn í hann. Maðurinn sagði við hljómsveitarstjórann, .um .leið og hann tók hljóðnemann: ,fMá ég ekki gala í þetta tól svolitla stund, — mér er ómögu- legt að láta þjónana heyra til mín á annan hátt!“ * ASGRÍMUR forstjóri hufði verið fjarverandi fyrri hluta dagsins. ,fHefir nokkur maður hringt og spwrt eftir mér meðan ég var fjarverandi?“ spurði hann skrifstofustúlkuna, þegar hann kom aftur. „Jú, konsúll Brazilíu hringdi og spurði eftir yður,“ svaraði stúlkan. „Ha ,hvað segir þér? Mikill skolli .... Það er mikill heið- ur!“ Forstjórinn sá í anda heiðurs- merki frá Brazilíu hanga á sínu breiða brjósti. En þá sagði skrifstofustúlkan: „KonsvMinn hringdi nefni- lega í vitlaust númer!“ ðrn eMing ÞEGAR Öm skildi við okkur síðast, var hann í hálf- gerðri klípu. Hann hafði komizt undan Zóru og glæpafélögum hennar, en þá kom dr. Dum- artin til skjalanna og skaut nið- ur flugvélina hans. Eftir nokk- urt þras tókst þessum undarlega glæpamanni að taka Öm og Lillí föst og hefir hann þau í haldi inni í vagninum, þar sem hann hefir undravélina, sem hann ætlar að skjóta niður flug- vél með. Nú kerhur til sögunnar ný persóna, sem á eftir að hafa milál áhrif á gang málanna, og eru spennandi, ótrúleg og um leið furðuleg ævintýri í vænd- um. sjö ára að aldri, þreklega vax- inn og stórbeinóttur, útlima- langur og brjóstkassinn breið- ur. Berta kannaðist við fötin, sem hann var í, föt í samræmi við sveitalífið, sem hún var nú farin að elska hans vegna. Fötin fóm honum ágætlega og maður- inn var allur hinn myndarleg- asti. — Gott kyöld, Berta, sagði maðurinn um leið og hann gekk fram hjá. Hann sýndi ekkert snið á því að nema staðar, og voru stúlkunni það hin mestu von- brigði. — Mér sýndist þetta vera þú, þegar þú komst upp hæðina, — sagði hún og rétti honum hönd- ina. Hann nam staðar og tók í hönd hennar, og titringur fór um hana. Hönd hans var þétt og sterkleg. Hún horfði fram- an í hann og brosti. — Finnst þér ekki kalt? spurði hún. Það er hræðilegt að þurfa að dylja hinar heitustu og helgustu tilfinningar undir Venjulegum orðum. — Þú hefir ekki gengið fimm mílur á klukkustund, eins og ég hefi gert, sagði hann glað- lega. — Ég fór til Blackstable. Hann var hin sanna ímynd heilbrigðiimar og hreystinnar, og honum fannst bitur haust- vindurinn ekki kaldari en sum- argolan og andlit hans var rjótt og hraustlegt og augu hans voru leiftrandi. — Varst þú að fara út? spurði hann. — Nei, sagði Berta, án þess að hirða nákvæmlega um sann- leikann. — Ég bara gekk niður og þá vildi svo til, að þú áttir leið fram hjá. — Mér þykir vænt um það. Við sjáumst sjaldan nú orðið, ungfrú Berta. — Ég vildi, að þú hættir að kalla mig ungfrú Bertu, sagði hún. — Það er svo hræðilégt. Þegar við vorum böm, vorum við vön að kalla hvort annað skírnarnöfnunum . Hann roðnaði ofurlítið, og

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.