Alþýðublaðið - 14.06.1942, Blaðsíða 8
Sttanudagwr 14. júoi 1941.
A POWKFuL tsXAVSreg 15 S?E£D!NÓ ALONG TH£ KOAD
■TOWÁRPS TV€ TRAILE? IN WHICH SCORCHY AND tEE
AR£ gRféONERS... ^7™—° TTTTÍ
SUPP05E H? PlP RE5CUE WU FRCftN
A TOUGH 5K)r.P -ftE'S PPO3A0LY
RE5CUED A DOZEN DAA\£S SINCE .
THEN AN0J5 PLAYING AROUND Í
WITH SOWt CLSTE LITTLE POLL 3
Ak, RlGHT now/ /W<v
'TONf 9LAKE/CUTTHAT/
YOU'RE A HI6HLY 6UCCEEEFUL
CAREER WOMAN WITH AN j'
IMRORTANT UO0 ANP NO ±C
TIME TO /WOON CYER GLNeIjC
WHO 5TAND VOU UP/e^Sí
H£ 5 UU5T ONE 0FTH06E LÓVE 'EM
AND LEAVS *©| BOY5. ANPTHE 0E5T
YOL) CAN DO./MY PET, 15 FORGET >0U
T EVER M£r a guy NA/VÍED igt
ECORCHY SWITH.m
Þegar dr. Dumartin hefir tek-
ið Örn og Lillí til fanga, ekur
hann niður eftir fjallaveginum
til þess að skjóta niður aðra
flugvél, En skammt þaðan frá
er . annar bíll á veginum og í
honum er ung stúlfca.
Stúlkan (hugsar): Svona
Tóní, hættu þessu. Þér hefir
gengið vel í lífinu og þú hefir
mikilvægt starf að leysa af
hendi. Þú hefir engan túna til
þess að eltast við unga menn
. . . . Þó hann svo hafi bjarg-
að þér úr slæmri klípu! Hann
hefir án efa bjargað mörgum
stúlkum síðan, ög er vafalaust
f ævintýraleit með einhverri
stúlkuMnd einmitt þessa
stundina.
Hann er vafalaust einn af
þessum kvennabósum, sem
hiaupa svo alltaf frá stúlkun-
m Það bekta, sem þú getur
gert, er að gleyina, að þú hafir
nokkru sinni þekkt mann, sem
hét öm Elding!
Berta hafði mjög gaman af
feimni hans.
— Já, en þegar þú komst aft-
ur heim fyrir sex mánuðum
varstu orðin svo breytt, að ég
þorði það ekki, og auk þess
kallaðirðu mig herra Craddock.
— Jæja, ég skal ekki gera
það oftar. — Eg vil líka miklu
heldur kalla þig Edvard.
Hún þorði ekki að bæta því
við, að þetta væri það falleg-
asta ættarnafn, sem hún hefði
nokkru sinni heyrt, og að síð-
ustu vikurnar hefði hún oft
endurtekið það með sjálfri sér.
— Það verður þá eins og í
gamla daga, sagði hann. Manstu
hvað stundum var gaman, þeg-
ar þú vai-st lítil stúlka. áður en
þú fórst burtu með ungfrú Ley?
— Eg man, að stundum horfð-
ir þú á mig með mikilli fyrir-
litningu, af því að ég var foara
lítil stúlka, sagði hún hlæjándi.
— Jæja, en ég var ákaflega
feiminn, þegar ég sá þig full-
orðna með uppsett hár og allt
það.
í fimm mínútur höfðu þau
horft hvort í annars augu, og
allt í einu roðnaði Edvard
Craddock. Berta tók eftir því
og kynlegur hroljur fór um
hana. Hún roðnaði líka, og
dökk augu hemiar leiftruðu nú
meira en áður.
— Ég vildi, að við sæjumst
oftar, ungfrú Berta, sagði hann.
— Það er þér sjálfum að
kenna, að við sjáumst svo
sjaldan, svaraði hún. 7— Þú
þekkir vegiixn, sem liggur heim
til mín, og við enda hans finn-
urðu dymar.
— Ég er hálfhræddur við
frænku þína, sagði hann.
Það var komið fram á varir
Bertu að segja, að hugdeigur
maður gæti aldrei unnið hjarta
fagurrar konu, en fyrir kurteisi
sakir hætti hún við það.
Hugrekki hennar óx skyndi-
lega, og hún varð ákaflega ó-
hamingjusöm.
— ¥iltu, að ég verði óham-
ingjusöm? spurði hún og hjarta
hennar sló ákaft.
Craddock roðnaði aftur.
— Þú hefir breytzt svo mik
B NÝJA Blð___________
Uilian Rnssei I
IJAmerfksk stórmynd, er sýnhj
jætti úr ævisögu ameríksku
3Öng- og leikkonunnar frægu,
LILLIAN RUSSELL.
Aðalhlutverkin leika
Alice Tage
Bon Aineche
Henry Fonda
Sýnd I dag kl. 6,30 og 9.
Bamasýmng kl. 3.
VH) RIO GRANDE
leikin af Cowboykappanum
OHARLES STARRETT,
Aðgöngumiðar að sýning-
unum seldir frá kl. 11 f. h.
ið síðustu árin, sagði hann. —-
Eg skil þig ekki lengur.
— Þú hefir ekki svarað spum-
ingunni enn þá, sagði hún.
— Auðvitað langar mig til að
sjá þig oft, Berta, sagði hann.
— Mig langar alltaf til að sjá
þig-
— Jæja, sagði hún og brosti
sínu töfrandi forosi. — Stundum
tek ég mér skemmtigöngu eft-
GAMLA BIO BB
í viking
CVIystery Sea Raider)
Ameríksk kvikmynd .um
sjóhemað.
Aðalhlutverkin leika:
Carole Landis og
Henry Wilcoxon.
Aukamynd:
Herskipatjón U. S. í árás
inni á Pearl Harfoor.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðang.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11 fyrir hádegi.
ir kvöldverð út að hliðinu og
athuga skugga næturinnar.
— Eg vildi, að ég hefði vit-
að það fyrr.
Því næst kvaddi hún hann
glöð í bragði og þau skildu.
n.
Berta gekk hröðum skrefum
heim að húsinu, og henni
fannst himinninn vera farinn að
MiTMHUMIMM
N
ÍMMS VILLA
ÍJ var afmælisdagurinn
hans Vilia litla að koma.
Já, á morgun. Og það má nærri
geta, — hvort Villi hlakkaði
ekki til!
Daníel frændi bað hann að
koma með sér í leikfangabúð-
ina. Hann ætlaði að kaupa
handa honum fallega afmælis-
gjöf.
„Þú átt ekki „Örkina hans
Nóa, Villi?“ “ sagði Daníel
frændi. „Þú veizt, örkina með
öllum dýrunum í. Ég er að
hugsa um að gefa þér eina
slíka. Lízt þér ekki vel á það?“
í rauninni langaði Villa ekk-
ert til að eignast örkina. Hann
átti mörg dýra-leikföng, tré-
hesta, beinfugla, bangsa og
margt fleira. Honum fannst
hann eiga nógu mörg dýr. Og
þar að auki langaði hann til að
eignast ýmislegt arrnað.
En kom sér alls ekki að því
að segja frænda sínum frá því,
hvað hann langaði í. Hann lét
sér því nægja að segja:
„Jú, frændi,“
„Þú virðist ekkert vera hrif-
inn af því að fá örkina hans
Nóa,“ sagði Daníel frændi. „Ég
hélt að þér þætti svo gaman að
dýrum.“
„Já, mér þykir gaman að dýr-
um,“ sagði Villi. „En mér þyk-
ir miklu meira gaman að llf-
andi dýrum en leikföngum.“
„Jæja, við skulum líta á vör-
urnar hérna í leikfangabúð-
inni,“ sagði frændi. „Þú vilit
kannske heldur fá járnbraut en
örkina.“
Þeir fóru nú í búðina. Satt
var það, þama var margt ó-
sköp fallegt. Alls staðar hengu
loftbelgir, þama vom bílar og
jámbrautir, brúður og bangsar,
en hvað haldið þið, að hafí
staðið á miðju búðarborðinu?
Örkin hans Nóa, — og það stór-
eflis örk!
„Hana-nú!“ sagði Daníel
frændi og gekk að örkinni. „Það
var einmitt svona örk, sem ég
HALLÓ, ÞJÓNN!
HAFIÐ þið heyrt um mann-
inn, sem sat á Hótel Þ.
héma um kvöldið, hann kállaði
hvað eftir annað á þjónana, en
þeir heyrðu ekJd til hans. Loks
leiddist manninum þóf þetta,
hann skálmaði upp að hljóm-
sveitarpallinum, tók hljóðnem-
ann hjá hljómsveitarstjóranum;
sem var að syngja danslag inn
í hann. Maðurinn sagði við
hljómsveitarstjórann, .um .leið
og hann tók hljóðnemann:
,fMá ég ekki gala í þetta tól
svolitla stund, — mér er ómögu-
legt að láta þjónana heyra til
mín á annan hátt!“
*
ASGRÍMUR forstjóri hufði
verið fjarverandi fyrri
hluta dagsins.
,fHefir nokkur maður hringt
og spwrt eftir mér meðan ég
var fjarverandi?“ spurði hann
skrifstofustúlkuna, þegar hann
kom aftur.
„Jú, konsúll Brazilíu hringdi
og spurði eftir yður,“ svaraði
stúlkan.
„Ha ,hvað segir þér? Mikill
skolli .... Það er mikill heið-
ur!“
Forstjórinn sá í anda heiðurs-
merki frá Brazilíu hanga á
sínu breiða brjósti. En þá sagði
skrifstofustúlkan:
„KonsvMinn hringdi nefni-
lega í vitlaust númer!“
ðrn eMing
ÞEGAR Öm skildi við okkur
síðast, var hann í hálf-
gerðri klípu. Hann hafði komizt
undan Zóru og glæpafélögum
hennar, en þá kom dr. Dum-
artin til skjalanna og skaut nið-
ur flugvélina hans. Eftir nokk-
urt þras tókst þessum undarlega
glæpamanni að taka Öm og
Lillí föst og hefir hann þau í
haldi inni í vagninum, þar sem
hann hefir undravélina, sem
hann ætlar að skjóta niður flug-
vél með.
Nú kerhur til sögunnar ný
persóna, sem á eftir að hafa
milál áhrif á gang málanna, og
eru spennandi, ótrúleg og um
leið furðuleg ævintýri í vænd-
um.
sjö ára að aldri, þreklega vax-
inn og stórbeinóttur, útlima-
langur og brjóstkassinn breið-
ur. Berta kannaðist við fötin,
sem hann var í, föt í samræmi
við sveitalífið, sem hún var nú
farin að elska hans vegna. Fötin
fóm honum ágætlega og maður-
inn var allur hinn myndarleg-
asti.
— Gott kyöld, Berta, sagði
maðurinn um leið og hann gekk
fram hjá.
Hann sýndi ekkert snið á
því að nema staðar, og voru
stúlkunni það hin mestu von-
brigði.
— Mér sýndist þetta vera þú,
þegar þú komst upp hæðina, —
sagði hún og rétti honum hönd-
ina.
Hann nam staðar og tók í
hönd hennar, og titringur fór
um hana. Hönd hans var þétt
og sterkleg. Hún horfði fram-
an í hann og brosti.
— Finnst þér ekki kalt?
spurði hún.
Það er hræðilegt að þurfa að
dylja hinar heitustu og helgustu
tilfinningar undir Venjulegum
orðum.
— Þú hefir ekki gengið fimm
mílur á klukkustund, eins og
ég hefi gert, sagði hann glað-
lega. — Ég fór til Blackstable.
Hann var hin sanna ímynd
heilbrigðiimar og hreystinnar,
og honum fannst bitur haust-
vindurinn ekki kaldari en sum-
argolan og andlit hans var rjótt
og hraustlegt og augu hans voru
leiftrandi.
— Varst þú að fara út? spurði
hann.
— Nei, sagði Berta, án þess
að hirða nákvæmlega um sann-
leikann. — Ég bara gekk niður
og þá vildi svo til, að þú áttir
leið fram hjá.
— Mér þykir vænt um það.
Við sjáumst sjaldan nú orðið,
ungfrú Berta.
— Ég vildi, að þú hættir að
kalla mig ungfrú Bertu, sagði
hún. — Það er svo hræðilégt.
Þegar við vorum böm, vorum
við vön að kalla hvort annað
skírnarnöfnunum .
Hann roðnaði ofurlítið, og