Alþýðublaðið - 18.06.1942, Blaðsíða 8

V
ALK>?ÐUBLAÐ1Ð
.......... pm
Fimmtudagur 18. júní 1942».
BOGI ÓLAFSSON mennta-
skólakennari var að skila
enskum stílum til nemenda
sinna. í stíl einnar námsmeyjar-
innar kvað Bogi vera nýyrði, og
það hvergi nærri gott. Fórust
honum svo orð um þetta fyrir-
brigði:
„Þér ættuð nú, góða mín, að
læra fyrst þessi fáu orð, sem til
eru í ensku. Þau eru eitthvað
um 500 þúsund. Svo getið þér
tekið dialektina, það eru fjög-
ur bindi. Síðan allt slangið, það
eru sex bindi, og svo getið þér
farið að hnoða!“
*
FÍLL slapp út úr búri í ír-
landi. Hann labbaði inn í
garðinn hjá prestssetri í næsta
þorpi og tók að éta kál. Elda-
buskan sá allt í einu að það
dimmdi í eldhúsinu og ægilegt
ferlíki skyggði á eldhússglugg-
ann. Hún horfði á fílinn 'snöggv-
ast og hljóp svo inn til prests-
ins.
„Ó, prestur minn!“ hrópaði
hún. „Það er einhver voðalega
stór skepna í garðinum. Mér er
ómögulegt að lýsa henni. Dýrið
rífur kálið upp með halanum,
og — hér — hm — ég kem mér
ekki að því að segja prestinum,
hvar það lætur kálið!“
*
EINN nemenda Boga Ólafs-
sonar kom þegar liðinn
var nærri því hálfur fyrsti tími.
Hann var mjög syfjaður og
sagði ekkert. Þá snéri kennar-
inn sér að bekknum og sagði:
„Eigum við ekki að biðja N.
N. afsökunar á því, að við byrj-
uðum áður en hann kom?“
*
MISJAFNIR eru blinds
manns bitar.
*
EINU SINNI,. þegar Richard
Strauss stjórnaði Covent
Garden hljómsveitinni, þótti
honum hljómsveitarmennirnir
ekki leika nógu fjörlega. Þegar
komið var að einkar hröðum
kafla tónverksins, sagði Strauss
við hljómsveitina:
„Þið leikið allir eins og enskir
heiðursmenn. Gerið nú svo vel
og leikið eins og villidýr!“
*
VON er það, þótt vindur
feyki visriu blaði.
urðu, að ungfrú Pála hugsi?
— Nei, nei, ekki strax, sagði
hún.
— Hvað ætlarðu að segja
henni? Heldurðu að henni geðj-
ist að mér? Hún reynir að fá
þig til að hætta við mig.
— Ó, ég er sannfærð um, að
henni þykir vænt um þig. Og
hvað gerir það til, þó að svo
verði ekki? Þaö er ekki hún,
sem á að giftast þér.
— Hún getur farið aftur með
þig í ferðalag, og þá sérðu ef
til vill einhvern annan, sem
þér lízt betur á.
— En ég er tuttugu og eins
árs á morgun. Veiztu það ekki,
Eðvarð? Og þá verð ég mynd-
ug. Ég fer ekki frá Blackstablé
fyrr en ég er orðin konan þín.
Þau gengu hægt heim að
húsinu, en þangað hafði hann
leitt hana, svo að hún yrði ekki
of lengi úti. Þau leiddust, og
Berta var hamingjusöm.
Doktor Ramsay kemur til há-
degisverðar á morgun, sagði
hún. Ég ætla að segja þeim
báðum, að ég ætli að giftast
þér.
— Ég er viss um, að honum
geðjast ekki að þeim ráðahag,
sagði hann ofurlítið feiminn.
— Ég er sannfærð um, að
hann hefir ekkert við það að at-
huga. Ef okkur kemur saman,
má okkur á sama standa um
alla aðra.
Þau voru nú komin að dyr-
unum, og Berta sagði:
— Ég býst við, að ég ætti nú
að fara inn. En hún vonaði, að
Eðvarð bæði hana að ganga
ipeð sér um garðinn ofurlitla
stund enn þá.
— Já, gerðu það, sagði hann.
— Ég er svo hræddur um, að
þú kvefist.
Það var fallegt af honum, að
bera svo mikla umhyggju fyrir
heilsu hennar, og auðvitað var
það rétt af honum. Allt, sem
hann sagði og gerði, var rétt.
— Góða nótt, ástin mín,
hvíslaði hún.
Hún gat varla slitið sig frá
honum, og þau kysstust lengi.
— Góða nótt!
Hún horfði á eftir honum,
þangað til hann hvarf út í
myrkrið. Þá lokaði hún hurð-
inni á eftir sér.
III.
Meðal ungra og gamalla
fylgir andvökunótt þungum
harmi, og meðal gamalla manna
veldur hamingja einnig truflun,
en ungu fólki finnst hamingjan
ekki nema eðlileg. Berta svaf
draumlaust um nóttina, og
þegar hún vaknaði, mundi hún
ekki strax viðburðinn kvöldið
áður. En skyndilega mundi hún
eftir því, sem gerzt hafði, og
hún teygði úr sér og andvarpaði
af gleði. Hún gat naumast trú-
að því, að heitasta ósk hennar
skyldi hafa ræzt. Guð var henni
góður og hafði látið ósk hennar
rætast. Án orða þakkaði hún
honum af hrærðu hjarta. Hún
gat nú einskis óskað sér fram-
ar. Hún var fullkomlega ham-
ingjusöm. Ó, já, vissulega var
guð henni góður!
Berta hugsaði um þá tvo
mánuði, sem hún hafði dvalið í
Blackstable. Þegar mesta nýja-
brumið var horfið af heimkom-
unni, tóku, við hinir tilbreyting-
arlausu dagar sveitalífsins. Hún
eyddi deginum í að reika um
engin, eða hún gekk niður að
ströndinni og horfði út á hafið.
Hún las mikið og þar eð hún
hafði nægan tíma til umráða,
vildi hún nota hann til þess að
auka þekkingu sína. Hún eyddi
oft löngum tíma í það að leita
sér að bók inni í lestrarsalnum,
en faðir hennar hafði safnað
flestum bókunum, en það kom
ekki oft fyrir, að Leysfjölskyld-
an tók sér bók í hönd. Sú fjöl-
skylda hafði aldrei lagt stund á
bókmenntir, nema þegar hún
var svo fátæk, að hún gat ekki
veitt sér annan munað. Berta
horfði á bókaheitin og lifði í
huganum gamla tíma. Auk að-
stoðarprestsins og systur hans,
Dr. Ramsay, sem var leiðsögu-
maður Bertu og fjárhaldsmaður
hennar, og konu hans, um-
gekkst hún engan.
Einu sinni kom hún í heim-
sókn til aðstoðarprestsins og þá
vildi svo til, að Edvard Cradd-
ock var þar á heimleið úr
SB nýja bíö ■
Ekkja
albrotamaunnins
(That Certain Woman)
tilkomumikil kvikmynd.
Aðalhlutverkin íeika:
Bette Davies
Henry Fonda
Anita Louise
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Barnasýning kl. 3
Kúrekinn frá Brooklyn
hin bráðskemtilega mynd
leikin af:
Dick Powell, Priscilla Lane
■■■■■■■■^■■■BaaBBnBBH
stuttU leyfi. Hún hafði þékkt
hann fyrr á árum, faðir hans
hafði verið einn af leiguliðum
föður hennar, og hann hafði þá
sömu jörð á leigu, en í átta ár
höfðu þau ekki sézt, og nú ætl-
aði Berta varla að þekkja hann.
Þó geðjaðist henni vel að hon-
um, og hún hafði gaman af því,
þegar hann gekk til hennar og
tók hana tali, og spurði, hvort
S GAMLA BIÖ ■
Hann vildi eignast
eiflinkonn.
(They Knew What They
Wanted)
Amerísk kvikmynd.
Carole Lombard
Charles Laughton
Börn fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning kl.
—6V2. ,
Miljónamæringar í fangelsi.
Börn fá ekki aðgang.
hún myndi eftir sér. Hann sett-
ist niður og hinn þægilegi
óg viðkunnanlegi sveitailmur
barst að vitum hennar. Hún
gat ekki Botnað í því, hvernig á
því stóð, að hjarta hennar fór að
slá örar, en hún andaði að sér
þessum ilmi, og augu hennar
leiftruðu. Hann talaði og rödd
hans lét í eyrurn hennar eins:
og fegursta tónlist. Hann horfði
HUMDURIWN
HANS VILLA
send Villa með honum í!
Ráðugur hvolpur, finnst ykk-
ur það ekki?
Nú hafði búðarstúlkan lokið
kaffidrykkjunni. Hún kom nú
inn í búðina og fór að búa um
leikföngin, sem senda átti. Síð-
ast kom hún að örkinni hans
Nóa.
Hún tók.stórt umbúðapappírs-
blað, því að örkin var stór. Húp
vafði blaðinu vandlega utan
um og batt síðan þétt utan um
með snæri. -
„Það eru meiri þyngslin á
þessari örk,“ sagði stúlkan við
sjálfa sig. „En það er reyndar
við því að búast, þau eru ekki
svo fá dýrin, sem í henni eru.“
Raunar var ekki nema eitt
dýr í örkinni, en stúlkan vissi
ekkert um það! Hvolpurinn
kúrði sig niður í örkinni og
þorði varla að draga'andann.
Loks var böggullinn tilbúinn,
enda var drepið á dyrnar rétt í
sömu svifum. Stúlkan opnaði
þær og sá, að þarna var sendi-
sveinninn kominn.
„Farðu fyrst með þessa send-
ingu,“ sagði búðarstúlkan og
fékk honum örkina hans Nóa.
„Hún á að fara til hans Villa
hérna suður í götunni. Farðu
varlega með hana, því að þetta
er örkin hans Nóa með öllumi
dýrunum í.“
„Þetía er líka skrambi þung-
ur baggi,“ sagði sendisveinninn.
„Ég skal láta hana með varúð á
hjólið mitt og svo skal ég af-
henda hana fyrst, eins og þú
biður um.“
Hann lagði nú af stað á hjól-
inu sínu. Hvolpurinn í örkinni
iðaði í skinninu af eftirvænt-
ingu. Nú var hann loksins lagð-
ur af stað til Villa. Hvað mundi,
nú litli drengurinn segja þegar
hann opnaði bögguliim?
Sendisveinninn skilaði böggl-
inum með heiðri og sóma á á-
kvörðunarstaðinn, og örkin var
látinn inn i! borðstofuna. Daníel
MYNDflSSGfl
NOT THIS TIME,
BUD/ PUT tOJR
HAMPS UP...
WE'VE GOT YOU
COVBQE D! .
ffiBf SHE ™
sf WANT5 TO :
f 5N00P '
,AROUNP MY-
> TRÓILERi
rOOEB 5HE ■
5U5PBCT
50METHING?
,PERHAPS X
\ SHOULD... 1
/ 50AP
ANP VVATER.
YE5, OP
, C0UR5E. ..
' WHILE HE 1
TAKES CARE 0F|
THAT, POP, I'LL Y
LET YOU E5C0RT \
M£ TO YOUR
FOliR-WHEELED
MANSlON fora
SOAPANV WATBRt
ÚTOÚCH-UP! rvl
THAT WAS NICE WORK, SON,
5URE YOU CAN BACK HER
|SMr POWM ALONEf’ W------
Tóní: Getur þú ekki leyft
mér að þvo mér um hendurnar
inni í vagninum?
Dr. Dumartin: Sápu og vatn?
Auðvitað. (Skyldi hana gruna
nokkuð?)
Örn og Lillí eru lokuð inni í
vagninum, þegar Tóní Blake
kemur til sögunnar. Hún heimt-
ar af Vilbur, að hann geri við
bílinn, en hann er allur á nál-
um.
Tóní: Það var vel gert karl
minn. Getur þú ekið vagninum
niðxn- á veginn?
Vilbur: J-já, auð-auðvitað,
ungfrú.
Rödd frá bílniun: Ekki í þetta
skifti, karl minn, við höfum um-
kringt þig. Upp með hendurnar!
g) COíZCHt ANP LEE,
IMPRISONED INTHE
TCAILER, ARE TCYINS
VESPERATEiy TO WORK
OUT A mv T0 5I0NAL
TONI WITHOUT
endamgerimg her.
/VIEAMWHILE, WILBUR
HAS COMPLETED THE
FIRST AID 0N HERCAR.
<«AN4C.
PO00IIÍ