Alþýðublaðið - 21.06.1942, Blaðsíða 8

AIÞ7BUBUÐIÐ
Sunnudagur 21. júní 1942.
SraS NÝJA BfÓ
Ekkja
afbrotamaunnins
GAMLA BfÓ
Hann vildl eignast
eiginkono.
*r
MAÐUR hét Gísli. Hann hjó
á Kröggólfsstöðum í Ölf-
usi. Hann gat verið fyndinn í
tilsvörum. Eitt sinn heyrði hann
sagða dánarfregn og þekkti
þann, sem dáinn var. Þá á Gísli
að hafa sagt: „Sussu, sussu,
barn, ef þessi skuplar hátt í
upprisu réttlátra, þá skupla
fleiri.“
*
ÞAR kveldar ei alltjend vel
sem konur drekka.
SAGT er, að margir Gestapo-
menn í Þýzkalandi hafi ver-
ið handteknir. Sumir jafnvel á
meðan þeir voru að gegna störf-
um sínum við að handtaka aðra
Gestapomenn.
(Punch.)
*
SÍRA Guðmundur Einars-
son á Staðarstað (d. 1648)
ritaði hók um galdra. Aðaltit-
ill hennar er á latínu, en und-
irtitill er: „ lítil hugrás yfir
svik og vélræði djöfulsins, sem
stundum gengur réttur, stund-
um hlykkjóttur, að spilla mann-
kynsins sáluhjálp.“ Um kvalir
fordæmdra segir þar: „ alíir
þessir fyrrnefndu tyrannar
hafa herfilegan dauða fengið
og eru nú í eilífum kvalaeldi og
loga með sínum föður, djöflin-
um, og reykur af þeirra písl-
um mun stíga upp um aldur og
að eilífu.“
*
ÓVIRT er auðfengi, en ofvirt
torgæti.
*
ERLENDUR stjórnmálamað-
ur kom einu sinni óvænt
inn % herbergi, þar sem Lin-
coln, forseti, var að bursta
skóna sína.
Stjórnmálamaðurinn rak
upp stór augu: „Jæja, herra
forseti,“ sagði hann, „Svo þér
burstið sjálfur skóna yðar.“
„Já“ svaraði Lincoln, „hvaða
skó burstið þér?“
*
HJÁLPARHELLA.
ONAN er manninum ó-
metanleg stoð.“
„Já, það má nú segja. Hún
styður hann í sorgum og and-
streymi, sem hann hefði aldrei
reynt, ef hann hefði ekki átt
hana.“
grun í, að nokkur alvara fylgdi
gamninu.
Berta horfði út um gluggann
og velti því fyrir sér, hvenær
Eðvarð myndi nú koma.
— Hvenær! endurtók hún og
snéri sér við. — Þennan dqg að
fjórum vikum liðnum.
— Hvað segið þér! hrópaði
Dr. Ramsay og spratt á fætur.
— Þér ætlið þó ekki að halda
því fram, að þér hafið þegar
valið yður mannsefnið! Eruð
þér máske trúlofuð? Ó, ég skil,
ég skil, þið hafið ætlað að leika
ofurlítið á mig. Hvers vegna
sögðuð þér mér ekki, ungfrú
lofuð?
— Kæri doktor, svaraði ung-
Pála, að ungfrú Berta væri trú-
frú Pála með mestu rósemi, —
fram að þessu hefi ég ekki haft
hugmynd um, að ungfrú Berta
væri trúlofuð. Ég býst við, að
við ættum að óska henni til
hamingju, það er ágætt að geta
lokið af öllum hamingjuóskum
á einum degi.
Dr. Ramsay horfði á þær til
skiptis og botnaði ekki neitt í
neinu.
— Jæja, ég verð nú að segja
það, að ég skil ekkert í þessu,
sagði hann að lokum.
— Það geri ég ekki heldur,
sagði ungfrú Pála, — en ég
reyni að halda sönsum fyrir
því.
— Þetta er mjög einfalt mál,
sagði Berta. — Ég trúlofaðist í
gærkveldi, og ég hefi ákveðið
að giftast eftir nákvæmlega
fjórar vikur. Og hinn tilvonandi
eiginmaður er herra Craddock.
í þetta skipti var Dr. Ramsay
gersamlega grallaralaus.
— Hvað! hrópaði hann og
stökk undrandi á fætur. —
Craddock! Hvað eigið þér við?
Hvaða Craddock?
— Edvard Craddock, svaraði
Berta rólega, — frá Bewlie-
búgarði.
— Iss, þetta er heimskulegt.
Þér gerið það aldrei!
Berta horfði á hann og brosti
ljúfu brosi. Henni datt ekki í
hug að ómaka sig við að svara
honum.
— Þér eruð mjög æstur,
herra doktor, sagði ungfrú
Pála. — Hver er þessi herra-
rnaður?
— Hann er alls enginn herra-
maður, sagði dr. Ramsay og var
nú orðinn sótrauður af reiði.
— Hann er tilvonandi eigin-
maður minn, dr. Ramsay, gætið
að því, sagði Berta og klemmdi
saman varirnar. — Ég hefi
þekkt hann, frá því ég var lítil
stúlka. Faðir hans var mikill
vinur föður míns.
— En hann er ekki annað en
bóndi, sagði dr. Ramsay.
— Hvað var faðir yðar?
spurði Berta.
— Faðir minn var bóndi,
svaraði dr. Ramsay, — og hann
reyndi heldur aldrei að látast
vera annað en hann var.
— Einmitt það, sagði Berta.
— Og auk þess kemur hann
ekki þessu máli við.
Ungfrú Pála reyndi að leyna
brosinu, sem komið var fram á
varir hennar. En Berta var að
verða reið. Henni fannst dokt-
orinn vera ruddalegur.
— Hvað hafið þér út á hann
að setja? spurði hún.
— Hann er yður ekki sam-
boðinn.
— Hvers vegna ekki, ef ég
elska hann?
— Hvers vegna ekki? svar-
aði dr. Ramsay. — Af því að
hann er bóndasonur, eins og ég,
en þér eruð ungfrú Berta Ley
frá höfuðbólinu.
— Þér hafið ekkert út á
hann að setja, eins og ég vissi,
hreytti Berta út úr sér. — Þér
sögðuð mér sjálfur, að hann
hefði bezta orð á sér.
— Ég vissi ekki, að þér vær-
uð að leita upplýsinga með
hjónaband fyrir augum, sagði
doktorinn.
— Það var ekki heldur þann-
ig, svaraði hún. — Mér er sama,
hvaða orð hann hefir á sér. Þó
að hann væri drykkjumaður,
letingi og auðnuleysingi, myndi
ég giftast honum, því að ég
elska hann.
— Kæra Berta, sagði ungfrú
Pála, — doktorinn fær slag, ef
þú talar svona.
— Þér sögðuð mér, að hann
Aðalhlutverkin leika:
Bette Davies
Henry Fonda
Anita Louise
Síðasta sinn.
Barnasýning kl. 3.
Smámyndasafn.
LÖTU MÝSNAR.
Litskreytt teiknimynd þar
að auki 3 aðrar teikni-
myndir. Skopmynd, músik
mynd, fræðimyndir.
Aðgöngumiðar seldir frá kl.
11 f. hád.
væri einn af ábyggilegustu
mönnum, sem þér hefðuð þekkt,
dr. Ramsay, sagði Berta.
— Ég neita því ekki, |agði
doktorinn og rjóðar kinnar hans
voru nú orðnar purpurarauðar.
— Hann kann starf sitt, er dug-
legur, traustur og áreiðanlegur.
— Hamingjan góða, hrópaði
ungfrú Pála. — Maðurinn, sem
þér lýsið svona, hlýtur að vera
HÐNDDRINN
HANS VfiLLA
ekkert í því hvernig á því
stendur, að hann skuli vera
kominn hingað.“
„Hvað segirðu, frændi?
Keyptir þú ekki hvolpinn handa
mér?“ sagði Villi, sem varð nú
hræddur um að hann mundi
missa hvolpinn aftur. „En hví
er hann þá hérna? Og hvar eru
dýrin úr örkinni? Hún er tóm!“
„Það er dularfullt,“ sagði
faðir hans. „Reglulega dular-
fullt. Við verðum að fara í
leikfangabúðina eftir matinn og
athuga málið. En komdu nú,
Villi minn, og borðaðu matinn
þinn í ró og næði.“
„Ég get engan mat borðað,
ef ég þarf að skila hvolpinum
mínum aftur í búðina,“ sagði
Villi með tárin í augunum. „Ég
á þennan hvolp! Sjáðu bara,
hvað hann er vinalegur við
mig!“
„Góði Villi minn, þú mátt
daginn þinn!“ sagði mamma
(They Knew What They
Wanted)
Amerísk kvikmynd.
Carole Lombard
Charles Laughton
Börn fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 1.
hreinn engill. En Berta hefði
aldrei orðið ástfangin af hon-
um, ef hann hefði verið galla-
laus.
— Ef Bertu hefði vantað
ráðsmann, hélt dr. Ramsay
áfram, — hefði hún ekki getað
fengið annan betri, en sem eig-
inmaður ....
— Borgar hann landsskuld-
ina? spurði ungfrú Pála.
ekki fara að skæla á afmælis-
hans blíðlega. „Blessaður, láttu
liggja vel á þér!“
„Heyrðu mig, lagsmaður,“
sagði Daníel frændi. „Þú mátt
auðvitað eiga hvolptetrið. Ef ég
hefði vitað það strax í gær, að
þú vildir heldur eiga hvolpinn,
þá hefði ég keypt hann, en ekki
örkina. En þú sagðir mér ekki
frá því. En nú ertu búinn að fá
hann í hendurnar, og fyrst þér
þykir svona vænt um hann,
ætla ég að gefa þér hann. Örk-
inni getum við skilað aftur í
búðina.“
„Já, og hvolpurinn er jafndýr
og örkin, frændi, svo að þú
þarft ekki að bæta neinu við,“
sagði Villi og dansaði um alla
stofuna af fögnuði. „Ó, seppi
minn, seppi minn, nú á ég þig!
Frændi segir, að ég megi eiga
þig! Húrra!“
„Voff, voff, voff, voff,“ gelti
hvolpurinn og tók loftköst af
gleði. „Voff, voff.“
„Svona nú, Villi minn, nú
máttu til með að fara að borða
Ora
SL&

í DOES SHB •3U5PBCT. . .?
rr ts PANSBROU5 TO LET HER
GO... BUT IF SPB W/LL B£
mSSEP, . . MORE
NTNDiSftfil
Dr. Dumartin (hugsar):
Skyldi hana gruna nokkuð? Það
er hættulegt að láta hana fara,
en enn hættulegra að halda
henni.
Tóní: Þetta er ágætt, nú skal
ég taka við. Færðu svo sóra
bílinn, svo að ég komist fram
hjá.
Vilbur Au-auðvitað! En é-ég
á héma d-dálítið. Doktorinn
v-veit ekki, a-að ég t-tók það!
Vilbur: Ég ætla a-að ge-gefa
þér þetta!
Tóní: En hvað það var gott
af þér, Vilbur!