Alþýðublaðið - 23.06.1942, Blaðsíða 8

„Nú er ég alveg hissa“, sagði
búðarstúlkan. „Ég vissi, að
/ 3UT WE BETTER.) 'BTUVE IN G 5HARP'
finp a goop cm'.J "THAT WOJLDN'T
T OOICK/r-------( SUGGEST ANYTHlNG'
/ PUWARTIN'5 Z-0'1 \
f MU5T H4V£ BEHN A *-
first-class boy ‘scour.
sHE PIC7 50MB RSALr-
FANCY Vi/ORK ON T
VTH05E K'NOTS/J
/4NP lhl5lPE TUB TffAiLBR
/ IF ONL.Y
'WE ÚOULP
HAVE OOT
OUR HAN05
T FREO'r/
NO, C
^ THAT'O \
ÖOOP.' NOW
' TONI HA5 70
PRIVE BH TH/S
» WINPOW/ jT
f W-W/SH X H-HAP J
A G-6-6IZL UKB •
TH-THAT TD T-TAKE
OARE OF/ SUE
N- NBEPS LOOKING .
fate. AFTBR/^vO-3
mu i hap 3
Ftimeto Vo *
5OMETH1N0 FOR
THAT PÚOR LAD.'
fe HE NEEP5
f LOOKINO
BbfAFrgR/
f HE’5 BAC/CINð IT
UP/ THATLL spoil
l EVERYTHINS/
Wide World
ALÞVÐUBLAÐIÐ
Þriðjudagur 23. júní 1942.
HINN frægi Englendingur,
Sir Joseph Banks (1743—
1820) kom hingað til lands 1772.
TJm þann leiðangur farast annál
sr. Magnúsar Péturssonar á
Höskuldsstöðum svo orð: „1772
í Augusto kom á Hafnarfjörð
engelskt skip ei allstórt með
fallstykkjum og vörnum búið;
var sagt um 40 manna á því.
Voru þar á herramenn praktug-
ir að klæðum, allri viðhöfn og
siðferði; fengu þeir dönsku hús-
in eður búðir til aðseiurs, héldu
stór gestaboð með mörgum rétt-
um og drykkjum, buðu þar til
amtmönnum og æðri mönnum.
Enga kauphöndlun höfðu þeir,
né liðu, við landsfólkið, en mælt
var, að skenkingar hefðu farið
millum þeirra og æðri manna.
Þessir höfðu uppt&iknað og af-
málað, hvað þeir sáu. Nokkrir
af þeim reistu austur að Heklu-
fjalli og í Skálholt, gjörðu
skenkingar meira fólki, og þeim
öðrum, er þeim þénuðu. Amt-
mann Ólafur sendi þeirra vegna
mann norður í Skagafjörð
eftir surtarbrandi, hrafntinnu,
glerhöllum og til Hóla eftir ný-
þrykktum bókum. Þeir sögðu
sig hafa siglt kringum alla ver-
öld og hefðu nú fullkomnað
sína lystireisu, vildu nú fara
heim. Þetta skip sigldi burt
um veturnætur.“
#
AF MAGNÚSI SÁLARHÁSKA
„Þegar Magnús var að brýna
Ijái sína, valdi hann sér venju-
lega einhverja vissa þúfu á
teignum til að sitja á. Þegar
svo bömin þyrptust í kringum
hann með ærslum, bað hann
þau að hafa ekki hátt, því að
hann þyrfti að heyra, hvernig
brýnið „skrafaði við eggina.“ “
*
ÚR KRUKKSPÁ:
„Að lyktum verður biskup í
Skálholti Finnur hinn naumi
og síðan Hannes hvíti. Þá verð-
ur biskup Geir góði. Eftir Geir
góða verða nokkrir pokabisk-
upar á íslandi.“
#
■Ví Ú ÆTLAR Eyjólfur að
hætta að verzla í fimm
ár.
„Jæja, en hann hefir sve oft
sagt það áður.“
„Já, en nú hefir sakadómari
sagt það.“
NÝJA BfÖ
— Hann er langbezti leigu-
liðinn, sem við höfum nokkru
sinni haft, hreytti doktorinn út
úr sér. Rólyndi ungfrú Pálu
espaði hann.
— Þarna kemur hann! hróp-
aði Berta.
— Drottinn minn dýri, kem-
ur hann hingað? hrópaði fjár-
haldsmaðurinn.
— Ég sendi eftir honum.
Munið að hann verður eigin-
maðurinn minn.
— Það eigum við nú eftir að
sjá, sagði Dr. Ramsay.
Ungfrú Pála brosti. Henni
þótti hálft í hvoru gaman að.
IV.
Áhyggju- og gremjusvipur-
inn hvarf af Bertu eins og dögg
fyrir sólu. Hún roðnaði, þegar
hurðin var opnuð, og þegar
unnusti hennar kom inn, brosti
hún. Hún gekk á móti honum
og tók í hönd honum.
— Pála frænka, sagði hún. —
Þetta er Edvard Craddock.
Hann tók í hönd ungfrú
Pálu og leit á doktorinn, sem
snéri baki að honum. Cradd-
ock roðnaði ofurlítið og fékk
sér sæti við hlið ungfrú Pálínu.
— Við vorum að tala um
þig, kæri, sagði Berta. Þögnin,
sem varð, þegar hann kom inn,
hafði orðið dálítið óþægileg, og
þegar Craddock var að reyna
að finna eitthvert umræðuefni,
reyndi ungfrú Pála ekki að
hjálpa honum. — Eg var að
segja Pálu frænku og dr. Ram-
say, að við ætluðum að gifta
okkur eftir mánuð.
— Eg mun reyna að verða
frænku yðar góður eiginmað-
ur, sagði hann.
En Pála frænka greip fram
í fyrir honum.
— Ó, ekki efast ég nú um
það. Þetta segja þeir allir, þeg-
ar þeir eru á biðilsbuxunum.
Eins og þér vitið er Berta orð-
in sjálfri sér ráðandi og ber
sjálf ábyrgð á gerðum sínum.
Craddock kom þetta ofur-
lítið á óvart.
— Það kemur sér líka vel,
sagði Berta, og kom honum til
hjálpar, því að ég hefi í hyggju
að haga mér eins og mér sýn-
ist, án þess að láta nokkurn
grípa fram fyrir hendur mér.
Ungfrú Pála virti hann fyrir
sér. Henni leizt vel á manninn,
hann var geðugur og hraust-
legur útlits og prúðmannlegur
í framgöngu. Að öðru leyti
fannst henni ekkert sérstakt við
hann.
Hún snéri sér að honum og
spurði:
— Hefir Berta sýnt yður
hænsnin okkar?
— Nei, sagði hann og þótti
spurningin kynleg. — En ég
býst við að hún geri það.
— Enginn vafi á því. Þér vit-
ið, að ég ber ekkert skyn á
hænsnarækt. Hafið þér nokkurn
tíma verið erlendis?
— Nei, ég læt mér nægja
mitt eigið land, svaraði hann.
— Það er fullgott handa mér.
— Það er ég sannfærð um,
sagði ungfrú Pála og leit niður
á gólfið. — Berta verður vissu-
lega að sýna yður hænsnin. —
Eg hefi gaman af þeim vegna
þess, að þau eru svo lík mönn-
unum. Þau eru svo heimsk.
— Eg get ekki fengið mínar
hænur til að verpa á þessum
tíma árs, sagði Craddock.
— Eg hefi ekkert vit á hænsn-
um, endurtók ungfrú Pála, —
en ég hefi gaman af þeim.
Dr. Ramsay var farinn að
brosa og Berta roðnaði.
— Þú hefir aldrei sýnt það
fyrr, að þú hefðir neinn áhuga
á hænsnum, Pála frænka, sagði
hún.
— Það er og! Manstu hvað
ég sagði í gærkveldi, að hænsn-
in væru alltof seig til kvöld-
verðar. Hversu lengi hafið þér
þekkt Bertu, herra Craddock?
— Mér finnst ég hafa þekkt
hana alla ævi, sagði hann —
og mig langar til að fá að kynn-
ast henni lengur.
í þetta skipti var það Berta,
sem brosti, og ungfrú Pálu
þótti þetta skemmtilegt svar.
Dr. Ramsay þagði.
— Eg hefi aldrei séð yður
svona hljóðan, dr. Ramsay, —
sagði Berta.
— Eg býst við, að það, sem
ég hefi að segja, muni ekki láta
vel í yðar eyrum, ungfrú Berta,
svaraði hann ólundarlega.
— Þér eruð enn
kemor til hjálpar
The Lone Wolf meets a Lady.
Spennandi og æfintýra-
rík leynilögreglumynd
Aðalhlutverkin leika:
WARREN WILLIAM,
JEAN MUIR.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
GAMLA Blð Ml
Hann vildi ðipast
viginkpn.
(They Knew What They
Wanted)
'Araerísk kvikmynd.
Carolé Lombard
Charles Laughton
Börn fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá

Twuvriowvricx,
BUNDURINN HANS TILLA
matinn þinn. Annars verður
hann ískaldur,“ sagði mamma
hlæjandi.
„Já, já, nú gæti ég borðað á
við fjóra, af því að ég er búinn
að eignast hvolp sjálfur,“ sagði
Villi og settist strax að borðinu.
Hvolpurinn fékk mjólk í skál,
og milli þess að hann lapti,
sleikti hann fæturna á Villa.
Þannig fór hann að því að
kyssa.Villa var alveg sama, þótt
hvolpurinn vætti sokkana hans
með öllum þessum sleikjum.
Honum þótti bara vænt um það.
Eftir máltíðina fóru þeir
Villi og Daníel frændi með örk-
ina í leikfangabúðina. Þeir
höfðu hundinn með sér í bandi.
Búðarstúlkan varð fegin að
sjá þá.
„Góðan daginn,“ sagði hún.
„Almáttugur, eruð þið með
hvolpinn? Og ég sem hélt, að
hann væri týndur. Og svo er
annað, — ég fann öll dýrin úr
örkinni lengst inni í skoti í
morgun. Ég hefi enga hug-
mynd um, hvernig á því stend-
ur, að þau eru þangað komin.
Mér þykir þetta ákaflega leið-
inlegt, en ... “
„Við vitum þetta allt sam-
an“, sagði Daníel frændi og
brosti. „Hvolpskömmin virðist
hafa tekið öll leikföngin úr örk
inni og skriðið sjálfur ofan í
hana! Við fundum hann þar í
moreun“.
hvolpurinn var vel gefinn, en
aldrei kom mér til hugar, að
hann gæti þetta! Það er svo
sem auðséð, að hann hefir lang-
að fá Villa íyrir húsbónda“.
„Voff, voff, voff, voff,“ gelti
hundurinn, og sleikti hnéð á
Villa. Hann var ákaflega kátur.
„Hér hefi ég fallegan, lít-
inn og rauðan kraga með bandi
handa hvolpinum. Ég ætla að
gefa Jrc ignum þennan kraga í
staðinn fyrir alla snúningana“,
sagði stúlkan. „Þú ætlar víst
að eiga hundinn áfram, úr því
að þú skilar örkinni aftur, er
ekki svo?“
„Jú, jú“ hrópaði Villi. „Ég á
þennan hvolp. Ég vil ekki sjá
örkina. Og ég þakka þér kær-
lega fyrir kragann og hálsband
ið“.
Búðarstúlkan setti nú þessa
gripi á hvolpinn og hann varð
afar montinn af þeim, enda var
þetta ljómandi fallegt háls-
band. Þið hefðuð bara átt að
sjá Villa, þegar hann labbaði
út úr búðinni með hvolpinn í
bandi! Það var nú sjón að sjá!
Þeir Villi og hvolpurinn urðu
auðvitað ágætir vinir, og þeir
eru alltaf saman.
En hvað heldurðu að Villi
hafi kallað hvolpinn sinn?
Lokaðu augunum og gizk-
aðu þrisvar sinnurn!
. . . . Já, það var rétt hjá þér
í fyrsta sinn. — Hann kallaði
hann einmitt Nóa, eins og þú
sagðir, af því að hann kom út
úr örkinni! E N D I R .
MYIDAI181
Tóní (hugsar): Ég vildi, að
ég hefði tíma þess að gera eitt-
hvað fyrir Vilbur.
Vilbur (hugsar): É-ég vildi,
a-að ég hefði st-stúlku eins og
hana til að I-líta eftir.
Inni í bílnum eru Örn og Lillí
Lillí: Hann er að færa vagn-
inn! Það eyðileggur allt.
Örn: Nei, Tóní verður að fara
fram hjá þessum glmgga!
Örn: Við verðum að velja
gott nótnablað!
Lillí: „Etude í Gis-dúr“. Það
minnir ekki á neitt! Reyndu ann
að blað.
gætum aðeins
losað hendurnar.
Öm: Dumartin hlýtur að hafa
verið ágætis skáti. Han» hefir
bundið hendumar á okkttr með
einhverjum undarhnútum.