Alþýðublaðið - 24.06.1942, Blaðsíða 8
-*e-
ALÞ7ÐU9LAÐIÐ
Miðvikudagur 24. júui 1942.
GRÖNDAL SKRIFAR:
GERMANÍA, ÞANN 30.
ÁGUST 1858. .. Hér
er aldrei neinn miðviTcu-
dagur, — heldur hleypur tím-
inn yfir þann dag, svo þá er
ekkert; klukkan er hér aldrei
tólf, heldur álltaf eitt. Hér
kyssir maður állt kvenfólk við
hvern punkt í ræðunni, þegar
maður tálar við það; klappar
þeim á hægri kinnina við hvern
semikólon og faðmar það við
hverju kommu; þegar exclama-
tionsteiknin koma fyrir, þá má
maður gera við þær, hvað sem
maður'vill. Hér er dagurinn
svartur svartur á kviðnum, en
grænn á bakinu. Á svmrin er
snjóaður himinn, en álstirnd
jörðin. Allt vín rennur hér upp
% móti, svo glösin eru alltaf á
hvolfi . .“.
I
ÞAR er allur, sem unir.
*
SLEIFUR GÍSLASON heit-
ir landskunnur hagyrð-
ingur á Sauðárkróki. Eitt sinn
var verið að ræða um á fundi
byggingu girðingar í Skagafirði
og mótmælti einn bóndinn girð-
ingunni með þeim forsendum,
að menn gætu stórslasast, ef
þeir riðu á girðinguna í myrkri.
ísleifur batt ræðu bónda í vís-
ur á eftirfarandi hátt:
Eg vil benda ykkur á,
og það megið virða:
mínu sjónarmiði frá
mætti enginn girða.
Eg vil benda ykkur á,
ef menn — nefnilega
riðu Króknum fullir frá
og færu glannalega
og nefnilega í náttmyrkri
nefnilega mættu
nefnilega nokkurri
nefnilega hættu.
ÞAÐ sjá augun sízt,
nefinu er næst.
sem
AMEÐAL hinna merkilegri
frétta tel ég fyrst sjálfan
mig, því hver er sjálfum sér
næstur, og hverjum finnst, að
hann sjálfur sé í rauninni sá
lýsissmurði centrálpunktur,
sem veldiskraftar alheimsins
hringsnúast um einu sinni á
hverjum 24 stundum.
(Ben. Gröndal, úr bréfi).
um landskuldirnar, herra dokt-
or, sagði ungfrú Pála. Svo
snéri hún sér að Craddock og
bætti við: — Veslings doktor-
inn hefir svo miklar áhyggjur
af því, að helmingur leigulið-
anna þykist ekki geta borgað
landskuldina.
Það urraði eitthvað í dokt-
ornum, og ungfrú Pálu fannst
nú tími til þess kominn, að
ungi maðurinn færi. Hún leit á
Bertu, sem skildi hana strax
og sagði: — Komdu, Eddi, ég
ætla að sýna þér húsið.
Hann stóð á fætur og þótti
sýnilega vænt um að losna, tók
í hönd Pálu frænku og sagði:
— Eg vona, að þér séuð ekki
reið við mig fyrir að taka Bertu
frá yður. Eg vona, að við eig-
um eftir að verða góðir vinir.
Ungfrú Pála fór dálítið hjá
sér, en' henni fannst sem þetta
hefði getað verið verra. Því
næst snéri Craddock sér að Dr.
Ramsay og rétti honum hönd-
ina, horfði fast á hann og sagði:
Mér finnst sem yður langi til
að tala við mig, og ég hefði
ekki heldur neitt við það að at-
huga. Hvenær mætti ég koma?
Berta varð hrifin af hinni
djarfmannlegu framkomu, og
ungfrú Pálu geðjaðist vel að
því, hvernig hann ávarpaði
þennan gamla nöldrunarsegg.
— Það væri engin vanþörf á
því, að við töluðum saman, —
sagði doktorinn. — Við getum
hitzt klukkan átta í kvöld.
— Ágætt! Góða nótt ungfrú
Pála.
Hann fór út ásamt Bertu.
Ungfrú Pála var ekki ein af
þeim, sem finnst það óviðeig-
andi að mynda sér skoðun af
lítilfjörlegu tilefni. Áður en
hún hafði þekkt manneskju í
fimm mínútur, hafði hún mynd-
að sér skoðun um hana qg sagði
hverjum, sem heyra vildi,
þessa skoðun.
— Það verð ég að segja,
doktor, sagði hún um leið og
hurðinni var lokað — að maður-
inn er< ekki eins hræðilegur og
ég bjóst við.
Ég hefi aldrei heyrt annað
■6|n að' jhann væri aðlaðandi,
svaraði dr. Ramsay, sem var
sannfærður um, að sérhver
kona gæti gert sig að fífli, ef
laglegur maður var annars veg-
ar.
Ungfrú Pála brosti. —> Gott
útlit er aðlaðandi í lífsbarátt-
unni, kæri doktor. Þér getið
ekki hugsað yður, hve erfitt er
fyrir óásjálega stúlku að kom-
ast áfram í lífinu.
— Eruð þér samþykk þess-
um heimskulegu duttlungum
Bertu?
— Ef ég á að segja sannleik-
ann, þá býst ég við, að það
BS NÝIA Blð m áteÉ GARÆLA BfÖ Hl
filfurinn „Sunny“
Ameríksk söngmynd rneð
kemur til bjðipar Anna Neagle, John Caroll,
The Lone Wolf meets a Lady. Edward Everett Hortonl
Sýnd kl. 7 og 9.
Spennandi og æfintýra- rík leynilögreglumynd. .
Framh.-sýning kl. SVz-öVz
Aðalhlutverkin leika: DÝRLINGURINN
WARREN WILLIAM, ENN Á FERÐINNI
JEAN MUIR. Leynilögreglumynd með
' Hugh Sinclair.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9. 1 Bön fá ekki aðgang.
mmmŒá. *.. :mœz%œmmmm
faileg, klædd samkvæmt nýj-
ustu tízku. Þegar við lögðum
af stað spur*: ég hana, hvenær
breyti" engu, hvort ' við *er- I Jarðarförin ætti að fara fram
um þessu mótfallinn eða sam- > °§ átti von á grátkasti, en hún
þykk. Þess vegra er skynsam- ! svaraði. O, það er allt komið
legast af okW £ð taka þessu . 1 krin? E* sendi þér ekki
allt var um
rólega.
— Þér getið gert hvað sem
yður sýnist, ungfrú Pála, svar-
aði doktorinn ólundarlega —
en ég hefi í hyggju að koma í
veg fyrir þetta.
— Þér getið það ekki, kæri
doktor, sagði ungfrú Pála bros-
andi. — Ég þekki Bertu miklu
betur en þér. Ég hefi verið sam
vistum við hana í þrjú ár og
mér hefir alltaf þótt meira og
meira gaman að kynnast skap-
ferli hennar. Ég skal segja yð-
ur, hvernig við kynntumst
fyrst. Auðvitað vitið þér, að
faðir hennar og ég gátum ekki
talazt við árum saman. Þegar
hann hafði braskað með pen-
inga sína eins og honum sýnd-
ist, vildi hann fá að braska með
mína peninga. Þegar ég harð
neitaði því, varð hann fokreið-
ur, kallaði mig öllum illum nöfn
um og hataði mig til dauða-
dags. Jæja, hann missti heils-
una eftir lát konu sinnar og
eyddi mörgum árum í það að
ferðast með Bertu um megin-
landið. Hún fékk menntun eins
og bezt var á kosið í mörgum
löndum.
— Jæja, einn daginn fékk ég
skeyti á þessa leið: „Pabbi dá-
inn, gerðu svo vel að koma, ef
þú getur. Berta.“ Skeytið var
sent frá Neapel, en ég var í
Flórens. Auðvitað flýtti ég mér
til hennar og hafði sama og ekk
ert með mér. Á járnbrautar-
stöðinni tók Berta á móti mér,
en ég hafði ekki séð hana í 10
ár. Hún var orðin hávaxin og
skeytið íyrr en
g~rð gengið.
Ég vildi ekki vera að ónáða
þig. Eg sendi þé bara skeytið
af því að fólkinu heima þótti
það undarlegt, að ég skyldi
vera ein að flækjast hér. Svo
leit hún á ferðafötin mín og
sagði: — Naumast þú hefir
' flýtt þér af stað. Ef þig vantar
fot, er bezt fyrir þig að fara til
klæðskerans míns. Eg þarf að
fara til hans sjálf á næstunni.
Sú var nú ekki viðkvæm fyrir
smárnununum.
Ungfrú Pála þagnaði og
horfði á doktorinn ,til þess að
VERÐLAUNAKISA
SNOTRA var stór, blár
Persíuköttur. Hún bar
sannlega nafnið með rentu, því
að ekki var hægt að hugsa sér
öllu snotrari kött. Rófan var
digur og loðin, augun voru djúp-
gul, veiðihárin voru ákaflega
löng, og feldurinn var blátt á-
fram yndislegur, gráblár, silki-
mjúkur og loðinn.
Beta átti Snotru. Það var
fyrir háum aldri að fara hjá
Betu, en hún vissi, hvernig hún
átti að annast um eftirlætin sín.
Þau voru tvö — Gyllir, kanarí-
fuglinn hennar, og kötturinn
Snotra. Hún hreinsaði búr
Gyllis á hverjum degi og færði
honum mat og drykk, og hún
burstaði og snyrti Snotru hátt
og lágt og sá henni fyrir nægri
mjólk að drekka og hlýrri körfu,
til þess að sofa í á nóttunni.
Einn góðan veðurdag kom
Beta heim og var mikið niðri
fyrir.
„Mamma,“ hrópaði hún. „Það
á bráðum að verða kattasýn-
ing í næstu borg! Heldur þú
ekki, að Snotra mundi fá verð-
laun, ef ég sendi hana á sýning-
una? Ó, hvað það væri gaman,
ef hún fengi verðlaun!“
„Ég er bara viss um, að hún
fær þau,“ sagði mamma, sem
ekki var síður hrifin af þessari
hugmynd. „Við skulum láta inn-
rita Snotru, Beta. Hún hlýtur að
spjara sig á sýningunni. Hún er
ekkert nema fegurðin sjálf, og
þú heldur henni svo vel til.“
„Ef hún vinnur verðlaun, þá
ætla ég að verja peningunum
til að kaupa henni nýja körfu,“
sagði Beta. „Hún þarf að fá
hana. Snotra, Snotra, komdu
hingað skinnið. Nú ætla ég að
fara að bursta þig einu sinni oft-
ar á dag en ég hefi gert, svo að
þú verðir reglulega fín á sýn-
ingardaginn.“
Snotra lofaði Betu að sýsla
við sig eins og hana lysti. Henni
þótti vænt um litlu stúlkuna,
og elti hana á röndum allan
MVNOm&I
Lillí: Hún er að setja vélina
í gang!
Öm: Við verðum að nota
þetta blað, Söngur söngvanna,
eftir Moya.
Lillí: Ef .við gætum aðeins
skrifað henni!
Örn: Við getum það ekki, og
verðum að vona, að þetta detti
niður í bílinn hennar, og hún
átti sig á því.
Lillí: Þama kemur hún, ég
skal segja þér til, þegar þú átt
að kasta blaðinu út um glugg-
ann, svo að þú hittir í bílinn
hennar.
Dr. Dumartin: Hvað eruð þið
að gera þarna? Farið þið burt
frá þessum glugga!