Alþýðublaðið - 25.06.1942, Blaðsíða 8

o
Fimintiulagur 25. júní 1342.
■ ’V 'iirti’'
■fiAXK.
Wide Woild Featurc^
'DU^LAmÐ
(UJNA0LE TO 5I6NA. TÖNI
WTHÖUT ENPANSERIN6
HER, SCOZCU'/ PLANS T,0
DKOP A mSSAGZ INTO
HEK CA« AS 5H£
PASSES THE TRAiLER...
Örn er að reyna að gefa Tóní
merki, án þess að Dumartin
verði var við það.
Lillí: Hún er að setja bílinn
í gang. Ég skal láta þig vita,
þegar hún fer hjá.
Dr. Dumartin: Hvað eru þið
að gera. Farið þið frá glugg-
anum.
En í sama augnabliki og
Dumartin kemur inn kastar Örn
blaðinu út um gluggann.
V/-30
Eins og menn muna,
las Árni Pálsson prófessor
upp kvæði eftir Guðmund Inga
Kristjánsson í útvarpinu í vet-
ur. í formála, sem Árni hafði
fyrir upplestrinum, líkti hann
kveðskap skáldsins við kveð-
skap Eggerts Ólafssonar. —
Fannst m'órgum mikið til um
samlíkinguna.
Nokkru seinna var kunningi
Árna staddur heima hjá honum.
„Þú varst að líkja Guðmundi
Inga við Eggert Ólafsson í út-
varpinu um daginn,“ segir gest-
urinn.
„Já, en mikið déskotans leir-
skáld var Eggert,“ svaraði
Árni.
*
LÍTIÐ stoðar auður án
yndis.
*
FRÍÐUR ER FJÁÐÚR SVANNI
Tf-'i AÐ hefir verið ást við
fyrstu sýn, vænti ég?“
„Nei, — við aðra sýn. í fyrra
sinnið vissi ég ekkert um arfs-
vonina hennar.“
*
OFT HEFIR hinn frægri kona
færri hringa.
v *
SAGAN um það, þegar Quisl-
ing kom í heimsókn á vit-
firringahælið, gengur manna á
milli í Noregi. Hann snéri sér
að einum sjúklinganna og sagði:
„Ég er Vidkun Quisling.“
„Það nafn hefi ég aldrei
heyrt.“
„Hvað segið þér! Hafið þér
aldrei heyrt nefndan Vidkun
Quisling, mesta Norðmanninn,
síðan Harald hárfagra leið?“
„Takið þér þessu með ró“
sagði sjúklingurinn í meðaumk-
unarrómi. „Svona byrjaði það
líka í mér.“
*
SJALDAN BRESTUR óþrifna
konu áhald.
*
NORÐMAÐUR einn hafði
verið stranglega yfirheyrð-
ur af Gestapolögreglunni. Að
lokum slapp hann með þessa
áminningu:
„Þér verðið að koma hingað
í hvert skipti, sem þér heyrið
niðrandi orðum farið um þriðja
ríkið og þýzku yfirvöldin í Nor-
egi.“
„Mér þykir það leitt,“ svaraði
Norðmaðurinn, „en ég hefi bara 1
ekki tíma til að koma hingað ‘
svo oft.“ i
vita, hver áhrif orð hennar
hefðu. En hann steinþagði.
Og það álit, sem ég fékk á
henni þá, hefir styrkzt við kynn-
inguna. Þér eruð mjög skynug-
ur, ef þér gétið komið í veg
fyrir að Berta geri það, sem
hún hefir áformað að gera.
— Ætlið þér að telja mér
trú um, að þér ætlið að leggja
blessun yðar yfir þetta hjóna-
band? spurði doktorinn.
Ungfrú Pála yppti öxlum:
— Kæri herra Ramsay. Eg
hefi sagt yðar, að það skiptir
engu máli, hvort við blessum
það eða formælum því. Og
þetta virðist vera geðugasti ná-
ungi. Við skulum þakka okkar
sæla, að hún hefir ekki valið
verra. Hann virðist ekki vera
gersneyddur allri menntutt.
— Nei, hann er það ekki.
Hann var tíu ár í Regisskólan-
um í Tercanbury, svo að hann
ætti að vera sæmilega að sér.
— Hver var faðir hans?
— Hann var bóndi, eins og
sonurinn. Hann gekk líka í
Regisskólann.
— Það eru þessir menn, sem
blöðin segja, að séu kjarni þjóð-
arinnar, herra Ramsay.
— En þeir eiga að vera á sín-
um rétta stað fyrir því, sagði
doktorinn. — Þér getið gert
eins og yður lystir, ungfrú Pála,
en ég ætla að koma í veg fyrir
þessa heimsku. Þegar alls er
gætt, gerði herra Ley mig að
fjárhaldsmanni stúlkunnar, og
þó að hún sé orðin tuttugu og
eins árs, álít ég það skyldu
mína að koma í veg fyrir, að
hún falli í hendurnar á fyrsta
fátæklingnum, sem biður henn-
ar.
— Þér getið gert það sem
yður sýnist, hreytti ungfrú
Pála út úr sér, en hún var orð-
in leið á þessu nöldri. Yður
verður ekki mikið ágengt þar
sem Berta er annars vegar.
— Ég ætla ekki að tala við
Bertu. Eg ætla að tala við Crad-
dock og segja honum álit mitt
á málinu.
Ungfrú Pála. yppti öxlum. —
Doktor Ramsay hafði sýnilega
ekki gert sér ljóst, hyer var
potturinn og pannan í þessu, og
hún kærði sig ekki um að
skýra honum frá því. Doktorinn
kvaddi, og fáeinum mínútum
seinna kom Berta inn.
— Þú þarft sennilega að fara
að hugsa fyrir öllu veizluum-
stanginu, vina mín, sagði ung-
frú Pála og glotti hæðnislega.
— Við höfum hugsað okkur
að hafa ekki mikla viðhöfn í
sambandi við giftinguna.
— Það finnst mér mjög vitur-
legt. Flestir, sem gifta sig, —
halda, að þeir séu að gera eitt-
hvað, sem aldrei hefir verið gert
áður.
— Eg hefi boðið Edvard til
hádegisverðar á morgun.
Daginn eftir, að loknum há-
degisverði, fór ungfrú Pála inn
í lestrarstofuna og fór að opna
nýjustu bókasendingu frá
Undie. Hún fletti bókunum og
las setningu og setningu á
stangli, til þess að vita um
hvað bækurnar fjölluðu, en
jafnframt hugsaði hún um mál-
tíðina, sem var nýafstaðin. Eð-
varð Craddock hafði verið
fremur taugaóstyrkur. Hann var
fremur órólegur í sætinu og
var ákafur að rétta ungfrú Pálu
það, sem hana vantaði, salt og
pipar og þess háttar. Það var
auðséð, að hann sóttist eftir
vinfengi hennar. Jafnframt var
hann eins og á nálum og ekki
líkur kátum elskhuga. Ungfrú
Pála gat ekki varizt því að
spyrja sjálfa sig að því, hvort
hann í raun og veru elskaði
frænku hennar. En hins vegar
var ekki vafi á því, að Berta
efaðist ekki um það. Hún hafði
verið í sjöunda himni og hafði
ekki augun af elskhuganum,
eins og hann væri það dásam-
legasta, sem hún hafði nokkru
sinni séð. Ungfrú Pála varð
undrandi á því, hversu innileg
hún var nú, en áður hafði hún
verið köld og laus við alla við-
kvæmni. Og henni virtist vera
alveg sama, þó að allir sæju
viðkvæmni hennar. Hún var
ekki einungis hamingjusöm
yfir því að vera ástfangin, hún
var einnig hreykin af því. —
Ungfrú Pála hló upphátt að til-
hugsuninni um það, að doktor-
inn ætlaði sér að koma í veg
fyrir hjónaband þeirra. En ung-
frú Pála kærði sig ekkert um
að skipta sér af þessu máli og
strax að loknum hádegisverði
NÝJA BIÓ HH
kemir til hjðlpr
The Lone Wolf meets a Lady.
Spennandi og æfintýra-
rík leynilögreglumynd
Aðalhlutverkin leika:
WARREN WILLIAM,
JEAN MUIR.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
sagðist hútt vera þreytt og hafa
í í hyggju að leggja sig út af, því
næst fór hún inn í lestrarsal-
inn.
| Hún valdi úr bókasending-
unni þá bók, sem henni leizt
! bezt á og fór að lesa. Allt í eini
í voru dyrnar opnaðar og þjónn-
inn tilkynnti, að ungfrú Glover
vseri komin. Ólundarsvipur kom
á ungfrú Pálu, en rétt á eftir
varð hún vingjarnleg.

GAMLA BÍÓ
Siinny“
Ameríksk söngmynd með
Anna Neagle,
John Caroll,
Edward Everett Hortonj
Sýnd kl. 7 og 9.
Framh.-sýning kl. 314-6j
DÝRLIN GURINN
ENN Á FERÐINNI
Leynilögreglumynd með
Hugh Sinclair.
Bön fá ekki aðgang.
— Ó, verið ekki að hafa fyrir
því að tanda á fætur, sagði hin
nyxomna, þegar ungfrú Pála
! stóð a fætur.
Ungfrú Glover var fremur
leiðinleg, en það gat ungfrú
Póla ■ kki fyrirgeíið. Hins vegar
var hún afar góðhjörtuð og ó-
eigingjörn.
— Hún er yndælismann-
eskja, var ungfrú Pála vön að
segja um hana — og hún læt-
Ql&CfWl,
'mvt/ywcozozcc
VERÐLAUiSÍAlOSA
daginn. Beta burstaði hana,
greiddi henni, gaf henni ný-
mjólk kvölds og morgna og
keypti á hana fallegan, bláan
silkiborða.
Loksins leið að sýningardeg-
inum. Hann átti að vera næsta
dag! En þau fagnaðarlæti í
Betu! Og þið hefðuð líka átt að
sjá Snotru. Aldrei hafði hún
verið jafn glæsileg. Það ar
vafamál, hvort nokkurn tíma
hefði sézt annar eins köttur,
En þá kom ógurlegt atvik fyr-
ir. Það bar þannig að: Beta var
á gangi með Snotru á flötinni
fyrir framan húsið. Þá bar þar
að allt í einu illilegan aðkomu-
hund. Snotra varð ofsahrædd
og flýði út í buskann í dauðans
ofboði. Hún stökk upp í tré og
beið þar, þangað til hundurinn
var kominn úr augsýn.
En Eeta sá ekki hvað varð af
Snotru. Hún kallaði á Snotru
og skimaði alls staðar eftir
henni, en allt kom fyrir ekki.
Snotra var uppi í trénu, og liún
gaf ekki frá sér eitt einasta
miálm af ótta við, að hundurinn
kynni að koma aftur.
Þegar hún áræddi loksins að
koma niður úr trénu, vildi svo
til, að bíll kom akandi eftir
veginum. Fólkið í bílunum sá
fallega köttinn, og bíllinn nám
staðar. Einn þeirra, sem í bíln-
um var, stökk út úr honum, elti
kisu uppi og fór með hana upp
í bílinn. í sama bili bar þar að
Betu, sem enn var að kalla á
.kisu. Snotra mjálmaði og
brauzt um og reyndi allt, sem
í hennar valdi stóð, til þess að
komast til Betu litlu.
En maðurinn var ekki á því
að sleppa henni. Beta kom þá
auga á Snotru og þaut af stað
í áttina til bílsins.
„Þetta er hún kisa mín, sem
þið eruð með! Þetta er hún
Snotra! Látið þið mig fá hana!“
En vondi maðurinn setti bíl-
inn á íulia ferð og ók allt hvað
af tók á burt með Snotru! Hann
hafði rænt henni. Hann hefir
svo sem séð, að hún var af-