Alþýðublaðið - 26.06.1942, Qupperneq 8

AM>r«WSlAD»P
Föstudagur 26. júní 1942»
T VETUR var skyndilega
* tekið upp á því, að lesa
þingfréttir í hádegisútvarpinu.
Maður nokkur kom að máli við
Helga Hjörvar og spurði, —
hverju þessi nýlunda sætti.
,pað er gert jyrir þingmenn-
ina,e' svaraði Helgi, „til þess að
þeir fái líka að vita, hvað ger-
ist í þinginu.“
*
NORÐMARÐUR SEGIR FRÁ:
NOKKRUM árum fyrir
stríðið sátu Breti, Norð-
maður og Þjóðverji við glas og
sögðu sögur. Þeim kom saman
um það, að sá, sem segði fjar-
stæðustu lygasöguna, skyldi fá
whiskyflösku í verðlaun. Þjóð-
verjinn fékk að byrja og sagði:
„Það var einu sinni þýzkur
séntilmaður......“
Þá ýttu Bretinn og Norð-
maðurinn til hans flöskunni:
„Gerið þér svo vel. Þér haf-
ið unnið verðlaunin.“
BLEFKEN, sá er samdi hina
illræmdu íslandslýsingu
(um 1600), segir m. a.: „Á ís-
landi eru hvítir úlfar og hvít-
ir birnir; fuglar eru þar fáir
nema sjófuglar og hrafnar, sem
stundum eru hvítir. Þar eru á-
gætir fálkar, og eru sumir hvít-
ir, og veiða Spánverjar og
Portúgalsmenn þá með miklum
kcstnaði. Ár eru margar og
fiskisælar, og veiðast í þeim
laxar, silungar og styrjur.“
(Þorv. Thoroddsen).
*
FORNAFN Blefkens var
Dithmar. Um hann voru
ort ógrynnin öll af níði, m. a.
þetta:
Dithmar
Dithmar
Dythmar
Dithmar
Dithmar
Dithmar
Dithmar
Dithmar
dári vottast,
lygapyttur,
dreggjapottur,
frjósi og svitni,
drussi réttur '
innan slitni,
drafni og rotni,
eigi rytmum.
HALLUR lögmaður Björns- "
son (á fyrri hluta 17. ald-
ar) kastaði fram þessari stöku
við ekkju manns, sem honum
hafði ekki alls kostar líkað við:
Kroppurinn liggur í kistu af tré
kann ei lengur bramla.
En hvar heldurðu’ að sálin sé, .
seimaþöllin gamla?
ur margt gott af sér leiða hér í
sveitinni. En reyndar er hún
fremur lítið gefin og ekki ýkja
skemmtileg.
— Hvernig líður bróður yð-
ar? spurði ungfrú Pála.
Herra Glover var aðstoðar-
prestur í Leanham, sem var um
mílu vegar frá Court Leys við
Tercanbury Road, og ungfrú
Glover hafði verið ráðskona hjá
honum frá því hann tók við
embættinu.
— Honum líður ágætlega.
Auðvitað áhyggjufullur út af
klofningnum í sókninni. Þér
vitið, að verið er að byggja
nýja kapellu í Leanham. Það
er hræðilegt.
— Herra Craddock var eitt-
hvað að minnast á þetta við
hádegisverðinn.
— Ó, var hann hérna. Eg
átti ekki von á, að hann va ri
svona mikill kunningi ykkar.
— Eg býst við, að hann sé
hérna enn þá, sagði ungfrú Ley
—- hann hefir að minnsta kosti
ekki komið inn til að kv éja.
Ungfrú Glover horfði á hanr
með töluverðri undrun. Er. ung-
frá Pála kærði sig ekkert um
að flýta sér aö útskýra málið.
— Og hvernig líður Bertu?
spurði ungfrú Glover, sem
aldrei ræddi um annað en al-
gengustu hluti.
— Auðvitað er hún í sjöunda
himni af gleði.
— Ó, sagði ungfrú Glover og
botnaði ekki neitt í neinu, hafði
ekki minnstu hugmynd um, —
hvað ungfrú Ley átti við. Hún
var dálítið smeyk við ungírú
Pálu, enda hafði bróðir hennar
látið í ljós ótta um, að hún
væri heimskona. En ungfrú
Glover gat ekki annað en borið
virðingu fyrir konu, sem bæði
hafði verið í London og á megin-
landinu, sem hafði hitt Dean
Farrer og séð ungfrú Maríu Cor-
elli. — Auðvitað, sagði hún. —
Berta er ung og kann að njóta
lífsins.
— Eg vona, að hún verði
hamingjusöm.
— Þér híjótið að láta yður
mjög annt um framtíð hennar,
ungfrú Ley.
— Alls ekki, sagði ungfrú
Páia. — Hún er sinn eigin hús-
bóndi og fyllilega sjálfri sér
ráðandi. Og auðvitað á hún
mest á hættu sjálf.
— Eg skil yður því miður
ekki, sagði ungfrú Glover. —
Hvað er það, sem ungfrúin á á
hættu?
— Hjónabandið, vina mín!
— Ætlar Berta að fara að
gifta sig? Ó, kæra ungfrú Pála,
lofið mér að óska yður til ham-
ingju. En hve þér hljótið að
vera hamingjusamar!
— Kæra ungfrú Glover. revn-
ið að vera rólegar. Og ef yður
’angar Lí að óska einhverjum |
t:' hamingju, þá óskið Bertu til
liamingju, en ekki mér. |
—- Fn múr þykir svo vænt
um það, ungfrú Pála, að Berta
skuli vera að gifta sig. Charles
verður glaður, þegar hann
fréttir það.
— Öún ætlar að giftast Eð-
varði Craddock, sagði ungfrú
Pála þurrlega, til þess að koma
í veg fyrir þetta orðaflóð.
— Ó, það var eins og and-
litið dytti af ungfrú Glover, og
hana setti dreyrrauða. Þegar
hún hafði náð sér, sagði hún:
— Yður er ekki alvara, vona
ég-
— Þér virðist verða undrandi,
kæra Glover, sagði ungfrú Pála
og glotti meinlega.
— Eg er undrandi. Eg hélt,
að þau þekktust ekki. Og auk
þess .... ungfrú Glover hætti
í miðju kafi.
— Og auk þess hvað? spurði
ungfrú Pála byrst.
— Jæja, auðvitað er herra
Craddock ágætur maður, og
mér geðjast ágætlega að hon-
um, en mér hefði ekki fundizt
hann samboðinn Bertu.
— Það er undir því komiðy
hvað þér eigið við með orðinu
„samboðinn,“ sagði ungfrú
Pála.
— Eg var að vona, að ungfrú
Berta a;tlaði að giftast herra
Brarderton frá Towers.
— Hm, sagði ungfrú Pála,
sem var ekki sérlega hrifin af
þessum nágranna i sínum. — Eg
veit ekki hvað sá góði maður
hefir fram yfir aðra menn ann
að en sérstaklega heimska for-
feður, og tvær eða þrjár þús-
undir ekra iands, sem ekki er
hægt að gera sér neitt verð úr.
— Auðvitað er herra Crad-
a NÝJA Bfð ■
ðlfnriat
kemur til bjðipar
|The Lone Wolf meets a Lady
Spennandi og æfintýra-
rík leynilögreglumynd
Aðalhlutverkin leika:
WARREN WILLIAM,
JEAN MUIR.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.|
Síðasta sinn.
■ OAMLA Bfð
„Sunny**
Ameríksk söngmynd með
Anna Neagle,
John Caroll,
Edward Everett Horton
Sýnd kl. 7 og 9.
dock mætur maður, hélt ung-
frú Pála áfram, sem nú var
farin að óttast, að hún hefði
sagt of mikið.
— Og ef þið eruð ánægðar,
ætti öðrum ekki að þurfa að
koma það við.
— Eg er alls ekki ánægð, —
sagði ungfrú Pála, en ég er ekki
svo heimsk, að ég fari að fetta
fingur út í það. Konur, sem
ekki þurfa að vera upp á aðra
Framh.-sýning kl. 3Vz-6Vz
DÝRLIN GURINN
ENN Á FERÐINNI
Leynilögreglumynd með
Hugh Sinclair.
Bön fá ekki aðgang.
komnar, ættu ekki að skipta
sér af hjónaböndum.
— Nei, það er hlutverk kirkj-
unnar. Iljónabandið er guðleg
stofnun.
— Eg hefi alltaf haldið, að
hjónabandið væri stofnun, sem
aðallega snertir dómarana, —
þegar skilnaður fer fram.
Þessu svaraði ungfrú Glover
engu.
— Haldið þér, að þau verði
VI8ÐLAÐNAK1SA
bragð ánnarra katta og hann
gæti selt hana háu verði og
fengið mikla peninga fyrir
hana.
Var það ekki óbærilegt? Beta
viási ekki, hvað nú skyldi taka
til bragðs. Hún hljóp heim
grátandi og stökk rakleitt inn
í eldhús, þar sem mamma henn-
ar var að baka kökur með kaff-
inu.
„Mamma, mamma! Það er
búið að stela Snotru. Þeir fóru
með hana burt í bílnum! — Ó,
mamma! Kisa lítur aldrei glað-
an dag eftir þetta! Og svo er
sýningin á morgun!“
Mamma tók Betu í fang sér
og huggaði hana. Hana tók
þetta líka mjög sárt, því að
henni þótti vænt um Snotru
ekki síður en Betu.
„Vertu ekki að gráta, góða
mín,“ sagði hún. „Við höfum
einhver ráð með að ná henni
aftur. Eg skal hringja á lög-
reglustöðina og segja lögreglu-
þjónunum allt um Snotru. Og
þeir hafa uppi á þrjótunum og.
færa þér Snotru þína aftur.“
„En heldurðu að þeir finni
hana í tæka tíð fyrir sýninguna,.
mamma mín?“ spurði Beta.
„Ég veit það ekki, væna mín,
en við skulum vona það,“ sagði
mamma hennar. „En tókstu eft-
ir númerinu á bílnum?“
„Æ, mamma, ég athugaði
ekki að gæta að því,“ sagði
Beta. „Eg var alltaf að hugsa
um Snotru og gleymdi öllu
öðru. Æ, skelfing var ég heimsk
að taka ekki betur eftir bíln-
um! Eg man ekki einu sinni,,
hvernig hann var litur.“
„Þetta var nú verri sagan,**1
sagði mamma hennar. „En sjá-
um nú til. Nú fer ég og hringi
á lögreglustöðina.“
Beta var alveg eirðarlaus. —
Hún hafði ekki einu sinni lyst
á kökunum, sem mamma henn-
ar var að baka. Hún gekk úr
einum stað í annan og var allt-
af að hugsa um Snotru og
brjóta heilann um, hvar húra
væri niður komin.
Ora
eia
Ae TONI PASSES THE WINPOW, SOORCHY’S
/HISSILE CATCHES H£l? ÖN THE HBAD.
\
HTNDASAai
Þegar Tóní fer fram hjá
glugganum, lendir samanbrotið
blaðið, sem Örn kastaði, í höfð-
inu á henni.
Tóní: Hvað er þetta?
Tóní (hugsar): Er Vilbur að
leika sér, eða húsbóndi hans að
gefa mér merki um að flýta
mér?
Tóní (hugsar): Það þarf ekki
að reka á eftir mér héðan burt.
Hver veit hvað karlinn hefir
ætlað sér?