Alþýðublaðið - 14.07.1942, Blaðsíða 8

8
MMSMUd&fiw
Þriðjudagur 14. júlí 1942.
DÝRAVINIR.
ÁRI var staddur hjá læknin
um og var að bera undir
hann vandræði sín og fjölskyld
unnar:
„Já, læknir minn góður“,
segir hann „ég er hræddur um,
að konan mín sé ekki með öll-
um mjalla“.
Læknirinn: „Og af hverju
dragið þér það?“
Kári: „Hún vill óð og uppvæg
kaupa geit“.
Læknirinn: „O, lofið þér
henni bara að kaupa geitina“.
Kári: „En hún vill hafa hana
inni í íbúðinni“.
Læknirinn: „Látið þér það
bara eftir henni að hafa hana
inni“. /
Kári: „En það er alveg óþol-
andi lykt af geitum“.
Læknirinn: „Þér skuluð þá
bara opna glugga“.
Kári: „Opna alla glugga! Ekki
nema þao þó! Og láta allar dúf-
urnar mína fljúga út!“
.. *
BETRI borgari“ kom einu
sinni þar að, sem um-
renningur var að láta hund sinn
leika ýmsar listir. Hafði múg-
ur og margmenni safnast þar
saman.
„Heyrið þér maður minn“,
sagði aðkomumaður, „hvernig
farið þér að því að kenna hund-
inum yðar þessar listir? Ég á
hund, og ekki get ég kennt hon-
um að gera neinar listir“.
TJmrenningurinn leit fyrirlit-
lega á spyrjandann og sagði:
„Það er velkomið, að ég segi
yður, hvað þér þurfið að gera:
Þér þurfið að kunna sjálfur svo
lítið meira en hundurinn, það
er allur galdurinn“.
*
KONA kom inn á auglýsinga
skrifstofu blaðs og bað um
að fá birta tilkynningu um lát
mannsins síns.
„Það kostar tvær krónur fyr-
ir sentímeterinn“, var henni
„Dýrt verður það“, sagði kon
an niðurdregin. „Hann var full
ar þrjár álnir á hæð“.
— Vitleysa, sagði frú May-
ston Ryle. — Hún hafði ágætt
vald á sér. — Mér finnst ekki
fara vel á því um unga konu,
að hún sé svona örugg með sig.
— Jæja, hvað finnst ykkur
þá um það, sem hún sagði við
mig, sagði frú Branderton og
baðaði út höndunum. — Ég vár
að segja henni, að okkur lítist
öllum vel á manninn hennar.
Ég hélt, að það myndi gleðja
hana ofurlítið og hressa, vesl-
inginn, og hún sagði að hún von
aði, að hann yrði eins ánægður
með okkur.
Frú Mayston Ryle varð orð-
laus stundarkorn. — En hve
þetta var skemmtilegt, hrópaði
hún svo og stóð á fætur. Ha!
Ha! Hún vonar, að herra Cradd
ock verði ánægður með frú
Mayston Ryle.
Hancockssysturnar hlógu
báðar. Þá var sagt, að vagn
frúarinnar biði, og hún bauð
góða nótt og brunaði á dyr með
miklum bægslagangi, svo að
brakaði í silkikjólnum. Eftir það
fór samkvæmið að leysast upp.
*
Þegar Craddockshjónin höfðu
skilað Gloverssystkinunum af
sér, þrýsti Berta sér upp að
manni sínum.
— Mér þykir svo vænt um,
að þessu skuli nú öllu vera lok-
ið, hvíslaði hún. — Ég er ham-
ingjusöm yfir því, að við skul-
um vera orðin ein.
— Þetta var skemmtilegt
kvöld, fannst þér það ekki?
spurði hann.
— Mér þykir vænt um, að þú
skyldir skemmta þér. — Ég var
hrædd um, að þér myndi leið-
ast.
— Hamingjan góða! Það var
þá hætt við því, sagði hann. —
Maður hefir gott af því að
hlusta á svona samræður ann-
að slagið.
Berta varð undrandi.
— Bacot gamli er mjög fróð-
ur maður, eða svo virðist vera.
Mér þætti ekki ósennilegt, að
stjórnin félli í lok sjötta ársins.
Hann reynir alltaf að koma
mönnum á þá skoðun, að hann
sé trúnaðarvinur forsætisráð-
herrans, sagði Berta.
— Og herforinginn er allra
skemmtilegasti karl, bætti Eð-
varð við. — Það var skemmti-
leg saga, sem hann sagði um
hertogann af Wellington.
Þessi athugasemd hafði kyn-
leg áhrif á Bertu. Hún gat ekki
lengur haft vald á sér fór að
skellihlæja. Maður hennar,
sem hélt, að hún væri að hlæja
að sögunni, fór líka að skelli-
hlæja.
— Og sagan um biskupinn,
sagði Eðvarð og emjaði af
hlátri.
Því meira sem hann hló, því
æstari varð hlátur Bertu, og í
kyrrð næturinnar gullu móður-
sýkiskenndir hlátrar hennar.
X.
Og nú hófu Craddockshjónin
ferðalag sitt. ■ ; J
Vorið kom með allan sinn
yndisleik. Berta fylgdist með
því; hvernig dagarnir lengdust
og hvernig krókusblómin þrosk
uðust. Á hinum hlýju, röku
febrúardögum skutu rósirnar
upp kollinum og þá fjólurnar.
Febrúar er mánuður þrárinnar,
ólíkur hinu órólega lífi apríls og
maí, þegar allt líf er í örum
vexti og náttúran þrútnar eins
og kona, sem gengur með fyrsta
barn sitt.
Sæþokurnar komu utan af
Norðursjó og huldu héruðin í
Kent rakri móðu, hvítri og
nær því gagnsærri. Hin blað-
lausu tré voru skrýtin í þok-
unni. Þau teygðu út greinarnar
eins og þau væru að reyna að
losa sig úr fjötrum vetrarins.
Grasið grænkaði á mýrlendinu,
og unglömbin hoppuðu og léku
sér umhverfis mæður sínar.
Þrestirnir voru þegar farnir að
syngja í runnunum. Marz gekk
í garð, og skýin sigldu vestur
yfir hátt í lofti, sundurtætt af
vindum vorsins. Náttúran hvíldi
sig, hélt' niðri í sér andanum
fyrir hina miklu áreynslu fæð-
ingarinnar.
Berta kynntist nú manni sín-
um betur og betur. Þegar þau
giftust, vissi hún í rauninni lítið
um hann annað en það, að hún
unni honum. Þá höfðu tilfinn-
ingarnar einar talað. Þau voru í
raun og veru aðeins leikbrúður
örlaganna, sem móðir náttúra
n nýja Bio n
Demaiita-
æðid.
(Diamond Frontier).
Spennandi og æfintýrarík
mynd. Aðalhlutverk leika:
Victor McLaglcn,
Anne Nagel og
John Loder.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Ðörn yngri en 16 ára fá
ekki aðgang.
AAINLA Bfð
Viralnfa
Amerísk stórmynd ,tekin
í eðlilegum litum.
FRED MACMURRY.
MADELEJNE CARROLL.
Sýnd kl. 7 og 9.
FRAMHALDSSÝNING
kl. 3V2—6V2.
ifreksveik lækaltiis
með Jean Hersholt.
hafði dregið hvora að annarri
og sameinað til til að tryggja
framhald kynstofnsins. Berta
hafði varpað sér í fang manns
síns, brennandi af þrá, og elskað
hann með ástarfuna dýrsins —
og goðanna.
Hann var karlmaður og hún
kvenmaður, og heimurinn ald-
ingarðurinn Eden, innblásinn af
ástríðu. En aukin kynning vakti
aðeins enn innlegri ást. Eftir því
sem Berta kynntist Eðvarð bet-
ur, uppgötvaði hún sé til mik-
illar ánægju, að hann var afar
hreinlyndur og hrekklaus. Hún
fann, að hann hafði aldrei elsk-
að stúlku áður og að hann.
þekkti mjög lítið til kvenna.
Hún var hreykin af því, að mað
ur hennar hafi komð til hennar
óflekkaður af eldri faðmlögum,
varirnar, sem kysstu hana, voru
hreinar. Sál hans var óskipt.
BVERGSTÓLLINN.
væri á höndum, og hann sneri
sér. að Jonnu glaðlegur á svi p-
inn.
„Já þeir sáu dvergstólinn
inni í skóginum“, sagði hann.
„Hann hélt kyrru fyrir og
hvíldi sig á sínum fjórum fót-
um. En hann hélt bróður þín-
um ennþá rígföstum. Áfram
nú, við skulum hafa upp á hon-
um, áður en á löngu líður. Og
ef álfur, kanína og tveir brodd
geltir geta ekki neytt dvergs-
stólræfil til að láta bróður þinn
lausan, þá skal hundur heita í
höfuðið á mér!“
Og áfram héldu þau og brodd
geltirnir ráku lestina. Broddarn
ir á þeim stóðu í allar áttir af
æsingi. Þau mættu ekki öðrum
það, sem eftir var leiðarinnar.
Þegar þau höfðu gengið drjúgan
spöl og Jonna var farin að
kenna þreytu, tók álfurinn í
hönd hennar og benti með henni
fram á við.
Jonna fór að reyna að koma
auga á það, sem hann var að
benda á, og þá sá hún lítið hús
inni á milli trjáa. Húsið var allt
gult, með gulum reykháfum,
gulum gluggum, gulum glugga-
tjöldum, og snotru blómin í litla
garðinum voru gul.
„Þangað hefir stóllinn farið“,
hvíslaði álfurinn. „Guli dverg-
urinn á heima þarna. Hann hef-
ir gula stóla og gul borð í svefn-
herberginu sínu og græn borð:
og græna stóla í eldhúsinu sínu.
Mér segir svo hugur um, að
dvergstólinn hafi langað í þann
félagsskap. Við skulum skríða
að húsinu og gægjast inn um_
gluggann.“
Þau skriðu öll upp að einum
gula glugganum og gægðust,
fyrir, Jonna sá allt greinilega.
inn um gluggann. Hú sá dverg-
stólinn, sem hélt Láka enn þá
rígföstum. Dvergstóllinn stóð
fyrir framan gulan dverg og
talaði án afláts, já, talaði og;
hló, óð elginn í ergi og gríð.
HT1DA8III
Vilbur: Þú komst aftur.
Tóní: Já, til þess að þakka þér
fyrir gjöfina þína. Það var svo
fallegt af þér.
Tóní: Hvar fékkstu þetta?
Vilbur: F-fannst þér gaman
að því? E-ef þú bíður dálítið,
skaltu fá annað!
Tóní: Annað?
Vilbur: Já, þ-það var úr f-
flugvélinni, sem doktorinn
skaut niður í morgun.
Vilbur: Hann er a-að b-búa
sig irndir að s-skjóta niður aðra
rétt br-bráðum!
Tóní: Hann hvað?!!