Alþýðublaðið - 21.07.1942, Blaðsíða 8

/V,r'*tYr?t»ELADID
------------------ r-
Í»ri3judagur 21. júli 1312.
C KÁLD var hann gott, og
margir álitu hann krafta-
skáld. Það mun hann og hafa
álitið sjálfur. Sérvitur var
hann og afar drambsamur, —
einkum af skáldskap sínum.
Gjörði hann lítið úr flestum
öðrum skáldum. Bjarni amt-
maður . Thorarensen var hið
eina skáld, sem Níels hrósaði.
Enda voru þeir vinir, og gaf
Bjarni honum stórgjafir.......
Ekki vægði Níels þó Bjama
heldur en öðrum, ef því var að
skipta. Eitt sinn er Níels lét
Bjarna heyra Ijóð eftir sig,
setti Bjarni út á og vildi laga
hjá honum. Þá kvað Níels:
Ljóðagreinum hvar ég hreyfði
hef’ og allt skrifað fjötralaus,
og ekki neinum lærðum leyfði
lögsögn yfir mínum haus.
( Bólu-Hjálmarssaga).
*
BÓNDI einn kom einu sinni
í kaupstað með skyr og
bauð lækninum til sölu. Hann
vildi ekki kaupa. Þá fór bóndi
til prestsins og bauð honum
skyrið, en prestur kærði sig
heldur ekkert um það.
„Það gerir ekkert til,“ sagði
bóndi. „Ég fer þá bara til næsta
aumingja.“
*
ÞÁ DAGA (c: á æskuár-
* um Þorv. Thoroddsen)
voru enn víðs vegar leifar af
hinum gamla flökkulýð hinnar
18. og fyrri alda. Fólk þetta lifði,
af beiningum, nennti ekkert
verúlega að vinna, settist upp á
bæjum og taldi sjálfskyldu, að
það væri fætt og klætt, gefið
nesti og skæði og matvæli til
vetrarforða, var oft heimtufrekt
og óskammfeilið.
Flökkukerling af Álftanesi
kom á bæ í Ölfusi, vildi hús-
móðir víkja henni einhverju, en
hún bandaði á móti og sagði:
„Sussu, sussu, heillin mín, þeg-
ar ég ke'm austur yfir fjall, tek
ég ekkert nema smjör og pen-
inga.“ Sumar flökkukindur
lengra uppi í sveitum vildu ekki
peninga. Flökkukerling kom að
Staðarstað, og gaf frú Sigríður
Bogadóttir henni ríksort, en
hún leit á peninginn í lófa sín-
um með fyrirlitningu og sagði:
„Þetta er nú hart undir tönn-
ina, góða mín.“
(Minningabók.)
Hann tók við fjöldamörgum
töskum og bögglum, sem hún
hafði meðferðis. Hann bauð líka
að leiða hana að vagninumj en
þeim heiðri neitaði hún ákveð-
ið.
— Komdu nú hérna megin
og ég skal hjálpa þér upp í. —
Farangur þinn kemur á eftir á
klárnum.
*
Hann stjórnaði öllu með ein-
beittni og öryggi, og hún sá,
að feimni hans, sem að sumu
leyti gerði hann aðlaðandi, var
nú horfin. Hann var orðinn
djarfur og hjartanlegur. Sjálfs-
traust 'hans var að vaxa, því
hafði auðurinn og hærri staða
valdið. Hann var jafnvel breið -
ari um brjóstið en verið hafði,
fannst henni.
— Ef hann heldur svona á-
fram, hugsaði hún, verður hann
orðinn mesta tröll um fertugt.
— Auðvitað Pála frænka,
hafði hann sagt og sleppt alveg
titlinum „ungfrú Pála“, sem
hann hafði stöðugt notað fram
að þessu, og þó þessi nýja
frænka hans ekki þess háttar
kvenmaður, að neinum karl-
manni litist það árennilegt að
gera sér dælt við hana, — auð-
vitað verðurðu hjá okkur leng-
ur en í eina viku, þú verður
marga mánuði.
— Þetta er mjög fallegt af
þér, kæri Eðvarð, sagði Pála
frænka, þurrlega — en ég er
búin að ráðstafa mér annars
staðar.
— Þá verður þú að breyta
þeirri fyrirætlun. Eg vil ekki
að fólk, sem kemur í mitt hús,
þjóti burtu strax aftur.
Ungfrú Pála hleypti brúnum
og brosti við. Var hann þegar
farinn að kalla þetta hús sitt?
Hamingjan góða!
— Kæri Eðvarð, sagði hún.
Eg dvel aldrei lengur en tvo
daga á hverjum stað. Fyrsta
daginn lofa ég fólkUað tala við
mig, annan daginn tala ég og
þriðja daginn fer ég.
— Þú hagar þér gagnvart
okkur eins og hér sé gistihús,
sagði Eðvarð hlæjandi.
Þegar þau nálguðust Court
Leys, sagði Eðvarð glaðlega:
— Hvernig lízt þér á allar
breytingarnar, sem hér hafa
orðið, síðan þú fórst.
Ungfrú Pála svipaðist um og
sagði:
— Hér er orðið fagurt um-
horfs.
— Mér datt í hug, að þér
myndi lítast vel á yður hér, —
sagði Eðvarð hlæjandi.
Berta tók á móti frænku sinni
í forsalnum og faðmaði hana
að sér.
— En hve þú ert skynsöm,
Berta, sagði .ungfrú Pála, þú
hefir enn þá haft lag á að varð-
veita fallega vaxtarlagið þitt.
XII.
Ungfrú Pála hafði mjög
gaman af að kynnast hjóna-
bandi nýju húsbændanna. —
Meðan verið var að borða ár-
bítinn, athugaði hún þau gaum-
gæfilega. Berta var mjög kát
og hress og- mjög ræðin. Hún
talaði um nágranna sína, frú
Branderton, handavinnu ung-
frú Glovers og heimsókn séra
Glovers til London. Eðvarð var
mjög þögull, nema þegar hann
bauð Pálu frænku að fá sér aft
ur á diskinn. Hann borðaði
mikið, tók stóra munnbita og
drakk bjór af ágætri lyst. Þeg-
ar hann hafði1 lokið við að
matast, ýtti hann stólnum sín-
um aftur, rumdi af vellíðan, —
stóð á fætur og sagði:
— Jseja, þá er víst bezt að
fara aftur til vinnunnar. Aldrei
er stundarfriður.
Hann dró nýja pípu upp úr
vasa sínum, tróð í hana, kveikti
í og sagði:
— Sæl í meðan, ég kem aft-
ur til að drekka teið.
Ungfrú Pála braut heilann
um þetta allt, og hún spurði
sjálfa sig, hvort allt þetta skraf
og glaðlyndi, og allur þessi
hlátur væri til þess að blekkja
forvitna miðaldra frænku. —
Eftir máltíðina sagði Eðvarð
við hana, að hún væri auðvitað
ein í fjölskyldunni og hann
vonaðist eftir, að hún tæki
ekki hart á því — þótt hann
væri ekki með neina viðhafnar-
siði. Og svo fór hann að lesa
í blaði. Þegar Berta fór að leika
á slaghörpuna eftir beiðni ung-
frú Pálu, var hann þó svo
•-•v
ÍS NÝJA BIO
ItabelíisoðtíiB
(One night in the Tropies)
Bráðskemmtileg mynd með
fallegum söngvum.
Aðalhlutverkin leika:
Allan Jones
Nancy Nelly
Robert Cummings
og skopleikararnir frægu
ABKOT og COSTELLO
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11 f. h.
BH GAMLA Blð B
Eg heimta
skilnað.
(I Want a Divorce)
Joan Blondell
Dick Pdwell.
Sýnd kl. 7 og 9.
kurteis, að hann lagði blaðið
frá sér, en innan skamms fór
hann að geispa.
— Það er bezt, að ég hætti
að spila, sagði Berta, annars
fer Edda að.syfja. Er það ekki
— góði?
— Ég veit nú ekki, svaraði
hann hlæjandi. En sannleikur-
inn er sá, að mér gezt aldrei
að þeim lögum, sem Berta
leikur, þegar gestir eru hjá
okkur.
— Eðvarð vill ekki hlusta á
iFramhaldssýning kl. 8V2-GV2..
IHÚRRA CHARLIE!
Skopmynd með
Leon Errol.
mig nema þegar ég er að leika
einhverja húsganga, eins og —
,,The Blue Bello of Scotland“
og „Yankee Doodle.“
Berta sagði þetta brosandi
og blátt áfram, en ungfrú Pála
dró sína ályktun af þessu.
— Eg kannast fúslega við
það, að mér er ekkert vel við
alla þessa útlendu hljómlist.
Eg segi Bertu þess vegna, að
hún eigi heldur að fara með
ensk lög.
— Ef hún á þá að snerta á
<3)4^0Ul
wow/rux/nmcc.
DVER6STÓLLINN.
fara,“ sagði Bíumbamba gamla
við börnin. „Komið þið nú og
verið sæl og blessuð, öll hin.
Varastu nú upp frá þessu alla
óknytti; guli dvergur, eða ég
kem hingað aftur að öðrum
kosti. Segðu nú tveimur stólum
að koma með mér, dvergur
minn.“
Tveir grænu stólarnir gengu
út um dyrnar ásamt Bíum-
bömbu og börnunum. Dvergur-
inn stóð innan við dyrnar og
horfði súr á svipinn á eftir
þeim. Tárin streymdu niður
kinnar honum.
Bíumbamba hélt heimleiðis
með Láka og Jonnu gegnum
skóginn, og ekki leið á löngu,
áður en þau voru komin upp á
hæðina, þar sem kofinn -henn-
ar stóð. Bæði börnin voru orð-
in ákaflega svöng, og þau von-
uðu fastlega, að gamla konan
ætti súkkulaðikökur og eini-
berjasultu handa þeim eins og
svo oft áður. En þau urðu fyrir
miklum vonbrigðum, þegar
þau komu inn og sáu, að ekk-
ert var til nema ósköp blátt
áfram og venjulegt smurt
brauð.
„Þið fáið hvorki kökur né
sultu í dag,“ sagði Bíumbamba
gamla. „Þið voruð svo óþæg
angarnir mínir, að óhlýðnast
mér í gær. Eg var nógu oft bú-
in að taka ykkur vara fyrir því
að setjast í dvergstólinn. Þið
hafið séð, hvað ég hef haft
mikið fyrir því að bjarga ykk-
ur. í rauninni ættuð þið fyr.ir
annarri eins ráðningu og
dvergskömmin! “
„Ó, fóstra mín, það var svo
fallega gert af þér að bjarga
okkur!“ sagði Jonna og hljóp
í fang henni og faðmaði hana
að sér. „Okkur þykir svo vænt
NTIDlSltl
Inni í vagninum heyrir dr.
Dumartin skotið.
Dumartin: Það- er verið að
skjóta á okkur! Vilbur, af stað!
Dumartin: Flýttu þér, Vil-
bur, við erum umkringdir.
Tóní: Umkringdir! Bergmál-
ið! Ef hann aðeins heldur það
áfram!
Tóní: Þetta gengur ágæt-
lega! Svo breyti ég röddinni og
kalla til hans.
Tóní: Eg tala með eins
djúpri röddu og ég get ....
(hún hrópar): Það er úti um
þig, Dumartin! Komdu þarna
út!