Alþýðublaðið - 23.07.1942, Blaðsíða 8

AMgjflMW-AOTE
Pimmtudagur 23. jtiiS 1942.
BÓLU-HJÁLMAR og Sig-
urður Breiðfjörð munu
hafa aðeins hitzt einu sinni á
ævinni. Voru þá báðir á ferða-
lagi í Húnavatnssýslu. Bólu-
Hjálmarssaga segir svo frá
samfundum þeirra:
„Segir ekki af ferðum þeirra
(þ. e. Hjálmars og konu hans,
Guðnýjar), fyrr en þau koma að
Stað í Hrútafirði. Þar var þá
prestur Gunnlaugur Gunn-
laugsson. Þórdís hér kona hans,
Gísladóttir,, gáfuko7ia mikil. —
Þar kom Hjálmar um hátta-
tíma. Þá er Þórdís vissi, hver
kominn var, fór hún til þeirra
hjóna, og fagnaði þeim vel.
Sagði mikíð gleðiefni fyrir sig
að hýsa tvö skáld í nótt — því
að Sigurður Breiðfjörð væri
þar fyrir. Hann væri háttaður
í stofurúmi, því að hann væri
ferðlúinn. . . . Hjálmar gladdist
við þetta: hann hafði lengi lang
að til að sjá Sigurð. í stofunni
voru rúm fleira en eitt. Var
þeim Hjálmari og Guðnýju vís-
að í rúm eitt hjá rúminu,
sem Sigurður svaf í. Borð var
hjá rúmunum. Setti Þórdís á
það þriggja pela flösku, fulla -af
brennivíni, og sagði, að þeir
skyldu hressa sig á þessu, er
þeir vöknuðu að morgni. Eigi
gat Hjálmar sofnað. Fer hann
þá að reyna að vekja Sigurð
og tekst það loks. Segir hann
honum nafn sitt. Þá mælti
Sigurður: „Ekki vænti ég, að
þetta sé Bólu-Hjálmar nafn-
kunni?“ „Sá er maðurinn,“
segir Hjálmar. Er þar skjótast
af að segja, að þeir vöktu alla
nóttina við fjörugar samræður
og minntust við flöskuna við
og við. Daginn eftir fóru þeir
ekki af stað fyrr en um miðj-
an dag. Reið Sigurður á leið
með Hjálmari ofan að Hrúta-
fjarðará. Þar kvöddust þeir.
En er Hjálmar var í ánni, kall-
aði Sigurður eftir honum og
kvað:
„Sú er bónin eftir ein,
ei skal henni leyna.
Ofan yfir Breiðfjörðs bein
breið þú stöku eina.“
Þá er Hjaimar kom yfir um,
fór hann af baki. Þar var
hrossatað. Hjálmar tók köggul,
kastaði í ána og kvað:
„Ef ég stend á eyri vaðs
ofar fjörs á línu,
skal ég kögglum kaplataðs
kasta að leiði þínu.“
Skildi þar með þeim.“
— Það verðum við að haia.
Og við þyrftum ekki að bera
okkur illa, ef við ættum ekki
við neitt sárara mótlæti að búa
en það;
— Já, en þið getið ósköp vel
fengið brauð frá Tercanbury,
sagði frú Ramsay, sem var allt
af hagsýn.
En þá fórnuðu þau bæði hönd
um í skelfingu, presturinn og
systir hans.
— Þá mundi Andrew óðara
fara sömu leiðina og hinir.
Skömmu síðar tóku þær tal
saman ungfrú Pála og prests-
systirin.
— Yður hlýtur að þykja af-
ar gaman að sjá Bertu aftur,
ungfrú Pála.
— Nú ætlar hún að fara að
hælast um, hugsaði Pála
frænka með sjálfri sér.
— Auðvitað er ég það, sagði
hún upphátt.
— Og það hlýtur að vera yð
ur léttir að sjá hve allt geng-
ur hér vel, sagði ungfrú Glov-
er og horfði fast á Pálu, en
varð ekki vör við neina hæðni
í svipnum.
— Já, það er yndislegt að sjá
hjón svona hamingjusöm. Mér
finnst það gera mig að betri
manneskju að koma hingað og
sjá hve þau tigna hvort annað,
hélt hún áfram.
— Hún er sem betur fer tröll
heimsk, hugsaði Pála. — Já, það
er mjög ánægjulegt, sagði hún
þurrlega.
Hún svipaðist um eftir dokt-
ornum, og beið viðureignarinn-
ar með spenningi. Því að þótt
hún væri viss Um ósigur var
hún ákveðin í þyí að láta ekki
hlut sinn fyrr en í fulla hnef-
ana. Nú kom doktorinn.
— Jæja, ungfrú Pála, þá eruð
þér komin hingað til okkar aft-
ur. Það gleður okkur öll að sjá
yður.
— En hve þetta fólk er inni-
legt, hugsaði Pála, hálfgröm,
því að hún þóttist vita, að þessi
vinarkveðja doktorsins væri
inngangur að árás.
— Eigum við ekki að ganga út
í garðinn? sagði hún. — Eg
þykist vita, að þér viljið rífast
við mig.
— Ekkert mundi vera mér
meiri ánægja, að ganga með
yður í garðinum, á ég við, því
að engum gæti dottið í hug að
rífast við jafnhrífandi stúlku
og þér eruð.
— Hann mundi ekki vera
svona kurteis, ef hann ætlaði
sér ekki að vera ruddalegur á
eftir, hugsaði hún. Mér þyk-
ir vænt um, að yður þykir garð
urinn skemmtilegur.
— Craddock hefiir endurbætt
hann svo vel. Það er gaman að
sjá allt, sem hann hefir gert
hér.
Pála fann, að þarna var
broddur, og hún leitaði að and-
svari, en datt ekkert í hug, svo
að hún tók þann kost að þegja.
Hún var vitur kona. Þau gengu
nokkur skref þegjandi. Þá sagði
doktor Ramsay allt í einu.
— Jæjia, ungfrú Pála, þér
höfðuð rétt fyrir yður.
Hún nam staðar og leit á
hann. Honum virtist vera al-
vara.
— Já, sagði hann, — ég við-
urkenni það fúslega, að mér
skjátlaðist. Það er mikill sig-
ur fyrir yður, finnst yður það
ekki?
Hann leit á hana og hló dátt.
— Er hann að skopast að
mér? spurði Pála sjálfa sig, og
vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið. Þetta var í fyrsta sinn,
sem hún skildi hvorki upp né
niður í doktornum og hugsun-
um hans. — Svo að yður finnst
óðalinu hafa farið fram?
— Eg botna ekkert í hvernig
einn maður getur afkastað svo
miklu á jafnskömmum tíma.
— Lítið þér nú bara á þetta
allt saman!
Pála frænka litaðist um með
fyrirlitningarsvip. — Þótt Court
Leys væri í niðurníðslu, var j
það þó alltaf virðulegt, — en
nú er allt þetta tildur komið. i
— Kæra ungfrú Pála, fyrir-
gefið mér þótt ég segi það, en
óðalið var nú heldur tæplega |
virðulegt.
— En nú er það yfirlætislegt,
það er ég óánægð með. Áður
gátu allir séð, að ábúnaður
Court Leys voru virðulegt fólk.
Annað mál var það, að þeir
héldu tæplega í horfinu, en það
stafaði af höfðingsskap, því að
þeir skáru ekki allt við negl-
ur sér.
Doktorinn maldaði í móinn.
Hann sagði, að einbeittur mað-
NtíA B(ð
ffltslelsnéttiH
{One night in th.e Tropics)
j Bráðskemmtileg mynd með
fallegum söngvum.
Aðalhlutverkin leika:
Allan Jones
Nancy Neliy
Robert Cummings
og skoplejkararnir frægu
ABKOT og COSTELLO
Sýnd ki 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá
ki. 11 f. h.
ur vildi heldur algera fátækt
en athafnaleysi og miðlungs-
líf. Leys-ættin hefði að vísu
verið höfðingslynd, en eytt um
efni fram, keypt demanta, —
þegar ekkert brauð var til, hald
ið kónginum stórveizlur, —
en nú væri Court Leys a ð
verða vel setið höfuðból með
fyrirmyndarbúrekstri.
Ungfrú Pála tók þessu fálega,
en doktorinn hló bara.
GAMLA BfÖ IB
Texðs-lðireglaD
(Texas Rangers Ride Again)j
JOHN HOWARD
ELLEN DREW
AKIM TAMIROPF
Sýnd kl. 7 og 9.
Börn fá ekki aðgang.
Framhaldssýning kl. 3 V2-QV2.
HÚRRA CHARLIE!
Skopmynd með
Leon Errol.
— Eg viðurkenni það, að ég
hélt, að illa mundi fara, sagði
hann.
— Og ég gat ekki varizt
þeirri hugsun, að hann mundi
sóa eigunum hérna. En nú við-
urkenni ég hiklaust, að Berta
hefði ekki getað valið sér betri
mann. Hann er prýðilegur fé-
lagi, og enginn vissi, hvað í
honum bjó, og enginn veit hve
langt hann kemst.
TOFBANOLARNIR
VIÐ skulum ganga upp á
Álfafell í dag,“ sagði
Halli við Hönnu. „Það er svo
langt síðan við höfum komið
þangað, og við höfum aldrei
skoðað það nógu vel.“
Af hverju er það kallað Álfa-
fell?“ spurði Hanna. „Ætli það
sé ekki af því að álfafólkið hafi
búið þarna áður fyrr? Jú, Halli,
við skulum fara þangað — það
verður gaman!“
Svo héldu þau af stað bæði
tvö. Það var laugardagur, og
svo heppilega vildi til, að það
var enginn skóli þann dag. Það
var glaða sólskin, svo að ekki
var ferðaveðrið amalegt.
Þau fóru eftir mjóum stíg,
sem lá í bugðum upp fellið. —
Kanínur gæðgust á móti þeim
fram úr holum sínum, og læ-
virkjarnir sungu á trjágreinun-
um. En brátt varð þeim full-
heitt, og Hanna vildi helzt setj-
ast niður og hvíla sig.
„Við skulum ekki fara lengra
eftir þessari götu, heldur skul-
um við halda eftir mjóú göt-
unni, þessari þarna,“ sagði
hún og benti á hana með fingr-
inum. ,,Og svo þegar við kom-
um í skuggann þarna, skulum
við setjast niður og hvíla okk-
ur.“
„Þetta er bara örmjó gata
fyrir kanínurnar,“ sagði Halli.
„En það er sama, eitthvað hlýt-
ur hún að liggja. Við skulum
halda eftir henni!“
Svo héldu þau eftir þessum
þrönga stíg og komu loks að
birkitré með þéttum greinum,
sem vörpuðu frá sér svölum
skugga. Börnin fleygðu sér nið-
ur í grasið og horfðu með að-
dáun upp í limið. Það var
blæjalogn og ekkert rauf hina
djúpu kyrrð, nema lævirki
heyrðist kvaka öðru hverju og
músabróðirinn tísti: „svolítinn
brauðbita, svolítinn brauðbita!"
En svo heyrðu börnin annað
hljóð — undarlegan suðandi
hávaða. Það var ekki eins og
suð í býflugu, heldur var það
líkast því, að einhver væri að
raula fjörugt lag.
Finnst þér ekki eins og ein-
hver sé að raula?“ spurði Halli
Hfgiuiit
Dumartin: Stattu þarna, svo
„bjargvættur“ þinn skjóti ekki!
Dumartin: Farðu irm í bílinn!
Dumaxtin: Sá hlær bezt, ....
Örn: Þú getur ekki gert þettal
Dumartin: Get ég ekki?!!