Alþýðublaðið - 24.07.1942, Blaðsíða 8

s
SAGA SÚ, sem hér fer á eft
ir, gerðisi skömmu eftir
1600, að því er Árbækur Espó-
líns herma:
„í þcnn tíma var Björn
Grímsson málari uppi. Hann
hélt hálfa Ámessýslu nokkur
sumur. Hann var undarligur í
háttum. Bar það til um hans
framferðir á þessum misserum
. .. ., að hann var staddur að
Hlíðarenda í Fljótshlíð, og
gjörði þá snjóleysingu mikla;
heimti hann hest sinn úr húsi
ákafliga og bað um fylgdar-
mann; lézt eiga nauðsynjaer-
indi þann dag til Höllu systur
sinnar austur í Skógum, og
komst um kvöldið yfir Markar-
fljót og vatnsföll, er mönnum
sýndust ófær, í regni miklu
og leysingu, og til Skóga. Bað
hann Höllu systur sína að búa
sér til rúm í kirkjunni og
senda sér þangað vinnukonu
hennar til gamans, kvað það
vera örlög sín að geta þá son,
og mundi verða prestur, ef
hann væri getinn í helgum
tstað. Og er eigi getið, að hann
væri kenndur við konu eftir né
áður. Gekk þetta frdm, og varð
konan bamshafandi, og ól son.
Sá hét Þorsteinn, og var prest-
ur seinna, og undarlegur sem
faðir hans.“
*
SKJÓTA mun verða til fugls
áður en fái.
*
SÍRA Árni Helgason í Görð-
um var mikill lærdóms-
maður og annálaður kennari.
Kenndi hann m. a. Grími Thom-
sen, og mat Grímur hann mik-
ils.
„Það var eitt sinn í samtali
við Helga lektor Hálfdanarson,
góðan vin sinn, að Grímur brá á
glens og sagði, að ekki væri
mikið orðið varið í að heyra þá
predika hérna prestana núna;
það væri af, sem áður var, þeg-
ar aðrir eins menn og Árni bisk-
up í Görðum hefðij verið uppi,
þá hefði verið komandi % kirkju.
En lektor svaraði því svo, að
aldrei hefði síra Árni verið mik-
ill prédikari, „en hann hafði
gott lag á að troða í tossa eins
og þig.“ Er ekki annars getið en
að Grimi hafi líkað svarið.“
*
SVO FLÝGUR FUGL HVER
sem hann er fiðraður.
*
ÞEIM dugir ekki dagur, sem
drekka fram á nótt.
AU»T»UBLAfM0
........... p-
Ungfrú Pála hefði bezt gefað
túikað tilfinningar sínar með
því að blístra stutt og fyrir-
litlega, en bún lét sér nægja
að lyfta augabrúnunum.
— Og hvað segir fólkið hérna
í nágrenninu um þetta allt sam-
an, frú Branderton, frú Ryle,
Hancocks-íólkið og allir hinir?
— Eðvarð Craddock hefir
unnið sér álit allra nágrann-
anna. Öllum fellur vel við hann
og ber hlýjian, hug til hans.
Hann er óspilltur maður og
hefir ekkert breytzt. Og þótt
mér þyki það ekki sérlega
skemmtilegt að játa það fyrir
yður ,að mér hefir skjátlazt, þá
fullyrði ég, að hann er réttur
maður á réttum stað. Það er
atbjyglisvert hvað fólk virðir
hann mikils nú þegar. Ég get
fullvissað yður um það, að
Berta getur óskað sjálfri sér
til hamingju með slíkan mann,
þeir eru sannarlega ekki á
hverju strái.
Ungfrú Pála brosti, henni
létti þegar hún heyrði, að hún
var ekki vitlausari en fólk var
flest.
— Þá halda sjálfsagt allir,
að þau séu hamingjusÖm eins
og turtildúfur?
— Já, og það eru þau líka,
hrópaði doktorinn; — og ann-
að dettur yður sjálfsagt ekki í
hug.
Ungrú Pála taldi það ekki
skyldu sína að leiðrétta villur
náungans, og gat því vel þagað
yfir vitneskju, sem hún hafði
öðlazt.
— Ég? svaraði hún. — Ég
tek þann kostinn að fylgja .
meirihlutanum að málum. Með
því vinnur maður sér álit fyrir
gáfur og vizku.
—• Hvort hjónanna haldið
þér að ráði meiru? spurði hún.
— Maðurinn auðvitað, eins
og vera ber, svaraði hann.
— Haldið þér, að hann sé
greiridari, eða hvað.
— O, nú talið þér í kvenrétt-
indatón, sagði doktorinn í ávít-
unarróm.
— Jæja, en ég hefi verið ,að
brjóta heilann um það í tuttugu
og fimm ár, hvort miðlungs-
kvenmaðurinn sér meira fífl en
miðlungskarlmaðurinn.
— Og hver er niðurstaðan?
— Satt að segja get ég ekki
gert upp á milli.
— Hum! muldraði doktor
Ramsaý, — Og hvernig kemur
þetta heim við Craddockshjón-
in.
— Engan veginn, ég held ekki
að Berta sé neitt flón.
— Það gæti hún varla verið
þar sem hún er svo lánsöm að
vera frænka yðar.
— Svona nú, doktor, enga
gullhamra, svaraði Pála bros-
andi.
Þau höfðu ná lokið göngu
sirini í garðinum og komu heim
undið húsið og sáu, að frú
Ramsay var að kveðja Bertu
í dagstofunni.
— Segið mér nú í alvöru,
ungfrú Pála, sagði doktorinn.
— Eru þau ekki fullkomlega
hamingjusöm? Það halda allir.
— Allir hafa alltaf rétt fyr-
ir sér, svaraði Pála.
— Og hver er yðar skoð-
un?
— Drottinn minn, hvað þér
eruð eftirgangssamur! Eg held,
doktor Ramsay, að í augum
Bertu sé bók lífsins öll rituð
skrautlegum viðhafnarstöfum,
en í augum Eðvarðs sé hún
páruð stórum, einföldum stöf-
um, eins og stílabók. Haldið
þér, að það geri þeim ekki erf-
iðara að lesa þá bók saman?
XIII.
Hásumarið var tími, sem
Berta hafði alltaf hlakkað til.
Og nú fór Eðvarð að kenna
henni tennis.
Á hinum löngu kvöldum, þeg
ar Craddock hafði lokið dags-
verkinu og farið í Jétt flónels-
föt léku þau lengi saman. —
Hann var hreykinn af leikni
sinni og fannst það auðvitað
hefta sig, að þurfa að leika við
byrjanda, en var þó yfirleitt
þolinmóður og vonaðist eftir
að Bertu mundi fara svo mikið
fram, að gaman yrði að Ieika
með henni.
Henni þótti ekki eins gam-
an að þessari íþrótt og hún
hafði búizt við, hún var erfið,
íþróttin, og ekki auðlærð. En
ei að síður þótti henni gaman
af því, að maður hennar var
með í leiknum. Henni þótti
vænt um, þegar hann var að
leiðrétta mistök hennar og sýna
■££ nýja BM
BiíaNflsoéída
(One night in the Tropics)
Bráðskemmtileg mynd með
fallegum söngvum.
Aðalhlutverkin leika:
Alian Jones
Nancy Nelly
Robert Cummings
og skopleikararnir frægu
ABKOT og COSTELLO
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11 f. h.
henni, hvernig hún ætti að slá
knöttinn. Hún dáðist að því,
hve hann var gæflyndur og
þolinmóður. Og þegar allt kom
til alls voru þetta skemmtileg
kvöld, en yndislegast fannst
henni þó að hvíla sig í hæg-
indastólnum úti á grasflötinni
að loknum leik og láta þreyt-
una líða úr limum sínum og
þvaðra við mann sinn.
Pála frænka hafði verið

Festudagur 24. júlí 1942.
Ríde Again)
N HOWABD
ELLEN I>REW
AKIM TAMIROFF
v Sýnd kl. 7 og 9.
Börn fá ekki aðgang.
Framhaldssýning kl. SVé-öVé.
HÚRRA CHARLIE!
Skopmynd með
Leon Errol.
neydd til þess að lengja dvöl
sína. Hún hafði sagst ætla að
fara í vikulokin, en Eðvarð
hafði tekið lykilinn að geymsl-
unni, þar sem töskurnar henn-
ar voru geymdar og neitaði að
láta hann af hendi.
:
— Nei, sagði hann. — Eg get
ekki ráðið því, hvenær fólk
kemur, en ég get komið í veg
fyrir, að þáð þjóti strax burtu.
Á þessu heimili verða allir að
TÖFRAMOLARNIR
og settist upp. ,,En hver getur
það verið? Eg hef ekki séð
neinn hér í grenndinni, hefir
þú séð nokkúrn, Hanna?“
,,Nei,“ sagði Hanna. „Við
skulum hlusta.“
Svo lögðu þau hlustirnar
við — en allt í einu hætti raul-
i.ð, og hvell rödd fór að syngja
undarlegan söng. Þau heyrðu
hvert orð greinilega. Það, sem
þeim fannst skrýtnast, var, að
söngurinn var allur um alls
konar góðgæti, eins og brjóst-
sykur, súkkulaði, steinsykur,
sætabrauð og fleira þess hátt-
ar.
„Hvað er þetta?“ sagði
Hanna hálfsmeyk. Þetta er
skrýtinn söngur, Halli. Hver
getur verið að syngja?“
„Þetta ærir upp í mér sult-
inn,“ sagði Halli. „Það væri
ekki amalegt, að fá góðan
brjóstssykur núna, eða held-
urðu það, Hanna?“
Við skulum fara og vita, hver
er að syngja,“ sagði Hanna,
forvitin. „Það getur vel verið,
að það sé álfur.“
Þau þustu á fætur og hlupu
í áttina til runna, sem var þar
nálægt, því að þaðan heyrðist
þeim söngurinn koma. Þar fóru
þau að líta í kringum sig og
sáu þá undarlega sjón.
Bak við runnann, í fells-
hlíðinni stóð sælgætisbúð.
Ekkert hús stóð nálægt henni.
Hún var skrýtin og fornfáleg.
Gluggarnir voru eins og í elztu
kofunum í þorpinu, þar sem
börnin áttu heima. Litla búðin
hallaðist til annarrar hliðar-
innar eins og hún væri þreytt,
og reykháfarnir voru allir
skakkir og skældir.
Lítill, feitur maður stóð fyrir
dyrum úti, og það var hann,
sem var að syngja þennan und-
arlega söng. Hann var að því
leyti frábrugðinn venjulegum
mönnum, að hann var með litla
vængi á bakinu. Hann var í
rauðum kyrtli og þröngum, —
brúnum buxum. Á höfðinu
hafði hann strýturriyndaða
húfu með lítilli silfurbjöllu á
■fllAXÍlft
/t CAN'T PO ANVTrí/NG' tPX 1
PLUG HtM Ot? TH£ THAILEZ, THAT^
T G/HL'5 PONS FOH! WfSSSBsL
HS’S SHOOTtNGAT
. !SCOPCHY/T’LL...
/FOUO/V M£§ANP TNS NSXT >
OF THSSS MLL F/NP LOPG/NG /N
sryotte l/ttle 'frienp > xwM

^H£N TONt'S OJN G0£5
OFP W TUÉ STSU&á-S WITH
WIL0UR,TH£ R£-ECH0IN6
cfaumde through
THE HIU-S IMXEF PR.
OtiVtARTINÍ THlNK’A POSSE
HAS SURROUNPEP HIW...
OtðKS.&?' TO COMB OUT,
HE SHIBLDS HIM56LF WlTH
H!S PRI50N6RS, ANP
PurmS L£6 IN THE CLB,
5TART5 TO PRIV6 CFf.
m
Dumartin hleypur upp í bfl-
ian og ekur af staS með Lillí,
en skiluí' íkn eftír.
Ðumeurtin: Ef þið eltið mig,
jdeal þetta fara I via yktear!
Tóni: Hann er að sjtjót* á
-WL
Tóní: Eg get ekkért gert. Ef
ég skýt hann, er úti um stúlk-
Uba í bflwiw!