Alþýðublaðið - 29.07.1942, Blaðsíða 8

aður!
' THS «CO_ TOSSN’T
5CABS SASIL.V/ T^;9 TWE
—7 X AIM TO K1U.Í r—\
f NOt TIU I TA<£
CAÍ2E O? ONÍ UTUS
l DETAILt BKOTHES/ .
og gat naumast fengið sig til
þess að kyssa mann sinn. Hann
sneri óðara baki að henni og
fór að hrjóta. Hún hafði aldrei
verið jafnreið. Hún gat naum-
ast afborið að hann kæmi við
hana, og færði sig svo langt frá
honum sem henni var unnt.
TJngfrú Pála, sem vissi um erf-
iðleika þeirra hjónanna, spurði
hana, hvort hún gæti nokkuð
fyrir hana gert. En hvað gat
hún gert? Þau voru að lesa hina
miklu bók lífsins, hvort á sinn
hátt. Og hvernig gat hún kennt
þeim að lesa hana gegnum sömu
gleraugun? Auðvitað er fyrsta
hjónabandsárið erfitt. Og í öll-
um hjónaböndum koma fyrir
örvæntingarstundir. En óviðA
komandi fólk átti ekki að skipta
sér af því. Pála frænka ákvað
því að gera ekki neitt, en reyna
að láta þau laga sig hvort að
öðru.. Hún frestaði ekki brott-
för sinni, en samkvæmt áætlun
fór hún daginn eftir.
— Jæja, þarna sérðu, sagði
Eðvarð um leið og hún kvaddi
hann. — Ég gat látið þig dvelja
lengur en viku.
— Þú ert dásamlegur maður,
Eðvarð, sagði ungfrú Pála þurr-
lega, — ég hefi heldur aldrei
dregið það í efa.
Hann var ánægður og varð
ekki var við hæðnina, sem fólst
í orðum hennar. Pála frænka
kvaddi Bertu miklu hjartan-
legar en venja hennar var.
Henni var mjög illa við að láta
tilfinningar sínar í ljós, en hana
langaði til að láta Bertu vita,
að ef hana ræki einhvern tíma
í nauðir, mætti hún leita til sín
sem gamallar vinkonu og
frænku. En allt og sumt, sem
hún gat sagt, var:
— Ef þú þarft að láta kaupa
eitthvað fyrir þig í London, þá
geturðu hringt til mín. Auk
þess held ég, að þú hefðir gott
af því að bregða þér til London
og dveljast hjá mér mánaðar-
tíma, ef Eðvarð getur séð af
þér. Þú hefir gott af tilbreyt-
ingu.
Þegar Pála frænka lagði af
stað til stöðvarinnar, fannst
Bertu skyndilega hún vera
hræðilega einmana. Frænka
5S NÝJA Bfð
EvenskðrDagBrkii
|(The Lady from Cheyenne)
hennar hafði verið hindrun
milli hennar og manns hennar,
hafði komið að nýafstöðnu al-
gleymi fyrsta hjónabandsmán-
aðarins, þegar hún var að
vakna úr dvalanum og komast
að raun um, að hún var órjúf-
anlega tengd manni, sem hún
þekkti ekki. Hún leit skelfing-
araugum til ókominna tíma.
Hún elskaði Eðvarð af mikilli
ástríðu og hann elskáði hana
líka á sinn hátt, en hann var
svo kuldalegur og ónærgætixm.
Úti var rigningarsuddi, og í
tvo daga var ekki um það að
ræða að leika tennis. En á
þriðja degi var sólskin og brátt
var völlurinn orðinn þurr. Eð-
varð hafði ekið til Tercanbury,
en kom aftur um kvöldið.
— Halló! sagði hann. — Ertu
ekki komin í tennisfötin enn?
Þú verður að flýta þér.
Þessu tækifæri hafði Berta
beðið eftir. Hún var orðin
þreytt á því að beygja sig og
auðmýkja sig, nú vildi hún
skýra málin.
— Þú ert ágætur, sagði hún,
— en ég kæri mig bara ekkert
um að leika við þig framar.
— Hvað, hvers vegna ekki?
Hún rauk upp.
— Af því að ég er dauðþreytt
á því að gera þér alltaf til
þægðar. Ég er stórbrotnari en
svo, að hægt sé að fara svo
með mig. Ó, vertu nú ekki
svona sljór á svipinn. Þú leikur
tennis við mig bara af því, að
þú hefir engan annan til þess.
Er það ekki rétt? Svona ertu
alltaf við mig. Þú vilt heldur
umgangast verstu fífl en mig.
Þú lætur ekkert ógert til að
svívirða mig.
— Ha, hva'ð hefi ég nú gert?
— Auðvitað gleymir þú öllu.
Þér dettur aldrei í hug, að þú
gerir mig svo hræðilega óham-
ingjusama. Heldur þú, að ég
kæri mig um að þú farir með
mig eins og flón framan í öll-
um og hlæir að mér og skopist
að mér?
Eðvarð hafði aldrei séð konu
sína svona reiða, og gat ekki
komizt hjá því að veita því at-
hygli. Þegar hún lauk máli
sínu, stóð hún fyrir framan
Skemmtileg og
ameríksk stórmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Lorette Youug
Robert Preston
Edward Arnold
Gladys George
ffiAMLA BIO B
vintýri
í Argentinuj
(They Met in Argentiaa)
Ameríksk dans- og söng-
mynd.
Maureen O’Hara
James Ellison
Aukmynd:
STRÍÐSFRÉTTAMYND
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Aðgöngum. seldir frá kl. l.|
hann, blóðrjóð með leiftrandi
augum.
— Nú já, þú átt við þetta um
daginn. Ég sá að þú varst eitt-
hvað æst.
— Og kærðir þig kollóttan,
æpíi hún. — Þú vissir, að ég
vildi leika við þig, en þér var
sama um mig, ef þú bara gazt
skemmt þér.
— Þú ert meira flónið, sagði
hann og hló. — Við gátum þó
ekki leikið saman allt kvöldið,
þegar fullt var af gestum hjá
okkur. Það hefði verið hlegið
að okkur fyrir þess kyns hátta-
lag.
— Ef þau hefðu bara vitað,
hve þér stendur á sama um
mig.
— Við hefðum sjálfsagt get-
að leikið saman seinna um
kvöldið, ef þú hefðir ekki þver-
neitað að leika.
q)<O^CC%,
wx/i/rtocanzcc,
TÖFRAMOLABNIR
/
aftur, en allt fór á sömu leið.
Honum brá heldur í brún.
„Sjáðu, Hanna,“ sagði hanri.
„Það vex á fótunum á mér! Það
er ekki hægt að losna við það!
Hvernig í ósköpunum getur
staðið á þessu?“
„Ó, Halli, það hlýtur að stafa
af töfrabrjóstsykrinum,“ sagði
Hanna óttaslegin. „Halli minn,
hvað hefir komið fyrir þig?
Borðaðu ekki meira af þessum
ótætis brjóstsykri, annars get-
ur eitthvað meira og verra kom-
ið fyrir.“
„Líttu á,“ sagði Halli og rétti
út hendurnar. „Það eru líka
farnar að vaxa brúnar fjaðrir
á handleggjunum á mér! Ég
botna ekkert í þessu. Við ætt-
um að snúa sem fyrst aftur til
sælgætisbúðarinnar og spyrja
feita mamrinn, hvað gera skuli.
Ég get ekki komið heim alfiðr-
Þau héldu í skyndi niður fell-
ið og fóru eftir þröngu götunni
aftur til sælgætisbúðarinnar.
Álfurinn stóð úti fyrir búðinni
og var enn að syngja sönginn
sinn. Hann lét í Ijós undrun
sína yfir því, að börnin voru
komin til hans strax aftur.
„Viljið þið fá meira sæl-
gæti?“ spurði liann.
„Nei,“ sagði Halli. „Líttu á
hendurnar á mér! Og littu á
fæturna á mér! Það er farið að
vaxa fiður á þeim og ég vil fá
að vita, hvemig stendur á því.
Ég get ekki komið heim svona!“
„Jæja, sagði ég þér ekki, að
þetta væri töfrabrjóstsykur. Ég
aðvaraði þig.“
„Og í hverju lýsa þessir töfr-
ar sér?“ spurði Halli og vissi
ekki, hvaðan á sig stóð veðrið.
„Vex þá fiður á öllum, sem
borða brjóstsykurinn.
„Nei, nei,“ sagði álfurinn.
„Þetta eru galdrastafir, og ef þú
r UH-OH/
PUCK BEHINP
HIS TRMLBZ!
ALÞ7ÐUBUÐIÐ
Miðvikudagur 29. júlí 1942.
Öm; Það var gott, frænka!
Aktu dálítið nær honum og ..
Öm: Aktu aftan að vagninum
hans ..
Tóní: Ég skal annast þetta ..
JÓN GUÐMNDSSON lærði
(1574—1651) ritaði m. a.
náttúrufræði, sem hann nefndi
,JZin stutt undirrétting um ís-
lc : ls aðskiljanlegu náttúrurN
Kennir þar margra grasa og
sumra einkennilegra. Síðasti
kafli ritsins fjallar „Um jarð-
armó og metall á ísland, sem,
enginn vill til nytsemdar komi,
hvorki sjálfum sér né öðrum.“
Trúði Jón því að hér á landi
væri gnótt málma í jörðu „og
vantar ekki til utan meistara
þekkingarinnar og reynsluna
eður rannsak landsins‘e.
Sjálfur leitaði hann málma af
tniklu kappi og safnaði sýnis-
homum. Segir hann svo á ein-
um stað: „tíér í þessari Múla-
sýslu, sem nú er ég, eru og
nokkur teikn metals, þó djúpt
sé á, og ýmislegar móæðar. Líka
svo fékk ég kaupmanni dönsk-
um hér lítið teikn úr eirbergi,
en í danska og djúp hafs er eins
að safna; með því má öllum
■yagnsemdum glata.‘‘
*
MARGIR verða vaskir í ein-
ang'rinum.
EITT SINN þegar jarlinn af
Birkenhead sótti mál fyrir
rétti á yngri ámm sínum, bar
hann dómaranum á brýn, að
hann drægi í öllu taum and-
stæðingsins. Dómarinn veitti
honum harðar átölur, og varð
úr þessu snörp orðasenna og
brigzlyrði. Að lokum hrópaði
dónuirinn æstur: „Ungi maður,
þér eruð ósvífinn.“
,fRaunar erum við ósvífnir
báðir,“ sagði jarlinn. „En sá er
mununnn, að ég kosta kapps
um að vera það, en þér getið
ekki stillt yður um að vera
það.“
*
MÖRGUM klæjar eymn við
kvisið.
*
EINU SINNI kom maður að
Thorvaldsen myndhöggv-
ara í vinnustofu hans, þar sem
hann stóð grátandi framan við
höggmynd, sem hann hafði ný-
lega lokið við. Maðurinn spurði,
hvort hann væri, ekki ánægður
með myndina. Thorvaldsen
svaraði: „Ég sé engan galla á
myndinni. Þess vegna óttast ég,
að mér sé farið að förlast.“
Dumartin: Það er ekki svo
auðvelt að hræða þessa kjána.
Nú verð ég að drepa!!!
Dumartin sá þau Örn og Tóní
í speglinum, en ....
■fSfMX,
MYIDASiSA