Alþýðublaðið - 30.07.1942, Blaðsíða 6

ALÞÝmjBLAÐIÐ
Sprenging.
Það bar við fyrir nokkru í Ástralíu( þegar ameríkskir her-
menn voru það að heræfingum, að mikil sprenging varð í
bát einum, sem var í þann veginn að fara yfir á. Myndin
sýnir mennina kastast í loft upp, en þeir meiddust eftir að-
i stæðum mjög lítið. Báturinn sprakk í spón.
Jón Guðmundsson, Keflavík.
Um blfrelðarslysið mllli
Garðs og Lelru 15. þ.m.
............. ♦ ■ ■
Bifreiðin var stórgolluð og bifreiðar-
stjórinn hafði ekki réttindi.
6
Borgir
stríðsins.
STRÍÐIÐ hefir mörgu breytt,
snúið ýmsu við frá því sem
var á friðartímum. Borgir,
sem áður voru lítt þekktar,
hafa komið fram á sjónar-
sviðið og aðrar hafa horfið
svo að segja í gleymsku. Sum
ar hafa aukizt stórkostlega
að íbúatölu og mikilvægi, svo
að þær verða vart taldar
sömu borgir og þær voru fyr-
ir stríð.
SLÍKAR BORGIR eru margar
í heiminum nú á dögum. Við
skulum byrja á Lassabon,
höfuðborg Portúgal. Spánn
er í rústum, svo að borgin er
vesturhlið meginlandsins. —
Þar mætast njósnarar Breta og
Þjóðverja, þar koma flótta-
menn hvaðanæva og þar er
mikið af auðugum, heimilis-
lausum flækingum. Það er
ekki hægt að fá herbergi í
gistihúsi, þótt gull og gim-
steinar séu í boði. Portúgal,
eina landið á meginlandinu,
sem hefir stöðugar sam-
göngur við Ameríku, græðir
á tá og fingri, sennilega meira
en nokkur önnur þjóð, að ís-
lendingum undan'skildum.
TÖKUM AÐRA BORG. Til
dæmis Seattle á Kyrrahafs-
strönd Bandaríkjanna. Þar er
ein af miðstöðvum amer-
íkska flugvélaiðnaðarins og
íbúatala borgarinnar hefir
aukizt úr 350 000 í 500 000 á
hálfu ári. Verkamennimir
ganga um göturnar með kaup
ið sitt í umslagi í vasanum.
Ef þeir nenna ekki að troð-
ast, komast þeir ekki í kvik-
myndahús, í veitingahús,
ekki til söngleika og flestar
munaðarvörur fást ekki leng-
ur.
NÆSTA BORG er New Delhi,
höfuðborg Indlands. Þar
ganga dökkir indverskir
stjórnmálamenn um með
hvítar skikkj ur um öxl, þar
ganga enskir og ameríkskir
herforingjar með gylta borða
og stjörnur, þar eru vellauð-
ugir indverskir prinsar með
túrbana á höfðinu og gim-
steina um hálsinn. Þar koma
verkfræðingar, sendimenn,
sérfræðingar fyá London og
Washington, þar er Wavell,
herforinginn með gleraugað.
Ferðamenn geta ekki fengið
herbergi í gistihúsum. Þeir
sofa í tjöldum í forgörðum
þeirra.
REYKJAVÍK ER NÆST. Þar
spígspora nýfermdir drengir
um göturnar, japlandi am-
eríkst tyggigúmmí, með
barðastóra hatta og spýta á
eftir heiðarlegu fólki. Þeir
eiga troðin veski af rauðum
seðlum, það er kaupið fyrir
síðasta mánuð, sennilega
horfið eftir viku. Þar, sem
áður óku fjórir til fimm bíl-
ar á dag eftir götu, aka nú
fjörutíu til fimmtíu. Áður
var ein sýning á dag í kvik-
myndahúsunum, nú eru þær
fjórar og alltaf fullt hús.
Einkasalan fær 150 bifreiðar.'
Umsækjendurnir eru 1200!
ÓTT ég fái að líkindum
úr máli þessu skorið
hjá sakadómara, langar mig til
að láta almenning vita um or-
sök hins hörmulega og víta-
verða slyss, er átti sér stað, er
bifreið frá Steindóri ók út af veg
inum milli Garðs og Leiru laug-
ardaginn 15. júlí síðastliðinn.
Kona mín var í þessari bifreið
með tvö börn okkar. Konan
slasaðist mikið og stórhættu-
lega, þannig, að ekki varð annað
séð, en að hún mundi missa
annan fótinn og verða örkumla
alla ævi, en böm okkar sluppu
með minni háttar áverka. Ann-
ars slösuðust þarna meira og
minna ellefu eða tólf manns og
sumir hættulega, þó að enginn
ÖNNUR HÖFUÐBORG, Was-
hington. Þar er enginn iðnað-
ur, engin stórverzlun. Borgin
er aðeins byggð fyrir stjórii-
ina og það, sem henni er
þörf á. íbúunum fjölgar, hús-
næði vantar. Menn sofa þrír
og fjórir í hverju herbergi,
og forstjórar sitja undir
skrifstofustúlkunum, til þess
að spara skrifstofurúm.
ÞANNIG ER ÞAÐ um allan
heim. Stríð er stríð!
yrði fyrir jafn hroðalegum á-
verka og kona mín.
Ég hefi nú átt tal við flesta
þá, er í bifreið þessari voru frá
því hún fór úr Reykjavík og þar
til hún valt um. Öllum ber sam-
an um, að bifreiðin hafi verið í
svo lélegu ásigkomulagi, að
ekkert vit hafi verið að senda
hana í svona ferðalag, enda
kom það í ljós á leiðinni til
Keflavíkur, að tvisvar stanzaði
bifreiðin. í annað sinn varð að
ýta henni til þess að hún feng-
ist í gang; í hitt sinnið varð að
láta annan bíl draga hana í
gang, og sýnir það bezt í hvaða
ásigkomulagi vél bifreiðarinnar
hefir verið; enda höfðu farþegar
það á orði við bifreiðarstjórann,
að það mætti mikið vera, ef
hann kæmi öllum heim til sín.
Reynslan varð nú sú, er öllum
er kunn.
Það er ekki svo, að þetta hafi
verið eina bifreið Steindórs, er
í ólagi var á þessari leið eða
þennan dag, því að önnur var á
sömu leið og losnaði undan
henni eitt hjólið á leiðinni til
Keflavíkur, en fyrir eftirtekt
bílstjórans, sem líklega getur
borið það nafn, tókst að stöðva
bílinn áður en slys yrði af, eða
áður en hjólið varð alveg laust
við bifreiðina. Eftir þessu voru
<■ j aðrir hlutar bifreiðanna og þó
^ sérstaklega þeirrar, er valt um
S koll eða var velt um koll, eins
j og flestum dettur í hug að álíta,
sem voru í bifreiðinni, svo og
þeirn, sem slysstaðinn hafa séð.
Því að þar, sem bifreiðin valt, er
vegurinn að heita má jafnslétt-
ur holtinu, er hann liggur á, eða
um 25—30 cm. hæst vegarbrún-
in og er smágrýtt urðarholt
fyrir utan veginn. Hefði því
verið vandalaust og hægðarleik-
ur að láta bifreiðina renna út í
móann, þar sem sýnilegt er, að
bæði hjól bifreiðarinnar hafa
verið búin að renna fyrir utan
vegbrún, áður en veltan varð,
um 30 metra leið.
Menn munu nú segja: Er
þetta Steindórs sök? Af hverju
spyr maðurinn svona?
Sennilega hefir bifreiðin ver-
ið í skoðunarfæru standi. Um
það skal ég ekki dæma eða upp
lýsa hér. Það getur bílaeftirlit-
ið. Hitt er svo annað mál, að bíl-
stjóri sá, er ók bifreiðinni, hefir
engin réttindi til þess. Lögreglan
í Keflavík hefir tjáð mér, að við
réttarrannsókn þar, sem bíl-
stjórinn helzt ekki taldi nauð-
synlega, hafi hann lagt fram
ökuskirteini fyrir hinu minna
bifreiðarprófi eða skírteini til
að stýra vörubifreið, þó eftir að
hafa neitað fyrst að hafa skír-
teinið á sér. Sjá nú allir, hversu
harðsnúinn „bílakóngur“ Stein-
dór er, að senda í sérleyfisferða-
lag tuttugu og tveggja manna
bifreið í því versta ástandi, sem
hugsast getur um sérleyfisbif-
reiðar. Og svo að bæta gráu of-
an á svart með því að láta rétt-
indalausan mann stýrá bifreið-
inni. Því að ég tel það engan
vafa, að Steindór hafi vitað, að
maðurinn var réttindalaus, enda
hefir mér verið tjáð, að maður
þessi hafi verið búinn að aka
fleiri ferðir en þessa og hafi ný-
lega verið kominn úr langferð á
öðrum bíl; en um það er mér
samt ókunnugt, annað en það,
sem mér er sagt. Hitt er svo
annað mál, að maður þessi, er
bifreiðinni stýrði, er að allra
dómi, er hann þekkja, hinn
mesti glanni og klaufi, enda
kemur það bezt í ljós á orðum
þeim, er hann hafði við mann,
er hitti hann fyrstur, strax að
afstöðnu slysinu, er þeir töluðu
um tildrög þess: „Blessaður
vertu! .Það kom fát á mig!“
Enda sýnir framkoma hans það
við þá, er-ekki urðu fyrir slysi,
að það var ekki verið að hugsa
um líðan þeirra né velferð; til
dæmis varð starfsstúlka sú, er
hjá okkur hjónunum er, og var
í bílnum, er slysið vildi til, að
sitja í tvo tíma úti í móa með
dóttur okkar, sjö mánaða gamla,
í rigningu og kalsa veðri, og
hefði orðið að sitja máske allan
daginn, ef ekki hefðu hjón úr
Keflavík sent henni bíl, er þau
fréttu, hvernig komið var. Bíl-
stjórinn þurfti fyrst að hugsa
um að rétta bílinn við og aka
honum til baka, áður en hugs-
að var um að koma farþegum,
sem ekki meiddu.^ „ heim, og
voru þó nógir bílar til staðar í
Garði, steinsnar frá.
Keflvíkingar og Suðurnesja-
menn! Ég béini orðum mínum
að endingu til yðar.Er það ekki
skilyrðislaus krafa ykkar, að
sérleyfishafar hafi bíla og bíl-
Fimmíudagur 30. júli 1942.
IHtOtfiLttlWWJR ARNI JÖNSSON. IUJUAHII.J
Bæjarbúar!
Sendið mér fatnað yðar þeg-
ar þér þurfið að láta pressa
eða kemiskthreinsa. Reynið
viðskiptin.
Fatapressnn P. W Biering
Smiðjustíg 12. í
Nýkotnið:
Kven-náttfÖt
— -náttkjólar
— -undirföt
HANNES Á HORNINU
Framh. af 5 s.íðu.
fjörleg skráma í hnakkanum. Hins
vegar var maðurinn órór og hafði
orðið fyrir vægu taugaáfalli."
„ÞAR SEM SJÚKLINGURINN
þurfti ekki sérstakrar slysahjálpar
við og læknirinn taldi harrn vel
flutningsfæran á annað sjúkrahús,
var ákveðið, að hann skyldi fluttur
á ameríkska spítalann. Sétuliðið
hefir líka óskað þess við Lands-
spítlann, að hermenn væri ekki
teknir þar inn, néma brýna nauð-
syn bæri til. Manninum var gefið
morfín, og svo fluttur á Laugarnes-
spítala, þar sem her Bandaríkj-
anna hefir sjúklinga sína.“
stjóra í því fyllsta standi, sem
hægt er? Eða viljið þið bíða
þangað til þetta endurtekur sig?
Nei. Eg veit, að ég tala fyrir
munn ykkar flestra, þegar ég
segi: Við viljum, að sérleyfis-
ferðirnar verði teknar af Stein-
dóri og við krefjumst þess. Því
þó svo að ekki hafi orðið slys
vegna lélegra farartækja hans
fyrr, þá er það sérstök heppni,
því yfirleitt hafa bílar hans ver-
ið svo lélegir, að til slíks hefði
oft mátt ætlast, sérstaklega á
bílum þeim, er hádegisferðina
hafa haft. Stöndum nú saman,
krefjumst nýs sérleyfishafa og
betri bíla, bíla, sem fara á rétt-
um farartíma og manns, er sér-
leyfisferðirnar hefir, sem ekki
er dóni og kemur fram eins og
farþegarnir séu hundar, en ekki
menn.
Að endingu þetta: Ég ætla
mér ekkí að fara út í blaðadeil-
ur við Steindór Einarsson. Til
þess hefi ég hvorki tíma né
þekkingu, heldur vildi ég með
grein þessari vekja eftirtekt
manna á því, sem akeði og skeð
getur, ef það gæti dregið úr
slysahættu.
Jón Guðmtmdsson.
p. t. Reykjavík, 27. júlí.