Alþýðublaðið - 05.08.1942, Blaðsíða 8

HJÁLMAR SKEMMTIR.
ÞAR sem Hjálmar var á
jerð og gisti á bæjum, þar
þótti jólldnu sem hátið væri.
Þvi gerðu og ýmsir honum
heimboð eða jengu hann til að
dvelja hjá sér dögum saman og
skemmta sér. Þá er Reímars-
rímur komu á prent, 1855, —
keypti Eíríkur hreppstjóri í
Djúpadal þær og jékk Hjálmar
til að kveða þær -yjir heimil-
isjólkinu. Gaj hann honum
brennivín til hressingar á með-
an. Þótti mesta yndi að heyra
hina tilkomumiklu rödd Hjálm-
ars og engu síður hitt, hve vel
honum tókst að láta andlits-
drætti sína breytast á ýmsan
hátt, ejtir breytingum ejnisins.
Þá er hann hajði kveðið rimum
ar til enda, spurði Eiríkur,
hvemig honum þætti þær ort-
ar. Hjálmar svaraði: „Þær eru
eins og þær væru úr kjajtinum
á mér.“
(BólurHjálmars saga).
* * *
VILLI litli var í teiknitíma
í skólanum. Kennarinn
kemur til hans og segir:
„Hvað ert þú nú að teikna,
Villi minn.“
„Eg er að teikna mynd aj
guði.“
„Það mátt þú ekki, Villi
minn. Enginn getur vitað,
hvernig guð lítur út.“
„Jæja,“ sagði Villi hróðugur.
„Menn vita það þá, þegar ég
er búinn með þessa mynd.“
* * *
PÉSI minn,“ sagði móðir,
„munðu, að það er draug-
ur í geymslunni, þar sem kök-
umar eru.“
,(Það er skrýtið,“ sagði Pét-
ur, „að þú skammar áldrei
drauginn jyrir kökurnar, sem
hverja, heldur skammar þú allt
aj mig.“
* * ❖
VERTU ekki alltaj með
þessar spumingar, dreng-
ur,“ sagði jaðirinn önugur. „Ég
veit ekki, hvernig hejði jarið,
ej ég hejði verið jajnspurull og
þú, þegar ég var drengur?“
„Þú hejðir þá kannske svar-
að spurningum mínum núna,“
sagði drengurinn.
* * *
HVERNIG misstir þú hár-
ið?“
,AÍ áhyggjum.“
,Áhyggjum út aj hverju?“
„Út aj því að missa hálið.“
SN^
/A : ’ ' V / .
^HðvikoAa^ar S. áigúat 134&
með undrun, en ungfrú Glover
hélt áfram óstöðvandL
—• Þama endar kapítuiinn,
sagði hún loks. — Víltu að ég
lesi annan?
. — Jó, það vil ég gjaman, en
heldurðu, að þú hafir hitt á það,
sem við á?
-— Góða mín, ég kæri mig
ekki um að mótmæla þér, —
það er ekki skylda mín — en
öll biblían á við það, sem hér
er um að ræða.
*
Þegar stund Bertu nálgaðist,
missti hún kjarkinn, og var oft
gagntekin af angist, og hún
spurði sjálfa sig að því, hvemig
hún mundi sleppa í gegn um
það, sem biði hennar. Hún ótt-
aðist, að hún mundi deyja og
braut heilann um hvað gerast
myndi, ef hún félli frá. Hvað
yrði um Eðvarð? Tárin komu
írarn í augun á henni, þegar hún
hugsaði um harm hans; en
varir hennar titruðu líka af
meðaumkun með henni sjálfri,
þegar sá grunur settist að
henni, að hann mundi ekki
verða sinnulaus af sorg; hvorki
sorg né gleði gátu tekið hann
svo föstjum tökum. Hann mundi
ekki gráta, gleði hans mundi
slokkna í nokkra daga, en svo
mundi hann verða eins og hann
var vanur. Að sex mánuðum
liðnum mundi hann hafa
gleymt henni að mestu, og það,
sem eftir sæti í huga hans af
minningu hennar, mundi ekki
verða ýkja ljúft. Svo mundi
hann kvænast aftur, hugsaði
hún með beizkju, og þá mundi
hann velja sér konu, sem væri
ólík henni. Eðvarð lét sig út-
litið litlu skipta. Hann var viss
með að velja sér konu, sem
væri einföld eins og ungfrú
Hancock eða ósnvrtileg eins og
ungfrú Glover, og það fannst
henni grátbroslegt, að slíkar
konur hæfðu honum betur en
hún.
Berta gerði sér í hugarlund,
að Eðvarð fyndist fegurð henn-
ar, smekkvísi og brennandi ást
ekkert aðalatriði. Hann var ó-
brotinn og algengur maður og
vildi óbrotna og algenga konu.
Hún efaðist um, að missirinn
mundi valda honum sárri
sorg. Hún hafði gefið honum
allt, sem hún átti, og hánn
mundi eyða því ó seinni kon-
una. Áköf afbrýðisemi greip
hana.
— Nei, ég vil ekki deyja, æpti
hún, ég vil það ekki!
En dag nokkum þegar Eð-
varð var á veiðum, snerust
hugsanir hennar í aðra ótt: En
ef hann dæi nú! Henni var 6-
mögulegt að hrinda þessari hug-
mynd fró sér, alls konar óhugn-
anlegar ímyndanir stríddu á
hana. Hún gerði sér í hugarlund
að hún sæti við slaghörpuna og
heyrði þá allt í einu hófadyn
nálgast — Eðvarð var að koma.
En nú hringdi bjallan. Hví
skyldi Eðvarð hringja? Hún
heyrði mannamál úti og svo
myndi Arthur Branderton
koma inn. Hann væri í veiði-
fötum, og hræðilegur granur
kæmi yfir hana. Hugsanir henn
ar komust á ringulreið, hún
gat ekkert sagt, bara starði
sem lömuð á Branderton.
— Það kom óhapp fyrir,
mundi hann segja. Maðurinn
yðar meiddist allmikið.
Berta tók höndum fyrir aug-
un í sárri kvöl.
— Þér megið ekki verðír óró-
leg, mundi hann þá segja til að
sefa hana.
Svo hringsnerust hugsanir
Bertu um þennan óhugnanlega
gran. Hún gerði sér í hugar-
lund, að Eðvarð lægi örendur
á gólfinu, eins og hann væri
sofandi.
Angistin ætlaði alveg að gera
út af við Bertu. Ki'm reyndi að
leika dálítið á hljóðfærið, en
það dugði ekki, sýnirnar komu
aftur. Þegar hann lægi þama
látinn, myndi hann elcki geta
ýtt henni frá sér, hún mundi
faðma hann að sér með brenn-
andi ást, greiða háé hans með
fingrunuon og strjúka um
vanga hans (það hafði hann
aldrei viljað meðan hann lifði),
hún mundi kyssa varir hans og
lokuð augun.
Þessi ímyndaði harmur var
svo ofsalegur, að Berta fór að
hágráta. Hún gróf andlitið í
svæfilinn, svo að ekkert gæti
tekið sýnirnar frá henni, hún
var hætt að veita þeim mót-
stöðu. Ó, hún elskaði hann svo
WKSm m&wm wsmf r • VHH M M
1 SSaflEr kirifeiius. SðBflsr æúmm. 8
(Gaucho Seremade) ^Let’s znake musk;) ^
fjörug og spennandi „Wild Bob Crosby «— Jean Rogærs
West“ mynd aðalhlutvexk- og
ið leikur hinn frægi útvarps Danshljómsveit Bob Crosby
söngvari eg ,Cowboy‘ kappi GENE AUTKY Sýnd kl. 7 og 9. Framhaldssýning 3.30—6.30
Sýnd kl. 5, 7 og 9. Böra yngri en 12 óra fá ek.ki | aðgang. iMAKLEG MÁLACJÖLD |!(The Monster and the Girl) MEellea Lrew .— Paul Lukas Bannað fyrir börru
heitt, hafði alltaf elskað hann
og gat ekki lifað án hans. Hún
þóttist viss um, að hún mundi
deyja innan skamms — og hún
hafði verið hrædd við dauð-
ann. En nú var hann velkom-
inn! Og ímyndanimar héldu á-
áíram. Hún sá sig í anda veita
Eðvarð látnum nabjargirnar.
Og þá greip hana þráin eftir
faðmlögum hans, hún þráði
kossa hans og atlot. Svo mundi
hún vefja hann hvítu líni og
blóxnum. Og húxi sá alla jarð-
arfcrina í anda, hvert smávið-
vik, andlit allra viðstaddra. Og
svo heyrði Iiún moldina bylja ó
kistunni.
Hvernig myndi svo ævi henn-
ar verða á eftir? Hún mundi
reyna að lifa áfram, og minn-
ingin um Eðvarð mundi aldrei
yfirgefa hana. En tómleikinn á
Court Leys mundi verða ægi-
legur. Hún sá fyrir sér enda-
lausa röð grária og drangalegra
daga, engin árstíðaskipti, þung
ský allt vunhverfis, trén alltaf
jafn nakin og köld. Hún gerði
ekki ráð fyrir að ferðalög
mundu fróa sér, hvaða nautn
mundi hún hafa af bláum
himni Ítalíu, turnum og kirkj-
um? Gráturinn yrði hennar
eina athvarf.
Svo gerði Berta ráð fyrir að-
I TÖFRAJKOUlKRlIt
J bugðóttum gangi. Kerti loguðu
þar á stangii og bragðu sums
I staðar yfir dálítilli birtu, sem
gerði allt umhverfið heldur
draxigalegt.
Að lokum komu þau að gler-
hurð. Rétt við dyrastafinn var
lótúnsspjald, sem á var letrað
„Finna forvitra.“ Þau hringdu
dyrabjöllunni, og dymar luk-
ust upp. Gamla konan, sem
hafði fylgt þeim, kvaddi þau og
flýtti sér burt.
Halli og Hanna stigu inn fyr-
ir, og varð þá fyrir þeim heldur
einkennilegt herbergi. Það var
mjög skuggsýnt í því, blár og
grænn reykur sveif um allt her-
bergið, svo að ekki var gott að
greina í fljótu bragði, hvað inni
fyrir var. Þó sáu þau, að þar
sat gömul kona á háum stóli og
var að prjóna.
„Góðan daginn, bömin mín,**
sagði hún. „Svo þið eruð komin
vegna brjóstsykursstafanna,
eða er það ekki?“
„Hvemig gazt þú vitað það?u
spurði Hanna agndofa af undr-
un.
„O, ég veit nú lengra en nef
mitt nær,“ sagði gamla konan
brosandi. „En ég er þálfhrædd
um, að ég ráði ekkert við þetta.
Þetta er mesti óþverri við»*
fangs.“
„Fyrst þú getur prjónað úr
þessum bláa og græna reyks
ætti þér ekki að verða skota-
skuld úr því að hjálpa Halla,“
sagði Hanna. Gamla konan hélt
áfram að prjóna úr hinum
löngu reykjarrákum og hristi
höfuðið.
„Allur töframáttur minn felsfc
Ora
e/J

HTBDASASft öm: Það var vel gert, Lillí!
öm: Nú stöndum við foetur að
vígi!
öm: Nú er allt búið, Dumartin,
stöðvaðu bílinn ...
öm: .. . eða ég skal.,.