Alþýðublaðið - 06.08.1942, Blaðsíða 8

/'/viu.vou.Pau
!.)P THAr 8í?AH£,
ŒifíUST 1 r-
, VMB YOU ? y
( fiÚKtomc
QUESTlONt MY FRI6NP,
1-i WHICH IAM NOT t-'
REQUII?EPTO r
H AM5WER/ J

ALÞYÐUBLAglÐ
Fimmtudagnr 6. ágiist 1942.
nýja BtO
Stnpr hirðlngians.
(Gaucho Serenade)
fjörug og spennandi „Wild
West“ mynd aðalhlutverk-
ið leikur hinn frægi útvarps
söngvari og ,Cowboy‘ kappi
) GENE AUTRY
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Böm yngri en 12 ára fá ekkij
aðgang.
að hún mundi deyja, jafnvel
þótt ekki hafði annað verið að
en hruflun á fingri.
— Já, þér skopizt að mér,
sagði Berta, — en ég er viss
um, að ég lifi ekki.
Nú leið annar dagur, og ljós-
móðirin sagði, að nú yrði taf-
arlaust að senda eftir lækninT
um. Berta fékk Eðvarð til að
lofa því að víkja ekki frá sér.
— Eg verð kjarkmeiri, ef ég
held í hendina á þér, sagði hún.
— Hvaða vitleysa, sagði dr.
Ramsay, þegar Eðvarð sagði
honum þetta. — Eg kæri,mig
ekkert um að hafa yður hang-
andi yfir mér..................
GANILA BÍÖ
(Let’s make music)
Bob Crosby — Jean Mogers
og
Danshljómsveit Bob Crosby
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning 3.30—6.30
MAKLEG MÁLAGJÖLD
(The Monster and the Girl)
Eellen Drew — Paul Lnkas
Bannað fyrir böm.
— Það hélt ég líka, sagði Eð-
varð, en ég loiaði því til að
sefa hana.
— Ef þér verðið rólegur
sjálfur, þá er allt í lagi, svaraði
læknirinn.
— O, verið óhræddur um
mig. Eg þekki þetta allt saman
vel. Eg hefi sennilega séð fleiri
lifandi verur fæðast en þér,
læknir, það er ég viss um.
Eðvarð fannst ástæðulaust
að- híma heim allan daginn.
Hann sagðist ætla til Bewlies
að líta á veika kú.
— Það er bezta mjólkurkýr-
in, sem ég hefi eignazt, sagði
hann.
KERLINGARRAUP
ERLING ein var að segja
frá þvi, hve allt hefði ver
ið glæsilegt í hennar æsku.
,JÞá var slegið með eikarljáum
og trrýnt með sauðarleggjum,
og heit svo vel, að þaut í hverju
Ijáfari: hurðum, skurðum. En
nú er slegið með jámljáum og
hrýnt með hrýnum úr öðrum
heimi, og hítur þó ekki hetur
en svo, að það ýlir í Ijáförun-
um: rittum, krittum. Þegar þeir
téru, rumdi í árunum: hlunk-
'um, dunkum, en nú ymtir í
þeim: sutlum, gutlum. Þegar
þeir komu að landi á kvöldin,
sögðu þeir: erðum, serðum, en
nú veina þeir: sofa, sofa. Já, það
voru nú kátir piltar í þá daga,
og muna má ég minn fífil
fegri.“
I •
♦
KALLI var ekkert sérstak-
lega duglegv.r í skólanum.
A. m. k. hafði faðirinn einhvern
grun um það og fór að prófa
dreng: „Hvað eru margir stafir
í stafrófinu, Kalli?
g veit það ekki.“
„Þú ert húinn að vera fjóra
veturí slcóla og veizt ekki, hve
margir stafir eru í stafrófinu!“
,jPabbi, heyrðu, hefir þú ekki
oft komið í pósthúsið?“
„Jú, oft.“
„Jæja, segðu mér þá, hvað
mörg hréf eru á pósthúsinu?“
*
FORMAÐUR lögfræðinga-
félags sagði einu sinni í
samkvæmi: „Þegar ég var lítill
drengur, langaði mig ákaflega
mikið til að gerast ræningjafor-
ingi.“
,jÞér eruð óvenjulega ham-
ingjusamur maður,“ sagði sessu
nautur hans. „Það eru fáir, sem
eiga því lána að fagna, að sjá
æskudrauma sína rætast.“
*
UNGUR prestur var í fyrstu
húsvitjunarferðinni. Hann
kom á heimili, þar sem móðir
sat méo v.ngbarn. „Hvað er
þetta nú gamalt,“ spurði hann.
„Tæpra tíu vikna,“ svaraði
rnóðirin hreykin.
„Og þetta er það yngsta?“
spurði ungi presturinn.
hún mundi fyrirfara sér. Lífið
yrði henní of þungbært og
tómt. Það mundi verða auðvelt
að gera enda á þetta allt sam-
,an, með dálitlum morfín-
skammti.
. Henni stóð þetta allt svo ljós
lifandi fyrir hugskotssjónum,
að henni kom á óvænt, þegar
Eðvarð kom inn. En henni létti
meira. en orð fá lýst,. það var
sem hún vaknaði af hræðilegri
martröð.
Þegar hann kom til hennar
og kyssti hana ,kastaði hún sér
um háls honum og þrýsti hon-
um ákaft að sér.
— Ó, guði sé lof! hrópaði
hún.
— Halló, hvað er nú að?
— Eg veit ekki hvað var að
mér, Eddi. Mér hefir liðið svo
illa. Eg hélt þú værir dáinn.
— Þú hefir grátið.
— Það var svo Lræðilegt. —
Mér var ómögulegt að slá þessa
hugsun frá mér. Eg hefði vilj-
að deyja líka.
— Berta gat varla trúað því,
að maður hennar væri bráðlif-
andi við hlið hennar.
— Mundir þú ' verða hrygg-
ur, ef ég dæi? spurði hún.
— Þú ert nú ekkert á þeirri
leið, sagði hann glaðlega.
— Eg er stundum svo hrædd
við, að ég lifi það ekki af.
Hann hló að henni, og glað-
lyndi hans sefaði hana. Hún
lét hann setjast við hlið sér og
hélt um sterklegar hendur hans.
Hinar dapurlegu hugsanir
höfðu hálflamað hana, hún
titraði og augu hennar voru rök
af tárum.
XVI.
Ljósmóðirin var komin. Hún
var roskin kona, sem hafði tek-
ið á móti öllum börnum, sem
fæðst höfðu í nágrenninu síð-
ustu tuttugu árin og var óþrjót
andi uppspretta af hræðilegum
smásögum. Eftir tali hennar að
dæma voru ógnir bamsburðar-
ins óteljandi, en taldi sig gera
allt, sem mögulegt var til að af
stýra þeim, Berta var mjög ó-
styrk, og ljósmóðirin gat ekki
séð neitt betra ráð en að segja
nákvæmar sögur af konum, —
| sem legið hefðu dögum saman
fyrir dauöans dyrum, og alhr
læknar hefðu verið vonlausir
um þær, en svo hafði þeim batn
að á seinustu stundu og lifað
góðu lífi á eftir.
Hið fjöruga ímyndunarafl
Bertu margfaldaði hættuna í
huga hennar, og nú gat hún
varla sofið á nóttunni. Henni
fannst óhugsandi, að hún
mundi lifa þetta af, og hún
mátti ekki af Eðvarð sjá.
— Auðvitað gengur þér vel,
sagði hann. — Vertu viss, það
er óþarfi að vera svona hrædd.
Hann hafði umgengizt dýr
og búfénað árum saman og var
vanur þeim athöfnum, þegar
nýir einstaklingar fæddust til
viðbótar við bústofninn, og
fannst hégómlegt ,að mannver-
an gerði sér slíka rellu yfir
jafn eðlilegum hlut.
— Sko, hún Dína, írska tík-
in, sem ég átti, eignaðist
hvolpa með jöfnu millibili, og
hljóp alltaf um sprellfjörug tíu
mínútum eftir að hún eignað-
ist þá.
Berta snéri sér til veggjar,
en hélt fast um hönd Eðvarð.
— Ó, ég kvíði svo fyrir því.
Eg er viss um, að ég lifi það
ekki af — það er svo hræði-
iegt. Eg vildi, að ég hefði ekki
þurft að ganga í gegnum þetta.
Dagarnir liðu og nú bjóst
Berta við því, að hún færi að
legjast og sendi eftir Ramsay
lækni.........................
— Ó, líknið mér, grátbændi
hún. — Eg þoli ekki kvalirnar.
Þér svæfið mig, og ég verð
deyfð allan tímann, — er það
ekki?
— Hamingjan hjálpi okkur,
hrópaði læknirinn. — Það er
engu líkara en þér séuð fyrsti
kvenmaðurinn, sem eignast
barn. \
— Ó, hlæið ekki að mér, —
sjáið þér ekki hvað ég kvíði
mikið fyrir?
Hún spurði ljósmóðurina,
hve lengi kvalimar mundu
standa. Hún lá í rúminu, föl og
óttaslegin.
— Eg lifi það ekki af, hvísl-
aði hún. — Eg hefi það á til-
finningunni að ég muni deyja.
— Eg hefi aldrei kynnzt
kvenmanni, sagði Ramsay, sem
ekki hefir haft á tilfinningunni,

TðFB&NOUytHm
í þessum reyk,“ sagði hún. „Við
skulum láta hann grípa í reyk-
inn og vefja honum utan um
sig. Ef til vill getur það komið
honum að haldi, þó að ég efist
um það.“
Halli þreif hið bráðasta eina
reykjarrákina og vafði henni
utan um herðarnar á sér, sem
allar voru fiðraðar. En — því
miður — hann breyttist ekki
minnstu ögn við það -— hann
var alveg jafnfiðraður og áð-
ur.
„Þarria sjáið þið,“ sagði
Finna forvitra. „Eg sagði ykk-
ur, að ég gæti ekki hjálpað
honum. Hann hefði ekki átt að
vera svona gráðugur í þetta
sælgæti!“
Hanna tók undir handlegg-
inn á Halla, og þau bjuggust til
brottfarar, bæði döpur í bragði.
„Þið getið farið út um þessar
dyr, ef þið viljið,“ sagði Finna
gamla og benti á dyr, sem allt í
einu komu í ljós á veggnum
gegnt þeim. „Það er styttri leið
að fara heim til< ykkar.“
Hanna opnaði dyrnar, og þau
fóru út um þær. Þau urðu ekki
lítið hissa, þegar þau sáu, að
þau voru komin aftur í hlíð-
arnar á Álfafelli!
„En hvað þetta er skrýtið,"
sagði Hanna. „Sjáðu Halli, við
erum komin aftur á götuna,
sem liggur heim til okkar.“
„Klúkk, klúkk,“ sagði Halli,
og Hanna leit á hann skelkuð.
Þaí var að vaxa á hann hænu-
nef. Ó, hamingjan góða, hvað
var hægt að gera!
En Hönnu þótti ákaflega vænt
um Halla bróður sinn. Þess
vegna lagði hún sig alla fram
■rnmu
öra: Viltu stöðva bílinn eða
verð ég að neyða þig til þess?
Dumartin: Það er spurning,
sem ég svara ekki!
örn: Hvað er þetta
Lillí: Ó