Alþýðublaðið - 07.08.1942, Blaðsíða 8
8
HVAMMS-STURLA (1115—
1183) átti um skeið í deil-
um við Þorleif beiskalda í Hít-
ardal. Þessi frásögn um þá er úr
Sturlu sögu.
„Nokkru síðar fór sótt mikil
yfir héruð. Þess er getið, að
einn hvern aftan kom í Hvamm
sá maður, er kominn var utanaf
Snjáfellsnesi, en áður úr Borg
arfirði. Hann var sumrungur
einn. Sturla settist á tal við
hann og spurði margs. Hann
spurði fyrst um ferðir hans, en
hinn sagði. Þá mælti Sturla:
„Er sótt mikil suður um hérað-
ið?“ Hann sagði, að svo væri.
„Komstu í Hítardal?“ segir
Sturla. „Já,“ sagði hann
ferðamaðurinn. „Hversu mátti
Þorleifur?“ segir Sturla. „Því
var betur, að hann mátti
vel,“ sagði ferðamaðurinn.
„Já,“ segir Sturla, „svo
má yera, því að allar kvalar
munu honum sparaðar til ann-
ars heims.“ Nú skilja þeir
talið. Og fer liinn of myrgin og
um allt haustið vestur í fjörðu
og vestan nær vetri. Og þegar
lítið var liðið af vetri, kom hann
í Hítardál. Þorleifur bóndi var
spurull við hann og frétti
margs: „Komtu úr fjörðum
vestan?“ Ferðamaðurinn segir
svo vera. Þorleifur spurði:
„Hversu er þannig ært?“ Hann
segir þar ár gott, „utan sótt
gerðist þar nú mikil.“ Þorleif-
ur spurði: „Komstu í Hvamm?“
„Já,“ segir hann. „Hversu
mátti Sturla bóndi?“ „Vel mátti
hann,“ segir ferðamaðurinn,
„er ég fór vestur, en nú lá
hann, er ég fór vestan, og var
mjög tekinn.“ „Svo mun vera,“
segir Þorleifur, „hann mun nú
hafa illt, en hálfu verra síðar.“
* * * .
T> REDIKARI var að halda
ræðu á vakningarsam-
komu. Tveir ungir menn voru
alltaf að grípa fram í fyrir hon-
um og senda honum hæðnis-
glósur.
Að lokum snéri predikarinn
sér að ungu mönnunum og
spurði, til hvers þeir hefðu
hefðu komið á þessa samkomu.
„Við komum til þess að sjá,
kraftaverð gerð,“ svaraði ann
ar þeirra.
Predikarinn hljóp niður úr
stólnum, þreif spjátrungana
hvorn af öðrum og keyrði þá
út um dyrnar og kallaði á eft-
ir þeim:
„Við gerum ekki kraftaverk
hér, en við rekum út illa anda!“
Hún er afar mjólkurhá og
dropsöm, og er búin að marg-
borga sig.
Hann skundaði af stað og var
léttur og röskur í göngulagi,
eins og Berta hafði oft róm-
að. Hann leit yfir baunaakur
nágrannans.
— Þetta er lélegur jarðvegur,
sagði hann og hristi höfuðið.
Hér borgar sig ekki að rækta
baunir.
Þegar hann kom á búgarðinn
kallaði hann á fjósamanninn:
— Hvernig líður henni?
' — Ekki er hún betri, hús-
bóndi góður.
— Það er bágt að heyra! —
Hefir Thompson litið á hana í
dag?
Thompson var dýralæknir.
— Hann getur ekkert gert,
og satt að segja hefir ég litla trú
á honum. Faðir hans var verka-
maður, eins og ég, en hirti
aldrei skepnur, því að hann var
múrari, en ekki veit ég hvað
sonur hans getur.
— Jæja, við skulum líta á
hana, sagði Eðvarð.
Þeir fóru inn í fjósið. Kýrvesl
ingurinn stóð á bás sínum, öll
í keng og hengdi hausinn, og
var mjög dapurleg á svipinn.
—- Ætli Thompson geti ekk-
ert gert? sagði Eðvarð.
— Hann segir, að við hana sé
ekkert annað að gera en slátra
henni, sagði fjósamaðurinn með
fyrirlitningu.
Eðvarð hnussaði við.
— Slátra henni! Skárri er það
bölvuð vitleysan!
Hann gekk inn í húsið, bar
hafði hann átt heima árum
saman. En Eðvarð var skyn-
samur og rólyndur maður og
það vakti engar minningar í
huga hans að koma inn í þetta
hús.
— Jæja, frú Jones, sagði hann
við konu ráðsmannsins. —
Hvernig líður yður?
— Svona sæmilega. Og hvern
ig líður ykkur hjónunum?
— Mér líður prýðilega. En
frúin er að ala barn.
Hann talaði glaðlega ög
kæruleysislega að vanda.
— Hjálpi mér, er hún lögzt,
blessunin. Og ég, sem þtkkti
yður, þegar þér voruð lítill! —
Hvenær er von á því?
— Núna á hverri stundu. —
Það er mjög líklegt, að ég verði
orðinn faðir, þegar ég kem
heim í te.
— Ó, ég hélt það væri ekki
komið svona nærri.
— Ekki það, frú Jones. Við
höfum nú verið gift í 16 mán-
uði, og því ekkert óvanalegt
við þetta.
— Ó, nei, auðvitað, húsbóndi,
það er ekkert óeðlilegt við
þetta. Eg vona, að allt gangi
vel. ,
— Já, það vona ég. Hún er
raunar dálítið óróleg. Kven-
fólkinu dettur nú allur skoll-
inn í hug. Þetta mas um alla
hluti að ástæðulausu, það get-
ur gert hvern mann gráhærð-
an!
— Þér takið þessu rólega,
húsbóndi góður, sagði Jones
ráðsmaður, sem hafði þekkt
Eðvarð lengi.
— Eg? sagði Eðvarð hlæj-
andi — ég er nú vanur svona
hlutum, sjáðu til. Eg hefi tek-
ið á móti mörgum kálfum um
dagana og aldrei hefir kúm
hlekkzt á hjá mér nema eitt-
hvað tvisvar, allan tímann.
Jæja, nú ætla ég að fara og fá
fréttir af frúnni. Verið þið
blessuð.
— Alltaf líkar mér það vel
við húsbóndann, sagði frú Jon-
es, — hve látlaus hann er. —
Hann sér það enga hneisu að
drekka kaffisopa hjá manni,
þótt hann hafi hækkað í tign-
inni.
— Hann er bezti húsbóndi,
sem ég hefi haft í tuttugu ár,
sagði Jones. — Og það er eins
og þú segir, góða mín, hann er
mjög látlaus og engin stór-
mennska til í honum, en pað er
ekki hægt að segja það sama
um frúna.
— O, þetta er ungæðisháttur í
henni, svaraði kona hans. Eg
er viss um að hann temur hana
og lagar.
— Já, það getur vel verið að
hann kunni þau réttu tök á
henni, og þolir engum að við-
hafa þvætting og vitleysu í hans
eyru.
Eðvarð stikaði stórum eftir
þjóðveginum og sveiflaði
göngustafnum, blístraði og ial-
aði við hundana, seip eltu hann.
Hann var vongóður og bjóst
ekki við að þurfa að slátra beztu
kúnni sinni. Hann hafði lítið
traust á dýralækninum, minna
Föstudagur 7. ágúst IM2.
MWA Bfð p
(Gaucho Serenade)
fjörug og spennandi „Wild
Wesmynd aðalhlutverk-
ið leikur hinn frægi útvai-p®
söngvari og ,Cowboy‘ kappi
GENE AUTRY
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn yngri en 12 ára fá ekki
aðgang.
«unjt biö
íLet’s make music)
íob Crosby — Jeaa Kogers
og
mshljómsveit Bob Crosby
Sýnd kl. 7 og 9.
ramhaldssýning 3.301—6.30
iMAKLEG MÁLAGJÖLD
i(The Monster and the Girl)
Ellen Ðrew — Paul Lukas
Bannað fyrir börn.
en á sjálfum sér og honum
leizt þannig á kúna, að henni
mundi batna. Hann labbaði upp
stíginn heim að Court Leys og
virti fyrir sér trén, sem hann
hafði látið gróðursetja. Þau
voru sælleg og hann var á-
nægður með verk sín. Hann
gekk inn, en þegar hann var að
leggja frá sér hattinn, barst
skerandi óp að eyrum hans.
— Halló, sagði hann. — Hér
er eitthvað að gerast.
Hann fór upp og drap á
svefnherbergisdyrnar Ramsay
opnaði og stóð fyrir honum í
gættinni.
— Verið þér óhræddur, sagði
Eðvarð. Eg ætla ekki að koma
til þess að hugsa upp ráð til að
bjarga honum -— og allt í einu
datt henni snjallræði í hug! —
Hún sá leið til þess að bjarga
Halla frá því að verða hæna
alla ævi!
Já, Hanna var alveg viss
um, að hún huíði fundið ráðið.
Auðvitað var ekki hægt, að gera
við því, þó að stafirnir, sem
Halli hafði borðað, hefðu áhrif,
en það hlaut að mega breyta
þeim áhrifum með því að borða
bara meira af þessum brjóst-
sykri.
Og hvað haldið þið, að þetta
hafi verið, sem Hönnu datt í
hug? Ég er viss um, að þið getið
getið upp á því, ef þið hugsið
ykkur dálítið um. Að minnsta
kosti fannst Hönnu þetta pfur-
einföld lausn, þegar hún hafði
loksins komið auga á hana.
„Halli, elsku Halli minn,“
inn. Eg hefi víst ekkert þangað
að gera. En hvernig líður
henni?
— Þetta ætlar ekki að ganga
eins vel og ég bjóst við, sagði
læknirinn. — En það er ástæðu
laust að vera hræddur. Það
gengur bara heldur seint.
— Eg verð niðri, ef kalla
þarf á mig.
— Hún spurði mikið eftir
yður rétt áðan, en ljósmóðirin.
sagði henni, að það mund bara
gera yður órólegan, ef þér ka m-
uð inn, og þá sagði hún: „Látið
hann þá ekki koma. Ég skal
standast það ein.“
— Það er ágætt. Á svona.
hrópaði hún. Nú veit ég ráðiðí
sem dugar! Þú borðaðir staf~
ina H—Æ—N—A, og það er
ekki hægt að gera neitt við þvL
að þú haldir eitthvað áfra.m að^
breytast í hænu. En nú skulum
við sjá, hvaða stafi þú átt eftir
í pokanum. Og ef þú átt eftir
annað H, annað A, tvö L og I„
þá held ég, að megi komast fram1
úr þessum vandræðum, því að
þá byrjar þú að breytast í
HALLI, eins og þú heitir, áður
en þú verður orðinn alveg að
hænu.
llalli horfði með undrun og;
aðdáun á systur sína. Svo stakk.
hanp hendinni í vasann og dró’
upp brjóstsykurpokann. Já, —
það bar ekki á öðru en að til
væru í pokanum stafirnir
H—A—L—L—I. Hanna tók
þá hvern af öðrum og stakk
þeim úpp í Halla í réttri röð,
TðFRAMOLAKItflR
Örn: Ég skal losa þig úr bönd-
NlflDiSAfiA Lillí: Ó.... Örn: Róleg, telpa mín! unum! Lillí: Hvar erum við?